Het kortverhaal - definiërend

http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Kort_verhaal Het kortverhaal is een genre op zich. De SOller die wel eens aan wedstrijden meedoet, schrijft ze, zelfs als men een voorkeur heeft voor het schrijven van romans. Het schrijven van een kortverhaal is anders van opzet, en romanschrijvers geven regelmatig aan het moeilijk te vinden 'alles' in zo'n laag woordental te moeten 'proppen'. Wikipedia zegt over het kortverhaal: "Het kort verhaal (ook kortverhaal gespeld) is een prozatekst die korter is dan een novelle en zich gewoonlijk beperkt tot slechts enkele personages. Hoewel het slechts vanaf de 19e eeuw beschouwd werd als een apart literair genre is de orale traditie, het elkaar vertellen van verhalen en anekdotes, ouder. In de middeleeuwen en later ontstonden de raamvertellingen, waarin korte verhalen aan elkaar werden gekoppeld door ze in een kader te plaatsen. De omvang van een kort verhaal varieert van twee tot een twintigtal bladzijden. Is het verhaal langer, dan heeft men vaak te maken met een novelle. Een verhaal van (minder dan) één bladzijde noemt men een handpalmverhaal, of (afhankelijk van de poëtische kwaliteit) een prozagedicht. Een speciaal genre is het zkv of zeer korte verhaal, een verhaal dat meestal niet langer is dan een bladzijde. Het zkv is te vergelijken met het prozagedicht." Tot zover geen verrassingen. Wikipedia: Het moderne genre begint meestal midden in de handeling ('in medias res') en stelt één personage en één gebeurtenis centraal, die licht werpt op het karakter of het leven van die figuur. Vaak worden min of meer alledaagse gebeurtenissen transparant en verwijzen ze naar een wezenlijk menselijk probleem." Het 'menselijk probleem' als genoemd, dat is denk ik inderdaad waar het verhaalconflict het beste kan uitgewerkt. De reactie van het personage op invloeden van buitenaf. Liefst onverwachte, soms zelfs onlogische reacties, die, als het personage ook goed is uitgewerkt, door de lezer worden aangenomen voor logisch, tenminste - voor dát personage. Zelf zouden de lezers niet reageren zoals het personage doet. Het karakter, de reactie van het personage staat dus ver van dat van de lezer - en ver van dat van de schrijver zelf. Persoonlijke definiëring: de kortverhalen schrijver heeft dan de keuze tussen: - De situatie/gebeurtenis is het verhaal, het personage de aangever, - Het personage en zijn reactie, zijn karakter ís het verhaal. Dat kan beide in de 1ste, of in de 3de persoon werken. De derde gebruiken geeft de situatie/gebeurtenis meer focus, heb ik het idee, maar dat is slechts een idee. Hebben jullie een voorkeur wat betreft een persoonsvorm? Dan geeft Wiki een citaat van Joost Zwagerman. U allen welbekend mag ik hopen, zelfs mijn autocorrect geeft al 'Zwagerman' in highlight als ik 'Zwag' typ. Deze man weet waar hij het over heeft: Een eigenschap die vaak aan het korte verhaal wordt toegedicht is dat het méér dan de roman een vrijhaven is voor loners in fictie, voor buitenbeentjes, zonderlingen, eenzamen en verstotenen; voor onverbeterlijke fantasten, psychopaten, eenzelvigen, contactgestoorde dromers, zwartromantische criminelen en andere antihelden. (...) In dit verband is het opvallend dat veel korte verhalen vaak het perspectief van de onbetrouwbare verteller bezitten, inderdaad nogal vaak een verwarde en verdoolde ziel met wie de lezer zich helemaal niet hoeft te identificeren, maar die dankzij de taal en de vorm diezelfde lezer gedurende korte tijd toch een tot dan toe onbekend domein binnen weet te krijgen."— Joost Zwageman Hier kan ik mij ontzettend in vinden. Het is bijna een letterlijke beschrijving van mijn kortverhalen en personages. Onaardig, feilbaar, anti-held. De verteller onbetrouwbaar. De situatie klein, herkenbaar en liefst alledaags, het verhaalconflict escalerend tot bizarre proporties. Hoe pakken jullie je dat aan - in een kortverhaal? Schrijf je een korte versie van een verhaal dat - uitgebouwd - ook een roman zou kunnen zijn, begin je bij het begin of probeer je te starten in in medias res? Maak je een verhaal rondom een held, of is je uitgangspunt een kort verhaal en zet je daar een hp in, die 'Zwag' heeft? Hoe onbetrouwbaar is je verteller? Of zoek je juist naar manieren om je personages heldhaftiger te maken, en je verteller als een rots in de branding? Na het lezen van Zwagermans definitie denk ik, des te onbetrouwbaarder de verteller is, hoe beter. Zo feilbaar het karakter van de 'held', zoveel realistischer. Hoe herkenbaarder en alledaagser de situatie en gebeurtenis, des te interessanter het (innerlijk) conflict. Dáárin zit 'm de crux die een volwassen kort verhaal draagt. Dit gesteld, als opening van een gedachtewisseling.