Emotie-opwekking deel 2

@bavarios Ik vraag me af of je het doel van literatuur al met de doelen (Voor zover je van doelen kunt spreken.) van andere kunstdisciplines hebt vergeleken zoals die in de geschiedenis in vele stromingen tot uiting zijn gekomen. Misschien kun je daar je licht eens opsteken, je horizon verbreden?

Dank je wel. Heb je in je manuscript het begrip emotie onderzocht en omschreven? Ik kan me voorstellen dat je over het begrip discussieert en dat de verschillende partijen het niet over hetzelfde hebben. Dan prasat je langs elkaar heen. Ik ben benieuwd wat je met je theorie gaat doen in de toekomst.

Waarom formuleer je je stelling niet als vraag en schrijf je er een essay over?

Het woord 'manuscript' werd in mijn hoofd 'scriptie' :confused: , vandaar dat ik me de dingen afvroeg die ik hier postte. Maar dat neemt niet weg dat ik nieuwsgierig ben naar hoe jij dit onderwerp de wereld in gaat brengen, op korte en/of lange termijn.

Waarom je deze topic weer omhoog hebt geschopt om een commentaar te leveren dat ik al diverse malen heb gepareerd is me een raadsel. Lees mijn commentaren hier op dit forum in allerlei topics. Heeft het iets weg van een boeketreeks? Nee. Zo zou ik je ook teksten van mezelf kunnen voorleggen die niets met boeketreeksen te maken hebben, maar waar wél emotionele triggering zit. Mijn betoog, zoals ik al eerder zei, heeft niets met boeketreeksen te maken. Dat heb ik al twintig keer uitgelegd. Ik heb ook geen zin om dat opnieuw uit te gaan leggen aan mensen die het niet willen snappen. Ik heb al diverse malen het verschil uitgelegd tussen emoties in een tekst leggen en emoties bij de lezer laten aankomen. Ik heb al diverse malen uitgelegd dat suggestie van emoties veel krachtiger is dan het volproppen van teksten met emoties wat in een boeketreeks gebeurt. En dat heb ik uitgelegd met heldere, duidelijke argumenten. Nu, doe er je voordeel of je nadeel mee. Maar als jij jezelf wilt aansluiten bij de lange rij mensen die niet naar de boodschap luisteren, maar zich op hun ego getrapt voelen en dan maar de boodschapper proberen onderuit te halen met zwakken argumenten, dan vind ik dat ook best.

Frons. Ook in een bouquetboek is het niet de bedoeling om de lezer om de oren te meppen met 'ze huilde de ogen uit haar hoofd'; ook daar gaat het om de suggestie. Je suggereert alleen wat meer. En je speelt in op De Liefde. Dat is me nogal een emotie! Lees er maar eens eentje. Maar goed, wat jij vraagt, meer meer meer, is dus wat je doet in een bouquetboekje, dus als je dan niet heel goed uitlegt waarvan je meer wilt zien, dan begrijp ik de opmerking van HarryHol wel.

Gelukkig is het nu in elk geval duidelijk dat de suggestie van de emotie ook goed is. Pfff, opgelucht. Nu nog nagaan of het beter is om hierbij berekenend te zijn en de emoties erin te proppen om daarmee het verhaal op te tillen (alla amerikaanse actiefilm), of dat authenticiteit en op geleidde van het verhaal ook goed is.

Een verhaal is haast per definitie bedoeld om emotie mee op te roepen. Als je namelijk niet meeleeft met je personage dan valt het verhaal dood. Meeleven is emotie. Daarvoor hoef je als lezer niet grienend of schaterlachend achter je boek te zitten, het feit dat je je verplaatst in de personages en zo hun belevenissen meemaakt is al heel wat. Ik snapte dan ook niet waarom je tegen die open deur trapte. Nu zie ik dat ik een oude thread tot leven wek. Was me nog niet opgevallen. Oh en trouwens, van mij geen kwaad woord over bouqetreeks verhalen. Die maken talloze vrouwen erg blij. Wat is daar mis mee?

Je krijgt wel meer zinnig commentaar Bavarois, het is niet onze schuld dat je steeds als een bok op de haverkist springt. Ik begrijpt je gewoon niet. (Ik pleit voor maximale triggering van de emoties VAN de lezer . Ik kan daar niets mee. Dit wordt al beter: Hoe sterker de emoties worden geprikkeld, hoe beter . maar wat je nu van me verwacht als schrijver blijft een raadsel voor me.) Dus of je legt het niet goed uit, of je trapt zo'n gigantische open deur in dat we er met zijn allen veel meer achter zoeken dan jij wilt zeggen of je wilt iets waar ik het helemaal niet mee eens kan zijn.

Dit is zo'n kwestie die verschilt per persoon. De ene lezer geniet van een boek die zijn emoties prikkeld, de ander houdt van een onderhoudend boek met een goed doordacht en origineel plot. Niet iedereen wil emotioneel geraakt worden door een boek of film of whatever. Hoe weet je of je emotie-triggering in je boek verwerkt hebt? De ene wordt geraakt dat dit en de ander door dat. Dat zie je ook bij films. Een vriendin van mij moet janken bij de film 'Hachi' en een ander durft niet meer van de bank af te komen nadat ze 'The Shining' heeft gezien. Ik daarentegen voelde niks bij beide films. Ik leef wel ontzettend mee met de hoofdpersonen uit de serie 'Supernatural'. Als Dean ook maar één traantje laat vallen moet ik al janken, haha. Mijn vriendinnen daarentegen hebben dan zoiets van: 'Nee hè, Alex. Wat kan jou het schelen dat hij zijn broer verliest?'. En zo zijn er honderden voorbeelden. Maar goed, ik vindt het goed dat je ernaar streeft om al je lezers echt te raken, bavarios. Echter, ik denk dat dit een onmogelijke opgave is.

Maar als je zo tewerk gaat, dan werk je toch naar een algemene noemer? Op die manier sluit je toch innovatie uit? Diepgang ook?

Jij vermeldt 'universele lezer' maar de 'universele lezer' over de grenzen heen is volgens mij niet de universele lezer van een beperkt landsgebied.

Hoe zie je dat dan, met de emotionele triggering uiteraard?

Voor alle duidelijkheid ga ik een voorbeeld geven van films die volgens mij de universele kijker emotioneel getriggerd hebben: -Gone with the wind (1939), gebaseerd op een boek (1936): de locatie was niet universeel (het oude Zuiden USA), maar er waren heel wat andere ingrediënten die wel universeel waren: 1° de liefde voor het land met een link naar Europa (heel belangrijk die link gezien immigranten met homesickness) 2° fierheid en elegantie van de 'underdog' (de geconfedereerden) 3° de voorbije WOI en de nakende WOII. Daar is op ingespeeld. Of de realiteit speelde in op de film en op het boek. Dat kan dus ook. 4° de romance op zich, zeer intiem eigenlijk, zeer verregaande voor die tijd. Een vrouw die verliefd denkt te zijn op een getrouwde man, heel herkenbaar blijkbaar... 5° de combinatie dood en geboorte is zeker iets voor de universele lezer: Melanie die aan het bevallen is en Scarlett die op het station een levend kerkhof aantreft. Die combinatie is uitstekend. 6° de heropbouw na het leed: daar bezwijkt de universele mens voor. 7° de mentale aftakeling van de vader van Scarlett: het spel met de oorring. 8° het paard, de sprong! 9° het overleven: van gordijnen een jurk maken : zeer universeel! Niet te onderschatten! Trouwens hernomen in the Sound of Music. 10° de renegade, de gambler, en dan gaat die toch nog vechten Ik kan zo doorgaan, dat boek, die film strijkt over zovele aspecten die de universele mens aangrijpen, dat het voor de hand lag dat het een succes zou worden. Tweede film: The gladiator 1° het militaire, de victor 2° de vadermoord (haast toneelmatig Shakespeariaans gefilmd) 3° link met ancestors (de beeldjes) 4° vernietiging van vrouw en kind: zeer universeel 5° de psychologische terreur die de zuster ondergaat vanwege haar broer, de keizer 6° weerom paarden die een rol spelen bij het kind. Paarden zijn universele pionnen. 7° de absuriditeit van leven en dood in de arena. Niet te onderschatten. Uiteindelijk sluit het aan bij de realiteit: een mensenleven is niets waard, anderzijds is er een soort van fair play die in de realiteit ver te zoeken is. Inde arena is er een soort van fair play. Wanneer de held wint is dat de kers op de taart. 8° wanneer deze held het volk op zijn hand krijgt en de keizer voor schut zet, is alles compleet eigenlijk. Eigenlijk gaat het niet om wettelijke rechtvaardigheid, maar rechtvaardigheid via het op je hand krijgen van de massa. heel eigentijds zou ik zeggen. I deze wereld hoef je geen legitimeit, als je maar het volk op je hand hebt, of voldoende volk.

Het lijkt me dus wel interessant om emotionele triggering toe te passen in verschillende aspecten, en in meer dan drie of in vier aspecten. maak van de nevendingetjes ook emotionele triggering. Waarom niet? Hoe meer universele aspecten getriggerd worden, zoveel meer kans op succes.

Dus de schrijver moet zich focussen op de vijf basisemoties die BIJ DE LEZER aankomen. Het zijn vijf simpele basisemoties waar een schrijver naartoe dient te werken, afhankelijk van welke emotie hij wilt triggeren bij de lezer.

Dus de schrijver moet zich focussen op de vijf basisemoties die BIJ DE LEZER aankomen. Het zijn vijf simpele basisemoties waar een schrijver naartoe dient te werken, afhankelijk van welke emotie hij wilt triggeren bij de lezer.

Het klinkt als een Amerikaanse succesformule.

Als het allemaal zo makkelijk is als dat jij het zegt hadden we allemaal een bestseller geschreven, niet? En was jij al een beroemde schrijver geweest. Nee, het is helemaal niet makkelijk om de emoties van de lezer op te wekken. Het is het allermoeilijkst dat er is. Derhalve noodzakelijk om dit grondig onder de loep te nemen.

Als het allemaal zo makkelijk is als dat jij het zegt hadden we allemaal een bestseller geschreven, niet? En was jij al een beroemde schrijver geweest. Nee, het is helemaal niet makkelijk om de emoties van de lezer op te wekken. Het is het allermoeilijkst dat er is. Derhalve noodzakelijk om dit grondig onder de loep te nemen.

Nou ja, ik heb in elk geval al een gepubliceerd boek op mijn naam :) De roem komt dan toch vanzelf? ;) Toch heb ik wel een beetje een punt hoor, als ik zo vrij mag zijn. Dat het vervolgens best moeilijk is om volgens dat principe een goed boek te schrijven doet niets af aan het feit dat de basis deugt. Conflict is de essentie van goede fictie. Zonder conflict geen emotie. Sterker: zonder conflict geen verhaal. Iedere zin moet onderdeel zijn van een of ander conflict. Alles wat niet aan het conflict bijdraagt is overbodig en zwakt de emotionele kracht af.