Het kortverhaal - definiërend

Wauw, uruburu!!

@Uru. De regels van het schrijven zijn geen regels in de zin van keurslijf. M.i. zijn ze afgeleid van een hogerliggende regel (ha!) namelijk dat het verhaal moet raken, de lezer in een andere wereld moet trekken ("moet" in de zin van "ideaal"). Dat is een axioma van fictie, lijkt me. Immers, de lezer weet dat het allemaal verzonnen is, dus waarom leest hij het dan, ontleent hij er vreugde aan? Als je dat weet te bereiken door die onderliggende regels omver te butsen, prima. Als je maar wat aanklooit en je noemt dat innovatief, vind ik dat discutabel, al kan ik niet ontkennen dat soms als bij toverslag iets wordt gegenereerd wat sprankelend en rakend is. Q.E.D.

@Miranda Is een kortverhaal een genre? Zo ja, dan is een roman, een novelle ook een genre. Is een genre niet een betiteling van de aard van de inhoud van een verhaal, in het leven geroepen om de potentiële koper te helpen een verhaal te selecteren dat past bij zijn smaak, stemming of wat dan ook? Een kortverhaal is wat mij betreft een vorm, in dit geval eentje gekoppeld aan lengte.

Jongens/meisjes, ik heb vandaag geen tijd voor een reactie, maar :thumbsup: wat een heerlijke posts :)

Even tussen door. Kijk, bij dit topic en ook anderen, heb ik het idee, dat ik echt met een stelletje pittige, vindingrijke geesten heb te maken. leuk! De reacties zijn vaak zo goed geschreven, dat ik meer op het forum zit dan op proeflezen.

@Miranda Is een kortverhaal een genre? Zo ja, dan is een roman, een novelle ook een genre. Is een genre niet een betiteling van de aard van de inhoud van een verhaal, in het leven geroepen om de potentiële koper te helpen een verhaal te selecteren dat past bij zijn smaak, stemming of wat dan ook? Een kortverhaal is wat mij betreft een vorm, in dit geval eentje gekoppeld aan lengte.

Wat is genre? Wat is vorm? Waar Yrret bijvoorbeeld beweert dat 'Oorlog en vrede' een kort verhaal is, stipt hij wellicht onbedoeld een van de verschillen aan. In een roman is er sprake van een karakterontwikkeling. In het korte verhaal lijkt me karakterontwikkeling een moeilijke zaak. Herkenning van (een onderdeel van) het karakter en de consequenties van (een onderdeel/kenmerk van) het karakter en de daaruit voortvloeiende handelingen: daar gaat het vaak om, naar mijn idee. Het is vaak meer een blik in de spiegel door de HP, dan een sprong door die spiegel. Wellicht dat het literaire korte verhaal in die zin een genre is. Dat het zich daarin onderscheidt. En ja, de literaire roman lijkt me een genre.

Karakterontwikkeling in een kort verhaal is bijna ondoenlijk. Voor mij is het zelfs ondoenlijk. Zo diep als jij gaat, ga ik weer niet Uruguru. Wel een leuke reactie, trouwens. Het is voorlopig nog niet af, Yrret. Ik wil het verhaal langer maken. Of het daardoor ook beter wordt, is een ander verhaal.

de literaire roman lijkt me een genre.

Maar het heeft subgenres - historische roman, Bildungsroman, literaire non-fictie roman - en zo kunnen kortverhalen ook subgenres hebben: erotisch kortverhaal, horror, suspense.

Dus is het een genre, daar zijn we het over eens, met subgenres. Dat geldt dus ook voor het literaire korte verhaal, lijkt me. Dat was mijn punt. naar mijn idee onderscheidt het literaire korte verhaal als genre, met subgenres, zich van korte verhalen waarin het subgenre overheerst, en het korte verhaal dus een sub genre (qua omvang is) omdat er weliswaar geen karakterontwikkeling plaatsvindt, maar er wel een karakter wordt blootgelegd.

Als er geen sprake is van karakterontwikkeling in een kortverhaal, is er karakterstilstand. Vanuit die stilstand krijgt de lezer een impressie van een personage (of meerdere personages). Toch moet er wel iets aan de hand zijn in een kort verhaal. Wanneer een karakter stilstaat, moet er iets anders in beweging zijn, want turen naar een dooie vlieg op stilstaand water is geen fundament voor een kortverhaal. Hoewel ... maar dan moet er toch een move ónder de tekst zitten waardoor het belangrijk is om zo'n gegeven als verhaal uit te werken. In een lang kortverhaal, 5.000 tot 10.000 woorden, ontkom je volgens mij niet aan enige karakterontwikkeling van het hoofdpersonage. Maar dat hangt ook weer van het genre af. Bij een detectiveverhaal gaat het erom wie 'het gedaan heeft'. Maar de lezer wil ook weten waarom hij 'het gedaan heeft'. Daar zit altijd psychologie in, omdat iemand nu eenmaal niet zomaar zonder reden een ander omlegt. Het is echter de tweede reden van het verhaal. De eerste reden is: wie heeft het gedaan; de tweede: waarom deed hij het. Maar er zijn zó veel varianten qua kortverhaal, qua genre, lengte, inhoud, bedoeling van de schrijver. Dat kun je niet in één definitie vangen.

Als ik elementen zoals in Zwagermans definitie verwerk in een kort verhaal of zkv, bijvoorbeeld een anti-held of, antagonist & protagonist in één karakter stop, zit het conflict al verwerkt in het karakter van het hoofdpersonage. Daarmee zet ik dan heerlijk snel een goed verhaal neer, dat beantwoordt aan alle genoemde criteria hier besproken en van Wikipedia als genoemd in de startpost. Verwerk ik in dat verhaal echter ook een thriller, horror of fantasyelement, om maar iets te noemen, krijg ik nog steeds dezelfde positieve reacties op plot, opbouw, stijl. Maar negatieve reacties gericht op het karakter van het personage. Ik ben er nog niet uit of dat komt doordat de verwachting anders is mbt. het extra element - men verwachtte een detective, thriller etc. - of door het soort personage dat ik neerzet. Of, doordat ik een mannelijk karakter gebruik in een vrouwelijke schrijfstijl. (nog een extra mix, die de lezer, redactie of jury ongewenst op het verkeerde been zet, blijkbaar.) Gebruik ik eenzelfde personage in een literair verhaal, krijg ik die negatieve reacties niet. Mix ik literair met absurd, en het karakter overdreven in karikatuur, is de respons ook positiever. Hieruit zou men kunnen opmaken dat de verwachting van een kort verhaal in verschillende disciplines een andere is dan van een literair kort verhaal, en daarmee ook de respons.

#1 Dat kan beide in de 1ste, of in de 3de persoon werken... Hebben jullie een voorkeur wat betreft een persoonsvorm? Het ligt er aan waar de focus op gericht is. De rolverdeling zou ik echter anders definiëren, niet als aangever en afmaker, maar als initiator en beschouwer (in dubbelrol als reactor). In deze vorm past dan de derde persoonsvervoeging. Anders wordt het, als de vertelling meer ’autobiografisch’ wordt vervoegd, in de eerste dus, en de verteller de reactie van de omgeving cq andere karakters beschrijft. #5 Het werd een totaal ander verhaal. Vanzelfsprekend! En andersom ditto. #11 Ik ging uit van een indeling op basis van inhoud, niet van lengte. (dit citaat zou niet misstaan in het bouquettopic, trouwens) Een verborgen talent? (De analyse, niet de verwoording) #22 Mee eens. #24 ’waarbij je als lezer een compleet gerecht opgediend krijgt à la au Bergine’ Huh? Heb ik iets gemist? Volgens mij benadrukte ik juist het ontbreken van de uitgebreide coleur locale in de korte verhaling. Net genoeg, indicatief. Impressionistisch! #21 is dan zo’n ultra-UKV! Hoe minder er gespecificeerd wordt, hoe divergenter de interpretaties. De kunst is dus om de essentie, de ervaring te herscheppen. Voor schrijfwedstrijden schrijven lijkt mij zinloos, als je niet kan waarmaken de belofte van de redactie te worden. Uiteindelijk moet het verkocht worden, en broodschrijver heet tegenwoordig copy writer. #46 "Oorlog en vrede" van Leo Tolstoj is een kort verhaal. Niet tè diagonaal lezen! #53 De medias res. Tsja, voor een verhaal beide opties (wel en niet) geprobeerd. Wel begint met een knal, met niet belooft een verhaalboog (-je). De lengte (of korte) lijkt het te dwingen. #71 De verwachting... en de respons. Is dat niet wat uitgeverijen menen in hun glazen bol te zien? En dan beklijft natuurlijk Uruguru's betoog, dat je beter bij je eigen vorm kan blijven ongeacht het oordeel van het establishment.

#1 Dat kan beide in de 1ste, of in de 3de persoon werken... Hebben jullie een voorkeur wat betreft een persoonsvorm? Het ligt er aan waar de focus op gericht is. De rolverdeling zou ik echter anders definiëren, niet als aangever en afmaker, maar als initiator en beschouwer (in dubbelrol als reactor). In deze vorm past dan de derde persoonsvervoeging. Anders wordt het, als de vertelling meer ’autobiografisch’ wordt vervoegd, in de eerste dus, en de verteller de reactie van de omgeving cq andere karakters beschrijft. (...) Voor schrijfwedstrijden schrijven lijkt mij zinloos, als je niet kan waarmaken de belofte van de redactie te worden. Uiteindelijk moet het verkocht worden, en broodschrijver heet tegenwoordig copy writer. #71 De verwachting... en de respons. Is dat niet wat uitgeverijen menen in hun glazen bol te zien? En dan beklijft natuurlijk Uruguru's betoog, dat je beter bij je eigen vorm kan blijven ongeacht het oordeel van het establishment.

Natuurlijk, bij je eigen vorm blijven. Die vorm, het eigen korte verhaal in die unieke stijl, behoeft een podium. Wie een uitgeverij weet te noemen met een fonds voor kortverhalen en zkv in verschillende genres en vormen, geschreven door een niet-gedebuteerde schrijfster zonder roman-aspiraties, weet meer dan ik. Wedstrijden = podium. Bij een wedstrijd is het mijn bedoeling te winnen, waar vorig jaar mijn doel 'oefening' was. Daarvoor moet ik mijn beste verhaal binnen het gevraagde thema schrijven. Maar dat alleen blijkt niet genoeg. Conclusie: bereik je eenmaal het niveau waarin er op vorm, plot, gehouden thema, grammatica en originaliteit niet veel meer aan te merken valt, het enkel nog gaat over of in desbetreffend verhaal de jury, of (in geval van een magazine of ander kort verhalen publicatieplatform) de redactie, zich kan vinden in dat verhaal. En dan kan dat verhaal nog zo goed en binnen het thema geschreven zijn, met een maatschappijkritische insteek, een eigen vertelstem, een feministisch tintje, al dan niet roze, valt het af. De afgelopen maanden heb ik meerdere verhalen (en een gedicht) zo afgeserveerd gekregen, met de complimenten voor vorm, plot, originaliteit, of zelfs met enkel een sneer na. Daarom schreef ik eerder dat de enige die een verhaal mág schrijven volgens de definitie van Zwagerman, Joost Zwagerman ís. Of een andere, gevestigde schrijver. Zit er meer in een verhaal verwerkt, kleurt de anonieme schrijver/deelnemer een eigen patroon in laag tussen de genrepuntjes, dan valt het af. Originaliteit, zoeken naar een podium voor een eigen thema binnen een wedstrijd in een 'niet-literair' genre wordt niet gewaardeerd. En in die zin zijn denk ik veel wedstrijden die vragen om een kort verhaal, niet per se op zoek zijn naar het genre kortverhaal, maar naar een verhaal, toevallig kort, dat past binnen een (hun) eigen definitie van een genre. Ik las een artikel hier, http://www.schrijvenonline.org/blog/snobisme-bepe… - E. Hunting. En ook al gaat het artikel niet per se over het korte verhaal, hier toch even wat betreft het korte verhaal in verschillende genres een relevant citaat: "Genres zijn ontstaan uit gemakzucht. Ze kleineren de lezer, stoppen schrijvers onnodig in hokjes en doen afbreuk aan de inhoud van het werk. Genre helpt met het vinden van verhaalsoorten waarvan we weten dat we ze leuk vinden, maar dat is een gevaar. Je kan je hele leven alleen binnen de nauwe grenzen van een genre blijven en nooit een stap erbuiten zetten, nooit experimenteren of vernieuwen, maar is dat niet jammer? (...) " Ja. Héél erg jammer, vind ik. Ik schrijf mijn verhalen zoals ik ze wil schrijven. Ik vind het heerlijk om juist in verschillende genres en vormen te experimenteren. De uitdaging ligt 'm in zo kórt mogelijk, zo véél mogelijk, zien te krijgen. Inclusief mijn laag. Maar ik merk, dat ik plots in verhalen schrap op een andere manier. Ik schrap in mijn eigen patroon tussen de puntjes in verhalen voor aankomende wedstrijden. Want, het verhaal is goed genoeg om te kunnen winnen, maar te maatschappijkritisch, het personage te onaardig, te anti-held, het verkeerde been ongewenst voor een fantasyverhaal. Of juist andersom, het plot te gruwelijk, te grappig, te noemmaarop, om nog in het literaire hokje te passen. En plotseling, als een draadstalen kous op de kop van de anti-heldin, is de lol totaal van het kortverhalenschrijven af.

Oh Mir, zo hemels je inzicht, die werkelijkheid onverteerbeear voor ons stervelingen. Hunting zou je een hoed kopen, om deze voor je af te kunnen zetten. Kortom, welkom in de slangekuil van egoïstische belangen, elleboogetalages en opgeschukt klatergoud. We herkennen allemaal die erosie. Ik zag vanavond een cameo over ene Sjolanta Kabouter Snijder of zoiets, in een volkomen onwaarschijnlijke turkse torenflat. Uitzicht op de tot het bot uitgesleten vore van Eurazië die bezwijkt onder het culturele gewricht van aeonen, en wat doet ze? Ze rijgt zorgvuldig gekapt, gegrimed en gemanicuurd plastic kraaltjes volgens het format van een verzonnen sieradenlijn omdat de mensen niet hèt geloven, maar omdat ze het wíllen geloven. Van top tot teen een illusie en tussen kop en kut een holle echo van een onbereikbaar ideaal, omdat we in sprookjes geloven. (excuse le mot) Volgende week voedt de roddelpers het hongerig publiek meer humbug. Maar het verkoopt, menigmaal, de kunst volledig verhoert tot de afgekloven leegte. Dat wil men, tegenwoordig. Authenticiteit, of oorspronkelijkheid, de bron die laaft, het is een herinnering. Datgene wat van je zelf is, is onverkoopbaar. Je mag je in elke vorm uitdrukken, zolang het maar commerciëel verantwoord is. De zegening van de marktwerking. De waarheid (of iemands waarheid als inzicht), leidraad of levensinvulling in een betekenisvol verhaal, beeld, beweging, geluid, vorm of wat dan ook, is geen doel, maar een middel geworden. Niet daarom, maar voor wat er uit ontgonnen kan worden. Hoe lang schenkt die bron, twijfelt menig kunstenaar. De formule tot succes is niet wat je (oorspronkelijk) creëert, maar wat je verkoopt. Jezelf, je image, je statement of je illusie. De vorm is, of beter, wordt tenslotte ondergeschikt aan je presentatie. Niet wat, maar wie je bent cq representeert is essentiëel. De kunstenaar wordt pas gelouterd als het fijne evenwicht wordt bereikt tussen vorm en inhoud, tijdens het leven als enfant terrible en duider, en daarna als monument en vertegenwoordiger van het tijdsgewricht. De rest doet er in het geheel niet toe. En wat dan? Een beetje monkelen, voor je uit SOL-lend als een miskent talent, je tijd verdoen met afleiding van hetgeen waar het echt om gaat, jezelf uiteindelijk niet durvend te tonen, wat nou net het verschil maakt. Tijd voor een faux pas: morgen ga ik verder, m'n luiken vallen dicht. Iets over het nut van kv / zkv / ukv / uukv / 1-zin-v / 1-woord-v -> wat als verhalen langer worden -> hoe schrijf je lange/-re verhalen (de handleiding) -> alles op z'n kop &c &c (bonk)

:o Ik wilde je quoten, Au. Maar ik kon niet beslissen welke alinea ik het meest geweldig vond. Je hebt gelijk. Ik hou het voorlopig bij haiku's, die ik dan verwerk in sieraden en schenk aan de Yolante-foundation, iedereen heeft tenslotte recht op een egale teint. Misschien draag ik er af en toe eentje voor.

Miranda schreef: Originaliteit, zoeken naar een podium voor een eigen thema binnen een wedstrijd in een 'niet-literair' genre wordt niet gewaardeerd. En in die zin zijn denk ik veel wedstrijden die vragen om een kort verhaal, niet per se op zoek zijn naar het genre kortverhaal, maar naar een verhaal, toevallig kort, dat past binnen een (hun) eigen definitie van een genre. Ook ik loop hier tegenaan bij wedstrijden. Het blijkt zo te zijn dat ik bij de ene organisatie al drie keer genomineerd word, terwijl ik de organisatie echt niet ken, terwijl andere korte verhalen (mede omdat ik niet constante kwaliteit lever, daarvoor experimenteer ik te veel) wisselende resultaten hebben en bij megawedstrijden, waarbij ik het idee heb dat wat men wil het absolute kruisvatverhaal is, kan ik met geen mogelijkheid winnen. Is jouw treurnis dat je niet dan het kruidvatverhaal, dan het bibliotheekverhaal, dan het literaire verhaal schrijven kunt, ik bedoel precies dat kunt schrijven wat gevraagd wordt? Misschien een perfectionistisch trek, misschien het niet accepteren dat je een stijl hebt en dat daar bepaalde wedstrijden bij passen. Ik geef hierbij het kruidvatverhaal op, en Opium en ik zal ook niets worden. Blijven nog genoeg podia over... Waar ik mee zit, Miranda, is hoe nu verder. Dan heb je een tijdlang gewonnen, genomineerd, gepubliceerd. Wat dan met korte verhalen...

De Zwagermannen zijn god in het zwagermannenuniversum, en dat is tevens een hele opluchting, het talent niet miskent of benijd, vanzelfsprekend. Het is alweer jaren geleden dat ik nederlandse literatuur las. Ieder heeft zo zijn/haar eigen ideale universum, en bij gebrek aan persoonlijk behang kan er dagelijks afgestemd worden op de eigen voorkeurssmaak van een visueel spiegelbeeld. Er zullen uiteindelijk evenveel kanalen als mensen zijn, en dat idee moet je even omkeren om het te begrijpen... En in de tussentijd worden we getracteerd op de doelloosheid van een geministeckte nachtwacht, in miniatuur kralenpatroon. In de perfecte haiku wordt de maagdelijkheid, de ochtendzon, in de goddelijke spiegel rood verbeeld. Aubergine is een minder bitter kleur.

Miranda schreef: Originaliteit, zoeken naar een podium voor een eigen thema binnen een wedstrijd in een 'niet-literair' genre wordt niet gewaardeerd. En in die zin zijn denk ik veel wedstrijden die vragen om een kort verhaal, niet per se op zoek zijn naar het genre kortverhaal, maar naar een verhaal, toevallig kort, dat past binnen een (hun) eigen definitie van een genre.

Dat is inderdaad mijn quote. - Waarmee ik dus zeg, dat ik graag zou zien dat wedstrijdorganisaties de definitie van het kortverhaalgenre ook eens op zouden zoeken. 'Monkelen', deed ik zogezegd, zoals Au Bergine terecht opmerkte.

Ook ik loop hier tegenaan bij wedstrijden. Het blijkt zo te zijn dat ik bij de ene organisatie al drie keer genomineerd word, terwijl ik de organisatie echt niet ken, terwijl andere korte verhalen (mede omdat ik niet constante kwaliteit lever, daarvoor experimenteer ik te veel) wisselende resultaten hebben en bij megawedstrijden, waarbij ik het idee heb dat wat men wil het absolute kruisvatverhaal is, kan ik met geen mogelijkheid winnen. Is jouw treurnis dat je niet dan het kruidvatverhaal, dan het bibliotheekverhaal, dan het literaire verhaal schrijven kunt, ik bedoel precies dat kunt schrijven wat gevraagd wordt? Misschien een perfectionistisch trek, misschien het niet accepteren dat je een stijl hebt en dat daar bepaalde wedstrijden bij passen.

Een treurnis, zo voel ik dat niet. Ik vind het heel fijn een eigen stijl te hebben. Natuurlijk kan ik alles schrijven zoals het gevraagd wordt. Een Kruidvatverhaal, Bouquetverhaal, etc. Maar dat is niet de reden dat ik aan een wedstrijd mee doe, daarin zie ik geen uitdaging. Ik wil winnen met mijn verhaal. Dan pas is die wedstrijd namelijk een podium voor mijn stijl en thema's. Anders schreef ik wel met copy/paste. Het gaat om het schrijven van het beste verhaal. De juiste mix van perfectionisme, talent, gedrevenheid en leren je niets aan te trekken van haatmails, lezers die het personage verwarren met de schrijver en juryleden die liever een leuk verhaaltje lezen dan een goed verhaal.

Ik geef hierbij het kruidvatverhaal op, en Opium en ik zal ook niets worden. Blijven nog genoeg podia over... Waar ik mee zit, Miranda, is hoe nu verder. Dan heb je een tijdlang gewonnen, genomineerd, gepubliceerd. Wat dan met korte verhalen...

'Hoe nu verder' is een vraag die veel mensen zich stellen, niet alleen schrijvers. Hoe nu verder zou wat schrijven betreft nooit een vraag moeten zijn. Beter schrijven: zo gaat het verhaal verder. De keuze ligt 'm in welke kant te kiezen. Schrijven binnen wat 'ze' schijnen te willen lezen is een kant. Schrijven wat je zelf zou willen lezen, de andere. Een wedstrijd met zoń hoog deelnemersaantal als Opium, daaraan doe ik mee zonder dat ik verwacht te winnen. Mijn stijl en thema, geen concessies. Hetzelfde geldt voor de Turingwedstrijd. Bevalt het de jury, dan hoera. Zo niet, soit, next. En wat ik met korte verhalen doe - hetzelfde als met de gedichten. Ik gebruik de plot voor iets anders, Ik maak een verhaal van een gedicht of draag het voor. Ik zet het op mijn blog of op facebook, of ik laat het. Een wedstrijd hoort gewonnen door het beste verhaal. Wint het mijne, dan is dat in zoverre een validatie, dat iets dat ik schreef op dat moment voor die jury het beste was. Verder niets. Schrijven doe ik toch, ongeacht. En bij een volgend verhaal begin ik weer helemaal opnieuw, roer de soep en brand de woorden steeds beter aan.

Ik geef hierbij het kruidvatverhaal op, en Opium en ik zal ook niets worden. Blijven nog genoeg podia over... Waar ik mee zit, Miranda, is hoe nu verder. Dan heb je een tijdlang gewonnen, genomineerd, gepubliceerd. Wat dan met korte verhalen...

'Hoe nu verder' is een vraag die veel mensen zich stellen, niet alleen schrijvers. Hoe nu verder zou wat schrijven betreft nooit een vraag moeten zijn. Beter schrijven: zo gaat het verhaal verder. De keuze ligt 'm in welke kant te kiezen. Schrijven binnen wat 'ze' schijnen te willen lezen is een kant. Schrijven wat je zelf zou willen lezen, de andere. Een wedstrijd met zoń hoog deelnemersaantal als Opium, daaraan doe ik mee zonder dat ik verwacht te winnen. Mijn stijl en thema, geen concessies. Hetzelfde geldt voor de Turingwedstrijd. Bevalt het de jury, dan hoera. Zo niet, soit, next. En wat ik met korte verhalen doe - hetzelfde als met de gedichten. Ik gebruik de plot voor iets anders, Ik maak een verhaal van een gedicht of draag het voor. Ik zet het op mijn blog of op facebook, of ik laat het. Een wedstrijd hoort gewonnen door het beste verhaal. Wint het mijne, dan is dat in zoverre een validatie, dat iets dat ik schreef op dat moment voor die jury het beste was. Verder niets. Schrijven doe ik toch, ongeacht. En bij een volgend verhaal begin ik weer helemaal opnieuw, roer de soep en brand de woorden steeds beter aan.

Ik ga ook door met schrijven. In het achterhoofd heb ik de gedachte aan een bundel. Er is mij geen uitgever bekend die zich toelegt op het handpalmverhaal. Want dat is wat ik op dit moment het meeste schrijf en waar ik mezelf in probeer te overtreffen, soms met uitglijders als gevolg. Als ik me laat verleiden tot concessies krijg ik van een aantal proeflezers het commentaar dat het geschreven is voor tienjarigen, maar een andere proeflezer geniet ervan. Soms wil ik voor verschillende proeflezers kunnen schrijven en me bekwamen in diversiteit. Soms droom ik van het verhaal dat iedereen pleziert en toch volgens mijn smaak geschreven is. Deze gedachten kan ik even later zelf onderuit halen. Ik zie ook het kortverhaal als anders als een novelle, ook al kun je in beide originaliteit zoeken. Het kortverhaal heeft een eigen dynamiek en in de beperking van het aantal woorden schuilt de uitdaging om toch een ruim gevoel te geven. Ik denk wel dat het geleerde van het kortverhaal vervolgens in het langere verhaal doorwerken kan.

#77 Mooie post Aubergine ;)

Er zullen uiteindelijk evenveel kanalen als mensen zijn, en dat idee moet je even omkeren om het te begrijpen...

Dat doet men nu al, het heet 'voor elkaar proeflezen'.

Sterker nog, wat ik bedoel is dat uiteindelijk iedereen z'n eigen expressiekanaal is. IS, niet heeft. In de sociale media is dit verschijnsel allang gemeengoed, waar men z'n kwetsbaarheid maskeert met semi-belangrijk nihilisme. Flauwekul natuurlijk, maar niet voor de gebruikers. Het is een wereld vol kinderballonnen. Een weblog of blog is dan een literaire verheffing van deze ontwikkeling van het individu (de westerling in de moderne individualistische traditie), maar ook een persoonlijk expressiekanaal. En hier worden de korte verhalen van deze tijd gepubliceerd. Er onstaat een onvermijdelijk frictie tussen de uitgeverswereld (de oude wereld) en haar tradities, en de nieuwe vorm die nog steeds in ontwikkeling is. Lange verhalen lenen zich niet (echt) voor hapklare woordensnacks. Maar E-readers en het bijbehorende distributiekanaal (de nieuwe wereld) lijken al wel te werken. Daar functioneert literatuur weer als spiegel van het persoonlijk leven. Een forum als SOL is geen eindvorm. Het is m.i. volkomen ongeschikt als smeermiddel om een voet tussen de uitgeversdeur te krijgen. Zeer puntige formuleringen, acedemische redenaties en gewaardeerde complimentjes, maar uiterst exclusief. Tel de ingelogde gebruikers ergens in de rechterkolom, en je publiek is gekwantificeerd. Uiteindelijk wordt het forum opgeheven vanwege te weinig bijdragen, of is deze vorm onherkenbaar geëvolueerd. In de tussentijd beleven wij natuurlijk veel plezier aan ons luisterrijk woordenbal.

Mag het weer :ontopic: ?

Het is on topic, maar niet strikt over het korte verhaal. Niet uitsluitend wat een kort verhaal is of moet zijn, maar ook en misschien vooral in welke setting en over welke onderwerpen. Een koude analyse of definitie over de precieze vorm van het korte verhaal is wat magertjes, dunkt me. En bovendien erg saai. Het is, schat ik zo in, ook ingegeven door Mir's ongenoegen over de onfeilbaarheid en objectiviteit van schrijfwedstrijdjurybeoordelingscriteria.

Inderdaad, Au. Iets met elleboogetalages, klatergoud dat er blonk. De erosie was vers, echter, treurnis mij vreemd. Gelouterd, heb ik besloten het van me af te schrijven, in onder duizend woorden. Metaforisch verbeeld, dat dan weer wel. :ontopic: Definierend: kom maar op. Misschien houden we er nog een leuk samenvattend artikeltje aan over. - Zuinig met flashbacks, in een kort verhaal niet te ver vooruit of terug springen. Eerder naar vlak vóór de opening in in medias res, in de tweede alinea bijvoorbeeld. Dan blijft de tijdlijn behapbaar voor de lezer. Wijkt de flashback ver van de gebeurtenis-tijdlijn af, (een jeugdherinnering, getriggerd door de gebeurtenis, bijvoorbeeld) helpt het de flashback duidelijk af te bakenen in de overgang. Aandachtspuntje: werken met een laag woordental kan verleiden tot het gebruiken van vage referenties, kort door de bocht werk om een flashback aan te kondigen. 'Vroegah, toen hij nog jong was...' . Beter is dan: 'Toen hij vanmorgen opstond, had niets er op gewezen dat hij vandaag zou sterven.' Of, dubbel kort door de bocht het introduceren van een personage in overbodig voorbeeld: 'De eenzame antiheld stapte in zijn Opel Kadett en reed weg in z'n twee.'

(Kadett) Toch is zo'n strak schema niet mijn ding. Natuurlijk is er een lijn, of boog zo je wilt, met karakters en gebeurtenissen in een coherent en logisch verband, maar het voelt al snel alsof het stramien leidend wordt, in plaats van de boodschap. De vrijheid en plezier zijn (voor mij althans) vele malen groter dan het voldoen aan de geconditioneerde verwachting van lezer (en daarom uitgever), en leiden tot onverwachte plotwendingen die prettig sleuren. Er onstaat dan een spannende manco, die zich laat nakauwen in de herinnering van de lezer. Ik zeg maar zo, ik zeg niet alles.

Of gewoon schrijven, definities laten voor wat ze zijn: door anderen gedefinieerd. Zelf naar nieuwe wegen zoeken, misschien met een doek voor je ogen gebonden vanwege het mosterdgas. Je hand op de schouder van je verhaal. Vol vertrouwen. Edit: en als een ander op die doek pist, kun je hem of haar oprecht bedanken.

Ik zie er ook niets in om me vast te pinnen op één definitie van een kortverhaal, nog op andere schrijf dogma's. Ik heb al diverse keren succes gehad met het onderuit halen van regels. Met publicaties als gevolg. Ik zie het niet als een oplossing om jury's te dwingen een bepaalde standaard aan te houden. Sterker nog, het lijkt me onwenselijk als alle kortverhalen aan een bepaald stramien moeten voldoen. Je geeft als voorbeeld het spaarzaam zijn met flashbacks. Ik kan me een kortverhaal voorstellen waarbij ik struikel over de flashbacks. De beginnende lezer hoeft het niet te lezen. Wat mij betreft komt er onderscheid in lezersmoeilijkheid. Ach, sommige beginnende lezers lezen al op de lagere school over de meetbaarheid van piramides. Wat Au Bergine schrijft betekent dat er verschillen zijn in schrijvers en in lezers. Je kunt niet met een kortverhaal iedereen plezieren. Geen eenheidsworst. Richtlijnen voor kortverhalen zijn er voor het kruidvatverhaal wel te ontdekken. Een rond verhaal met een pointe, met een kop en een staart. Maximaal een flashback. Enig dialoog, enz. Het kan ook mode zijn om ironie te gebruiken of juist niet. En als er veel verhalen aan dit geliefde stramien voldoen, bepaalt de willekeurige inhoud, de leukste reiservaring, de mode van de dag, wie er wint.

In een kort verhaal is er al een beperking waar we toch echt niet omheen kunnen: het woordental. Misschien niet voor iedereen, maar ik ga voor zo véél mogelijk (liefst gelaagd, afgerond, inclusief thema) - zo kort mogelijk. Iedere definiëring pas ik dus inderdaad toe, kijk in ieder geval of het op dat verhaal toe te passen ís - maar wel, nádat het verhaal in eerste versie geschreven is. Dan begint het wat mij betreft pas, in de afwerking. Definiëring: een kort verhaal is, veel meer nog dan een roman: schrappen, schrappen toevoegen, schrappen en schaven. Idealiter macro in micro, zonder dat het verhaal gepropt leest. Kort zk verhaal: Wat moet verteld (ivg. wedstrijdthema) wat wil je vertellen (eigen thema), beperking: woordental. De definiëringen zijn niet de beperking, wel de versterking.

Ja, een kort verhaal is idd meer schrappen en schaven dan bij een roman. Bij de laatste kan je best af en toe een aanloopscene schrijven als opmaat naar de grotere conflictscene - actie rust actie werkt beter dan drie keer actie. In een kort verhaal moet alles direct raak zijn, maar wel in balans, daarin schuilt voor mij de kracht van het korte verhaal. Een kort verhaal voor een wedstrijd brengt (voor mij) een extra moeilijkheid met zich mee, die in #88 is verwoord: 'Wat moet verteld (ivg. wedstrijdthema) wat wil je vertellen (eigen thema)' Bij 'Insomnia' worstelde ik met de opdracht (Poe stijl/ horrorelement/), want niet mijn ding, dus hoe kon ik mijn verhaal verpakken in die opdracht? Dat was even puzzelen, maar ben er uit gekomen ;)

Wat mij betreft mag Uruguru #60 nu gewoon opnieuw posten, want dan sluit de cirkel netjes.