Omdat hij niet in loondienst is. Ik krijg ook geen loon of salaris, maar als zelfstandige heb ik een inkomen, geen uitkering. Een uitkering krijg je als je geen salaris krijgt en geen inkomen uit onderneming. Als je je als kunstenaar kunt bedruipen met je eigen inkomen dan is dat inkomen uit eigen onderneming, als je uit de staatskas geld krijgt, omdat je werk misschien heel erg in de toekomst weleens gebruikt zou kunnen worden en daarom tijdelijk in opslag gaat bij de overheid en je daarom een soort toelage, om van te leven krijgt van die overheid, is dat een uitkering. daar zit wel degelijk verschil in. Een vrijwilliger krijgt ook geen loon, salaris of wat dan ook, terwijl hij of zij ook werkt. Een huisvrouw krijgt geen van dit al, terwijl zij ook werkt.

Al met al, de hele discussie overziend, heb je meerdere opties als schrijver:

1. betaald professioneel schrijver zoals journalist, reclamemaker. Overzichtelijk: zoveel uur werk, zoveel euro loon.

2. betaald professioneel schrijver van boeken zoals educatief auteur, werkt een opdracht uit, ontvangt royalties.

3. onbetaald professioneel schrijver zoals literaire auteurs, ze werken vrij, zonder opdracht. Vaak krijgen ze lovende recensies. Omdat ze echter elitair zijn, hebben ze een klein publiek. En navenante inkomens.

Welke van de drie is het meest aanvaardbaar? Als ik de argumenten/mening in de discussie bekijk, kom ik in zijn geheel uit op: de onder 1. en 2. genoemden zijn acceptabel, zij werken. De onder 3. genoemde werkt niet, trekt een uitkering. Die kan dus wel weg.

Oké. Doen we die weg. Dan moeten we eerlijk zijn en alle boeken waarin de zin staat Deze productie kwam tot stand dankzij het Fonds der Letteren óók niet accepteren.
Hetzelfde geldt dan voor de films die we op tv zien en waarvan in de aftiteling dezelfde zin te lezen is (vervang dan Letteren door Film) .
Ook moeten we dan de winterpremie van de schilders niet accepteren, noch de subsidies van de boeren en evenmin de (torenhoge) bedragen die bv gemeentes 'geven' aan projectontwikkelaars in de wegen- en bouwsector. Dan nog de kleine zelfstandigen. Doe maar weg.

Wat houden we over: een gestandaardiseerde maatschappij waarin we drie euro voor een liter volle melk betalen, waarin we uitsluitend gelikte Hollywoodfilms te zien krijgen, en waarin Peppi en Kokki voorgelezen wordt op school (want die zijn rendabel). Oké, Jip en Janneke ook.

Ik maak hier een ander topic van.

Waar haal je het nou vandaan dat alles wat naar uitkering ruikt, weg moet? Ieder mens, uitkeringsgerechtigd of niet, heeft zijn waarde. Uitzonderingen natuurlijk daargelaten. een vrijwilliger die een uitkering 'trekt' kan ontzettend veel betekenen voor de samenleving. Die huisvrouw die geen salaris krijgt kan zich wel weet ik veel hoe vaak bij haar ouders of een hulpbehoevende buurman inzetten. En als ze schrijft, hoeft dat nog steeds niet te beteken dat ze inkomen heeft. Een AOW-er die zijn/haar hele leven heeft gewerkt heeft naar mijn idee alle recht op die uitkering.

Ja, er zijn uitzonderingen, maar die zijn er ook bij ondernemers, ambtenaren, mensen in loondienst in het bedrijfsleven.

Precies...ik voel me lichtelijk aangesproken :cry:

Ik heb een drukke verantwoordelijke fulltime baan (ik geef leiding aan 5 afdelingen bestaande uit 25 mensen), een gezin met vier kinderen en heb ook nog andere hobby's (trainen voor een halve marathon, coachen van het hockeyteam van mijn dochters) dan schrijven. Zoals wellicht bekend komt half april, bij een uitgever, mijn eerste boek uit. Deel twee volgt in het najaar en met deel drie ben ik nu bezig.

Ik schrijf in het weekend en soms 's avonds. Van de eventuele inkomsten van het boek zou ik mijn gezin niet kunnen onderhouden. Tenzij ik er tienduizenden van verkoop. Dat zou mooi zijn, maar daar ga ik niet van uit.

Het gaat prima zo. Schrijven is een beetje uit de hand gelopen hobby. Het leuke is dat nu mijn eerste boek echt wordt uitgegeven, het thuis veel makkelijker wordt geaccepteerd als pappa even een paar uurtjes gaat zitten schrijven.

Wat een discussie! Misschien is dit een beetje uit de hand gelopen, maar interessant vind ik het wel.

dubbel geplaatst.

alweer dubbel geplaatst! kan dries dit berichtje en het bovenstaande verwijderen?

Ik werk 20 uur en zit 20 uur in de bijstand.
Alleenstaande moeder, gehandicapt kind.
Fulltime werken is voor mij (nog) geen optie.
Schrijven doe ik voornamelijk in de avonduren.

Dat heeft helemaal niets met solidariteit te maken. Ik ben het met Cixi eens, dat een kunstenaar in zijn eigen onderhoud kan voorzien door een baan te zoeken. Een bejaarde kan dat over het algemeen niet meer en heeft de leeftijd bereikt dat het ook niet meer hoeft. Ik heb niets tegen uitkeringsgerechtigden, maar wel tegen mensen die op de zak van de staat (lees, op onze zak) teren, omdat ze vertikken een baan te zoeken, omdat ze zich daar 'te goed' voor voelen als kunstenaar.

Ik werkte een tijdje als reïntergratie consulente en over uitkerings-trekkers bestaan veel vooroordelen. Een aantal van die vooroordelen lees ik hier terug. Het vooroordeel dat uitkeringsgerechtigden te 'lui' zouden zijn of zich 'te goed' voelen voor een simpele baan, is nog de meest hardnekkige.

De meeste mensen die een uitkering krijgen zitten bijvoorbeeld in de volgende situatie:
* Ze worden tijdens het solliciteren afgewezen op leeftijd, uiterlijk, taalbeheersing of afkomst.
* Ze zijn alleenstaande ouder.
* Ze hebben een 'lastig' C.V.

Ik ben alleenstaande moeder met zo'n 'lastig' C.V.
Ik ben te hoog opgeleid voor een 'simpele' baan (een werkgever denkt dan niet dat ik zo'n baan echt leuk of uitdagend ga vinden) en ik heb te weinig ervaring EN een gat in mijn C.V. voor een baan op HBO-niveau.

Marlies.

Ik werk voor mijn centen en hard ook. Daarnaast probeer ik te schrijven en ik hoop dat het ooit iets op zal gaan leveren. Da's mijn instelling en mijn mening. als jij dat aanmatigend vindt, dan zij dat zo.

Nee, ik vind mijzelf geen kunstenaar, maar een ploeteraar.

Zoals ik ook zei, ploeteraar. dat slaat op het schrijven, maar dat doe ik in de verloren uurtjes

Ik ben het wel met Naiche eens. Je besteed je tijd eerst om in je onderhoud te kunnen voorzien en daarna kijk je hoeveel tijd er overblijft voor andere dingen. Als kunstenaar zijn daar niet in voorziet, ben je waarschijnlijk niet goed genoeg en moet je je prioriteiten verleggen.
Het kan toch niet zo zijn dat we allemaal alleen maar doen wat we het leukst vinden, er niets mee verdienen en teren op de zak van iemand anders? Als iedereen dat zou doen, heeft op den duur niemand meer inkomsten.

Dit staat overigens weer los van het feit of je hard werkt of niet.

Dat denk ik ook niet, Marriejeanne. Het is niet te hopen in ieder geval.

Ik kies inderdaad voor zekerheid en daarnaast geeft het mij een prettig gevoel dat ik mezelf en mijn gezin kan onderhouden. Ik kan me ook op schrijven richten en hopen dat ik daar ooit zoveel succes in heb dat ik daarmee genoeg verdien. Dan moet ik nu mijn hand ophouden en ben ik afhankelijk van anderen.

Nu werk ik en ik draag belasting af voor o.a. ons sociale stelsel. Hier maken mensen gebruik van die, om wat voor reden ook, niet in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Ik heb er moeite mee als dat voor mensen is die niet in hun eigen onderhoud WILLEN voorzien. En dat dat dan kunstenaars zijn, interesseert me niet. Als je een beroep kiest waar je niet genoeg mee verdient, dan heb je het verkeerde beroep gekozen.

Misschien is het je ontgaan, maar als werkloze heb je tegenwoordig in Nederland niet echt lang meer een WW-uitkering. Dus veel van die mensen die vroeger een WW-uitkering hadden, zitten nu al razendsnel in de bijstand (evenals veel gedeeltelijke WAO-ers) en zullen daar hun hele leven in blijven omdat niemand hen nog aanneemt. Triest maar waar. Tenzij ze andere talenten gaan ontplooien.

Ik ben blij dat je constateert dat toch niet iedereen die in de bijstand zit en een boek schrijft een profiteur is.

En ik moet eerlijk zeggen, ik word een beetje iebel van die mensen die net een paar jaar op de arbeidsmarkt zitten en moord en brand schreeuwen dat ze moeten betalen voor al die mensen die zo graag lekker lui thuis zitten. Terwijl ze net de eerste 20 of 25 jaar van hun leven zich hebben laten onderhouden door hun ouders (oke, die kozen er zelf voor kun je zeggen), de kinderbijslag (die anderen voor hen hebben neergeteld), de studietoelage (ja, ja daar werkte je ook hard voor) en noem maar op. Oftewel, het grootste deel van hun leven leefden ze van de belastingcenten van een ander of van hun ouders en zodra ze zelf moeten gaan bijdragen voor die maatschappij is iedereen die niet werkt een uitvreter die aan de kant moet.

Ik zeg niet dat jij zo bent Mischka, ik hoop van niet, maar ik kom die reactie bij jonge mensen helaas te vaak tegen.

Zo Siska, je hebt wel wat opgeroepen met je vraag!!

Ik denk dat hier wel onderscheid gemaakt moet worden tussen:

A Onvrijwillig werkloos en schrijven in de hoop er uit te raken.

B Iemand die wil schrijven van een uitkering voorzien om te kunnen schrijven.

Voor mij zijn dit twee verschillende zaken. A heeft gewoon sollicitatie plicht en B niet.

Voor mij geldt eigenlijk maar één ding: dat ik aan het eind van mijn leven (en het schrijdt voort, schrijdt voort...) weten kan dat ik het leven heb geleid zoals dat de bedoeling was: met gebruikmaking van al mijn vaardigheden, frustraties en verantwoordelijkheden.

Waar het geld vandaan kwam, is van volkomen ondergeschikt belang zolang het (in Bijbelse termen) maar geen honden- of hoerengeld is geweest.

Als wij in een land leven dat subsidies kent, mag iedereen daarvan gebruikmaken. Als een ander dat verwerpelijk vindt, heb ik daar geen moeite mee (maar ik zou het wel fijn vinden als men daar dan ook wel consequent in is maar er wordt zó vaak met twee maten gemeten: één voor jezelf en één voor de ander).

Dit is mijn slotconclusie (ehmm... is dat nu een tautologie of dat andere moeilijk woord?).

rapid: je hebt nav je posts in deze thread mijn toenemde sympathie! :wink: een baan, een familie, een marathon.. en dan toch nog een boek schrijven! slaap jij wel eens? ;)

zjors: heb jij nog solicitatieplicht dan?

Ik ben een Belg, en als Belg draag je solidariteit, verdraagzaamheid, en de gehele sociale zekerheid hoog in het vaandel. We zijn één van de weinige landen die privatisering van de medische wereld weigert, bijvoorbeeld. Sociale zekerheid is ons hoogste goed, en daar ben ik verdomd trots op. Wanneer ik dit zo lees neigt half Nederland wel naar Amerikaanse, republikeinse waarden. Iedereen richt zijn dan wel haar leven in, zoals die het zelf wilt. Merk het punt op. Iedere staatsburger heeft dezelfde mogelijkheden, kan ervoor kiezen van bijstand te leven, maar wordt hier vooral erg vaak toe gedwongen. We leven in een maatschappij waarin de indoctrinatie van het harde werken en weinige genieten steeds meer de bovenhand haalt. De druk die men ons oplegt is enorm. Gevolg: depressie, en zelfmoord. Dat is de humaniteit van het harde werk. Prima wanneer je dat aankan, maar indien niet moeten er andere, leefbare, en menselijke opties zijn.

Dan de hele discussie over schrijvers. Mag een mens nog ergens anders voor gaan dan een banale job vervullen, om zo de staatskas vol te tanken? Iemand die echt wilt schrijven, als kunst, moet voor het derde statuut van Marriejeanne gaan - onbetaald professioneel schrijver. En dat klopt niet. Iemand die ervoor kiest te schrijven op die manier, verdient meer waardering, en een hogere uitkering. We moeten onze kunstenaars meer kansen geven, want over honderd jaar is die kunst het enige dat men zich nog zal herinneren van onze lage landjes - afgezien van de wel erg zachtgekookte geschiedenis die we nu aan het schrijven zijn. Maar het probleem zit natuurlijk in de controle. Wie zal bepalen wie een echte schrijver is, en wie enkel zijn uitkering enigszins wilt opwaarderen? Niemand. Dat gaat niet. Oplossing? Eerst werken, dan gaan schrijven? Half-time werken? Is dat nog een mogelijkheid, verdien je daar genoeg mee? Tuurlijk niet. Er is eenvoudigweg geen oplossing. Sterk proberen debuteren, en je in de onzekerheid storten die dat met zich meebrengt, met een faillissement dat wacht om je te verdrinken, dat is het enige pad van de kunstenaar.

Je moet het dus zelf maar bekijken. De één legt een briefje van honderd euro op een sokkel, en buigt ervoor neer. De ander leeft zijn legende - zoals Coelho het zo mooi uitdrukte - en loopt risico's. Waar het op neer komt is dat beide manieren vanuit het perspectief van de ander te veroordelen vallen, maar dat we het recht niet hebben dat te doen. Is het de frustratie van de werkende mens die spreekt? Of de honende woorden van hij die wel doet waar hij voor denkt te leven? Geen van beide zijn aanvaardbare motieven om te zeggen wat een ander moet doen, of hoe die godbetert moet denken. Deze discussie is een ad hominem van twee partijen geworden, en leidt nergens meer heen, omdat je mensen raakt in hun diepste maatschappelijke opvatting. En dat zou tot twijfel kunnen leiden, en wee degene die vandaag de dag twijfelt. Daar is tijd noch ruimte voor; bus kiezen, instappen, en richting eindstation. Meer bewijst deze discussie wat mij betreft niet.

Ik heb al eens eerder gezegd dat er in godje een goede schrijver steekt en dat herhaal ik hier:
godje is een goede schrijver! :!:

Uitgevers raden hun auteurs aan om een beurs bij het Fonds voor de Letteren aan te vragen. Niemand die zo'n auteur dan ziet als een profiteur of wat dan ook.

@Cixi: die Stimuleringsbeurs ligt rond de 4000 euro en krijg je eenmalig. In mijn geval kan ik daar 4 maanden van leven en mijn volgende boek schrijven. Daarna moet ik dus journalistiek werk gaan doen (kantoor vertik ik nog steeds) om rond te kunnen komen. Maar als ik die beurs krijg en me daardoor intensief kan focussen op het werken aan mijn roman dan maak ik daar absoluut gebruik van. Het is geen jarenlange uitkering, het is een eenmalige beurs. En als ik hem krijg (want het wordt door een jury bepaald) dan vind ik het een eer!
Mijn doel is om uiteindelijk puur van de opbrengsten van mijn boeken te kunnen leven, door ieder boek beter te maken dan het vorige en er successen van te maken. Ik denk niet dat de bejaarden in de verpleeghuizen het erg zullen vinden als ik een Stimuleringsbeurs krijg. En zelf vind ik dat ik er recht op heb. Because I'm worth it.

Maar ik respecteer ook jouw mening. Het is erg nobel en onbaatzuchtig.
Zelf vind ik alleen dat het niet verkeerd is om gebruik te maken van de middelen die er zijn, om je doel te bereiken.

O, ik weet niet of het nobel en onbaatzuchtig is. Ik zou het niet aanvragen omdat ik het geld niet nodig heb. Ik zou me bezwaard voelen. De mogelijkheid bestaat en daarom maken mensen er gebruik van. Ik zal me er maar bij neerleggen. :wink: