De deugden en doodzonden van een schrijver

Bij doodzonde schreef ik o.a. niet in jezelf/mijzelf geloven en daardoor mijzelf de vernieling in schrijven. Allerlei discussies in mijzelf eruit schrijven zodat ik denk: ' Bekijk het maar, ik ga nooit meer schrijven.' Schlimazlnik schreef: doodzonde is in jezelf geloven...>het gaat om de tekst en niet om de persoon. Heb tijdens het kerstweekend alle tijd gehad om kunnen nadenken. Ach, we hebben alletwee gelijk. Ik snap Schlimazlnik wel. Maar ik snap ook mijzelf. Is het niet zo, Schlimazlnik dat we ook de tekst zijn? Ik voel dat wat schrijft in en door mij mijn ware zelf is. Als ik dat steeds weer ga boycotten -ben ik goed in- dan geloof ik niet in mijzelf. Misschien klinkt dit arrogant? Na ja, soit. Zonder mij, als ik-Mathilde, zou ik niet kunnen schrijven. Ik weet dat ik mijn hele persoon nodig heb om te kunnen schrijven zodat de tekst mij kan gaan denken&schrijven. Hm, misschien drukte ik mij eerder onjuist uit? Doodzonde: niet in mijzelf geloven? Ja en nee. Oké, ik ben eruit. Voor jou Schlimazlnik is het een doodzonde om wel in jezelf te geloven, voor mij niet. Iedere schrijver is anders, denkt anders. Iedere schrijver heeft een andere achtergrond met zóveel verschillende ervaringen, opvoeding, scholing, cultuur, religie, taal of talen. Ik vind dit een lastige discussie...> doodzonden en deugden van DE/Een schrijver? Ieder mens is anders en zeker ook de mens die schrijft. Ben er nog niet uit, maar wel heb ik wat meer duidelijkheid over mijzelf als schrijfster gekregen.

Is het niet zo, Schlimazlnik dat we ook de tekst zijn?

Nee, dat is niet zo. Bij de meeste schrijvers zou het er dan op neer komen dat een professionele redactie bij de uitgever gelijk is aan plastische chirurgie. Er wordt in de tekst gesneden, veel wordt geschrapt, veel moet herschreven worden. Dat lijkt me geen optie als je de tekst zelf bent: aan het einde is er niet veel meer van je over. En feitelijk moet je zelf net zo hard op je tekst durven inhakken: je moet niet bang zijn de tekst (radicaal) aan te passen, het mag niet voelen als snijden in je eigen vlees. Wie te dicht op zijn eigen teksten zit, kan er niet objectief naar kijken en aanpassen wat nodig is om de tekst een zelfstandig leven te geven. Je moet je tekst ook van een flinke afstand kunnen bekijken. Het durven loslaten van teksten met de wetenschap dat het nog minder een deel van je is dan een drol lijkt me een echte deugd voor een schrijver. Natuurlijk kun je het als een deugd zien om in jezelf te geloven, maar dat lijkt me niet typisch iets voor een schrijver, en het geeft ook de nodige valkuilen voor een schrijver. Wat me overigens hier aan doet denken.

Hier ga ik een nachtje over slapen, Schlimazlnik. Hoewel, waarschijnlijke ben ik geen echte schrijfster. Vanaf mijn 11de dagboekschrijfster geweest tot nu. Pas nu kom ik uit de schrijverskast. Voor het eerst van mijn leven heb ik afgelopen jaar teksten laten lezen. Het laatst een verhaal dat dichtbij lag. Indien ik dat verhaal -naar aanleiding van het overlijden van mijn vader- nu nog minder als een drol zou zie, dan ben ik- voor mijn gevoel- niet goed bezig. Het verhaal is flink proefgelezen, uit den treuren zo dat ik inderdaad dacht: de inhoud is shit. Ik had er tabak van. Ik weet niet of dat een deugd is, zo heb ik mijn leven lang gedacht terwijl schrijven toch mijn vriend was. Hm, terugdenkend aan dat verhaal voel ik mij koud en warm tegelijkertijd. Het was een daadwerkelijk rouwproces over mijn vader. Tevens was het een rouwproces en bewustwordingsproces dat schrijven niet hetzelfde is als iets eruit rammen op papier. Ik heb in mijzelf, in mijn doorzettingsvermogen MOETEN geloven om het tot een goedgekeurde eindfase te brengen. Herhaling:-D Deugd van een schrijver: Doorzettingsvermogen :-D Doodzonde van een schrijver: Die shit toch niet even omarmen om daarna los te laten? Hetgeen lastig is bij een biografie, ook al zou ik nu willen. Het is geschreven en wordt gepubliceerd. Na ja, ik ben er nog niet uit. Zoals ik al zei: Ik ga er een nachtje over slapen.