Ha, ik doe het allebei, Rudolf! En ik kan je vertellen dat hardlopen ook erg prettig werkt. Mijn vriend stopt het trouwens in gewelddadige computerspelletjes. Zo zie je maar, ieder z'n meug.

Voor mijn langste verhaal is een dwingende, absoluut geen technische reden: ik heb aan de ikpersoon beloofd dat ik het zou opschrijven. Waarom? Omdat ik hem ooit wás. Anderhalf jaar terug, toen ik zo depressief was als wat, heb ik die wereld bedacht. Het was míjn wereld, in gedachten was ik de ikpersoon. Eigenlijk vind ik het jammer dat ik niet meer op die manier de ikpersoon ben, maar het is beter: ik werd er depri van. Of hier iets van in mijn verhaal terug te vinden is? Ik weet het niet, daar heeft alleen de lezer zicht op. Het enige dat ik probeer is om het verhaal zo waarheidsgetrouw mogelijk op te schrijven.

Ik schrijf dit boek omdat ik het 1. lekker vind om in die eigen wereld te vertoeven, zo geniet als ik een mooi stukje schrijf 2. ik een proces beschrijf vanaf een andere kant (een kant die ik zelf nooit goed kon begrijpen, maar waarvoor ik door erover te schrijven meer begrip krijg, nl. vreemdgaan) 3. ik denk dat ik iets schrijf wat voor veel mensen herkenbaar is, en ze daardoor zichzelf misschien ook wel beter gaan begrijpen (dat is niet het doel van het schrijven, maar het zou leuk zijn als dat er een gevolg van wordt)

Weet je dat ik Louis´vraag nu nog steeds niet helemaal begrijp. Wil hij nu weten waarom het boek geschreven wordt of waarom het op een bepaalde manier/in een bepaalde vorm geschreven wordt.

Ja, en wat gaat ie ermee doen? Ik zou het best leuk vinden om in een artikel genoemd te worden, maar als het een algemeen dingetje wordt zonder namen... ;)

Toen mijn zoon drie jaar was kon hij al lezen. Op zijn vijfde waren de AVI-boekjes al te simpel voor hem, daarom begon hij in Harry Potter en de Steen de wijzen. Niet echt een boek voor iemand voor die leeftiijd. Voor mij een reden om zelf verhalen te schrijven, die wel geschikt voor hem waren. De hoofdpersoon van mijn laatste verhaal, zit in een rolstoel. Waarom? Om aan kinderen met een handicap te laten zien, dat ook zij prachtige avonturen kunnen beleven. Het is absoluut geen zielig verhaal, want kinderen in een rolstoel zijn niet zielig. Ze hebben alleen een beperking. Mijn zoon is inmiddels tien jaar en erg geinteresseerd in andere culturen. Vandaar dat ik ben begonnen aan een reisboek voor kinderen. Mijn toeristische opleiding komt nu goed van pas. In mijn verhalen wil ik de kinderen graag wat leren. Bijvoorbeeld dat ze goed moeten zijn voor het milieu. Ik ben o.a. bezig met een verhaal over zeehonden. Mocht het ooit in boekvorm verschijnen, dan wil ik de opbrengst doneren aan de dierenbescherming.

Goed werk, Rosali! (Mijn oudste zoon las ook al flinke pillen op zijn derde. Het is fijn dat ze iets hebben wat hen aanspreekt.)

Tjonge! Toen mijn oudste drie was kon hij nog nauwelijks praten. Okay, hij bleek niets te horen (slijmoortjes) maar toch.

wonderkinderen! Marria

Ik wil ook iets nalaten waar lezers iets aan hebben en waar over wordt nagepraat in de goede zin van het woord. Een discussie opstarten. Een nuttig gesprek. Ik wil best mijn stempel zetten op bepaalde dingen. Waar mijn boek over gaat bijvoorbeeld. Kanker bij één van de ouders, is het speciaal voor de kinderen, anderen vinden het eigenlijk meer voor de ouders van die kinderen. Taboedoorbrekend. Maar niet te grof.

Ik schrijf omdat ik het leuk vind om te doen. Het is voor mij een hobby. En mijn wens is dat er ooit eens een boek van mij uitkomt maar dat is meer om het zelf in handen te kunnen hebben, zodat ik tegen mijzelf kan zeggen dat mijn wens om een boek te schrijven uitgekomen is.