Gelachen om de humor in het verhaal, niet gelachen om de logicafouten of zinsconstructies. Als hij/zij zou hebben gelachen om de logicafouten en zinsconstructies is het gewoon een flutverhaal natuurlijk. Dan lacht de lezer me in principe uit. Oké, ontopic....

Ik vermoed dat dit topic wel op is nu ;)

Het percentage ad hominems stijgt, het niveau daalt. De discussie op hoofdlijnen samenvattend, krijg ik de indruk dat er zich een vage consensus aftekent: gezien het percentage pulp is niet onbegrijpelijk dat uitgevers af en toe bits (of erger) zijn. Kunnen de professionals daar niet doorheen prikken en denken: schaven, schaven en terugkomen als mijn stuk beter is?

Als je doel is om bij een echte uitgeverij te debuteren is dat simpelweg het enige dat je kan doen: accepteren dat je kan worden afgewezen en proberen het de volgende keer beter te doen. Als schrijver, zeker als beginnend schrijver (en al helemaal als ongepubliceerde schrijver) kan en mag je nu eenmaal geen eisen stellen aan de wijze van selecteren. De vergelijking is al vaker langsgekomen: als je solliciteert op een baan zeg je toch ook niet dat het bedrijf en de baas alles verkeerd doen? Jij wil iets van hen, zij wellicht iets van jou. En dus accepteer je het proces zoals dat er is of je berust er in dat dit niet jouw ding is.

Als je voor een job solliciteert, ga je toch een selectie doorvoeren? Om die selectie door te voeren als schrijver moet je toch ergens weten hoe een uitgeverij werkt? Wat het niveau is van de mensen die er werken? Moet je dan zomaar in het ijle gaan vissen en gaan kijken wat ze publiceren? Oké, dan schrap ik Prometheus want ze hebben drie drukfouten in hun overigens volgens mij slordige vertaling van Umberto Ecco's 'De begrafenis van Praag' 'toegelaten'. Staat de drukkerij los van de redactie? Dat kan. Dan schort er volgens mij iets want als de zaken werken zoals ze moeten werken staat de redactie niet los van de drukkerij, en ook niet van de vertaling. Slordigheden. Op z'n minst. Dat belooft. Wat is dat nu voor nonsens dat je geen eisen mag stellen? je spreekt als iemand die leefde voor de Franse revolutie. Het gaat hier zelfs niet om eisen te stellen, maar om te selecteren. Denk je nu echt dat alle beginnende schrijvers en mensen die nog niet gepubliceerd hebben niet nadenken? Omdat ze vragende partij zijn? Ik stel wel eisen aan uitgeverijen. Als ik opmerk dat een brief van een bank uitdrukkingen hanteert als 'min of meer gelijk aan' en 'gelijkaardige eigenschappen', en ik vaststel dat een politieagent het niveau van een laatste jaar HAVO niet haalt in verslagschrijving, en politici een taal hanteren dat eerder ruikt naar nepotisme dan naar rijp inzicht en wereldse bagage dan ligt het toch voor de hand dat ik dat doortrek naar uitgeverijen. Uitgeverijen zijn geen heilige doetjes. Het is harde business en in die harde business ligt het voor de hand dat het niveau daalt in alles. Het is haast een natuurkundige wet. Ik selecteer wel.

Het percentage ad hominems stijgt, het niveau daalt. De discussie op hoofdlijnen samenvattend, krijg ik de indruk dat er zich een vage consensus aftekent: gezien het percentage pulp is niet onbegrijpelijk dat uitgevers af en toe bits (of erger) zijn. Kunnen de professionals daar niet doorheen prikken en denken: schaven, schaven en terugkomen als mijn stuk beter is?

Als je doel is om bij een echte uitgeverij te debuteren is dat simpelweg het enige dat je kan doen: accepteren dat je kan worden afgewezen en proberen het de volgende keer beter te doen. Als schrijver, zeker als beginnend schrijver (en al helemaal als ongepubliceerde schrijver) kan en mag je nu eenmaal geen eisen stellen aan de wijze van selecteren. De vergelijking is al vaker langsgekomen: als je solliciteert op een baan zeg je toch ook niet dat het bedrijf en de baas alles verkeerd doen? Jij wil iets van hen, zij wellicht iets van jou. En dus accepteer je het proces zoals dat er is of je berust er in dat dit niet jouw ding is.

Als je voor een job solliciteert, ga je toch een selectie doorvoeren? Om die selectie door te voeren als schrijver moet je toch ergens weten hoe een uitgeverij werkt? Wat het niveau is van de mensen die er werken? Moet je dan zomaar in het ijle gaan vissen en gaan kijken wat ze publiceren? Oké, dan schrap ik Prometheus want ze hebben drie drukfouten in hun overigens volgens mij slordige vertaling van Umberto Ecco's 'De begrafenis van Praag' 'toegelaten'. Staat de drukkerij los van de redactie? Dat kan. Dan schort er volgens mij iets want als de zaken werken zoals ze moeten werken staat de redactie niet los van de drukkerij, en ook niet van de vertaling. Slordigheden. Op z'n minst. Dat belooft. Wat is dat nu voor nonsens dat je geen eisen mag stellen? je spreekt als iemand die leefde voor de Franse revolutie. Het gaat hier zelfs niet om eisen te stellen, maar om te selecteren. Denk je nu echt dat alle beginnende schrijvers en mensen die nog niet gepubliceerd hebben niet nadenken? Omdat ze vragende partij zijn? Ik stel wel eisen aan uitgeverijen. Als ik opmerk dat een brief van een bank uitdrukkingen hanteert als 'min of meer gelijk aan' en 'gelijkaardige eigenschappen', en ik vaststel dat een politieagent het niveau van een laatste jaar HAVO niet haalt in verslagschrijving, en politici een taal hanteren dat eerder ruikt naar nepotisme dan naar rijp inzicht en wereldse bagage dan ligt het toch voor de hand dat ik dat doortrek naar uitgeverijen. Uitgeverijen zijn geen heilige doetjes. Het is harde business en in die harde business ligt het voor de hand dat het niveau daalt in alles. Het is haast een natuurkundige wet. Ik selecteer wel.

Voor iemand die er alles aan doet om te laten zien hoe intelligent ze wel niet is, en hoe belangrijk ze het vindt dat anderen goed lezen, sla je de plank wel heel erg mis. Natuurlijk moet je als schrijver een uitgever kiezen die bij je past. Je kijkt naar het fonds en of jouw werk daar tussen past. Het staat je volledig vrij om daar nog een lijstje eisen aan toe te voegen. En als jouw criterium is dat een boek nooit zetfouten mag hebben dan denk ik dat je voorgoed blijft zoeken. Wat ik alleen nogal amateuristisch vindt is als een beginnende, niet gepubliceerde schrijver, denkt dat zij of hij het veel beter weet dan de uitgever. Niet dat uitgevers altijd alles weten, maar we hebben het over mensen die al jaren in het boekenVAK zitten. Een beginnende, niet gepubliceerde schrijver, niet. Om dan hoog van de toren te blazen en haast te eisen dat de redacteuren hun geloofsbrieven laten zien voor het jouw behaagt om je manuscript op te sturen is ridicuul. Ik vind het op zich wel amusant hoor, dat je denkt dat de uitgeverswereld zich naar jouw wensen moet buigen. Ga eerst maar eens een publicabel manuscript schrijven, en leer eens heel nederig hoe die nieuwe wereld (die jij nu ab-so-luut niet kent) in elkaar zit, en als je dan gepubliceerd terugkijkt op een succesvol boek, dan NOG heb je niet het recht om te doen of professionele uitgevers jouw lakeien zijn.

Het percentage ad hominems stijgt, het niveau daalt. De discussie op hoofdlijnen samenvattend, krijg ik de indruk dat er zich een vage consensus aftekent: gezien het percentage pulp is niet onbegrijpelijk dat uitgevers af en toe bits (of erger) zijn. Kunnen de professionals daar niet doorheen prikken en denken: schaven, schaven en terugkomen als mijn stuk beter is?

Als je doel is om bij een echte uitgeverij te debuteren is dat simpelweg het enige dat je kan doen: accepteren dat je kan worden afgewezen en proberen het de volgende keer beter te doen. Als schrijver, zeker als beginnend schrijver (en al helemaal als ongepubliceerde schrijver) kan en mag je nu eenmaal geen eisen stellen aan de wijze van selecteren. De vergelijking is al vaker langsgekomen: als je solliciteert op een baan zeg je toch ook niet dat het bedrijf en de baas alles verkeerd doen? Jij wil iets van hen, zij wellicht iets van jou. En dus accepteer je het proces zoals dat er is of je berust er in dat dit niet jouw ding is.

Als je voor een job solliciteert, ga je toch een selectie doorvoeren? Om die selectie door te voeren als schrijver moet je toch ergens weten hoe een uitgeverij werkt? Wat het niveau is van de mensen die er werken? Moet je dan zomaar in het ijle gaan vissen en gaan kijken wat ze publiceren? Oké, dan schrap ik Prometheus want ze hebben drie drukfouten in hun overigens volgens mij slordige vertaling van Umberto Ecco's 'De begrafenis van Praag' 'toegelaten'. Staat de drukkerij los van de redactie? Dat kan. Dan schort er volgens mij iets want als de zaken werken zoals ze moeten werken staat de redactie niet los van de drukkerij, en ook niet van de vertaling. Slordigheden. Op z'n minst. Dat belooft. Wat is dat nu voor nonsens dat je geen eisen mag stellen? je spreekt als iemand die leefde voor de Franse revolutie. Het gaat hier zelfs niet om eisen te stellen, maar om te selecteren. Denk je nu echt dat alle beginnende schrijvers en mensen die nog niet gepubliceerd hebben niet nadenken? Omdat ze vragende partij zijn? Ik stel wel eisen aan uitgeverijen. Als ik opmerk dat een brief van een bank uitdrukkingen hanteert als 'min of meer gelijk aan' en 'gelijkaardige eigenschappen', en ik vaststel dat een politieagent het niveau van een laatste jaar HAVO niet haalt in verslagschrijving, en politici een taal hanteren dat eerder ruikt naar nepotisme dan naar rijp inzicht en wereldse bagage dan ligt het toch voor de hand dat ik dat doortrek naar uitgeverijen. Uitgeverijen zijn geen heilige doetjes. Het is harde business en in die harde business ligt het voor de hand dat het niveau daalt in alles. Het is haast een natuurkundige wet. Ik selecteer wel.

Voor iemand die er alles aan doet om te laten zien hoe intelligent ze wel niet is, en hoe belangrijk ze het vindt dat anderen goed lezen, sla je de plank wel heel erg mis. Natuurlijk moet je als schrijver een uitgever kiezen die bij je past. Je kijkt naar het fonds en of jouw werk daar tussen past. Het staat je volledig vrij om daar nog een lijstje eisen aan toe te voegen. En als jouw criterium is dat een boek nooit zetfouten mag hebben dan denk ik dat je voorgoed blijft zoeken. Wat ik alleen nogal amateuristisch vindt is als een beginnende, niet gepubliceerde schrijver, denkt dat zij of hij het veel beter weet dan de uitgever. Niet dat uitgevers altijd alles weten, maar we hebben het over mensen die al jaren in het boekenVAK zitten. Een beginnende, niet gepubliceerde schrijver, niet. Om dan hoog van de toren te blazen en haast te eisen dat de redacteuren hun geloofsbrieven laten zien voor het jouw behaagt om je manuscript op te sturen is ridicuul. Ik vind het op zich wel amusant hoor, dat je denkt dat de uitgeverswereld zich naar jouw wensen moet buigen. Ga eerst maar eens een publicabel manuscript schrijven, en leer eens heel nederig hoe die nieuwe wereld (die jij nu ab-so-luut niet kent) in elkaar zit, en als je dan gepubliceerd terugkijkt op een succesvol boek, dan NOG heb je niet het recht om te doen of professionele uitgevers jouw lakeien zijn.

Je zegt het dus heel duidelijk. Ik moet mijn mond snoeren. Jij doet wat mijn vader, mijn leraars en zelfs venten op straat meegeven: doe alsof je van niks weet, doe zoals de rest. Gedraag je. Als je dat niet doet is het van : 'Wie denk je wel die je bent' enzomeer. Ik vind het ook wel amusant. Ik leef me in in een personage van mijn nieuw ms en speel haar als het ware om de proef op de som te nemen, om te testen. Hoe gek kan een mens zijn? Zo gek ben ik dus. Ik ben zo eerlijk dat ik dat nu zeg, omdat ik weet dat ik dat overal kan doen. Het onderwerp? Ik heb al geleerd ondertussen dat ik zeer duidelijk moet onderstrepen dat het over structuren gaat. Matriarchaal versus patriarchaal. Structuren. Je moest eens weten hoeveel energie ik erin steek om niet de indruk te wekken dat ik over wil komen als intelligent. Ik heb trouwens nooit gezegd dat ik intelligent was. Volgens mij kan een analfabetische Somalische vrouw onderweg naar een voedselhulpppost meer intelligent zijn dan ik met drie kinderen (eentje aan de borst, één aan haar rok, en eentje die beladen is), wanneer ze een snelle wip voorstelt in ruil voor een autolift. Het scheelt misschien drie levens. Intelligentie is relatief. Ik heb de indruk dat opmerkingen die niet in het mainstream hokje passen heel gemakkelijk als 'dédain' worden 'bekeken'. Feit is dat ik niet met de mainstream meega. Heb ik heel lang gedaan, maar al een hele tijd niet meer. Jij vindt het amusant, ik ook. Jij weet toch ook dat niemand zich buigt naar de wensen van wie ook. Waarom leg je dan zoiets in mijn mond? Hoog van de toren blazen, eisen dat... dat heb ik niet gezegd. Ik heb wel gezegd dat ik mijn plan trek. Ik eis van niemand iets. Ik maak wel een verschl tussen een geschikte uitgeverij (volgens het ms) en professionaliteit van een uitgeverij. 'Geloofsbrieven' en 'behagen',... je kiest je woorden. Ik heb geen enkele zin om wie dan ook te behagen en ik vraag van niemand geloofsbrieven. Mocht ik ze krijgen dan zou ik ze meteen in vraag stellen. De informatie vind ik zelf wel, op mijn manier, op één of andere manier. Hier in elk geval niet. Ik wil alleen maar duidelijk stellen dat je de werking van uitgeverijen ook wel in vraag mag stellen. Welk is het niveau van de mensen die de eerste lichting doornemen? Een fonds zegt wel iets maar niet wat ik wil weten. En jij weet niet wat ik wil weten. Jij weet zelfs niet wanneer ik iets wil weten. 'heel nederig'. Zou je in die termen ook spreken tegen een man? Kijk, daar twijfel ik weer aan. Hoe komt dat toch? En dat uitgeverijen zich naar mijn wensen moeten buigen? En 'lakeien'? Waar haal je het? Als jij die terminologie hanteert, kan ik ook opmerken dat je geen inzicht hebt in je schrijven en ervanuit gaat dat uitgeverijen een soort tempel zijn, waar je eerst op je knieën moet vallen of zoiets. Ik doe het bewust niet. Ik wil weten waar de scherpe geesten zitten. De know-how, de efficiëntie ook. Hoe ze werken over de grenzen heen, dus meer gericht op export dan op import. Bestaan ze wel? Dat zoek ik wel uit. Op een meer diplomatische manier dan hier. Als je me nu zegt dat je in een uitgeverij werkt en 'leest', ja, dan ben ik helemaal niet onder de indruk, en versterk je alleen maar mijn vermoeden. Nu heb ik weer iets teveel gezegd zeker?

Je zegt het dus heel duidelijk. Ik moet mijn mond snoeren. Jij doet wat mijn vader, mijn leraars en zelfs venten op straat meegeven: doe alsof je van niks weet, doe zoals de rest. Gedraag je. Als je dat niet doet is het van : 'Wie denk je wel die je bent' enzomeer.

Issues? Natuurlijk wil ik jou de mond niet snoeren. Wat kan mij het schelen wat jij tegen wie zegt. Dit is alleen een forum waar mensen elkaar tegen kunnen spreken, en ik spreek tegen dat jouw houding zoals die op mij overkomt de juiste is richting professionele uitgevers.

Ik vind het ook wel amusant. Ik leef me in in een personage van mijn nieuw ms en speel haar als het ware om de proef op de som te nemen, om te testen. Hoe gek kan een mens zijn? Zo gek ben ik dus. Ik ben zo eerlijk dat ik dat nu zeg, omdat ik weet dat ik dat overal kan doen.

Oh ik denk niet dat je gek bent. Ik heb er ook respect voor dat je hier tegen mij in gaat en de manier waarop. Je kan zonder twijfel schrijven, en je hebt een onmiskenbare eigen stijl. Ik heb je posts dan ook met plezier gelezen, al ben ik het faliekant met het meeste oneens.

'heel nederig'. Zou je in die termen ook spreken tegen een man? Kijk, daar twijfel ik weer aan.

Issues. En vals. Alsof jouw sekse er ook maar een jota toe doet. Je bent niet meer dan woorden op een scherm voor mij. Ik reageer op je woorden, niet op je twee x chromosomen.

Als jij die terminologie hanteert, kan ik ook opmerken dat je geen inzicht hebt in je schrijven en ervanuit gaat dat uitgeverijen een soort tempel zijn, waar je eerst op je knieën moet vallen of zoiets.

Er is een groot verschil tussen 'op je knieën vallen' en binnenstormen en roepen dat iedereen het fout doet. Er bestaat ook zoiets als een beetje respect voor mensen die een beroep uitoefenen. Geen verering, geen verontschuldiging, maar gewoon, weten dat iemand die al jaren een beroep uitoefent waarschijnlijk wel ergens verstand van heeft.

Ik doe het bewust niet. Ik wil weten waar de scherpe geesten zitten. De know-how, de efficiëntie ook. Hoe ze werken over de grenzen heen, dus meer gericht op export dan op import. Bestaan ze wel? Dat zoek ik wel uit. Op een meer diplomatische manier dan hier. Als je me nu zegt dat je in een uitgeverij werkt en 'leest', ja, dan ben ik helemaal niet onder de indruk, en versterk je alleen maar mijn vermoeden. Nu heb ik weer iets teveel gezegd zeker?

Nah, dat 'te veel zeggen' doe je de hele tijd al. Mensen, wat een boel tekst. Schrijven is schrappen, zeggen ze wel eens ;) En ik vind het helemaal niet erg dat je geen hoge dunk van mij hebt hoor. En wees niet bang, ik werk niet voor een uitgeverij. Ik schrijf voor mijn geld. Wat je daar van denkt maakt me ook niet uit. Ik vind dat ik zelf best aardig kan schrijven en ik kan er mijn brood mee verdienen. Om kort te zijn (te laat!): ik vond het leuk om met je de degens te kruisen, maar het is denk ik wel genoeg zo. Jij hebt een wereldbeeld wat mij geheel vreemd is. Ik geloof niet dat het enige zin heeft om hier nog langer in dit topic te knokken, jij trekt jouw plan en veel succes ermee.

Mijn werk is inmiddels alweer twee keer -aardig- afgewezen. Ik heb er niets aan maar voel me door een normale afwijzing niet beroerd. Maar ik vind eigenlijk dat ik me niet meer hoef te bewijzen als ik al twee reguliere boeken heb laten uitbrengen! Ik "kan" het toch al? Ik zou dit een uitgever wel willen zeggen maar voel me dan gelijk arrogant. Kijk, mag IK die harde taal bezigen of vinden jullie van niet? (Ik vind eigenlijk van wel).

Je hebt toch wel in de begeleidende brief en/of je CV vermeld dat je al twee boeken hebt uitgegeven, Mara? Meer kun je niet doen, denk ik. Een uitgever heeft het recht om je af te wijzen, ook al heb je al honderd bestsellers geschreven, en van zeuren na de afwijzing gaan ze toch niet van gedacht veranderen.

Ik vind dit een geweldige discussie, maar de toon is mij te zuur. Net zoals in vele andere topics hier de laatste tijd. Reden voor mij om erbuiten te blijven en dat vind ik jammer. Blijkbaar is het lastig om met argumenten te komen en nog lastiger om te ontdekken dat iemand zijn mening over een onderwerp in het algemeen kan ventileren en dat het dan niet over de persoon zelf of zijn/haar werk hoeft te gaan. Als ik uitgevers bot zou vinden hoeft dit niet vanzelfsprekend in te houden dat ik een botte afwijzing heb gehad. Ik vind ze trouwens niet bot maar over het algemeen erg arrogant. ;)

Mara, dat is toch helemaal geen harde taal? Dat zijn gewoon feiten. Waarom zou je die achterhouden? Harry Warhol, jij weet helemaal niet wat mijn houding zal zijn tegenover professionele uitgeverijen.Het feit dat ik aangeef zeer kritisch te zijn en de werking van uitgeverijen en de bagage van de mensen die er werken in vraag stel, heeft niets te maken met mijn relatie met uitgeverijen, noch met een gebrek aan respect. Sinds wanneer is een kritische houding een teken van gebrek aan respect? Je geeft wel aan dat er geen noodzaak is aan 'verering' maar ik heb de indruk dat er een soort angst voor uitgeverijen constant in de lucht hangt, en die in stand wordt gehouden. Ik wil niet besmet worden door die 'angst' die ik trouwens niet gefundeerd vind. Daarom zet ik me er ook tegen af. Uitgeverijen zijn bedrijven waar mensen werken zoals jij en ik. Een gezond evenwicht mag er wel zijn ipv van een soort onderdanigheid, die, als je ze niet opvolgt, voor dédain wordt aanzien. Een gebrek aan onderdanigheid is geen gebrek aan respect. Een kritische houding nog minder. Een gezonde dosis relativering vind ik constructiever. De oplossing zou zijn om in een uitgeverij te proeflezen. Dan weet ik meteen hoe de zaken eraan toegaan, niet alleen wat betreft de selectie van de manuscripten in functie van het fonds van die uitgeverij, maar ook al de rest zoals bv de mentaliteit en de tijdsgeest, de verhouding export/import. En ik weet dat de ene uitgeverij de andere niet is. En ik weet ook wel dat je aan de realiteit geen eisen kan stellen. Dat is, zoals je zegt, ridicuul. Ik stel helemaal geen eisen. Wat is, is. En geen kat kan daar iets aan veranderen. Ik weet alleen wel graag in welke lucht ik beweeg (figuurlijk bedoeld). En als ik teveel gezaagd heb over de chromosomen, vergeef het me, het is momenteel mijn stokpaardje (dat nieuw ms) en het duikt op de onmogelijkste ogenblikken op. Toetsen aan de realiteit is het, meer niet. Je hebt een zeer gezond antwoord gegeven. DeEllis, sorry als ik heb bijgedragen tot het zuurgehalte. Was mijn bedoeling helemaal niet. Kun je jouw indruk 'algemeen erg arrogant' min of meer beschrijven?

Wat ik met arrogant bedoelde. Dat er veel ongevraagde manuscripten binnenkomen is duidelijk. Dat ze dit willen ook. Anders zou er wel op de site staan dat ze er geen aannemen. Aangezien ze dit willen, in de hoop die parel tegen te komen, verplichten ze zich naar mijn idee om daar met respect mee om te gaan. Er komt veel bagger binnen bij uitgevers, één blik is genoeg om het te herkennen en een standaard briefje retour en klaar. Als dat al te veel van het goede is en de auteur belt na een aantal maanden om te vragen hoe het ervoor staan hoef je die dus niet lullig te woord te staan met de smoes druk te zijn. Tevens hoor je vaak dat de auteur het gevoel krijgt dat ze denken: Wie denk je wel dat je bent? Ook eisen ze allemaal een manuscript in geprinte vorm. Ik snap dat wel, want alles uitprinten is duur. Maar als negentig procent na twee alinea's lezen een standaard afwijzings mail krijgt, dan zie ik niet in waarom ze het hele manuscript in papier vorm moeten hebben. De reden dat auteurs dan minder snel insturen en dat er een drempel moet zijn gaat maar voor een klein deel van de auteurs op. Bij mijn eerste manuscript heb ik het netjes geprint en verzonden daarna nooit meer. Uitgevers hebben auteurs nodig en de auteur een uitgever. Dit lijkt mij een geval van gelijkwaardigheid.

Ook eisen ze allemaal een manuscript in geprinte vorm. Ik snap dat wel, want alles uitprinten is duur. Maar als negentig procent na twee alinea's lezen een standaard afwijzings mail krijgt, dan zie ik niet in waarom ze het hele manuscript in papier vorm moeten hebben. De reden dat auteurs dan minder snel insturen en dat er een drempel moet zijn gaat maar voor een klein deel van de auteurs op. Bij mijn eerste manuscript heb ik het netjes geprint en verzonden daarna nooit meer.

De eerste paar hoofdstukken, begeleid door een duidelijke synopsis voldoet ook vaak als inzending, al is het wel slim om dat eerst te vragen. Ik weet dat sommige uitgeverijen zelfs de voorkeur geven aan een dergelijke inzending. Scheelt een hoop gesjouw in de postkamer ;) En hoe duur is het printen van een manuscript nou eigenlijk? Tenzij je Rad des Tijds achtige omvang produceert (waarmee je sowieso je kansen tot uitgeven al enorm reduceert) ben je toch niet meer dan een paar euro kwijt?

Uitgevers hebben auteurs nodig en de auteur een uitgever. Dit lijkt mij een geval van gelijkwaardigheid.

Gelijkwaardig in de zin dat we allemaal mensen zijn die elkaar met respect moeten bejegenen, ja. Maar gelijkwaardig in de zin dat de schrijver net zo goed weet als de uitgever? Ik denk in de meeste gevallen niet.

Harryhol, ik bedoel ook niet gelijkwaardig in kennis. Ik weet niets van het uitgeversvak en wat daar zo allemaal bij komt kijken. Ieder zijn vak. Het printen en versturen van een manus vind ik niet goedkoop. Hoeveel mensen hebben bij de eerste uitgever beet? Heel weinig. Je zegt: De eerste paar hoofdstukken, begeleid door een duidelijke synopsis voldoet ook vaak als inzending, al is het wel slim om dat eerst te vragen. Ik weet dat sommige uitgeverijen zelfs de voorkeur geven aan een dergelijke inzending. Scheelt een hoop gesjouw in de postkamer. Precies! :nod:

Het printen en versturen van een manus vind ik niet goedkoop. Hoeveel mensen hebben bij de eerste uitgever beet? Heel weinig.

Als je er een aan jezelf geadresseerde en gefrankeerde retour envelop bijdoet krijg je je manuscript gewoon weer terug, en kan je het naar anderen sturen :)

Ja okay, maar dat kan soms wel zes maanden duren.

Ja okay, maar dat kan soms wel zes maanden duren.

Heb je soms haast? ;)

Ja okay, maar dat kan soms wel zes maanden duren.

Plus dat een manuscript met ezelsoren niet meer geschikt is om opnieuw op te sturen.

Soms wel ja Harry!

Ja okay, maar dat kan soms wel zes maanden duren.

Plus dat een manuscript met ezelsoren niet meer geschikt is om opnieuw op te sturen.

A) waarom niet? B) zo veel ezelsoren zal een afgewezen ms niet hebben :)

Dat zal onderdeel zijn van mijn karakter. Ik heb zelf niet graag een krant die al gelezen is, dus een manuscript opsturen dat gelezen is komt niet in me op. En zes maanden wachten zie ik ook niet zitten. Geen reactie binnen een maand en er gaat een exemplaar naar de volgende.

Ik stuur eigenlijk ook nooit een CV met ezelsoren weg, als ik eerlijk ben. En ja, sommige pakketjes komen kakelvers terug, anderen hebben duidelijk een reis gemaakt en weer anderen bevatten krabbels of wat ook. Wat Ellis maar wil zeggen: soms kan dat hergebruik, niet atijd. Hoe een afwijzing voelt is ook een beetje hoe je er zelf in staat. Als je het kunt zien als een zakelijke transactie, dan is het alweer veel minder pijnlijk dan wanneer je het als een afwijzing van jou als persoon voelt. Een voor een uitgever is het een zakelijke transactie. Een uitgever moet een manuscript wel kunnen verkopen. Past niet in het fonds betekent soms ook gewoon echt past niet in het fonds. ' Dit is niet wat we zoeken voor het beeld dat we uitdragen.' 'Het fonds zit voor dit seizoen al vol.' Maw, het valt uit zo'n brief niet op te maken waarom je werk geweigerd is. Als je een oordeel wilt over hoe ver je bent met het ontwikkelen van je schrijven kun je beter te rade gaan bij een schrijfbureau.

[quote]Hoe een afwijzing voelt is ook een beetje hoe je er zelf in staat. Als je het kunt zien als een zakelijke transactie, dan is het alweer veel minder pijnlijk dan wanneer je het als een afwijzing van jou als persoon voelt. Een voor een uitgever is het een zakelijke transactie. Een uitgever moet een manuscript wel kunnen verkopen. Past niet in het fonds betekent soms ook gewoon echt past niet in het fonds. ' Dit is niet wat we zoeken voor het beeld dat we uitdragen.' 'Het fonds zit voor dit seizoen al vol.' Maw, het valt uit zo'n brief niet op te maken waarom je werk geweigerd is. Al deze afwijzingen worden volgens mij te simplistisch opgevat door auteurs. Dat hele proces tussen schrijvers en auteurs hoeft toch niet alleen maar op briefpapier plaats te vinden? Deze discussie volgende; Ik krijg steeds meer het het gevoel dat persoonlijk contact met een uitgever, voordat je een ms opstuurt, heel belangrijk is. Niet dat uitgevers zitten te slapen als ze een ms beoordelen of onkundig zijn maar... Volgens mij moeten schrijvers veel meer doen dan zomaar 10 enveloppen opsturen en brieven afwachten. ik denk niet dat je mag verwachten van uitgevers dat ze met arendsogen ms afspeuren en altijd de beste stukken er uit pikken. Uitgeverijen zijn geen foutloze instituten. Volgens mij is dit een misvatting onder schrijvers. Die vertrouwen te veel op het (negatieve) oordeel van een uitgever. En dan maar blijven en blijven hersturen tot zowel uitgever als schrijver er gek van worden. Een uitgever moet volgens mij worden aangesproken! Zoek persoonlijk contact. Redacteurs kunnen niet allemaal vanuit tekst begrijpen wat een auteur wil met zijn verhaal, wat bepaalde motieven zijn mbt het geschreven stuk. Meest nu bekende schrijvers deden dat ook zo ipv maar stalkbrieven te blijven schrijven. Die waren slimmer en zochten andere ingangen. Een uitgever (ook maar een mens) kan misschien beter begrijpen waar een schrijver heen wil met zijn verhaal als hij met een auteur spreekt, potentie ontdekken in een verhaal die hij eerst niet zag. (Ik heb het in bovenstaande voorbeeld natuurlijk wel over ms die publicatie waard zijn. Alles onder de maat is hier niet aan de orde.) schlimazlnik, je was me voor met je soortgelijke reactie maar ik was te druk met schrijven om het te merken! ;)

Laten we zeggen dat per jaar een uitgeverij nu 400 ongevraagde manuscripten krijgt. En laten we aannemen dat vanaf nu alle vierhonderd schrijvers nu eerst persoonlijk contact willen opnemen met de uitgever. Zou dat echt werken? Het is daar geen callcenter ;) Ik denk niet dat uitgeverijen er om staan te springen om iedere beginnende schrijver te spreken. Zoals ik het begrijp, maakt een goede begeleidende brief meer indruk. Eentje waar kort in staat waar het verhaal over gaat, maar ook met enkele voorbeelden van eerder gepubliceerd werk en gewonnen schrijfwedstrijden. Zo laat je zien dat je al wat hebt gedaan om te leren schrijven. En dan bedoel ik niet schrijf cursussen. Iedereen en zijn oma kunnen zich opgeven voor een cursus. Ik blijf volgens mij in zekere zin in herhalingen vallen, maar alles valt of staat met het wel of niet kunnen schrijven. Aantonen dat je eerder iets gedaan hebt geeft een redacteur meer vertrouwen dan een telefoontje met de mededeling dat je een boek hebt geschreven. Iedereen en zijn oma schrijft tegenwoordig een boek ;)

Komt omdat ze samen een cursus hebben gevolgd :p .

Ik vergelijk wel eens met topsport. Niet elke beginnende voetballer komt direct bij een club als Ajax binnen. Ook al is het je allergrootste wens. Je zult eerst de techniek moeten beheersen, tenzij je een supertalent bent en al snel opvalt. Voor de rest is het hard werken en aantonen over welke vaardigheden je beschikt. Derhalve vind ik wel dat er een motiverende, opbouwende, stimulerende werking mag uitgaan van een uitgever, want in elke beginnende schrijver kan een diamant schuilen. Maar een uitgever mag m.i. best wel wat duidelijker aangeven wanneer wel/niet een manuscript insturen zin heeft. In de sportwereld val je op doordat je sneller in hogere teams komt (niveau stijgt binnen clubniveau). Vervolgens kom je in een soort regionale selectie terecht, krijgt dan vaak betere trainers waardoor je op een nog beter en hoger spelniveau komt. Maar dan nog zijn er mensen die buiten de boot vallen, die het niet redden. Soms op fysieke gronden, soms mentaal gerelateerd. Ook een talent kan op basis van mentaliteit wegvallen, hoe mooi het contract en de beloning ook is. Als je dan de top haalt, zul je moeten blijven werken om aan te tonen dat je het waard bent. Maar als uitgevers alleen maar met toppers wil werken, om wat voor reden dan ook, laten ze dat dan aangeven of op zijn minst de weg wijzen hoe je er kunt komen. Een harde taal werkt m.i. averechts. De auteur draait zich om en gaat naar een ander. En in de huidige tijd kan een uitgever zich beter afvragen of hij/zij zich dat nog wel kan permiteren gezien de veranderende ontwikkelingen. En een fatsoenlijk antwoord geven vind ik wel het minste wat ze kunnen doen. Ook al is het per email...

Derhalve vind ik wel dat er een motiverende, opbouwende, stimulerende werking mag uitgaan van een uitgever, want in elke beginnende schrijver kan een diamant schuilen.

Dit is een misverstand.