Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 27 September 2013 - 22:26

Moreel kompas - schrijverskompas

Vanavond zag ik bij College Tour een interview met Karin Slaughter en zij had het over het moreel kompas. http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/13681… Het is een onderwerp dat ik erg interessant vind, dat moreel kompas. Soms schrijf ik iets niet, omdat ik vind dat ik het niet goed genoeg kan verwoorden om het onderwerp recht te doen, of ik schrap iets beladens omdat ik vind dat het geen meerwaarde heeft voor mijn verhaal. Concreet voorbeeld: fictieverhaal waarin iemand sterft, en de gebeurtenis dan vrij expliciet geschreven in alle bloederige details. Een ziekteverloop, een verkrachting, een moord, een marteling - of, een seksscène. Vaak schrap ik zelf uiteindelijk vaak juist de ergste of meest expliciete details. Niet omdat ik ontevreden ben over wat ik heb geschreven, maar omdat die details geen meerwaarde hebben. (behalve dat ik zou laten zien hoe goed ik het wel niet heb kunnen beschrijven) En, die detaillering neemt dan ook teveel aandacht in van het eigenlijke verhaal, zo voel ik dan. Zodra ik dat gevoel heb, schrap ik. En dat is eigenlijk bijna altijd. Ik zou graag van gedachten wisselen met jullie, horen hoe andere schrijvers omgaan met hun 'moreel kompas'. Ik ben zelf nog niet helemaal uit het verschil tussen schrijven over een trauma gezien door de ogen van een personage - gruwelijke details relevant, verhaal in dienst van onderwerp, Een verhaal schrijven over iemand die een trauma overkomt - verhaal en personage relevant, gruwelijke details ondergeschikt aan verhaal. Soms heb ik als lezer het gevoel dat een schrijver een zwaar thema in detail gebruikt alleen om het een zwak verhaal te laten dragen, mee te laten liften op het thema. Dus, hoe erger het thema, hoe beter. De zwaarte van het thema bepaalt niet de kwaliteit van het verhaal, denk ik. Voor wie het citaat in het interview zoekt: na minuut 17. Hieronder een stukje uit het interview over het kompas, en het voorgelezen fragment in vertaling. Citaat Karin Slaughter in het interview. "Iedere auteur heeft een moreel kompas. Er zijn een aantal dingen waar ik nooit over zal schrijven.(...) ik weet wanneer iets te ver gaat en ben daar erg voorzichtig mee. (...) Ik wil niet alleen over schokkende, enge dingen schrijven, maar dingen in context plaatsen. Datzelfde geldt voor seks in een boek. Als het verhaal zonder die passage nog steeds begrijpelijk is, hoort die er niet in. Als je dat toepast op 50 tinten grijs, was het hele boek nooit verschenen. (...) Dat zie ik als mijn verantwoordelijkheid als schrijver. " Fragment: Emma's broek hing om haar enkels en haar aanvaller had haar ondergoed opzij gerukt. Er stonden tandafdrukken in haar borsten en haar dijen waren bont en blauw. Ze zat onder de rode striemen. Ze was slank, had het blonde haar van haar moeder en de brede schouders van haar vader. Het was moeilijk te zeggen hoe ze er in leven had uitgezien. Haar schedel was bezweken onder het geweld en haar ogen, haar neus waren niet meer te onderscheiden. Het enige referentie punt was haar mond, een gapend, tandeloos en bloederig gat.

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 28 September 2013 - 18:20
Harry, ik val je niet aan: ik probeer de discussie te houden bij het moreel kompas van de schrijver.
Ik voel me ook niet aangevallen en ik wilde jou ook niet aanvallen. Ik probeer de discussie te begrijpen. Ik druk me, zo blijkt, onhandig uit. Sorry.
je draagt wel bij, dat maakt me blij :)

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 28 September 2013 - 18:24
De hoofdpersoon slacht nogal wat vrouwen af, koel, cynisch. Voor zover ik me kan herinneren laat de schrijver de HP nergens met zijn geweten worstelen. Het boek gaat - voor zover ik het begrepen heb - over de leegte van de consumptiemaatschappij. De personen praten over welke pakken je op welke manier moet dragen, horloges, schoenen, vrouwen etc., maar zijn niet geïnteresseerd in degene met wie ze praten. Hij is niemand. Niemand is echt iemand in zijn wereld. De vrouwen die hij afslacht zijn ook niemand voor hem: wegwerpartikelen.
Ja dat dus, maar hoe verwoord? Hoe expliciet? Hoe jij het nu samenvat, komt dat uit benoemde details, of heeft de schrijver iets anders gedaan waardoor het zo goed werd dat je het nu als voorbeeld noemt?

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 28 September 2013 - 18:35
Is de vraag: laat je dingen weg uit je verhaal omdat ze tegen je moreel gevoel indruisen? Als in: ik schrijf niet over verkrachting want ik vind verkrachting moreel verwerpelijk?
Ik wil juist niets weglaten! Juist niet een onderwerp ontwijken, juist niet een morele vinger heffen. Niet zeggen: ze werd verkracht en vermoord, erg he beste lezer, en dan nu naar het andere nieuws. het helemaal neerzetten, incl. details. Hoeveel en welke, daar komt het kompas. Het excerpt dat Slaughter voordraagt is zo'n voorbeeld. Want haar verhaal gaat niet over verkrachting. Het is geen aanroep waarmee ze zegt: 'verkrachting is moreel verwerpelijk, daarom heb ik een verhaal geschreven dat dat thema moet dragen.'

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Woodpecker 28 September 2013 - 18:42
# 32 Hij beschrijft de moorden expliciet, met gruwelijke details, afstandelijk, zonder dat er maar ergens een moreel oordeel geveld wordt. Ook de discussies over pakken etc. zijn zeer gedetailleerd. Goed? Is dat relevant? In ieder geval functioneel. Tijdens het lezen voelde ik een grote leegte, het had een vervreemdend effect. Ik neem aan dat de schrijver dat beoogd heeft.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Johanv 28 September 2013 - 19:26
Als je echt in de huid van die persoon kruipt, moet je zijn gevoelens en ideeën verwoorden. Zodra de moraliserende stem van de schrijver doorklinkt, is de authenticiteit van het verhaal verdwenen.
Daar ben ik het helemaal mee eens. Zou jij (of iemand anders hier die een goed voorbeeld heeft) een voorbeeld kunnen citeren waar het gruwelijke/expliciete zonder een moraliserende schrijversstem werkte, of misschien juist niet?
Het is lang geleden dat ik het boek gelezen heb, maar een mooi voorbeeld is The Collector van John Fowlew. Hoofdpersoon is een onzekere man die vlinders verzamelt, geen contact heeft met andere mensen en uiteindelijk een vrouw uitzoekt die hij in zijn kelder gevangen houdt. Het verhaal wordt verteld vanuit de oogpunt van deze man en de schrijver weet dit zo te vertellen dat je bijna denkt dat de hoofdpersoon het geschreven is. Wat er gebeurt is gruwelijk, de manier waarop niet en op deze manier is het een heel sterk verhaal geworden.

Profile picture for user Leonardo Pisano

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leonardo Pisano 28 September 2013 - 20:32
@Mirandala Bedankt voor dit topic. Erg interessant. Als schrijver ben je voortdurend bezig je eigen comfortzone te tarten. Dit is intern, waar het morele kompas extern is gericht. Stel je beschrijft een man die met alle soorten van genoegen meloenen van een grote hoogte gooit. Je beschrijft hoe de meloen met een splatshh op de straatstenen terechtkomt en tot pulp slaat, en hoe de stukken in het rondvliegen, omstanders de spetters op hun kleren krijgen en een grote smeerboel veroorzaken. Is dat gruwelijk? Je hebt als schrijver van een fictieverhaal een contract met de lezer en je belofte is de lezer een sterke emotionele beleving te geven. Daar komt m.i. ook SDT vandaan. Ik zie de mate van details functioneel, zoals Tja aanroert in #9. In feite maakt het niet uit of dat aan de liefelijke kant ligt of aan de gruwelijke kant. Het moet passen bij de situatie, het thema van het verhaal en je personages. Als je personage een racist is die aanzet tot rassenhaat, dan horen daar gedragingen en uitspraken bij. Je moet dat niet verwarren met hoe de schrijver in het leven staat. Als je personage extreem verlegen is met vrouwen dan kan een seksscène heel vertederend zijn, heel functioneel. Te veel details, of dat nu liefelijke zijn of gruwelijke, zijn m.i. vaak contraproductief omdat je gauw te veel voor de lezer invult, d.w.z. de fantasie bij de lezer weghaalt. Als een man de trap opstormt, een baby uit de wieg haalt en van vijf hoog naar beneden smijt, hoef je echt niet te beschrijven hoe de baby op het asfalt landt. Maar wat als de man een psychopaat is (een serie-baby-van-balkon-smijter) die geniet van wat hij teweegbrengt? Dan schuiven de details op naar de functionele kant van het spectrum, al zou ik snel kiezen voor een metafoor, zoals een idioot die het leuk vindt om meloenen ...

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 29 September 2013 - 1:44
Citaat Karin Slaughter in het interview. "Iedere auteur heeft een moreel kompas. Er zijn een aantal dingen waar ik nooit over zal schrijven.(...) ik weet wanneer iets te ver gaat en ben daar erg voorzichtig mee. (...) Ik wil niet alleen over schokkende, enge dingen schrijven, maar dingen in context plaatsen. Datzelfde geldt voor seks in een boek. Als het verhaal zonder die passage nog steeds begrijpelijk is, hoort die er niet in. Als je dat toepast op 50 tinten grijs, was het hele boek nooit verschenen. (...) Dat zie ik als mijn verantwoordelijkheid als schrijver. " Fragment: Emma's broek hing om haar enkels en haar aanvaller had haar ondergoed opzij gerukt. Er stonden tandafdrukken in haar borsten en haar dijen waren bont en blauw. Ze zat onder de rode striemen. Ze was slank, had het blonde haar van haar moeder en de brede schouders van haar vader. Het was moeilijk te zeggen hoe ze er in leven had uitgezien. Haar schedel was bezweken onder het geweld en haar ogen, haar neus waren niet meer te onderscheiden. Het enige referentie punt was haar mond, een gapend, tandeloos en bloederig gat.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Harryhol 28 September 2013 - 22:14
Ik vind het woord 'moreel' hier nogal puriteins en suggestief. Is een schrijver die wel gruwelijke details beschrijft dan dus een immoreel mens?

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Thundernimf 28 September 2013 - 22:17
Ik heb een idee voor een verhaal dat ik niet zal schrijven omdat het volgens mij een te choquerend idee is. Ik kan me niet voorstellen dat het positief onthaald wordt, integendeel. Bij dit verhaal voel ik ook iets wringen als ik eraan denk. Het zal dat morele kompas dan wel zijn. ;) Verder ga ik akkoord met wat er al een paar keren is gezegd. Als het functioneel is, dan laat ik het erin, zo gedetailleerd als ik het nodig acht. In Iliana wordt bijvoorbeeld een meisje verkracht. Dit is een belangrijk kantelpunt in het meisje haar leven waardoor een droge 'Hij verkrachtte haar.' naar mijn gevoel niet volstaat. Daar staat tegenover dat ik geen uitgebreide anatomische beschrijving neerzet. Stephen King heeft daar volgens mijn bescheiden mening een zeer sterke scène over geschreven (Grote Trucker).

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 28 September 2013 - 23:14
Ik vind het woord 'moreel' hier nogal puriteins en suggestief. Is een schrijver die wel gruwelijke details beschrijft dan dus een immoreel mens?
@ 38 Harry, hoe kom je aan die conclusie? Moreel is toch geen vies woord? 'Het moreel kompas': elke schrijver heeft er een. Bij de een stopt de naald bij Zuidwest, bij de ander slaat de naald naar het Noorden. Bij weer een ander draait hij het klokje rond. Ik zie geen waardeoordeel geveld over een schrijver die gruwelijke details beschrijft. Niet 'hier', in ieder geval.

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 28 September 2013 - 23:18
Ik heb een idee voor een verhaal dat ik niet zal schrijven omdat het volgens mij een te choquerend idee is. Ik kan me niet voorstellen dat het positief onthaald wordt, integendeel. Bij dit verhaal voel ik ook iets wringen als ik eraan denk. Het zal dat morele kompas dan wel zijn. ;) Verder ga ik akkoord met wat er al een paar keren is gezegd. Als het functioneel is, dan laat ik het erin, zo gedetailleerd als ik het nodig acht. Stephen King heeft daar volgens mijn bescheiden mening een zeer sterke scène over geschreven (Grote Trucker).
Tja merkte eerder heel wijs op: wanneer is iets functioneel? Dat hangt erg af van de context denk ik. Ja! Geweldig verhaal, Grote trucker :)

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 28 September 2013 - 23:35
@Mirandala Bedankt voor dit topic. Erg interessant. Als schrijver ben je voortdurend bezig je eigen comfortzone te tarten. Dit is intern, waar het morele kompas extern is gericht. Te veel details, of dat nu liefelijke zijn of gruwelijke, zijn m.i. vaak contraproductief omdat je gauw te veel voor de lezer invult, d.w.z. de fantasie bij de lezer weghaalt.
I loved your melons :) Ja, zeker. Als je meer aan de verbeelding van de lezer overlaat dan kan het zelfs gruwelijker zijn dan wanneer het expliciet beschreven is. Woodpecker noemde 'American Psycho' van Bret Easton Ellis. Dat boek heb ik nooit gelezen, maar als ik aan de film denk kan ik me er zeker iets gruwelijks bij voorstellen. Ik vraag me dan wel af hoe dat in een stukje tekst naar voren komt. Want als een boek gruwelijk is in je herinnering, wil dat volgens mij nog niet zeggen dat er expliciete details in voorkomen. Juist niet! Want misschien heb je dat expliciete wel zelf ingevuld, als lezer, en is het daarom zo'n goed boek ... Johan noemde als voorbeeld 'the collector'. Er staat geen fragment bij, maar Johan vertelt kort waar het verhaal over gaat. Ik heb dat boek niet lang geleden herlezen, en eigenlijk staan er niet erg veel gruwelijke expliciete details in. Toch ben ik het met Johan eens dat het een zeer gruwelijk boek is. Wel denk ik, dat als het moreel kompas van een schrijver niet goed werkt, de details te expliciet kunnen zijn. En dat daarmee het verhaal niet goed geschreven is. En dat de lezer dan een weerzin voelt die gericht is op het verhaal, en ook de schrijver. 'Daar lees ik nooit meer wat van'. Andersom, werkt het kompas 'te' goed, mist het verhaal diepte, omdat een scene explicieter had gemoeten.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Woodpecker 28 September 2013 - 23:47
Woodpecker noemde 'American Psycho' van Bret Easton Ellis. Dat boek heb ik nooit gelezen, maar als ik aan de film denk kan ik me er zeker iets gruwelijks bij voorstellen. Ik vraag me dan wel af hoe dat in een stukje tekst naar voren komt. Want als een boek gruwelijk is in je herinnering, wil dat volgens mij nog niet zeggen dat er expliciete details in voorkomen. Juist niet! Want misschien heb je dat expliciete wel zelf ingevuld, als lezer, en is het daarom zo'n goed boek ...
'Juist niet!' is in deze context een rare opmerking. Het een sluit het ander niet uit. Je hebt het boek niet gelezen. De details zijn expliciet en gruwelijk.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Woodpecker 29 September 2013 - 0:13
Dat morele kompas is trouwens ook tijdgebonden. Nu kan een Duitse schrijver een boek schrijven over Hitler die in een hedendaags park ontwaakt en beschrijven hoe Hitler tegen de huidige samenleving aankijkt. Dat had hij pakweg zo'n dertig jaar geleden niet moeten proberen.

Profile picture for user Yrret

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Yrret 29 September 2013 - 0:15
Ik zou graag van gedachten wisselen met jullie, horen hoe andere schrijvers omgaan met hun 'moreel kompas'.
Gedachten wisselen. Mooi. Ik ben op continu basis bezig mijn moreel kompas te wijzigen. Ik vaar niet nu, en voor de rest van mijn leven, op een kaarsrechte lijn naar een doel. Ik wijk ook af van mijn koers wanneer ik dat zelf nodig acht. Ik lees over vele vormen van martelen van mens naar mens. Als het mij past zal ik niet aarzelen dat -volgens mijn gedachten- [gevoel/verstand] met nog meer verzonnen details proberen te beschrijven. Persoonlijk, dus ook irl, geniet ik ervan van om mensen en dieren extreem langdurig te pijnigen. Snel is leuk, maar langzaam genieten is leuker. Dit doe ik al een aantal decennia, en er is elke keer weer, na een korte periode, een verzadiging. Ik wil steeds meer pijn. Mijn moreel kompas is de laatste jaren een rondtollende naald die geen richting meer aangeeft. Alles wil ik in de overtreffende trap, tot ik een keer iets beschrijf dat nog nooit is gedaan door een mens. Ik probeer iets wat zich tijdens de WO 2 op dagelijkse basis heeft afgespeeld als iets vernieuwend te beschrijven. Om daarna weer te rusten en nieuwe dagelijkse gruwelijkheden haarfijn te beschrijven. Net zolang tot iemand een keer zegt. "Ik ben misselijk, ik moet overgeven, ik walg van je. Omdat je de mensheid beschrijft."

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Woodpecker 29 September 2013 - 0:23
#46 past wel in de draad. Enerzijds prikkelt de inhoud, anderzijds is duidelijk dat het slechts geschreven is uit een soort effectbejag met het doel reacties op de inhoud op te roepen. Maar de vorm staat daaraan in de weg.

Profile picture for user Leonardo Pisano

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leonardo Pisano 29 September 2013 - 0:38
Andersom, werkt het kompas 'te' goed, mist het verhaal diepte, omdat een scene explicieter had gemoeten.
In mijn definitie is dit het interne kompas (de comfortzone). Uiteindelijk komt het neer op inleven. Bij het schaakspel komt de term voor "de dreiging is sterker dan de uitvoering". In thrillers zou dat ook weleens kunnen werken. Dreiging = onzekerheid, met kans op (hoop op) ontsnappen aan de ellende. Uitvoering = zekerheid (van ellende). Hardop denkend: zou eenzelfde psychologie achter het geven van details kunnen zitten?

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Woodpecker 29 September 2013 - 0:47
#48 Uiteindelijk komt het neer op balans, functionaliteit. Het doel van het schaakspel is niet het bedreigen van de koning, maar het schaakmat zetten. Op de weg daar naartoe sneuvelen pionnen, paarden, raadsheren en koninginnen. Vaak worden ze ook opgeofferd. Dat is uitvoering, executie. Een bloedig spel.

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 29 September 2013 - 1:15
Ik zou graag van gedachten wisselen met jullie, horen hoe andere schrijvers omgaan met hun 'moreel kompas'.
Gedachten wisselen. Mooi.
Dat is het ook precies. Ik hoef geen antwoord op mijn vraag, omdat ik (nog) niet precies weet wat mijn eigen antwoord is en zowel antwoord als vraag staan open voor voortschrijdend inzicht. Ik hoop voor nu, in tt, mijn kompas fijner af te stellen door erover van gedachten te wisselen. Bedankt voor je stukje :)

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 29 September 2013 - 1:20
Dat morele kompas is trouwens ook tijdgebonden. Nu kan een Duitse schrijver een boek schrijven over Hitler die in een hedendaags park ontwaakt en beschrijven hoe Hitler tegen de huidige samenleving aankijkt. Dat had hij pakweg zo'n dertig jaar geleden niet moeten proberen.
Ja. Toch zijn er nog taboes in onze huidige samenleving, waarvan ik denk dat je er inderdaad best over kunt willen schrijven, maar wanneer je dat te expliciet doet, dat het verhaal dat je wilt vertellen naar beneden zal trekken. Zodat je met zo'n onderwerp dat onderwerp het belangrijkste maakt, en niet het thema. Dat kun je dan dus niet in fictie gebruiken. Of je het wilt, is natuurlijk iets anders.

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 29 September 2013 - 1:30
Andersom, werkt het kompas 'te' goed, mist het verhaal diepte, omdat een scene explicieter had gemoeten.
In mijn definitie is dit het interne kompas (de comfortzone).
Ah, ik zie hier het moreel kompas als de richtlijn van de schrijver, die moet aanvoelen hoeveel het verhaal aankan. Dus, een kompas dat al snel 'Stop!' zegt, of juist te ver doordraait. Of idealiter een kompas in perfecte balans. Niet gebaseerd op wat de lezer misschien zal vinden, maar het tasten naar de grens van de schrijver zelf.
Uiteindelijk komt het neer op inleven. Bij het schaakspel komt de term voor "de dreiging is sterker dan de uitvoering". In thrillers zou dat ook weleens kunnen werken. Dreiging = onzekerheid, met kans op (hoop op) ontsnappen aan de ellende. Uitvoering = zekerheid (van ellende). Hardop denkend: zou eenzelfde psychologie achter het geven van details kunnen zitten?
Ja, dat denk ik. Daarom vroeg ik om fragmenten bij genoemde boektitels. Als een lezer zich herinnert dat een boek vreselijk spannend was, gruwelijk, hoeft dat niet te betekenen dat die details tegen de grens zaten. Het kan ook betekenen dat de schrijver heel knap alleen de suggestie van gruwelijke details wekte.

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirandala 29 September 2013 - 1:52
@ Woodpecker: in het interview vertelt miss Slaughter dat zij haar laatste boek, net als het boek ervoor, in de jaren '70 laat spelen. Ze zegt dat ze heeft gemerkt dat dat minder weerstand oproept, omdat dan lezers reageren met: ja zo was het, in die tijd. Gelukkig is dat nu niet meer zo. (Bijvoorbeeld geweld tegen vrouwen) Afstand is dan dus gecreëerd. Ook trouwens, dat ze opmerkingen kreeg over het grote aantal vrouwen dat afgeslacht wordt in haar boeken, maar dat het blijkbaar geen probleem is als een man wordt mishandeld en vermoord. Wat dat betreft, toen ze zei dat ze over sommige dingen nooit zou schrijven, dacht ik automatisch dat ze bedoelde kinderen, of dierenmishandeling oid. Maar ze zei dat eigenlijk helemaal niet. Misschien was dat mijn eigen kompasprojectie :)

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Harryhol 29 September 2013 - 9:47
Ik vind het woord 'moreel' hier nogal puriteins en suggestief. Is een schrijver die wel gruwelijke details beschrijft dan dus een immoreel mens?
@ 38 Harry, hoe kom je aan die conclusie? Moreel is toch geen vies woord? 'Het moreel kompas': elke schrijver heeft er een. Bij de een stopt de naald bij Zuidwest, bij de ander slaat de naald naar het Noorden. Bij weer een ander draait hij het klokje rond. Ik zie geen waardeoordeel geveld over een schrijver die gruwelijke details beschrijft. Niet 'hier', in ieder geval.
Een moreel kompas is, voor zover ik weet, een leidraad over wat wel en niet kan; besef van goed en kwaad. Een ethische richtlijn. Ik denk dat de verwarring bij mij ontstaat omdat het voor mij gevoelsmatig meer over ethiek en moraliteit gaat, terwijl het hier blijkbaar gaat om 'wat voelt wel of niet goed om over te schrijven'. Dat laatste, wat wel of niet goed voelt tijdens het schrijven, is wel een interessante vraag maar dat is strikt persoonlijk. De een vindt moord leuk om te beschrijven en de ander valt al flauw als hij aan het woordje 'bloed' denkt.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Anaïd Haen 29 September 2013 - 11:14
Ik ga meestal op mijn instinct af, dus heb hier heel erg over in de Denk gezeten. Heb ik een moreel kompas en zo ja: wanneer merk ik dat? Zoals altijd: als het hapert. Ik kon eens een vrijscène niet verder opschrijven dan het uitkleden. Ik bleef er maar omheen draaien. Terwijl ik helemaal geen moeite heb met het beschrijven van seks. Zo heb ik ook eens een diefstal niet opgeschreven. Maar het verval van een zombiemeisje, compleet met maden en afvallende ledematen, kon weer wel. Mijn kompasnaald trilt nogal. Ik vind het ene verhaal zich meer lenen voor een uitgebreid beschreven moord dan een ander verhaal. Hoe dat precies zit, weet ik niet. Ik beredeneer het niet, het werkt gewoon zo.

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
myssica 29 September 2013 - 12:12
Mooi topic. Ik heb me wel degelijk laten leiden door morele dilemma's als kan ik dit wel schrijven. Ik vind het zelf ook heel lastig. Ook als lezer om goed aan te geven wanneer ik het gevoel heb dat iets geschreven is om te choqueren of wanneer het nog functioneel is. Karin Slaughter beschrijft in één van haar boeken (ben even kwijt welke) dat een hp verkracht wordt in een wond. Dat vond ik zelf te ver gaan. Neergestoken en verkracht vond ik genoeg ellende. Ik zag het nut van deze handeling niet in. In een ander boek boven al genoemd van Mo Hayden, ik meen dat het boek vogelman heet, stopt iemand vogels in de thorax van zijn slachtoffers, veel gruwelijker, maar ik vond dit wel kunnen. Ik heb het boek meer gelezen als een soort cross-over naar horror. Theoretisch is haar verhaal mogelijk maar het leek me niet uitvoerbaar. Blijkbaar maak ik daar onderscheid in. Zou dat het verschil zijn? (De vogels zijn wel degelijk van belang in dit verhaal) Zelf doe ik merk ik hetzelfde, als iets realistisch is heb ik de neiging om niet expliciet te zijn. Zo heb ik de verkrachting van mijn hp niet beschreven, wel de gevolgen. Gaat het om mijn idiote hersenspinsels over wat er uiteindelijk gebeurt met de daders, dan ben ik wel heel expliciet. Gevoelsmatig klopte dit het best maar ik vind het lastig om te duiden waarom. Ik ben daarvoor denk ik nog te onervaren als schrijver. Ik ga dit draadje zeker volgen. Groeten

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hilde Cornelis 29 September 2013 - 22:49
Moreel kompas, de grens, het zijn heel subjectieve begrippen. Welke norm hanteer je? Die van jezelf of van een ander? Die van nu of die van altijd? Van welke cultuur? Wat is je referentiekader? Handig vind ik de tip van Kurt Vonnegut: elke zin moet één van twee dingen doen, karakter onthullen of het verhaal vooruit stuwen. Een zeer bruikbaar handvat dat -voor mij althans- weinig tot geen ruimte laat voor gewetensvragen.

Profile picture for user Ostinato

Lid sinds

11 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ostinato 7 oktober 2013 - 16:38
Moeilijke kwestie hoor. De uitlatingen van mevrouw Slaughter komen mij om te beginnen een beetje vreemd voor. Ze schrijft boek na boek vol over de meest zieke misdadigers. Hoezo moreel kompas? Waarom kiest ze dan geen andere onderwerpen? Je openingspost deed mij denken aan de film Funny Games van Michael Haneke. In deze film moordt een tweetal mannen op gruwelijke wijze een gezinnetje uit. Al het geweld blijft echter buiten beeld. Toch is het zo'n beetje de meest onthutsende film die ik ooit gezien heb. Ik denk dat je het probleem vooral functioneel moet benaderen. Je kunt het doen als Haneke; laat zaken ongezien en suggereer. Kan zeer effectief zijn. Maar extreme details kunnen ook functioneel zijn. Zie bijvoorbeeld American Psycho van Brett Easton Ellis. In dat boek hebben de vele gewelddaden een afstompend effect, waardoor opeens de fictie door de bladzijden heen gaat schijnen. Als lezer wordt je je bewust van het feit dat de schrijver met je speelt (doet Haneke overigens ook). Dus. Eigenlijk zeg je het zelf al. Kun je het weglaten zonder gevolgen voor het verhaal? Dan moet je dat waarschijnlijk doen.