Niet? Je bent wie en wat je bent... Volgens mij is dat vaker dan je denkt goed genoeg. Anders krijg je het krampachtige van "wat zouden ze willen", net zoals wanneer je per se die ene jongen/meid aan de haak wil slaan, een dankbaar onderwerp voor kluchten en romkoms. Gewoon jezelf blijven dus. Als je echt iets moois hebt, zal de uitgever je wel helpen om dat te verkopen.

Het enige dat ik meeheb is dat ik jong ben :nod: verder maakt het me ook niet veel uit. Als ze het manuscript niet uitgeven omdat ik ben wie ik ben hebben ze pech. Volgende uitgever.

Tegenwoordig is het helemaal hip om zelf een merk te zijn. Zie o.a.: http://www.talentfirst.nl/het-merk-ik.htm En als je googled op merk, ik, hoe word ik een merk of iets dergelijks vind je vast wel meer. Overigens denk ik dat iedereen wel iets aparts heeft. Meestal zie je het alleen niet van jezelf. Je zou ook vrienden en familie kunnen vragen wat je sterke punten zijn, wat jou jou maakt etc.

Niet iets om je mee bezig te houden denk ik. Zorgen dat je manuscript goed is moet genoeg zijn. De rest is onzin die je jezelf wijsmaakt. Die energie kan ik in elk geval beter in (leren) schrijven steken. Het lijkt me dat mij verder zal brengen dan een flitsend kapsel of een paniekerig in elkaar geknutselde c.v. Maargoed dat is alleen maar mijn mening. :nod:

Ben het niet met je eens Ellis. Heb je wel eens gehoord hoe bedrijven sollicitatiebrieven beoordelen als er heel veel van zijn binnen gekomen? Dan kijken ze of de postzegel wel recht zit, of het adres recht is geschreven etc. Een produkt kan nog zo goed zijn, maar als de presentatie niet deugt, is het lastig verkopen.

Ik ben gewoon alle dingen die jij noemt. No worries. :unibrow:

Mag ik eerst even heel flauw zijn? Aan alle punten die jij noemt, kan gewerkt worden. * fantastische opleiding hebt genoten (ga iets geweldigs studeren. Sociologie/psychologie met als scriptie "het gedrag van mensen op literaire fora") * er geweldig uitziet (verzorg je lichaam en geest, koop mooie kleding, een lekker geurtje enz.) * goed van de tongriem bent gesneden (volg praktijkcursussen presenteren/communiceren) * jong bent (jong van geest zijn, dat is een optie voor de wat ouderen als ik even uitga van jouw punten. Ik hou zelf erg van oude schrijvers die wat te melden hebben. Valt veel van te leren. Als mens en schrijver.) * een sprankelende persoonlijkheid hebt. (Dat heb je helemaal zelf in de hand. Je bent wat je doet. Als je alleen maar dromen hebt maar ze niet concretiseert dan zul je anders zijn dan iemand die elke keer durft te duiken in de oceaan van het leven. Duik maar eens in de NLP en dan weet je wat ik bedoel.) Ik denk inderdaad wel dat een schrijver tegenwoordig een merk is geworden. Dat betekent dat je dat "merk" moet uitdragen. Sommige auteurs schieten gewoon tekort op dat gebied. Ik ben ervan overtuigd dat je, in de wereld waarin we nu leven, aan die zwakke kanten moet werken indien je echt de ambitie hebt om van je schrijven te leven. "Hoe presenteer je jezelf dan bij een uitgever... met dat enorm goed geschreven manuscript van je?!" - In eerste instantie met je manuscript, een goed opgezette synopsis enzovoort. Indien er dan het persoonlijke contact komt, dan moet je er gewoon klaar voor zijn. De kracht van jouw boek/schrijven moet je dan in woorden kunnen uitdragen. Je moet ook in staat zijn om kritiek te kunnen pareren op wat je geschreven hebt. Hoe ga je met weerstanden om? Is denk ik ook erg belangrijk.

"Daarom moet (volgens mij) een schrijver ook altijd zelf langskomen wanneer een uitgever iets ziet in een manuscript. Hij wil zelf ervaren hoe de schrijver is. Hoe je overkomt, zelfbewust of misschien verlegen, hoe je verhaal 'in elkaar steekt' èn hoe je eruit ziet!!!" Bij ASPEKt wilde men dat helemaal niet. Het enige waarin men geïnteresseerd bleek, was de digitale versie van het ms. Zelfs nog zonder dat alles gelezen was en men al had besloten tot uitgave. Niks interesse in de auteur. Ik vraag me trouwens af hoe de in dit topic vermelde eisen zich verhouden tot de auteur, die onder pseudoniem werkt. Heeft iemand daar een idee over?

Wat zou dat uitmaken, Jessi? Al werkt de schrijver onder een andere naam, de persoon erachter blijft toch dezelfde?

Als de schrijver onder pseudoniem werkt omdat hij/zij niet voor het voetlicht wil treden, zijn de representatieve kwaliteiten wellicht minder belangrijk. Vandaar mijn vraag.

Dat hoeft helemaal niets met voetlichten te maken te hebben. Een auteur kan heel andere redenen hebben om onder pseudoniem te publiceren.

Dat begrijp ik, ja. Maar het ging hier dus om de eisen die aan een auteur worden gesteld, waaronder representatieve vaardigheden. Dus áls hij/zij onder psuedoniem werkt, kan een uitgever misschien anders tegen die eisen aankijken. Daar ging het om.

Ik bedoel dus, pffffff (word een beetje moe van mezelf vandaag), de situatie waarin iemand onder pseudoniem werkt OMDAT voetlicht ongewenst is.

Is dat niet de hoofdvraag van dit topic? Dan zou die persoon dus minder snel de gelegenheid krijgen zijn/haar manuscript te publiceren, begrijp ik uit bovenstaande... :)

weet je.... ik denk dat je jezelf een beetje moet promoten.

Scorpio, het belangrijkst lijkt me dat je manuscript eruit moet springen. Daarna kunnen de kenmerken die jij noemt ongetwijfeld helpen. Die helpen overal.

Heb je wel eens gehoord hoe bedrijven sollicitatiebrieven beoordelen als er heel veel van zijn binnen gekomen? Dan kijken ze of de postzegel wel recht zit, of het adres recht is geschreven etc.

Eliza, ik heb een blauwe maandag bij een wervings- en selectiebureau gewerkt, en daar keken ze echt alleen naar de cv's. Degene met de beste cv's worden uitgenodigd. Echter, als er keus zat is gaan na de gesprekken de kenmerken die Scorpio noemt wellicht meespelen. Niet openlijk natuurlijk, maar toch.

Aan alle punten die jij noemt, kan gewerkt worden.

Griseo, dat ben ik gedeeltelijk met je eens. Aan alle punten kan gewerkt worden, maar natuurlijk wel in beperkte mate. Een subassertief iemand die er een hekel aan heeft om in de belangstelling te staan zal nooit iemand wordne die het heerlijk vindt om zijn/haar werk voor te lezen voor een grote groep mensen. Een echt lelijk iemand zal nooit mooi worden (tenzij hij/zij naar 'extreme make-over' gaat, als je tenminste houdt van die bijgewerkte modellen :P). Enzovoort. Maar goed, ik ben helaas geen ervaringsdeskundige, en anders was mijn ervaring slechts die van een enkel persoon. Daarbij zou ik dan zelf moeten beoordelen of ik mooi ben en jong en interessant enzo. :P

Precies Marcella, dat was ook mijn gedachte. Als je niet voor het voetlicht wilt, hoe maak je jezelf dan nog interessant. Promoten met een leuke toet is er dan niet bij. Zou het dan ook zo zijn, dat je werk beter moet zijn dan dat van iemand, die wél aan al die gewenste kenmerken voldoet? Zou zomaar kunnen, toch? Zelfs als je wél een fraai uiterlijk hebt, een blitse opleiding en een vlotte babbel.

Als je er vanuit gaat dat bovenstaande waar is wat zijn dan de criteria. Knap is heel wat anders dan een karakterkop hebben. Beide hebben in mijn ogen marketingwaarde. Ik denk dat ze zoeken naar persoonlijkheid en uitstraling.

Beste Trenke, Ik zal je uitleggen waarom ik schreef wat ik schreef en waarom ik het ook niet met jouw reactie eens ben. Jij schrijft: "Een subassertief iemand die er een hekel aan heeft om in de belangstelling te staan" - Nu wordt het dus interessant om te bekijken waarom deze persoon niet in de belangstelling wilt staan. Zijn er ervaringen in het verleden die ervoor gezorgd hebben dat deze persoon mentale blokkades heeft opgeworpen in zichzelf? Mentale blokkades zijn er om weggenomen te worden. Zou het bijvoorbeeld door verlegenheid kunnen komen? Zo ja, dan is de vraag gerechtvaardigd waar "verlegenheid" vandaan komt. Is verlegenheid misschien bewust/onderbewust een verdedigingsmechanisme tegen het gevoel dat je inferieur bent aan een ander? Ligt de angst om te spreken in het openbaar omdat je als kind al "tot zwijgen werd gedwongen" door je ouders en/of belachelijk werd gemaakt door mensen wanneer je voor de klas stond? Enfin, genoeg mogelijkheden. Ik denk dat iemand een stuk zelfreflectie/analyse nodig heeft (indien nodig m.b.v. een professional) om precies te begrijpen waar bepaalde negatieve associaties vandaan komen. Ik heb in mijn werk (o.a. trainer Presentatievaardigheden) mensen ontmoet die als de dood waren om voor een groep te spreken en in interviews (voorafgaande aan de training) werd vaak vastgesteld waar deze "doodsangst" vandaan kwam. Ik denk dat ons gedrag van vandaag gebaseerd is op associaties met onze ervaringen. Ik blijf van mening dat je gedrag kunt veranderen. "Een echt lelijk iemand zal nooit mooi worden (tenzij hij/zij naar 'extreme make-over' gaat," - Het is verbazingwekkend wat mogelijk is met een nieuw kapsel, nieuwe kleding, aandacht voor de fysiologie van de persoon in kwestie en nog een aantal aanverwante zaken. (Ingrepen zonder operaties heb ik het nu over)

Brrrr! Ik griebel ervan dat je jezelf interessant zou moeten maken. Is je geschreven woord niet goed genoeg?

Het onderwerp moet in de smaak vallen. En er is gewoon ook een portie geluk bij nodig. Plus ... net als Wonderer al veel eerder heeft geschreven, je moet echt jezelf blijven. Als je je anders voordoet val je toch een keer door de mand. Nou en, dan weet je eens een vraag niet. Je mag gerust zeggen dat je 'geen flauw idee' hebt! (Zei de presentatrice van Dubbeluur tegen mij.)

Griseo, ik ben het geheel niet met je laatste post oneens, hoor. Inderdaad kun je gedrag (soms) veranderen door proberen de reden voor het gedrag te achterhalen. Toch denk ik dat het zelden of nooit voor zal komen dat iets waar iemand eerst een hekel aan heeft later een hobby zal worden. Dat bedoelde ik. Ook ben ik het volkomen met je eens dat je ontzettend veel aan je uiterlijk kunt veranderen door de dingen die jij noemt. Doch er blijven mensen die nooit echt mooi zullen worden. Daar wil ik wel aan toevoegen dat mooi uiteraard een erg subjectief begrip is. Mooi van binnen kan (hopelijk) iedereen worden.

Griseo, Dan ga je ervan uit dat het normaal zou zijn om in de belangstelling te willen staan. Biologisch gezien geldt het omgekeerde. Immers in de belangstelling staan, kon vroeger heel verkeerd uitpakken.

Trenke, Duidelijke taal. Ik denk dat we dan ook een scheiding moeten maken tussen mensen die voor hun hobby schrijven en mensen die er echt hun leven van willen maken. Voor diegenen die voor de kost willen schrijven, zal zichzelf én het werk presenteren een essentieel onderdeel zijn. En nee Pluisebol, helaas zijn je geschreven woorden niet genoeg. Stel je voor dat ik je uitnodig voor een programma vanwege jouw boek dan zul je in woorden mijn kritische vragen over het boek moeten pareren, daarnaast zul je woorden (en non-verbale communicatie) moeten gebruiken om je boek te verkopen. Waarom zou een lezer, die jaarlijks uit 30.000 nieuwe titels kan kiezen, nou jouw boek moeten lezen? Alleen maar zeggen dat het het beste boek ter wereld is, zal niet veel helpen. Je zal dus moeten inspelen op een bepaalde behoefte van die lezer. (Eigenlijk moet je op zoek naar een vorm waarin je inspeelt op de behoeften van een doelgroep). Zjors schreef ooit dat ze altijd "one-liners" paraat heeft voor het beantwoorden van vragen van journalisten. Dat betekent dat in die ene zin alle essentie ligt van waar het om gaat. (lees: inhoud van het boek, het onderwerp, enz.) Hoe je het ook wendt of keert, jezelf verkopen is in de huidige markt erg belangrijk tenzij je andere ambities hebt met jouw schrijven.

Hmmm Eliza, voordat ik op jouw opmerking inga, kun je dat aub even verder uitwerken? Bijvoorbeeld, over welke periodes heb je het? (wat is "vroeger" voor jou?)

Griseo, Met vroeger bedoel ik de oertijd. Toen mannen nog jaagden en vrouwen bessen verzamelden. Onze emoties en primaire gedrag zijn sinds die tijd niet heel erg veranderd.

Zouden de "oermannen" niet met elkaar wedijveren wie de beste jager is? (Qua techniek bijvoorbeeld) Zou de beste jager misschien niet als leider gezien worden? Zou de beste jager niet door zijn succes in het centrum van de belangstelling staan? Wie van de vrouwen kon het snelst bessen plukken? Zou er geen wedijver bestaan tussen de vrouwen wie de mooiste in de grot is? Zou er in die gemeenschap niet besproken worden hoe een en ander aan te pakken? Wie had daarin dan het hoogste woord? Naar wie werd er geluisterd? Zou werkelijk niemand op de voorgrond zijn getreden in de oertijd zonder gelijk zijn/haar kop eraf gehakt te worden? Als ik naar de literatuur kijk van de laatste paar honderd jaar dan ben ik al heel wat megalomane karakters tegen het lijf gelopen. Vertaal ik dat even naar de schrijvers van het hier en nu (inclusief amateurschrijvers) dan zijn de meesten (allen?) overtuigd dat ze geweldige auteurs zijn op een paar na die nog vasthouden aan valse bescheidenheid. Maar de meesten van ons schrijven iets en denken dan, op die donkere zolderkamer achter de pc, "zo, dit is wel heel goed. Hier zal de wereld versteld van staan. De verkoopcijfers van Rowling zullen hierbij verbleken. :-)" Maar alle gekheid op een stokje, op het moment dat we een gedicht, een verhaal of een liedje presenteren - op bijv. een forum - dan zeggen we feitelijk: "Hallo, ik ben hier en ik wil graag opgemerkt worden." En elke vorm van kunst zal vragen en/of opmerkingen genereren. Moet een auteur dan niet het vermogen bezitten om zijn/haar werk te kunnen verkopen? En ook al zou het zo zijn (ik geloof je meteen hoor) dat het in de oertijd niet slim was om op de voorgrond te treden, dan hebben we het over het hier en nu. En als je, in het hier en nu, bepaalde vaardigheden niet hebt, dan zul je je die vaardigheden eigen moeten maken. Dan kun je dus tegen mentale blokkades aanlopen en dan zijn we weer terug waar ik het eerder over had. En blokkades verhelpen kan sneller dan gedacht. De knop omzetten van negativiteit naar positieve insteek kan echt snel.

Ik denk dat de insteek blijft: jezelf zijn. Je kunt als muurbloempje nóg zo proberen om net zo fris en fruitig over te komen als die enthousiaste ander met z'n vlotte babbel, maar als je zo niet bent heeft het m.i. weinig zin om te proberen zo te worden. Jezelf verloochenen en een rol spelen, daar is op de lange duur nog nooit iemand beter van geworden. Je kunt in zo'n geval beter eens flink aan zelfreflectie gaan doen en op zoek gaan naar de positieve eigenschappen die je hebt en niet die welke je wilt hebben. Echt, in elk mens zit iets positiefs. Al is het niet altijd wat je op het eerste gezicht zou denken. Het is waarschijnlijk een valkuil om te blijven hangen in /je ten onrechte te concentreren op de geijkte positieve eigenschappen als 'vlotgebekt', 'enthousiast', 'goed uitziend' en 'interessante baan/studie'. Ik weet van mezelf dat ik aan bovenstaande 'eisen' niet voldoe, maar ik heb genoeg andere, wellicht zeldzamere, positieve eigenschappen om me daar niet beroerd of minderwaardig over te voelen. Het is maar net welke je benadrukt. Bijzonder zijn en op een positieve manier afwijken van het gangbare is m.i. een heel mooi iets. En dat ik onder pseudoniem werk, heeft daar in mijn geval niets mee te maken.