Geen afbeelding
Thérèse

Lid sinds

15 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator

Het enkele gebruik van 'zeggen' en 'vragen'

 19 november 2011 - 22:50
In het topic Afwijzing positief onderbouwen http://www.schrijvenonline.org/forum/110629 schreef Esmeralda over verschillen tussen Engelse (Amerikaanse?) en Nederlandse schrijftechniek: Ik ben eigenlijk maar een ding tegengekomen in een Nederlandstalig boek dat enorm afweek van alles wat ik in de Engelstalige schrijfboeken tegenkom en dat was wat Rene Appel schreef in het boek Dialogen schrijven. Hij pleit ervoor om in dialoogconstructies niet alleen maar de werkwoorden 'zeggen' en 'vragen' te gebruiken, maar veel gevarieerdere werkwoorden te kiezen: "Een schrijver kan mensen ook iets laten melden, voorstellen, suggereren, veroordelen, reageren, (aan iemand) voorhouden, opmerken, fluisteren, prevelen, mompelen, vertellen enzovoort." (blz 113). Dat is not done volgens de Engelstalige handboeken. Die zijn unaniem van mening dat 'vragen' en 'zeggen' de enige tags zijn die mogen worden gebruikt bij goed geschreven dialogen. Net als bijvoorbeeld Paul Sebes in Bestseller zegt: "dit is totaal onnodig: de lezer leest hier overheen en je kunt het nalaten. [...] Deze aanvullingen ontkrachten zinnen alleen maar". (blz 108/109). Twee tegenover elkaar staande standpunten. Welk heeft jullie voorkeur?

Geen afbeelding
Thérèse

Lid sinds

15 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
 30 augustus 2013 - 23:29
Ik vatte jouw opmerking op als veralgemenisering, waarmee ik het niet a priori eens ben. Maar betrokken op De verrekijker: "Waarom passen die afwijkingen in dit geval dan wél?" vroeg de aanhanger van zeggen/vragen/antwoorden. "Zijn we het met elkaar eens om dezelfde reden?"
Jij mag het zeggen. Ik weet niet of wij het met elkaar eens zijn om dezelfde reden? Wat is jouw reden? En even een klein beetje uit zijn verband gehaald:
Je kunt natuurlijk concluderen dat dit te veel muggenzifterij is, maar volgens mij werken dit soort zaken op het onderbewustzijn van de lezer in en om die reden denk ik, dat als je op deze manier je teksten benadert, je verhalen aan waarde winnen: de beleving van de lezer wordt groter
Het is natuurlijk zo dat je iets op een bepaalde manier schrijft om een effect op de lezer te creëren - maar dat hoeft niet. Een schrijver kan iets willen vertellen en alleen maar op die manier < omdat het voor hem zó is. Een lezer kan dat precies zó oppikken, dan zitten ze op eenzelfde level (met sommige schrijvers heb je dat); maar voor hetzelfde geld kan het juist andersom zijn: dat je níets hebt met wat de schrijver schrijft. Toch zal de schrijver het dan niet anders schrijven - wat ook onmogelijk is, omdat het boek al gereed is wanneer een lezer het leest. Dit dwaalt wel wat af van het oorspronkelijke onderwerp - en erop terugkomend: hoe kan het dat de een iets wél 'mag', en de ander niet? Hoe kan het dat de uitgeplozen manier van spreken bij Van Kooten geaccepteerd, zelfs geapprecieerd, wordt - en bij een ander die hetzelfde doet, niet? Die ander doet dan waarschijnlijk niet hetzelfde. Ik vind dat leuk.

Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 augustus 2013 - 0:03
Film gaat vaak te snel om er echt goed naar te kijken. Kijk wel uit met constucties als "smurfte hij lachend."
:) waar. Ik heb dit smurfbruggetje eigenlijk nog maar zelden nodig. Er zijn een tijdje nogal wat discussies geweest over Show vs Tell. Achteraf werd ik mij te bewust van het 'moeten' beschrijven van lichaamstaal, van het vermijden van labels als schreeuwde, fluisterde, siste, lachte ipv. 'zei'. Het voelde alsof ik met een omweg moest gaan beschrijven. Dialoog 'moet' ook niet, vind ik, het ligt gewoon aan het verhaal. Een zeer kort verhaal schrijven werkt voor mij beter met wat minder dialoog bijvoorbeeld, heb ik gemerkt. Nu heb ik een redelijke middenweg gevonden, hoop ik. Ik zal natuurlijk geen sissen gebruiken als er geen 's', in het gesiste voorkomt, maar soms geeft het juissst een extra effect, als je ergens een sneaky 'siste hij' tussen stopt. Het moet allemaal in balans zijn, je moet het verhaal zo duidelijk mogelijk vertellen met vaart of (bedoelde) vertraging en vaak lukt dat met zeggen, soms vertellen en héél af en toe wil ik het liegen, lachen, huilen of sissen.