Ik geef geen eigen definitie. Ik ben zoekende en dat heb meer dan één keer aangegeven... Ik ervaar een beschrijving van bv het binnenkomen in een huis vaak als te veel tell omdat het niet bijdraagt aan het verhaal.

Als lezer denk ik dat het wel van belang is net omdat er zoveel aandacht aan wordt geschonken maar ik vergis me dus deerlijk. En als dat zo doorgaat dan vraag ik me af wat het volgende tot in detail beschreven parcours zal zijn, zoals bv het tot in detail beschreven parkeren van een auto waar en welke wegen zijn ingeslagen enz. die dan uiteindelijk niets te maken hebben hebben met het personage die dat parcours aflegt, of met het plot. In sommige verhalen lijkt de kleding, de weg van A naar B belangrijker te zijn dan het thema in het verhaal. Dan denk ik : teveel tell, en met dat bedoel ik 'irrelevant. Want teveel tell kan dus wel heel belangrijk zijn in een verhaal. En is dat niet wat bedoeld wordt met 'show don't tell?

Kan show ook niet betekenen dat je de lezer richtlijnen geeft: dit is belangrijk en dit niet? Was het Cerdiwen die dit al aangestipt heeft? (Als ik nu ga terugkijken, ben ik mijn tekst kwijt.)

Hij trapte keihard tegen het autoportier van zijn buurman aan. Goh, wat was hij kwaad. (Is dit dubbelop?)

Harryhol, Dat bedoel ik eigenlijk ook. Ik zeg het verkeerd. Door emotie te laten zien leer je de personages kennen. Dus ook het karakter. Hp schopt tegen een steentje. HP trapt een vuilnisbak omver. Daarin zit nogal een verschil. Show, als je het mij vraagt. Oh, niemand vraagt me wat. :lol: Tja, crosspost. Precies wat je zegt!

Soms is er zoveel irrelevante tell dat je de indruk krijgt dat het personage een probleem heeft met het afleggen van een afstand. Kan show ook niet betekenen dat je de lezer richtlijnen geeft: dit is belangrijk en dit niet? Was het Cerdiwen die dit al aangestipt heeft? (Als ik nu ga terugkijken, ben ik mijn tekst kwijt.)

Nee dat betekent het niet. Je stipt wel een interessant punt aan maar het staat los van dit onderwerp.

Hij trapte keihard tegen het autoportier van zijn buurman aan. Goh, wat was hij kwaad. (Is dit dubbelop?)

Hij trapte keihard tegen het autoportier van zijn buurman aan. Goh, wat was hij kwaad. (Is dit dubbelop?)

Mjah, toch wel vind ik. Alhoewel het technisch natuurlijk niet fout is. Maar het hangt ook af van de rest van de zinnen. Er is feitelijk sprake van tell & show ineen. Ik probeer dat zelf altijd te vermijden, omdat de extra tell in principe niets toevoegt aan de show.

Veel verhalen uit de wereldliteratuur zijn vrijwel geheel in "tell" geschreven. Alles in "show" schrijven is om redenen die ik hiervoor noemde al niet aan te raden, maar nog even in het kort: - "Show" is het dramatiseren van een gebeurtenis. Je legt er extra nadruk op. Als je alles "show"t, valt het verhaal dood. - Met "show" kun je aangeven wat belangrijk is in het verhaal. Als je alles belangrijk maakt, weet de lezer niet meer wat ie moet onthouden. Dat geldt ook voor emoties. Het is net als met lange en korte zinnen, je moet het afwisselen, anders verveel je de lezer.

Nou nou nou, tja. Even helemaal terug naar het eerste bericht. De vraag van Micha is, kort samengevat: moet je altijd show gebruiken, aka wat is jullie visie op het gebruik ervan is. Ergens halverwege is dat verzand in wat is show en wat is tell, maar dat was de vraag niet. Die concrete informatie kun uit een schrijfboek halen, uit het startbericht en is hier al meer dan eens herhaald. Ik ben boos is tell, ik trap tegen een steentje is show. Het gaat om de bredere inzet van show. Nu kan ik wel een nieuw topic starten dat wanneer show en wanneer tell heet, maar dat is dubbel op, dat was namelijk hier de vraag al. Wat er hooguit mis is, is dat de grens tussen de definitie en de discussie is vervaagd. Inmiddels is dat duidelijk rechtgezet, neem ik aan. Persoonlijk ben ik van mening dat er nog heel veel te zeggen valt over de inzet van show. Niet alleen om gebeurtenissen naar voren te halen, ook om je lezer af te leiden, een rust moment te gunnen, een zin fraaier te formuleren of een belangrijke gebeurtenis met veel tell (bijvoorbeeld de ontknoping van de moordzaak) nog even uit te stellen. Zolang je maar niet gaat showen om het showen, of omdat iedereen roept dat je alles maar moet showen. Tell heeft namelijk ook zo zijn functie. Ik sluit me dus aan bij Micha die stelt dat het constant aanhalen van show don't tell verwarring op kan leveren bij schrijvers.

Vaak zit Schlimazlnik op een goed spoor, maar wat show don't tell betreft niet. Foute informatie, gebracht als kennis, geeft verwarring en verkeerde resultaten. Ik vind het vervelend om te zeggen, maar Schlimazlnik, houd a.u.b. hiermee op.

Vaak zit Schlimazlnik op een goed spoor, maar wat show don't tell betreft niet. Foute informatie, gebracht als kennis, geeft verwarring en verkeerde resultaten. Ik vind het vervelend om te zeggen, maar Schlimazlnik, houd a.u.b. hiermee op.

Het punt is dat ik van jullie hetzelfde kan zeggen. En dat is jammer, want je schrijven wordt er niet beter op als je aan die instelling over "show don't tell" vast blijft houden.

a form of bad advice often given young writers—namely, that the job of the author is to show, not tell.

An enormous number of books that claim to present rules for writing fiction have appeared in recent years. With a few exceptions, these guides recycle the same well-worn clichés.

It is hammered into people (by other people – not by any writing authority) that you must show not tell. It’s rarely questioned, but it should be. This kind of stuff is often used to help start-out writers, taught in basic writing workshops across the land. It certainly has a place to be considered, but they probably forget to un-teach it.

So the myth to showing and telling: you can't show an entire manuscript. Telling has to be infused.

Contrary to what many writers think and practice, an abundance of dialogue and dramatized scenes doesn't necessarily make for riveting writing. Thus, "show, don't tell" has its limitations. Or even more than limitations, James Patrick Kelly, a popular writer of short stories says, "Show, don't tell, can be a dangerous policy. Wordy writers think they must dramatize everything. But a story isn't a game of charades; come out and tell readers what's what."

Nog een keer proberen: wanneer wel en wanneer niet is nu precies het onderwerp van dit topic. Zie post #1

Show gebruik je zodat de lezer zijn eigen conclusies kan trekken over een personage, op basis van wat de personages doen.

Hij sloeg hem neer." is net zo zeer show als "Hij balde zijn vuist. Hij haalde uit en trof de kin van zijn tegenstander. Het geluid van de klap klonk dof en helemaal niet zoals in de films. Pijn schoot door zijn knokkels en de ander viel achterover, om als een lappenpop op de grond te belanden."

Juist. Met de aanvulling dat show niet enkel op personages van toepassing is, maar ook op de omgeving.

grijze wolken bedekten de hemel, de eerste regendruppels spatten op zijn kruin uiteen

het was slecht weer

lijkt de eerste zin meer show dan de tweede, maar hetzelfde gegeven (slecht weer) is in feite enkel met meer beeld beschreven - welke conclusie kan een lezer hier anders uit trekken dan dat grijze wolken de hemel bedekten en regendruppels op een kruin uiteen spatten? Maar het geeft wel meer sfeer, dat wel.

Klopt. Toch zijn je beide voorbeelden tell, Harry. Wat is er voor conclusie te trekken aan het ballen van een vuist, het uithalen ervan en het treffen van een kin? Dat zijn toch feitelijke gegevens?