Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 2 juli 2011 - 14:36

Emotie-opwekking deel 2

Zoals sommigen hier al weten is mijn stokpaardje de emotie-opwekking in verhalen. Ik noem mijzelf een emotionalist, omdat ik emoties ook als enige echte waarheid beschouw, en niet de bedrieglijke ratio of gedachten die een mens heeft. Mensen beschouw ik als grotendeels emotionele wezens. Ook beschouw ik boeken waarin niet voldoende emotie-opwekking zit als onvolmaakte boeken. Een romp zonder ledematen, zonder handen, armen en benen. Ik zie het als een gemiste kans voor schrijvers als ze geen emotionele diepgang weten aan te brengen in hun boek. Met emotietriggering bedoel ik de emoties die bij een lezer worden opgewekt middels de tekst, en dus niet per se de emoties die een personage ondergaat. Afgelopen dagen bladerde ik nog even door Het Schnitzelparadijs van Khalid Boudou. Ik kan niet ontkennen dat dit een klein literair kunstwerkje is (alhoewel ik soms wel mijn wenkbrauwen moest fronsen bij te ver uitgevoerde vergelijkingen en metaforen). Desalniettemin respect voor het kunstig in elkaar zetten van zinnen en woorden. (Schlimatlniz had het over het verzinnen van nieuwe woorden. Het Schnitzelparadijs zou misschien interessant voor je kunnen zijn - mits je hem nog niet hebt gelezen). Afijn... Het boek op zich is uitermate inspirerend voor een schrijver, maar meer dan dat ook niet. Heeft dit boek ook maar iets met mijn emoties gedaan? 0,0. Ik kan er niets anders van maken dan dat het vreselijk, vreselijk saai was. en die saaiheid heeft puur en alleen te maken met een gebrek aan emotieprikkeling. Het was gewoon worstelen door de zinnen. Een uiterst vermoeiende bezigheid voor een lezer. Iets wat ik ten alle tijden probeer te vermijden. Soms lukt dat wat meer, soms lukt het niet goed. Dat komt door een gebrek aan oefening. Hoe meer je oefent, hoe beter je wordt in de mate van emotie-triggering. Afijn...ik heb geanalyseerd waardoor het komt dat het gros van de boeken zo weinig emotie-triggering hebben. Hier heb ik de redenen op een rijtje gezet (sommigen van deze punten hangen in meer of mindere mate met elkaar samen): - De stijl van de zin als doel hebben in plaats van als middel. Om voldoende emotie-prikkeling op te wekken dient de stijl dienstbaar te zijn aan de inhoud; aan het plot, aan de boodschap die je wilt meedelen, aan de situatie in het boek. De stijl kan verschrikkelijk literair zijn, maar als hij op een gegeven moment een eigen leven gaat leiden, dan gaat dat bijna ALTIJD ten koste van emotieprikkeling. - Teveel tell in plaats van show. Zoveel schrijvers gaan hiermee de fout in, het is onvoorstelbaar wat voor een lading tell ze over de lezer heengooien. Dit is vermoeiend, irritant, ondoordacht, gewoonweg dom. - Het verhaal leidt niet tot verbeelding bij de lezer. Ik vergelijk een boek met een film. Het verschil is dat bij een boek de lezer zelf de filmfragmenten afdraait in plaats van dat dit voor hém wordt gedaan. De lezer fantaseert zijn eigen beelden bij een boekscene of hoofdstuk. Als het boek dus te weinig verbeelding opwekt omdat er lappen tekst zitten waarin pseudo-filosofisch gedoe in voorkomt, of teksten die helemaal niet van nut zijn voor het plot, dan verliest de gemiddelde lezer zijn aandacht. Hij is dan te weinig emotioneel getriggerd. - Veel te weinig conflict in het boek. Dit is dé reden dat de meeste Nederlandse boeken gewoonweg een deken van saaiheid over zich heen hebben. Met conflict bedoel ik dus geen actie, en ik neem de term conflict heel breed. Het kan een frictie zijn tussen twee met elkaar pratende personen, die zich alleen in het hoofd van een personage afspeelt, maar het kan dus ook in het extreme geval een conflict op leven en dood zijn. Conflict is heel, heel belangrijk om emoties op te wekken bij de lezer. - Een stijl die gewoonweg niet boeit. Een vlakke, saaie grijze schrijfmuizen-stijl. Veel schrijvers beseffen niet dat ze met slechts één woord in een zin een enorme lading emoties kunnen opwekken bij de lezer. Ze beseffen niet hoe krachtig een woord kan zijn, maar verkiezen bewust of onbewust de risicoloze gulden middenweg van saaiheid. - Te weinig concreetheid/vaagheid in een boek. Een boek hoeft niet per se een plot te hebben om voldoende emoties te kunnen opwekken, maar áls er een plot is, dan is de mate van emotietriggering afhankelijk van de strakheid van het plot. Veel thrillerauteurs zijn hier uitermate goed in, maar het hoeft niet alleen op thrillers van toepassing te zijn. Hoe strakker een plot is, en hoe minder teksten er zijn die niets met het plot van doen hebben, hoe beter voor de emoties. Als het boek een thema heeft (een diepere betekenis), dan is dit ook van toepassing op het thema: teksten dienen in functie van het plot én het thema te worden geschreven, of één van beide. Er bestaat ook een vals idee dat emotie-opwekking ten koste gaat van de literaire kracht van het boek. Dit is een volkomen vals idee. Het één heeft niets met het ander te maken. De literaire kwaliteit van het boek kan uiterst goed samen gaan met het opwekken van emoties. Zo, dit was mijn relaas voor vandaag.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Madelief 5 juli 2011 - 7:51
@bavarios Ik vraag me af of je het doel van literatuur al met de doelen (Voor zover je van doelen kunt spreken.) van andere kunstdisciplines hebt vergeleken zoals die in de geschiedenis in vele stromingen tot uiting zijn gekomen. Misschien kun je daar je licht eens opsteken, je horizon verbreden?

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 5 juli 2011 - 9:37
@bavarios Ik vraag me af of je het doel van literatuur al met de doelen (Voor zover je van doelen kunt spreken.) van andere kunstdisciplines hebt vergeleken zoals die in de geschiedenis in vele stromingen tot uiting zijn gekomen. Misschien kun je daar je licht eens opsteken, je horizon verbreden?
Voor mij persoonlijk zijn andere disciplines een zeer grote inspiratiebron. Ik heb mij voor mijn manuscript bijvoorbeeld laten inspireren door veel filosofische - en kunst-stromingen. Voornamelijk het magisch-realisme van Escher, maar ook het surrealisme van Salvador Dali, en het dadaïsme en kubisme. Qua filosofische stromingen het absurdisme (Camus), existentialisme (Sartre) en het sensualisme (Locke). En ik kan nog wel even een tijdje doorgaan met het opnoemen van allerlei sociale, economische, filosofische, literaire en kunststromingen die mij inspiratie hebben gegegeven en nog steeds geven. Ik schrijf zelf komisch-absurdisme en dat sluit aan bij bovengenoemde stromingen.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Madelief 5 juli 2011 - 10:59
Dank je wel. Heb je in je manuscript het begrip emotie onderzocht en omschreven? Ik kan me voorstellen dat je over het begrip discussieert en dat de verschillende partijen het niet over hetzelfde hebben. Dan prasat je langs elkaar heen. Ik ben benieuwd wat je met je theorie gaat doen in de toekomst.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 5 juli 2011 - 11:27
Dank je wel. Heb je in je manuscript het begrip emotie onderzocht en omschreven? Ik kan me voorstellen dat je over het begrip discussieert en dat de verschillende partijen het niet over hetzelfde hebben. Dan prasat je langs elkaar heen. Ik ben benieuwd wat je met je theorie gaat doen in de toekomst.
Nou, het is geen wetenschappelijk boekje, het is een roman :). Maar inderdaad, de diepere laag van mijn manuscript bevat mijn filosofie over het begrip emoties. Het ligt er niet dik op, want ik ga er vanuit dat mensen in romans niet lastig gevallen willen worden door allerlei lappen tekst over filosofische reflecties (en ook niet op dit forum, maar ik doe het hier lekker toch ;)). Dit staat echter los van de geopende topics hier. Die zijn een vrij technische analyse van op welke manier je emoties opwekt bij de lezer. Maar ik ga met mijn theorie zeker iets doen ik de toekomst. Dat is echter een kwestie van jaren, misschien wel tientallen jaren, voordat het zijn ingang zou kunnen vinden.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 5 juli 2011 - 11:30
Waarom formuleer je je stelling niet als vraag en schrijf je er een essay over?
Omdat dat nu niet werkt. Je moet eerst iemand zijn voordat mensen je serieus nemen. Ik moet me eerst vestigen in de literaire wereld als naam, voordat een essay überhaupt serieus wordt genomen, me eerst omhoog knokken met een aantal romans voordat ik theorieën kan ontvouwen. En dat is al een hels karwei op zich.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Madelief 5 juli 2011 - 12:49
Het woord 'manuscript' werd in mijn hoofd 'scriptie' :confused: , vandaar dat ik me de dingen afvroeg die ik hier postte. Maar dat neemt niet weg dat ik nieuwsgierig ben naar hoe jij dit onderwerp de wereld in gaat brengen, op korte en/of lange termijn.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 5 juli 2011 - 14:12
Het woord 'manuscript' werd in mijn hoofd 'scriptie' :confused: , vandaar dat ik me de dingen afvroeg die ik hier postte. Maar dat neemt niet weg dat ik nieuwsgierig ben naar hoe jij dit onderwerp de wereld in gaat brengen, op korte en/of lange termijn.
Hehe. Ben je bezig met een scriptie dan? Dit onderwerp zal ooit de wereld in worden geholpen. Misschien niet door mij, maar wellicht iemand anders.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Harryhol 19 juli 2011 - 17:11
@Bavarios als ik jouw topic zo lees is een bouquette reeks roman zo'n beetje het hoogst haalbare: enkel geschreven om emotie op te wekken.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 19 juli 2011 - 17:24
Waarom je deze topic weer omhoog hebt geschopt om een commentaar te leveren dat ik al diverse malen heb gepareerd is me een raadsel. Lees mijn commentaren hier op dit forum in allerlei topics. Heeft het iets weg van een boeketreeks? Nee. Zo zou ik je ook teksten van mezelf kunnen voorleggen die niets met boeketreeksen te maken hebben, maar waar wél emotionele triggering zit. Mijn betoog, zoals ik al eerder zei, heeft niets met boeketreeksen te maken. Dat heb ik al twintig keer uitgelegd. Ik heb ook geen zin om dat opnieuw uit te gaan leggen aan mensen die het niet willen snappen. Ik heb al diverse malen het verschil uitgelegd tussen emoties in een tekst leggen en emoties bij de lezer laten aankomen. Ik heb al diverse malen uitgelegd dat suggestie van emoties veel krachtiger is dan het volproppen van teksten met emoties wat in een boeketreeks gebeurt. En dat heb ik uitgelegd met heldere, duidelijke argumenten. Nu, doe er je voordeel of je nadeel mee. Maar als jij jezelf wilt aansluiten bij de lange rij mensen die niet naar de boodschap luisteren, maar zich op hun ego getrapt voelen en dan maar de boodschapper proberen onderuit te halen met zwakken argumenten, dan vind ik dat ook best.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Harryhol 19 juli 2011 - 17:40
Waarom je deze topic weer omhoog hebt geschopt om een commentaar te leveren dat ik al diverse malen heb gepareerd is me een raadsel. Lees mijn commentaren hier op dit forum in allerlei topics. Heeft het iets weg van een boeketreeks? Nee. Zo zou ik je ook teksten van mezelf kunnen voorleggen die niets met boeketreeksen te maken hebben, maar waar wél emotionele triggering zit. Mijn betoog, zoals ik al eerder zei, heeft niets met boeketreeksen te maken. Dat heb ik al twintig keer uitgelegd. Ik heb ook geen zin om dat opnieuw uit te gaan leggen aan mensen die het niet willen snappen. Ik heb al diverse malen het verschil uitgelegd tussen emoties in een tekst leggen en emoties bij de lezer laten aankomen. Ik heb al diverse malen uitgelegd dat suggestie van emoties veel krachtiger is dan het volproppen van teksten met emoties wat in een boeketreeks gebeurt. En dat heb ik uitgelegd met heldere, duidelijke argumenten. Nu, doe er je voordeel of je nadeel mee. Maar als jij jezelf wilt aansluiten bij de lange rij mensen die niet naar de boodschap luisteren, maar zich op hun ego getrapt voelen en dan maar de boodschapper proberen onderuit te halen met zwakken argumenten, dan vind ik dat ook best.
Erm... okeeee.... *glimlacht angstig, loopt voorzichtig achteruit*

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ceridwen 19 juli 2011 - 19:54
Frons. Ook in een bouquetboek is het niet de bedoeling om de lezer om de oren te meppen met 'ze huilde de ogen uit haar hoofd'; ook daar gaat het om de suggestie. Je suggereert alleen wat meer. En je speelt in op De Liefde. Dat is me nogal een emotie! Lees er maar eens eentje. Maar goed, wat jij vraagt, meer meer meer, is dus wat je doet in een bouquetboekje, dus als je dan niet heel goed uitlegt waarvan je meer wilt zien, dan begrijp ik de opmerking van HarryHol wel. Gelukkig is het nu in elk geval duidelijk dat de suggestie van de emotie ook goed is. Pfff, opgelucht. Nu nog nagaan of het beter is om hierbij berekenend te zijn en de emoties erin te proppen om daarmee het verhaal op te tillen (alla amerikaanse actiefilm), of dat authenticiteit en op geleidde van het verhaal ook goed is.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Harryhol 19 juli 2011 - 19:59
Een verhaal is haast per definitie bedoeld om emotie mee op te roepen. Als je namelijk niet meeleeft met je personage dan valt het verhaal dood. Meeleven is emotie. Daarvoor hoef je als lezer niet grienend of schaterlachend achter je boek te zitten, het feit dat je je verplaatst in de personages en zo hun belevenissen meemaakt is al heel wat. Ik snapte dan ook niet waarom je tegen die open deur trapte. Nu zie ik dat ik een oude thread tot leven wek. Was me nog niet opgevallen. Oh en trouwens, van mij geen kwaad woord over bouqetreeks verhalen. Die maken talloze vrouwen erg blij. Wat is daar mis mee?

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 19 juli 2011 - 20:11
Frons. Ook in een bouquetboek is het niet de bedoeling om de lezer om de oren te meppen met 'ze huilde de ogen uit haar hoofd'; ook daar gaat het om de suggestie. Je suggereert alleen wat meer. En je speelt in op De Liefde. Dat is me nogal een emotie! Lees er maar eens eentje. Maar goed, wat jij vraagt, meer meer meer, is dus wat je doet in een bouquetboekje, dus als je dan niet heel goed uitlegt waarvan je meer wilt zien, dan begrijp ik de opmerking van HarryHol wel.
Nee, in geen enkel boek is het de bedoeling om de lezer met emoties om de oren te slaan. Als ik dat zou bedoelen zou ik een idioot zijn die niet weet waarover hij het heeft. Ik ga uit van zeer logische redeneringen. Ik heb het al tientallen keren gezegd: het gaat om de emoties die aankomen BIJ DE LEZER. Dat kan prima via een emotioneel onderkoeld personage gebeuren, of via een plassend hondje. Het feit dat ik pleit voor meer, wil niet zeggen dat ik pleit voor meer emoties IN de tekst. Ik pleit voor maximale triggering van de emoties VAN de lezer. Logischer dan dit kan ik het niet zeggen. Dus: als het als schrijver de bedoeling is om de lezer aan het lachen te krijgen, dan is een stuk tekst die de lezer gierend van het lachen op de grond krijgt beter dan een tekst die een kleine glimlach veroorzaakt. Dit geldt ook voor emoties als spanning, romantiek etc. Dát is wat ik bedoel met meer. Hoe sterker de emoties worden geprikkeld, hoe beter. Er is hier niets vies of boeketreeks aan. Het is gewoon superlogisch en sluit aan op hoe de mens in elkaar steekt, literaire snob of havenarbeider. En dit kun je wel degelijk als schrijver sturen. Iedereen heeft er baat bij; de lezer, de schrijver zelf en uitgeverijen.
Gelukkig is het nu in elk geval duidelijk dat de suggestie van de emotie ook goed is. Pfff, opgelucht. Nu nog nagaan of het beter is om hierbij berekenend te zijn en de emoties erin te proppen om daarmee het verhaal op te tillen (alla amerikaanse actiefilm), of dat authenticiteit en op geleidde van het verhaal ook goed is.
Was allang duidelijk dat de suggestie van emotie goed is. Dat heb ik namelijk al tien x gezegd. Je hebt het over Amerikaanse actiefilms. Ik heb het over ALLE films. Elke regisseur houdt rekening met de kijker en is er op uit om de kijker emotioneel te raken met fragmenten. Dat geldt zowel voor horrorregisseurs als voor makers van cultfilms. Nu, waarom schrijvers hier zo vreselijk moeilijk over doen is me een raadsel. Jij noemt dit berekenend, ik noem dat rekening houden met het publiek in plaats van zomaar wat te doen.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 19 juli 2011 - 20:17
Een verhaal is haast per definitie bedoeld om emotie mee op te roepen. Als je namelijk niet meeleeft met je personage dan valt het verhaal dood. Meeleven is emotie. Daarvoor hoef je als lezer niet grienend of schaterlachend achter je boek te zitten, het feit dat je je verplaatst in de personages en zo hun belevenissen meemaakt is al heel wat. Ik snapte dan ook niet waarom je tegen die open deur trapte. Nu zie ik dat ik een oude thread tot leven wek. Was me nog niet opgevallen. Oh en trouwens, van mij geen kwaad woord over bouqetreeks verhalen. Die maken talloze vrouwen erg blij. Wat is daar mis mee?
Sjonge jonge. Gewoon een zinnig commentaar. Goh, is het nu zo moeilijk? De man die begrepen heeft dat een verhaal per definitie bedoeld is om emoties op te wekken, heeft de crux begrepen. Dat het geen open deur is word bevestigt door de vele gepikeerde reacties. Schrijvers zijn zich hier totaal niet van bewust. Getuige de vele vele boeken op de markt die zelden de emoties van de lezer prikkelen. Men denkt: ik schrijf een tekst, hij is literair goed, hij is technisch goed. Allemaal prima, maar stellen schrijvers zich weleens de vraag: prikkelt mijn tekst ook daadwerkelijk de emoties van de lezer? En zo nee, hoe doe ik dat dan? En daaruit afleidend: welke emoties zou ik moeten prikkelen? En waarom? Etc. Hierin dient een enorme inhaalslag te worden gemaakt.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Alexx 19 juli 2011 - 20:35
Dit is zo'n kwestie die verschilt per persoon. De ene lezer geniet van een boek die zijn emoties prikkeld, de ander houdt van een onderhoudend boek met een goed doordacht en origineel plot. Niet iedereen wil emotioneel geraakt worden door een boek of film of whatever. Hoe weet je of je emotie-triggering in je boek verwerkt hebt? De ene wordt geraakt dat dit en de ander door dat. Dat zie je ook bij films. Een vriendin van mij moet janken bij de film 'Hachi' en een ander durft niet meer van de bank af te komen nadat ze 'The Shining' heeft gezien. Ik daarentegen voelde niks bij beide films. Ik leef wel ontzettend mee met de hoofdpersonen uit de serie 'Supernatural'. Als Dean ook maar één traantje laat vallen moet ik al janken, haha. Mijn vriendinnen daarentegen hebben dan zoiets van: 'Nee hè, Alex. Wat kan jou het schelen dat hij zijn broer verliest?'. En zo zijn er honderden voorbeelden. Maar goed, ik vindt het goed dat je ernaar streeft om al je lezers echt te raken, bavarios. Echter, ik denk dat dit een onmogelijke opgave is.

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ceridwen 19 juli 2011 - 20:41
Je krijgt wel meer zinnig commentaar Bavarois, het is niet onze schuld dat je steeds als een bok op de haverkist springt. Ik begrijpt je gewoon niet. (Ik pleit voor maximale triggering van de emoties VAN de lezer . Ik kan daar niets mee. Dit wordt al beter: Hoe sterker de emoties worden geprikkeld, hoe beter . maar wat je nu van me verwacht als schrijver blijft een raadsel voor me.) Dus of je legt het niet goed uit, of je trapt zo'n gigantische open deur in dat we er met zijn allen veel meer achter zoeken dan jij wilt zeggen of je wilt iets waar ik het helemaal niet mee eens kan zijn.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 19 juli 2011 - 21:00
Je krijgt wel meer zinnig commentaar Bavarois, het is niet onze schuld dat je steeds als een bok op de haverkist springt. Ik begrijpt je gewoon niet. (Ik pleit voor maximale triggering van de emoties VAN de lezer . Ik kan daar niets mee. Dit wordt al beter: Hoe sterker de emoties worden geprikkeld, hoe beter . maar wat je nu van me verwacht als schrijver blijft een raadsel voor me.) Dus of je legt het niet goed uit, of je trapt zo'n gigantische open deur in dat we er met zijn allen veel meer achter zoeken dan jij wilt zeggen of je wilt iets waar ik het helemaal niet mee eens kan zijn.
Ik heb een frame neergezet, dat begon met analogie tussen versieren en de lezer versieren in mijn eerste topic. Ik heb gesproken over de universele lezer en hoe naar deze universele lezer concreet toegewerkt kan worden. Vervolgens heb ik een uiteenzetting van de 5 basisemoties gegeven die moeten worden opgeroepen bij de lezer. In de beginpost van deze topic ben ik ingegaan op een aantal algemene componenten waarop je kunt inspelen. Het was vervolgens de bedoeling een topic te openen die handelt over zeer specifieke technieken van emotie-opwekking. Met praktijkvoorbeelden etc. Helaas is men hier te kribbig en te defensief om zich hiervoor open te stellen. Dat is verder niet mijn probleem, maar ik ga er dan ook geen moeite voor doen om over deze specifieke technieken te praten. Wat ik van een schrijver verwacht is dat zijn tekst ook emoties oproept. Dat wanneer hij iets spannends wil schrijven het daadwerkelijk ook spannend is. Iets romantisch iets romantisch en iets grappigs iets grappigs etc. Ik zie bij proeflezen vaak de vraag: vinden jullie mijn tekst spannend? Meestal is de tekst niet spannend, hoogstwaarschijnlijk omdat de schrijver van het stuk de technieken van spanning niet onder de knie heeft. Het gebeurt sowieso veeeel te weinig dat schrijvers zich bewust zijn van het belang van emoties. Men doet maar wat. Nu, als het niet je bedoeling is om de lezer te beroeren en hem emotioneel te prikkelen dan moet je dit ook allemaal niet lezen. Een boek kan zich ook op andere manieren profileren, bijvoorbeeld literair.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 19 juli 2011 - 21:30
Dit is zo'n kwestie die verschilt per persoon. De ene lezer geniet van een boek die zijn emoties prikkeld, de ander houdt van een onderhoudend boek met een goed doordacht en origineel plot. Niet iedereen wil emotioneel geraakt worden door een boek of film of whatever. Hoe weet je of je emotie-triggering in je boek verwerkt hebt? De ene wordt geraakt dat dit en de ander door dat. Dat zie je ook bij films. Een vriendin van mij moet janken bij de film 'Hachi' en een ander durft niet meer van de bank af te komen nadat ze 'The Shining' heeft gezien. Ik daarentegen voelde niks bij beide films. Ik leef wel ontzettend mee met de hoofdpersonen uit de serie 'Supernatural'. Als Dean ook maar één traantje laat vallen moet ik al janken, haha. Mijn vriendinnen daarentegen hebben dan zoiets van: 'Nee hè, Alex. Wat kan jou het schelen dat hij zijn broer verliest?'. En zo zijn er honderden voorbeelden. Maar goed, ik vindt het goed dat je ernaar streeft om al je lezers echt te raken, bavarios. Echter, ik denk dat dit een onmogelijke opgave is.
Ik ben het totaal met je eens dat de ene lezer de andere lezer niet is, en de ene kijker de andere kijker niet. Er is echter ook zoiets als de universele lezer en de universele kijker, naast de specifieke lezer en filmkijker. Neem persoon x die een tekst van 60 regels opstelt met de bedoeling een spannend stuk tekst te schrijven. Neem 10 proeflezers. Persoon x legt zijn tekst voor aan deze tien mensen. 4 proeflezers vinden de tekst spannend, 2 minder spannend en 4 vinden hem niet spannend. 40 procent vindt de tekst dus spannend. Persoon x gaat vervolgens zijn tekst bijschaven (de inhoud blijft gelijk) en zorgt ervoor dat de tekst nóg spannender wordt. Met als gevolg dat nu 7 mensen het spannend vinden en 3 niet. Nu vindt dus 70 procent van de proeflezers de tekst spannend. De universele lezer zit hem in dit percentage. Regisseurs schaven ook telkens de fragmenten bij totdat ze denken dat het fragment op z'n spannendst is. Ze werken dus bewust of onbewust naar de universele kijker toe.

Geen afbeelding

Lid sinds

14 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
chrislaevers 19 juli 2011 - 22:58
Maar als je zo tewerk gaat, dan werk je toch naar een algemene noemer? Op die manier sluit je toch innovatie uit? Diepgang ook? Jij vermeldt 'universele lezer' maar de 'universele lezer' over de grenzen heen is volgens mij niet de universele lezer van een beperkt landsgebied. Hoe zie je dat dan, met de emotionele triggering uiteraard? Voor alle duidelijkheid ga ik een voorbeeld geven van films die volgens mij de universele kijker emotioneel getriggerd hebben: -Gone with the wind (1939), gebaseerd op een boek (1936): de locatie was niet universeel (het oude Zuiden USA), maar er waren heel wat andere ingrediënten die wel universeel waren: 1° de liefde voor het land met een link naar Europa (heel belangrijk die link gezien immigranten met homesickness) 2° fierheid en elegantie van de 'underdog' (de geconfedereerden) 3° de voorbije WOI en de nakende WOII. Daar is op ingespeeld. Of de realiteit speelde in op de film en op het boek. Dat kan dus ook. 4° de romance op zich, zeer intiem eigenlijk, zeer verregaande voor die tijd. Een vrouw die verliefd denkt te zijn op een getrouwde man, heel herkenbaar blijkbaar... 5° de combinatie dood en geboorte is zeker iets voor de universele lezer: Melanie die aan het bevallen is en Scarlett die op het station een levend kerkhof aantreft. Die combinatie is uitstekend. 6° de heropbouw na het leed: daar bezwijkt de universele mens voor. 7° de mentale aftakeling van de vader van Scarlett: het spel met de oorring. 8° het paard, de sprong! 9° het overleven: van gordijnen een jurk maken : zeer universeel! Niet te onderschatten! Trouwens hernomen in the Sound of Music. 10° de renegade, de gambler, en dan gaat die toch nog vechten Ik kan zo doorgaan, dat boek, die film strijkt over zovele aspecten die de universele mens aangrijpen, dat het voor de hand lag dat het een succes zou worden. Tweede film: The gladiator 1° het militaire, de victor 2° de vadermoord (haast toneelmatig Shakespeariaans gefilmd) 3° link met ancestors (de beeldjes) 4° vernietiging van vrouw en kind: zeer universeel 5° de psychologische terreur die de zuster ondergaat vanwege haar broer, de keizer 6° weerom paarden die een rol spelen bij het kind. Paarden zijn universele pionnen. 7° de absuriditeit van leven en dood in de arena. Niet te onderschatten. Uiteindelijk sluit het aan bij de realiteit: een mensenleven is niets waard, anderzijds is er een soort van fair play die in de realiteit ver te zoeken is. Inde arena is er een soort van fair play. Wanneer de held wint is dat de kers op de taart. 8° wanneer deze held het volk op zijn hand krijgt en de keizer voor schut zet, is alles compleet. Eigenlijk gaat het niet om wettelijke rechtvaardigheid, maar rechtvaardigheid via het op je hand krijgen van de massa. heel eigentijds zou ik zeggen. In deze wereld hoef je geen legitimiteit, als je maar het volk op je hand hebt, of voldoende volk. Ook hier kan ik doorgaan. Het lijkt me dus wel interessant om emotionele triggering toe te passen in verschillende aspecten, en in meer dan drie of in vier aspecten. maak van de nevendingetjes ook emotionele triggering. Waarom niet? Hoe meer universele aspecten getriggerd worden, zoveel meer kans op succes. Eigenlijk heb ik het hier over het aantal emotionele triggers. Hoe meer hoe beter, merk ik op.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 19 juli 2011 - 23:16
Maar als je zo tewerk gaat, dan werk je toch naar een algemene noemer? Op die manier sluit je toch innovatie uit? Diepgang ook?
Je werkt naar een algemene noemer, maar dit hoeft totaal niet ten koste te gaan van innovatie en ook niet van diepgang. Neem bijvoorbeeld zoiets als Jiskefet. Als je dat vergelijkt met de gemiddelde moppentapper in de kroeg, dan kun je toch niet ontkennen dat jiskefet grappiger is? En tegelijkertijd is het ook origineler en diepgaander. Dus nee, toewerken naar de algemene noemer hoeft niet ten koste te gaan van diepgang.
Jij vermeldt 'universele lezer' maar de 'universele lezer' over de grenzen heen is volgens mij niet de universele lezer van een beperkt landsgebied.
Jawel. De universele lezer is voor mij de lezer met de universele set basisemoties. Daarom noem ik hem de universele lezer. En dat beperkt zich niet tot landsgrenzen. Elk mens heeft in de kern dezelfde set emoties, tenzij je nog in achterlijke ideeën gelooft dat de neger dommer is of anders is dan de blanke. De reden dat een film als Gladiator zowel de emoties van een Afghaan triggert als die van een Amerikaan of Europeaan, is omdat er een universele kijker bestaat die dezelfde set emoties heeft.
Hoe zie je dat dan, met de emotionele triggering uiteraard?
Zoals ik het al eerder heb gezegd: Je kunt je personage of je tekst nog zoveel emoties meegeven, al deze emoties zullen door de lezer worden herleidt tot een paar basisemoties die hij/zij zal voelen. Als je een personage de emotie van wanhoop meegeeft zal de lezer deze wanhoop nooit in die hoedanigheid voelen (tenzij hij de werkelijkheid niet van fictie kan onderscheiden). De lezer zal hoogstens een gevoel van aangename spanning voelen. Dus de schrijver moet zich focussen op de vijf basisemoties die BIJ DE LEZER aankomen. Het zijn vijf simpele basisemoties waar een schrijver naartoe dient te werken, afhankelijk van welke emotie hij wilt triggeren bij de lezer.
Voor alle duidelijkheid ga ik een voorbeeld geven van films die volgens mij de universele kijker emotioneel getriggerd hebben: -Gone with the wind (1939), gebaseerd op een boek (1936): de locatie was niet universeel (het oude Zuiden USA), maar er waren heel wat andere ingrediënten die wel universeel waren: 1° de liefde voor het land met een link naar Europa (heel belangrijk die link gezien immigranten met homesickness) 2° fierheid en elegantie van de 'underdog' (de geconfedereerden) 3° de voorbije WOI en de nakende WOII. Daar is op ingespeeld. Of de realiteit speelde in op de film en op het boek. Dat kan dus ook. 4° de romance op zich, zeer intiem eigenlijk, zeer verregaande voor die tijd. Een vrouw die verliefd denkt te zijn op een getrouwde man, heel herkenbaar blijkbaar... 5° de combinatie dood en geboorte is zeker iets voor de universele lezer: Melanie die aan het bevallen is en Scarlett die op het station een levend kerkhof aantreft. Die combinatie is uitstekend. 6° de heropbouw na het leed: daar bezwijkt de universele mens voor. 7° de mentale aftakeling van de vader van Scarlett: het spel met de oorring. 8° het paard, de sprong! 9° het overleven: van gordijnen een jurk maken : zeer universeel! Niet te onderschatten! Trouwens hernomen in the Sound of Music. 10° de renegade, de gambler, en dan gaat die toch nog vechten Ik kan zo doorgaan, dat boek, die film strijkt over zovele aspecten die de universele mens aangrijpen, dat het voor de hand lag dat het een succes zou worden. Tweede film: The gladiator 1° het militaire, de victor 2° de vadermoord (haast toneelmatig Shakespeariaans gefilmd) 3° link met ancestors (de beeldjes) 4° vernietiging van vrouw en kind: zeer universeel 5° de psychologische terreur die de zuster ondergaat vanwege haar broer, de keizer 6° weerom paarden die een rol spelen bij het kind. Paarden zijn universele pionnen. 7° de absuriditeit van leven en dood in de arena. Niet te onderschatten. Uiteindelijk sluit het aan bij de realiteit: een mensenleven is niets waard, anderzijds is er een soort van fair play die in de realiteit ver te zoeken is. Inde arena is er een soort van fair play. Wanneer de held wint is dat de kers op de taart. 8° wanneer deze held het volk op zijn hand krijgt en de keizer voor schut zet, is alles compleet eigenlijk. Eigenlijk gaat het niet om wettelijke rechtvaardigheid, maar rechtvaardigheid via het op je hand krijgen van de massa. heel eigentijds zou ik zeggen. I deze wereld hoef je geen legitimeit, als je maar het volk op je hand hebt, of voldoende volk.
Ja, je geeft nu voornamelijk een aantal voorbeelden van universele THEMA'S. Dat kan ook, maar universele thema's hoeven niet noodzakelijk emoties te prikkelen. Maar het moment dat de gladiator dreigt te sterven, en de manier waarop dat in beeld wordt gebracht, dát is het triggeren van de universele kijker. Die emotie die daarmee wordt getriggerd is een themavrije, grensoverschrijdende emotie.
Het lijkt me dus wel interessant om emotionele triggering toe te passen in verschillende aspecten, en in meer dan drie of in vier aspecten. maak van de nevendingetjes ook emotionele triggering. Waarom niet? Hoe meer universele aspecten getriggerd worden, zoveel meer kans op succes.
Zeker. Maar dan heb je het nogmaals over universele thema's. Als je op de internationale markt wilt doorbreken en je wilt thema's/diepgang in je verhaal incorporeren dan lijkt het me handig om universele thema's in je boek op te nemen. Dit staat echter los van de triggering van emoties die ik bedoel.

Geen afbeelding

Lid sinds

14 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
Thérèse 19 juli 2011 - 23:23
Dus de schrijver moet zich focussen op de vijf basisemoties die BIJ DE LEZER aankomen. Het zijn vijf simpele basisemoties waar een schrijver naartoe dient te werken, afhankelijk van welke emotie hij wilt triggeren bij de lezer.
Het klinkt als een Amerikaanse succesformule.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 19 juli 2011 - 23:34
Dus de schrijver moet zich focussen op de vijf basisemoties die BIJ DE LEZER aankomen. Het zijn vijf simpele basisemoties waar een schrijver naartoe dient te werken, afhankelijk van welke emotie hij wilt triggeren bij de lezer.
Het klinkt als een Amerikaanse succesformule.
Ja. Met het verschil dat Amerikaanse succesformules er zijn om geld te verdienen en de lucht in worden geslingerd door zakenmannen, en ik een idiote schrijffanaat ben die zijn tijd verdoet op forums. Je mag me trouwens geld geven hoor, dat wel ;) Maar ik ga hier ooit een hulpboekje van maken hoor, genaamd ''Het rode boekje''. Er zal geen hond zijn die het zal lezen en geen uitgeverij zijn die het wilt uitbrengen, maar ik zal me in de illusie wanen dat ik een hulpboek heb geschreven.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Harryhol 19 juli 2011 - 23:59
Pfff. Het is allemaal niet zo ingewikkeld. Het enige wat je als schrijver hoeft te doen is een hoofdpersoon bedenken die iets wil dat van groot belang is voor hem of haar, en het hem of haar vervolgens zo moeilijk mogelijk maken om dat te bereiken. Hoe beter je dat weet te beschrijven, hoe meer de lezer meeleeft.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 20 juli 2011 - 0:07
Als het allemaal zo makkelijk is als dat jij het zegt hadden we allemaal een bestseller geschreven, niet? En was jij al een beroemde schrijver geweest. Nee, het is helemaal niet makkelijk om de emoties van de lezer op te wekken. Het is het allermoeilijkst dat er is. Derhalve noodzakelijk om dit grondig onder de loep te nemen.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Harryhol 20 juli 2011 - 0:12
Als het allemaal zo makkelijk is als dat jij het zegt hadden we allemaal een bestseller geschreven, niet? En was jij al een beroemde schrijver geweest. Nee, het is helemaal niet makkelijk om de emoties van de lezer op te wekken. Het is het allermoeilijkst dat er is. Derhalve noodzakelijk om dit grondig onder de loep te nemen.
Nou ja, ik heb in elk geval al een gepubliceerd boek op mijn naam :) De roem komt dan toch vanzelf? ;) Toch heb ik wel een beetje een punt hoor, als ik zo vrij mag zijn. Dat het vervolgens best moeilijk is om volgens dat principe een goed boek te schrijven doet niets af aan het feit dat de basis deugt. Conflict is de essentie van goede fictie. Zonder conflict geen emotie. Sterker: zonder conflict geen verhaal. Iedere zin moet onderdeel zijn van een of ander conflict. Alles wat niet aan het conflict bijdraagt is overbodig en zwakt de emotionele kracht af.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bavarios 20 juli 2011 - 0:15
Als het allemaal zo makkelijk is als dat jij het zegt hadden we allemaal een bestseller geschreven, niet? En was jij al een beroemde schrijver geweest. Nee, het is helemaal niet makkelijk om de emoties van de lezer op te wekken. Het is het allermoeilijkst dat er is. Derhalve noodzakelijk om dit grondig onder de loep te nemen.
Nou ja, ik heb in elk geval al een gepubliceerd boek op mijn naam :) De roem komt dan toch vanzelf? ;) Toch heb ik wel een beetje een punt hoor, als ik zo vrij mag zijn. Dat het vervolgens best moeilijk is om volgens dat principe een goed boek te schrijven doet niets af aan het feit dat de basis deugt. Conflict is de essentie van goede fictie. Zonder conflict geen emotie. Sterker: zonder conflict geen verhaal. Iedere zin moet onderdeel zijn van een of ander conflict. Alles wat niet aan het conflict bijdraagt is overbodig en zwakt de emotionele kracht af.
Conflict is één, en waarschijnlijk het allerbelangrijkste, maar op zichzelf niet genoeg. Er zijn een hele reeks andere dingen die erbij komen kijken. Een aantal heb ik in de openingspost genoemd.

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ceridwen 20 juli 2011 - 0:21
Ik begrijp je nu wel beter. Je bent op zoek naar manieren om de emotie over te brengen. Daar is imo geen formule voor, omdat het vanuit je ziel moet komen. Net zoals iemand die aardig kan zingen pas echt goed wordt als hij zijn hart erin gooit, het niet alleen zegt, maar ook voelt. Inleven dus, en die inleving beschrijven. Precies wat Harry zegt. De basisemoties zijn bang, boos, blij en bedroeft. Andere emoties, zoals jaloezie, liefde, wraak, zijn allemaal mixen van deze eerste, intense emoties. Oer emoties zou ik bijna zeggen. Als jij zegt triggeren, dan zie ik mezelf al zitten aan de werktafel met een checklist, of ik ze allemaal wel gehad heb. Dat beeld, daar reageer ik allergisch op. De universele lezer zou je kunnen gaan bedienen, maar dan ben ik wel bang dat je vlakker moet schrijven. Iemand die een kind heeft verloren voelt zich anders dan een achttienjarige die denkt dat ie niet dood kan. Ik deel de angst van Chris dat je dan de plank misslaat op het gebied van diepgang en innovatie. Je moet een doelgroep kiezen, en die zou je dan universeel kunnen benaderen als je dat graag wilt. Je kunt er ook voor kiezen om de lezer een beetje te laten werken, en hem kennis te laten maken met een nieuwe invalshoek, een nieuwe manier van beleven. Dat gaat misschien ten koste van de heftigheid van de emoties die iemand voelt bij het lezen, maar het laat hem wel iets voelen dat hij in real life waarschijnlijk (en vaak hopelijk) nooit zal voelen.

Geen afbeelding

Lid sinds

14 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
Thérèse 20 juli 2011 - 1:05
Mag ik eerlijk zijn? Ik denk dat je alleen emotie oproept door een personage levendig neer te zetten. Dan komen de situaties - al dan niet conflictueus - uit hem / haar voort. Mensen (lees in dit geval: lezers) leven niet mee met emoties, maar met mensen. Met hun reacties, handelwijze, of ze iets verzwijgen, de boel verprutsen of juist slim aanpakken <- of alle andere denkbare varianten. De emotie komt uit het personage voort - emotie staat nooit los van een persoon, desnoods beschreven als dier of ding, maar ook dan: in personificatie.