Ik krijg wel berichten van native writers, maar die willen iets anders van me. Hoe diep kun je zinken? Ik denk dat het niet mee zal vallen, Noor, tenzij je een dikke portemonnee hebt.

Er zijn zeker Nederlandse schrijvers die ook in het Engels schrijven en uitgegeven zijn, veelal onder een Engelse pseudoniem. In de fantasy wereld zijn dat onder andere: - Jack Lance - Adrian Stone - Tais Teng - Paul Evanby Dus ik zou zeggen, volg gewoon je hart en zie waar het schip strandt. Dan hoef je later nooit te zeggen: "Had ik maar...".

Met de oostelijke variant in gedachten dat contemporaine nederlandse schrijvers (Dis et al) hier al heel succesvol zijn in de krochten en pinakels van hun eigen taal, ze nauwelijks serieus worden genomen bij de buren in '.de', want: onbekend. Dat zal wel meer dan één buchmesse behoeven! Maar er zijn natuurlijk enkele (7) slootjes om over te springen: - schrijf een weergaloos goed verhaal - schrijf het in perfect, authentiek en persoonlijk gekleurde grammatica - schrijf het indien zondanig gewenst vervoegd in vertaalbare zinnen en concepten - leest zich suf ende blind in die beoogde vertaaldoeltaal - vind de ideale mondaine uitgever die je in het gehele proces als Atlas je op de schouders draagt, tot over die horizon - geniet van je verworven status als schrijver, je verdiende nobelprijs en je verworven rijkdom - wordt niet cynisch als het een beetje tegenzit... En laat vertalingen in wiens naam dan ook over aan de deskundigen. Beheers één vak goed, niet twee slecht. En natuurlijk, engels kan (ook) een heel romantische en flexibele taal zijn, maar ongetrained in de merites (zoals hiervoor vermeld), zal men zich onvermijdelijk vergalopperen. Denk maar aan "Van Gaal, The Autobiographyte".

Kahlyn, de namen die jij aanhaalt hebben eerst allemaal in Nederland naam gemaakt voordat ze hun ogen op het buitenland gericht hebben. Als je een Engels pseudoniem gebruikt neem ik aan dat zoiets wel in de planning ligt maar je zult het eerst binnen je grenzen moeten waarmaken. Dat zorgt er voor dat je ook neer kansen maakt om daarbuiten aan lezers te komen. Bovendien vraag ik me af of je het dan alsnog zelf moet doen. Zoals iemand aangeeft is het beroep van vertaler toch heel anders dan dat van schrijver.

Als je een Engels pseudoniem gebruikt neem ik aan dat zoiets wel in de planning ligt maar je zult het eerst binnen je grenzen moeten waarmaken. Dat zorgt er voor dat je ook neer kansen maakt om daarbuiten aan lezers te komen.

Ik denk dat het net andersom is. Als je de Engelse taal goed genoeg beheerst om er in te schrijven en bovendien native betareaders hebt, waarom zou je dan niet je boek rechtstreeks (en eerst) uitgeven in het buitenland (uitgaande dat je dit zelf doet)? Eventueel onder een Engels pseudoniem. De kans is groter dat een Engelstalig boek lezers krijgt in het Engelstalige gebied, i.p.v. in het Nederlandse. Als je daar dan lezers hebt vergaard zou ik 'binnen' de grenzen gaan kijken. Maria

Daar zit natuurlijk iets in, Maria. Maar de voorbeelden die Kahlyn geeft, Jack Lance, Adrian Stone, Tais Teng en Paul Evanby, zijn eerst allemaal in het Nederlands aan de slag gegaan. Later is hun werk, al dan niet door henzelf, in het Engels vertaald en uitgebracht. Ik neem aan dat wanneer je een Engelstalig pseudoniem gebruikt, je ook van plan bent om (ook) op de Engelstalige markt actief te zijn. of Of misschien omdat je denkt dat een exotische naam eerder aanslaat bij de Nederlandse lezer.

Die schrijvers die hier worden genoemd ken ik niet, maar ze hebben inderdaad Engels klinkende namen. Een Engelstalig pseudoniem kan ook anders gebruikt worden. Juist om 'aan te slaan' in het buitenland. Voor mijn nieuwe detective serie (geschreven in het Engels en eerst uitgebracht op de Engelstalige markt) heb ik een Engelse pseudoniem gebruikt, juist omdat de 'Engelsen' mijn Nederlandse naam verwarrend vinden. Bij mij heeft het dus een duidelijk commercieel doel. Maria

Met een metaalsoort in je achternaam laat zich dat pseudoniem natuurlijk eenvoudig raden. ;) Ik zag laatst 'The dinner' van Herman Koch in de boekhandel liggen. Ik heb er even doorheen gebladerd en hier en daar wat zinnen gelezen. Wat me vooral opviel was dat het taalgebruik relatief makkelijk was met de rest van Engelstalige boeken die ik gelezen heb. Niet dat het slecht vertaald was, gewoon anders. Alsof wij Nederlanders anders met onze taal omgaan dan de Engelstaligen met hun taal omgaan. Met zinsconstructies en gebruik van bijvoeglijke naamwoorden, bijvoorbeeld. En dat een lezer dat altijd blijft zien in een vertaald boek.

...Wat me vooral opviel was dat het taalgebruik relatief makkelijk was met de rest van Engelstalige boeken...Alsof wij Nederlanders anders met onze taal omgaan dan de Engelstaligen met hun taal omgaan. Met zinsconstructies en gebruik van bijvoeglijke naamwoorden, bijvoorbeeld. En dat een lezer dat altijd blijft zien in een vertaald boek.

Daar lijkt het wel op. In veel (vooral contemporaine, populaire en gevierde) nederlandse boeken (van ditto schrijvers) is er sprake van vooral korte kernachtige zinnen met verrassende maar te volgen gedachtensprongen. Echt lange zinnen waarbij de hersenpan dreigt over te koken zijn zeldzaam of enkel nog te vinden in Zeer Oude Boeken. Ik denk dat het zowel de tijdgeest als de aard van de nederlandse leesmarkt is. De engelse is toch algauw zo'n honderd keer groter en alleen de allerbesten daarvan worden naar het nederlands vertaald. De mediocre engelstalige schrijvers zijn er natuurlijk ook en masse, maar dat weten we dan daarom ook weer niet. Of zou het de spanningsboog zijn? Zijn colums hier populairder dan in het buitenland? Fastfoodliteratuur. Of omgezet: hapsnaplectuur.

Om terug te keren naar de beginpost van Noor. Ik denk dat je kans op succes als je een boek meteen in het Engels schrijft sterk afhankelijk is van het genre. Als je een literair boek schrijft (ik hoop niet dat dit de zoveelste discussie uitlokt over wat je daaronder moet verstaan) is je kans volgens mij zo goed als nul, omdat men dan perfect Engels van je verwacht en (zoals al door enkelen in deze draad aangehaald), dat is voor iemand die geen native speaker is onmogelijk, een doodenkel taalgenie daargelaten. Voor alle anderen lijkt schrijven in het Engels mij gewoon luchtfietserij. Ik vermoed dat je kansen in genres als fantasy en SF ook klein zijn, maar net iets beter liggen, wat geïllustreerd wordt door een aantal aangehaalde voorbeelden in de voorgaande posts. Niet dat men in 'nichegenres' perfect taalgebruik onbelangrijk vindt, maar ik kan me voorstellen dat men daar iets eerder een buitengewoon goed en origineel verhaal zal accepteren in minder volmaakt Engels. Als men er echt brood in ziet, wordt dan gewoon een goede redacteur ingezet. Maar dan nog lijkt het mij een logischer weg om eerst in het Nederlands te schrijven en dan te bezien of het goed genoeg ontvangen wordt om er het geld voor een echt goede vertaling tegenaan te gooien.

Maar dan nog lijkt het mij een logischer weg om eerst in het Nederlands te schrijven en dan te bezien of het goed genoeg ontvangen wordt om er het geld voor een echt goede vertaling tegenaan te gooien.

Ik ben het helemaal met je eens en zelf zou ik het ook zo doen maar een Nederlands boek, in het Engels vertaald, leest gewoon anders dan een boek wat in het Engels geschreven is. Misschien dat dat verschil minder groot is dan bij literaire verhalen maar het is er wel. Zoals de TS al zegt:

Mijn hart ligt zo erg in het Engelstalige.

Dan zou je wel eens over zo'n vertaling kunnen struikelen. Dat je het niet vindt passen tussen al die Engelstalige boeken die je normaal leest. Dan kun je het inderdaad beter zelf doen, met hulp van een native speaker. Mij lijkt het een langdurig proces, maar als je dat ervoor over hebt...

Of zou het de spanningsboog zijn? Zijn colums hier populairder dan in het buitenland? Fastfoodliteratuur. Of omgezet: hapsnaplectuur.

Columns heb je ook in alle soorten en maten. Martin Bril was altijd veel langer dan CaMu. volgens mij zijn dat soort korte stukjes overigens heel wat lastiger dan ze lijken. Zowel voor de columnist om ze te maken als voor de lezer om ze te begrijpen. Ik denk dat het beeld dat jij in je reply schetst niet alleen op de Nederlandse literatuur van toepassing is. Het is een wereldwijd gegeven. Er worden overal steeds minder boeken verkocht omdat de consument steeds meer prikkels tot zijn beschikking heeft zijn dan pakweg 25 jaar geleden. Het is alleen meer merkbaar in landen die een taal hanteren die wereldwijd door weinig mensen gesproken/gelezen wordt. Met name in landen die welvarend zijn waardoor de consument zich die prikkels kan veroorloven. Nederland is zo'n land. Wanneer een fulltime schrijver in het Nederlands schrijft en dat wil blijven doen zal hij toch moeten bedenken waar hij die consument mee kan prikkelen. Dunnere boeken, toegankelijker taalgebruik, onderwerpen die sensationeler zijn. Misschien wel een ander genre ernaast proberen. Ook voor de Engelse taal loopt de boekverkoop terug. Maar aangezien dat een universele taal is en daardoor door zo verschrikkelijk veel mensen gelezen wordt, merkt de fulltime schrijver die in het Engels schrijft daar (nu nog) veel minder van. Dus gaan ze door op de manier waarop ze dat altijd gedaan hebben en nieuwkomers nemen het over, want dat is de norm. Zo blijft het niveau (langer) gehandhaafd. Bovendien worden die schrijvers nauwlettend in de gaten gehouden door een filmindustrie die altijd op zoek zijn naar goede verhalen, al dan niet omdat het boek goede verkoopcijfers heeft. En daar hebben ze wel wat voor over.

En ik wil dat mijn verhaal internationaal wordt geaccepteerd.

Niet dat Hollywood daarvoor nodig is, maar het zal allicht helpen. Zo had ik nog nooit van Fight Club gehoord voordat ik de film zag. Hetzelfde geldt voor The wolf of Wallstreet en The silence of the lambs en talloze andere boeken die verfilmd zijn. Vervolgens ga je dan toch die boeken lezen.

Kwaliteit blijft het belangrijkste of behoort dat in elk geval te zijn, in welke taal dan ook. Maar bij schrijven betekent kwaliteit voor een belangrijk deel dat je alles uit de taal moet halen waarin je schrijft. En ik blijf denken dat je daar vrijwel altijd een native speaker voor moet zijn. Als je iemand in moet schakelen om de meest optimale vorm in het Engels te vinden, heb je denk ik meteen een enorme achterstand op hen die dat zelfstandig kunnen. Eigenlijk ben je dan met de hulp van een soort ghostwriter aan het schrijven.

HHJT en Hay hebben wat mij betreft hun punt. Ondanks dat ik vrijwel uitsluitend nog in het engels lees, zou ik het niet in m'n hoofd halen om in een not-native tongue te pennen: elke subtiliteit en nuance wordt node gemist en gemist (!). Four the rest rest eye my case.

Daar heb je wederom een punt, Hay. Maar hoe kan iemand die internationaal wil worden geaccepteerd, dat nu doen aan de hand van een native speaker? Volgens mij werkt dat juist contraproductief. Dan word je de Nederlandse schrijver die in een andere taal wilde schrijven maar omdat hij/zij een natuurlijk klinkend en vlot lopend Engelstalig boekenlingo niet onder knie kreeg, iemand inhuurde om hem/haar daarbij te helpen. Wordt dat internationaal geaccepteerd?

Bij korte verhalen vaak wel, denk ik. Bij romans lijkt mij de kans minimaal. Daar is voor zo ver ik weet de normale weg dat een boek eerst in Nederland succesvol is en daarna (eventueel) professioneel vertaald wordt. En ja, die enkele uitzondering die de regel bevestigt zul je altijd houden.