Ik vatte jouw opmerking op als veralgemenisering, waarmee ik het niet a priori eens ben. Maar betrokken op De verrekijker: "Waarom passen die afwijkingen in dit geval dan wél?" vroeg de aanhanger van zeggen/vragen/antwoorden. "Zijn we het met elkaar eens om dezelfde reden?"

Jij mag het zeggen. Ik weet niet of wij het met elkaar eens zijn om dezelfde reden? Wat is jouw reden? En even een klein beetje uit zijn verband gehaald:

Je kunt natuurlijk concluderen dat dit te veel muggenzifterij is, maar volgens mij werken dit soort zaken op het onderbewustzijn van de lezer in en om die reden denk ik, dat als je op deze manier je teksten benadert, je verhalen aan waarde winnen: de beleving van de lezer wordt groter

Het is natuurlijk zo dat je iets op een bepaalde manier schrijft om een effect op de lezer te creëren - maar dat hoeft niet. Een schrijver kan iets willen vertellen en alleen maar op die manier < omdat het voor hem zó is. Een lezer kan dat precies zó oppikken, dan zitten ze op eenzelfde level (met sommige schrijvers heb je dat); maar voor hetzelfde geld kan het juist andersom zijn: dat je níets hebt met wat de schrijver schrijft. Toch zal de schrijver het dan niet anders schrijven - wat ook onmogelijk is, omdat het boek al gereed is wanneer een lezer het leest. Dit dwaalt wel wat af van het oorspronkelijke onderwerp - en erop terugkomend: hoe kan het dat de een iets wél 'mag', en de ander niet? Hoe kan het dat de uitgeplozen manier van spreken bij Van Kooten geaccepteerd, zelfs geapprecieerd, wordt - en bij een ander die hetzelfde doet, niet? Die ander doet dan waarschijnlijk niet hetzelfde. Ik vind dat leuk.