“Beetje leuke dag gehad?” vroeg hij om zijn broer wat te ontdooien. Jelmer schrok wakker. “Ja, ja, prima.” Hij trok een gewichtig gezicht. “Het is erg druk op de zaak, we zijn erg succesvol.” “Da’s mooi.” Verder wist Arthur ook niet wat hij moest zeggen - hij wist niet eens precies wat Jelmer voor werk deed. Iets met paperassen en cijfertjes, doodsaai en nutteloos. Een korte aarzeling, een onzekere blik. “En jouw dag?” “Ik was vrij. Dienstwisseling, morgen middagdiensten.” “Wat heb je vandaag gedaan dan?” Nu was de interesse oprecht. “Uitgeslapen,” zei Arthur met leedvermaak. “Een was gedraaid, boodschappen gedaan, boeken teruggebracht naar de bibliotheek en nieuwe gehaald...” Hij fronste, dacht na. “Oh, stukje wezen rennen over de dijk.” Dat was lekker geweest, even uitwaaien, nergens aan denken. Vooral niet aan Joe. Of aan hoe slecht zijn moeder er had uitgezien. Jelmer keek zo verbaasd dat Arthur in de lach schoot. “Had je dat niet verwacht?” Misschien niet. Zeker niet de huishoudelijke taken. Die deden mannen niet, immers. Arthur kon zich zijn broer niet voorstellen met een winkelwagen en een boodschappenlijstje, of een mand vol vuile was. “Nee, ik... Nee.” Of misschien was zijn verwachting van een andere aard geweest. “Oh, ik vergeet natuurlijk nog mijn manicure en schoonheidsbehandeling. En daarna ben ik nog extra condooms gaan kopen want die ene is natuurlijk allang opgebruikt,” gromde Arthur, met hopelijk genoeg sarcasme om door de plaat voor Jelmers hoofd te dringen.

Het onderstaande fragment is een suggestie ter verbetering. Het gecursiveerde gedeelte staat in de indirecte rede, waardoor de eentonigheid van de originele dialoog, die zeer lang was en in de directe rede stond, doorbroken wordt.

“Beetje leuke dag gehad?” vroeg hij om zijn broer wat te ontdooien. Jelmer schrok wakker. “Ja, ja, prima.” Hij trok een gewichtig gezicht. “Het is erg druk op de zaak, we zijn erg succesvol.” “Da’s mooi.” Verder wist Arthur ook niet wat hij moest zeggen - hij wist niet eens precies wat Jelmer voor werk deed. Iets met paperassen en cijfertjes, doodsaai en nutteloos. Na een korte aarzeling en een onzekere blik kaatste zijn broer de vraag toch terug. Arthur antwoordde bevestigend en somde zijn activiteiten die zijn vrije dag hadden gevuld op. Hij realiseerde zich dat vooral het hardlopen goed was geweest: even uitwaaien, nergens aan denken. Vooral niet aan Joe. Of aan hoe slecht zijn moeder er had uitgezien. Aan het gezicht van Jelmer te zien had deze een ander antwoord verwacht dan de lijst, voornamelijk huishoudelijke, bezigheden die Arthur noemde. Tja, het huishouden was natuurlijk ook niks voor mannen. Arthur kon zich zijn broer niet voorstellen met een winkelwagen en een boodschappenlijstje, of een mand vol vuile was. Of misschien was zijn verwachting van een andere aard geweest. “Oh, ik vergeet natuurlijk nog mijn manicure en schoonheidsbehandeling. En daarna ben ik nog extra condooms gaan kopen want die ene is natuurlijk allang opgebruikt,” gromde Arthur, met hopelijk genoeg sarcasme om door de plaat voor Jelmers hoofd te dringen.

Misschien is het ook een kwestie van smaak en persoonlijke voorkeur?