De deugden en doodzonden van een schrijver

Ik heb alleen links naar serieuze sites - en een naar foute moppen, die is heel leuk. :o :ontopic: weer! Weet je wat ik nog een deugd vind voor schrijvers: luisteren, kijken, observeren. Naar de omgeving, maar vooral naar de verhalen die daar zijn. Soms ligt een landschap gewoon te roepen: 'Kijk naar mij! Zie wat hier gebeurt! Lees mijn verhaal, schrijf het voor me op!' Want het landschap heeft zijn grond en planten, zijn wolken en prikkeldraad - maar geen pen en papier. En naar mensen kijken en luisteren, natuurlijk.

Ik zeg niet dat je niet boos mag zijn, en ook niet dat je niet verbolgen mag reageren. Maar ik vind dat je dat lekker binnenskamers moet houden, dat je je niet in het openbaar verbolgen moet tonen over een slechte recensie. En als je dan toch in het openbaar reageert op een slechte recensie, doe dat dan tenminste niet op verbolgen toon ('Anderen vinden mijn boek wel mooi, hoor'). Wel goed blijven lezen, Johan... ;)

Er staan er al veel (sommige pijnlijk toepasselijk voor mezelf... altijd goed om ermee geconfronteerd te worden.) Deugd: het (leren) inzien van je deugden en doodzonden. Doodzonde: het niet (leren) inzien van je deugden en doodzonden.

Deugd: Tot het uiterste durven te gaan en daarbij jezelf niet ontzien Doodzonde: oppervlakkige verhalen

Deugden: - schrijven vanuit je hart - moed - jezelf blijven ontwikkelen - het beste uit jezelf halen - doorzettingsvermogen - discipline - geduld Doodzonden: - jezelf verloochenen (= schrijven over dingen die je niet boeien, maar omdat ze nu eenmaal populair zijn op de markt) - niet bereid zijn om te leren, niet kritisch zijn en geen idee (willen) hebben van je schrijfniveau ten opzichte van anderen - je laten tegenhouden door angst, een laag gevoel van eigenwaarde etc. - luiheid, gemakszucht, denken dat je wel even een gedicht, verhaal of boek uit je mouw kunt schudden en schrijven behandelen alsof het geen ambacht/vak/werk is en je er niets voor hoeft te kunnen of te doen - bij het minste of geringste opgeven - denken dat werkelijk succes/geluk hetzelfde is als een bestseller schrijven die verfilmd wordt door Hollywood

Bedankt voor jullie bijdrage! Er zitten al veel duidelijke en herkenbare deugden en zonden tussen. Begin januari zal het bericht online verschijnen. Tot die tijd zijn meer reacties altijd welkom! De redactie.

Deugden: - schrijven vanuit je hart - jezelf verloochenen (= schrijven over dingen die je niet boeien, maar omdat ze nu eenmaal populair zijn op de markt)

Zijn dat niet meer dingen die uitsluitend voor de hobbyist gelden? Als professioneel schrijver zul je af en toe door de zure appel moeten bijten, opdrachten aannemen waar je hart niet helemaal ligt, doorschrijven aan een beloofd vervolg wanneer je eigenlijk geen zin meer hebt, herschrijven zoals een redacteur het wil, populaire dingen schrijven (tussendoor) want er moet ook brood op tafel komen.

Doodzonden Geloven in jezelf: Je moet het waarmaken in de tekst, niet in je persoon.

Ja, erg waar, maar helaas niet de realiteit.

Weet je wat ik nog een deugd vind voor schrijvers: luisteren, kijken, observeren. Naar de omgeving, maar vooral naar de verhalen die daar zijn. Soms ligt een landschap gewoon te roepen: 'Kijk naar mij! Zie wat hier gebeurt! Lees mijn verhaal, schrijf het voor me op!' Want het landschap heeft zijn grond en planten, zijn wolken en prikkeldraad - maar geen pen en papier. En naar mensen kijken en luisteren, natuurlijk.

Ik kocht laatst dit boek Het gaat over de wereld ontdekken en ik denk dat het bruikbaar is voor schrijvers en andere mensen. Deugd: fantasie, buiten kaders denken, creativiteit Doodzonde: geen doodzonde. Ik vind alleen niet investeren in je eigen ontwikkeling dood zonde.

Doodzonden Geloven in jezelf: Je moet het waarmaken in de tekst, niet in je persoon.

Ja, erg waar, maar helaas niet de realiteit.

Bij mijn weten is het wel de realiteit: talloze schrijvers die in zichzelf geloven, en omdat ze zichzelf zo geweldig vinden besteden ze nauwelijks aandacht aan wat ze schrijven. Dat is iets anders dan dat anderen in je geloven, dat zijn al de BN-ers die met een ghostwriter wat wrochten.

Dank voor de link, Sjee. Fantastisch boek! Ik ben meteen begonnen met een van de suggesties die erin beschreven staan. Dat is het leuke van digitaal aanbod: dat je even kunt snoepen van een boek. Vormgeving is ook mooi, in de betekenis van niet alledaags. Als ik mag inhaken op Judy en Schlimazlnik's reactie (# 35 en # 37): het zou goed kunnen dat je als schrijver jezelf niet moet verloochenen, en dat je daarvoor moet durven / kunnen schrijven vanuit je hart. Het durven en het niet verloochenen zal nog wel gaan, maar het kunnen: het overbrengen van wat in jouw hart zit naar het hart van iemand anders is een zeer speciale kunst. Echt niet voor hobbyisten, want je hebt er een diepgaande training voor nodig - tenzij je uitgaat van oppervlakkige harten die alleen sneller gaan kloppen wanneer de folder van de supermarkt in de bus glijdt. Dan nog. Er is hier het oude misverstand in opkomst dat uitsluitend betaald werk professioneel is, en vrij werk (dat evengoed uitstekend betaald wordt) dus hobbyistisch. Die kant moeten we denk ik niet uitgaan, en ik geloof ook dat er al verschillende topics over zijn (over het verschil tussen professioneel en hobbyschrijven). Wat mij betreft kunnen de BN'ers buiten beschouwing blijven - zij hebben iets gepresteerd waardoor zij BN'er zijn. Indien er een ghostwriter door hen aan het werk gezet wordt, kan dat nog steeds een goed werk opleveren <- en dus gaat het meer om het werk en minder om de persoon (ook daar hebben we geloof ik topics over). Tot slot geloven mensen in het werk dat iemand laat zien - zijn daden - en zelden in die mens zelf, tenzij het je echtgenoot is of Jezus. Veel verder strekt het geloof in anderen niet.

Graag gedaan, Thérèse. Ik ben er ook enthousiast over.

Doodzonden Geloven in jezelf: Je moet het waarmaken in de tekst, niet in je persoon.

Ja, erg waar, maar helaas niet de realiteit.

Bij mijn weten is het wel de realiteit: talloze schrijvers die in zichzelf geloven, en omdat ze zichzelf zo geweldig vinden besteden ze nauwelijks aandacht aan wat ze schrijven. Dat is iets anders dan dat anderen in je geloven, dat zijn al de BN-ers die met een ghostwriter wat wrochten.

Ik was niet duidelijk. Ik bedoel: het is niet de realiteit dat je je alleen waar moet maken in je tekst. En dat zeg jij ook niet, het was meer een mijmering van mijn kant. Je moet niet alleen goed kunnen schrijven, maar ook in jezelf als persoon geloven. Dat is dus een deugd. (Maar niet te veel, zoals fantasy' hier aangaf.)

Deugd: Doorzetten! Creatief doorworstelen! Doodzonde: Er niet meer in geloven; je door kritiek uit het veld laten slaan.

Je moet niet alleen goed kunnen schrijven, maar ook in jezelf als persoon geloven. Dat is dus een deugd. (Maar niet te veel, zoals fantasy' hier aangaf.)

Ik snap je nog steeds niet. Waarom in jezelf geloven? Ik zie dat eerder als een doodzonde voor een schrijver. Het aantal afwijzingen vanuit de slushpile zegt me wat dat betreft genoeg.

het overbrengen van wat in jouw hart zit naar het hart van iemand anders is een zeer speciale kunst.

... die met literatuur niets heeft te maken...

Er is hier het oude misverstand in opkomst dat uitsluitend betaald werk professioneel is, en vrij werk (dat evengoed uitstekend betaald wordt) dus hobbyistisch.

Mijn bezwaar was: als je in opdracht schrijft met vaste deadlines dan kun je het je niet altijd veroorloven te schrijven wat je hart je ingeeft of precies wat je zelf wilt (op dat moment). Om dan nog een goede tekst af te leveren heb je geen deugden nodig, maar vakmanschap.

Ik heb 't boek meteen besteld, Sjee. Bedankt voor de tip!

Je moet niet alleen goed kunnen schrijven, maar ook in jezelf als persoon geloven. Dat is dus een deugd. (Maar niet te veel, zoals fantasy' hier aangaf.)

Ik snap je nog steeds niet. Waarom in jezelf geloven? Ik zie dat eerder als een doodzonde voor een schrijver. Het aantal afwijzingen vanuit de slushpile zegt me wat dat betreft genoeg.

Bedoel je soms zelfoverschatting, Schli? Want dat is iets anders dan een gezonde dosis zelfvertrouwen of waardering voor jezelf.

dubbelpost

Zelfoverschatting is niet goed, mee eens. En ik bedoel dat onzekerheid je tegenwerkt als je te maken hebt met uitgevers, boekwinkels en de pers. Er zijn schrijvers die zichzelf al snel geweldig vinden, maar er zijn er ook die te bescheiden zijn. De realiteit is: Wie komt er verder? @ing: graag gedaan

[quote=schlimazlnik]

het overbrengen van wat in jouw hart zit naar het hart van iemand anders is een zeer speciale kunst.

... die met literatuur niets heeft te maken...

Wat versta jij dan onder literatuur? Grunberg, Garcia Marquez, Allende, Austen, Saramago, Tart, Mulish, enz enz, schreven allen vanuit het hart en juist daarom fascineren hun teksten mij, je kunt ze keer op keer lezen en geraakt worden. De grote kunst in literatuur is volgens mij het verzwijgen van emoties en ze tegelijk vanaf de pagina's in stilte laten toeschreeuwen. Dat is onmogelijk als een schrijver niet vanuit zijn hart heeft geschreven.

Mijn bezwaar was: als je in opdracht schrijft met vaste deadlines dan kun je het je niet altijd veroorloven te schrijven wat je hart je ingeeft of precies wat je zelf wilt (op dat moment). Om dan nog een goede tekst af te leveren heb je geen deugden nodig, maar vakmanschap.

Of je nou autonoom of in opdracht werkt, het lijkt me vanzelfsprekend dat schrijven niet altijd leuk is en vakmanschap, doorzettingsvermogen en discipline vergt. Of je dat deugden of iets anders noemt, doet er niet zoveel toe. In beide gevallen heb je te maken met redacteuren, publiek en (door anderen en/of jezelf opgelegde) deadlines en kwaliteitseisen. En ja, er moet ook brood op de plank, het leven is nu eenmaal niet ideaal. Ik vind het belangrijk dat mensen in elk geval probéren zoveel mogelijk te doen waar ze gelukkig van worden. En brood op de plank kan op verschillende manieren, daarvoor hoef je echt niet altijd opdrachten te doen die je niet ziet zitten. Zo werk ik zelf autonoom en heb daarnaast een heel ander soort bijbaan, zodat ik voor het geld niet afhankelijk ben van opdrachten. Als ik al in opdracht werk, maak ik daar keuzes in; dat werkt voor mij het beste. Voor anderen zal iets anders beter werken; waar het om gaat is dat je het beste maakt van je situatie en zoveel mogelijk kiest wat bij je past. Trouw zijn aan jezelf én vakmanschap, kunnen best samengaan.

Bedoel je soms zelfoverschatting, Schli? Want dat is iets anders dan een gezonde dosis zelfvertrouwen of waardering voor jezelf.

Als je wel vertrouwt op wat je doet (schrijven, je werk), maar minder op wat of wie je bent, kom je er eerder dan wanneer je zelfvertrouwen hebt maar niet zo zeker van je schrijven.

Zo werk ik zelf autonoom en heb daarnaast een heel ander soort bijbaan, zodat ik voor het geld niet afhankelijk ben van opdrachten. Als ik al in opdracht werk, maak ik daar keuzes in; dat werkt voor mij het beste.

Je bent dus duidelijk geen professioneel schrijver in de zin dat je van het schrijven moet leven en opdrachten aanneemt voor brood op de plank. Je kunt het je door je bijbaan veroorloven "trouw aan jezelf" te blijven en "vanuit je hart" te schrijven, maar hoe trouw ben je aan jezelf als schrijver als je een bijbaan nodig hebt om in leven te blijven? Is het genoemde ideaal dan nog wel een deugd? Moet je als schrijver niet ook af en toe op je vakmanschap vertrouwen, realistisch zijn en gewoon je ding doen (en afronden!), ook al sta je er niet 100% achter? Is het niet veel belangrijker om als schrijver af te stappen van dat soort romantische dromen en gewoon aan te pakken wat nodig is?

Ik sta achter wat ik doe en hoef mijn leven niet aan jou te verantwoorden. Ik heb net uitgelegd wat ik belangrijk vind en daar blijf ik bij, en ik stel het niet op prijs dat je allerlei aannames doet over mijn wel of niet realistisch zijn, vakmanschap etc. Je kent mij en mijn werk niet. Het is makkelijk om telkens naar anderen te wijzen, maar ik hoor je niets over jezelf vertellen. Waar ik benieuwd naar ben is wat je zélf beantwoord op die vragen.

Sorry dat ik een poging heb gedaan je te begrijpen.

Je bent dus duidelijk geen professioneel schrijver in de zin dat je van het schrijven moet leven en opdrachten aanneemt voor brood op de plank. Je kunt het je door je bijbaan veroorloven "trouw aan jezelf" te blijven en "vanuit je hart" te schrijven, maar hoe trouw ben je aan jezelf als schrijver als je een bijbaan nodig hebt om in leven te blijven? Is het genoemde ideaal dan nog wel een deugd? Moet je als schrijver niet ook af en toe op je vakmanschap vertrouwen, realistisch zijn en gewoon je ding doen (en afronden!), ook al sta je er niet 100% achter? Is het niet veel belangrijker om als schrijver af te stappen van dat soort romantische dromen en gewoon aan te pakken wat nodig is?

Is dit niet exact waar jij je altijd zo tegen verzet?

Is dit niet exact waar jij je altijd zo tegen verzet?

Ik ben geen schrijver.

Alles gelezen. Ik heb er niets aan toe te voegen. Doodzonde!

De andere posts heb ik niet gelezen, dus waarschijnlijk is alles dubbel, maar ik vond dit wel leuk om over na te denken. Doodzonde voor een schrijver: Niet openstaan voor nieuwe inzichten van jezelf of van anderen. Als je over zelfreflectie beschikt, kun je die op je teksten toepassen. Als je kritiek kunt verwerken in plaats van te denken dat mensen je persoonlijk aanvallen of dat je tekst bagger is, ben je in staat om je schrijfwerk naar een hoger niveau te tillen. Wanneer je dat niet kunt, blijf je hangen en zul je geen of heel kleine stapjes op de ladder naar succes/een manuscript/een goed gedicht/een fantastisch kortverhaal/wat je maar wilt bereiken zetten. Deugd voor een schrijver: Zelfreflectie. Als je jezelf kent, ken je je niveau en weet je wat je moet doen om het omhoog te halen. Tegelijk kun je door jezelf en je schrijven goed te kennen uit alle kritieken die je krijgt de bruikbare suggesties vissen. Ook voorkom je dat je personages een kopie van jezelf worden, of dat je zo aan hen gehecht raakt dat je geen risico's meer durft te nemen. Je weet immers dat een verhaal slechts een verhaal is en niets met jou als persoon te maken heeft. Doodzonde: Onzekerheid. Je moet als schrijver iets schrijven wat de wereld wil lezen. Als je onzeker bent en denkt dat niemand geïnteresseerd is in jouw verhaal, is dat vaak in je schrijfstijl terug te vinden. Ook je begeleidende brief zal misschien niet de juiste toon hebben. Wanneer je een gezonde dosis zelfvertrouwen hebt en weet dat je weet waarmee je bezig bent, is dat in je schrijfstijl te lezen. Doodzonde: Alles de schuld geven van een afwijzing of negatieve kritiek behalve het verhaal/gedicht en/of jezelf. Uiteindelijk ben jij degene die het heeft geschreven en/of opgestuurd.

Deugd: geduld, inlevingsvermogen en doorzettingsvermogen, zodat je je in een ander kunt verplaatsen en de wereld door zijn ogen zien: nodig voor het neerzetten van geloofwaardige personages. Bovendien daar de tijd voor nemen én maken, en niet opgeven, ook al werk je al 40 uur in de week. Daarna ook het geduld en het doorzettingsvermogen hebben een uitgever te zoeken, en daarna alles op alles te zetten mensen ervan te overtuigen dat ze niet zonder jouw boek kunnen. Doorgaan tot je van achteren niet meer weet dat je van voren nog leeft. Zonde: ijdelheid en luiheid: iemand die zich gedraagt als een miskend genie zonder zich in te spannen zijn doelgroep door en door te leren kennen zal eerder mensen tegen de haren in strijken dan gelezen worden

Deugd: veel lezen. Doodzonde: niet (willen) lezen, geen interesse of nieuwsgierigheid hebben voor het geschreven woord van anderen.

@Wiske: ik sluit me aan bij inlevingsvermogen (en ook observingsvermogen, waardoor veel inzicht in menselijk gedrag en relaties); om echte, geloofwaardige karakters weten te creëren. De doodzonde is dan: geen inzicht (willen) hebben, en ook niet (willen) observeren of gedegen research voor je karakters willen doen, waardoor je onechte, oppervlakkige karakters krijgt.

Bedoel je soms zelfoverschatting, Schli? Want dat is iets anders dan een gezonde dosis zelfvertrouwen of waardering voor jezelf.

Als je wel vertrouwt op wat je doet (schrijven, je werk), maar minder op wat of wie je bent, kom je er eerder dan wanneer je zelfvertrouwen hebt maar niet zo zeker van je schrijven.

Als schrijver heb je zelfbewustzijn nodig (wat voorafgaat aan zelfvertrouwen), want je moet telkens keuzes maken die in dienst staan van je werk. De ene keer zal het betekenen dat je opmerkingen van anderen verwerkt en de andere keer dat je dat juist niet doet - alles omkleed met redenen. Jouw redenen. Een deugd is dan: weten wat je doet én waarom. (Dood)zonde: meewaaien met alle winden. Maar dit geldt niet alleen voor schrijvers.

Zo werk ik zelf autonoom en heb daarnaast een heel ander soort bijbaan, zodat ik voor het geld niet afhankelijk ben van opdrachten. Als ik al in opdracht werk, maak ik daar keuzes in; dat werkt voor mij het beste.

Je bent dus duidelijk geen professioneel schrijver in de zin dat je van het schrijven moet leven en opdrachten aanneemt voor brood op de plank. Je kunt het je door je bijbaan veroorloven "trouw aan jezelf" te blijven en "vanuit je hart" te schrijven, maar hoe trouw ben je aan jezelf als schrijver als je een bijbaan nodig hebt om in leven te blijven?

Misschien juist! Het een stelt je in staat het ander te realiseren. Maar je moet het wel kunnen, zo'n dubbelleven.

(...) Moet je als schrijver niet ook af en toe op je vakmanschap vertrouwen, realistisch zijn en gewoon je ding doen (en afronden!), ook al sta je er niet 100% achter? Is het niet veel belangrijker om als schrijver af te stappen van dat soort romantische dromen en gewoon aan te pakken wat nodig is?

Vind je nu dat iemand professioneel is wanneer hij op zijn vakmanschap vertrouwt - of wanneer hij voor 100% achter zijn werk staat? In feite kan een mens toch 100% staan achter zijn werk, dat hij de ene keer voor zichzelf doet, en de andere keer voor anderen, maar ook werk voor anderen is op de een of andere manier voor jezelf. Ik zie daar geen specifieke deugden of zonden in.