Fictie en werkelijkheid.

Er is veel onderzoek gedaan naar ons brein en naar de producten (=gedachtes) van ons brein. Het feit dat je dingen bedenkt en verzint zegt nog niks over je normen en waarden en over het feit dat je het graag uit zou willen voeren. Ik maak me er niet druk om. Het enige wat ik wel enigszins belangrijk vind, is je voor jezelf een doelgroep bepaald en tijdens het uitgeef-proces en marketingacties daar zoveel mogelijk rekening mee probeert te houden. Ik denk dat je best geïnspireerd kunt worden door gebeurtenissen die je om je heen hoort en ziet. Als jij een moordlustige kindermoordenaar omschrijft die kelders bouwt en daar meisjes op sluit, ben dan maar blij dat je geïnspireerd bent door bijvoorbeeld Dutroux en het niet zelf hebt verzonnen...:d

Ik zit precies andersom in de problemen. Ik heb hier genoeg liggen om mee naar een uitgever te gaan. De wederwaardigheden van mijn gezin zijn sinds 1997 van dien aard, dat ik een eventueel MS daarover van elke uitgever terug zou krijgen met als commentaar: Volslagen ongeloofwaardig! 'Mariska de Circusprinses' en 'Sans Famille', toch twee boeken vol ellende, verbleken erbij..... Ik ben nu over totaal andere zaken aan het schrijven. Niet bewust overigens. Misschien dat ik er later nog wel eens wat mee ga doen, maar dan gedoseerd? Voorlopig is het allemaal nog 'te dichtbij'. Ik heb wel pogingen gedaan maar als ik het teruglees, missen mijn verhalen over die onderwerpen absoluut de kwaliteit die mijn andere verhalen wel hebben. Normaal heb ik een cynisme wat komisch is, terwijl ik bij die onderwerpen een verbeten en verbitterd cynisme teruglees. Niet iets wat ik zelf zou willen lezen, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Ergo: Het zegt niks over jezelf?

Jeri, ik heb me hetzelfde afgevraagd en ben tot het volgende gekomen: Ik denk dat het weinig tot niets van jezelf zegt. De buitenwereld beinvloedt zeer zeker je fantasie en je ideeen (die schrijvers opschrijven), je zou dat inspiratie kunnen noemen of een idee. Dat wil niet zeggen dat het andersom ook zo werkt. Al die schrijvers (ook scenarioschrijvers over de hele wereld) van misdaadverhalen zullen niet de neiging hebben om de daden zelf uit te voeren. Hetzelfde geldt voor de lezers en bij films de kijkers. De bezoekers van films als American Psycho en de vele Saw films huiveren bij het zien van de beelden maar weten dat het fantasie is. Het kan wel zo zijn dat de gedachten of ideeen van iemand invloed op de buitenwereld kan hebben, dat zijn kunstenaars, politici, filisofen en andere denkers. Deze kunnen hun ideeen soms opschrijven, maar dan gaat het niet meer om fictie, het onderwerp van dit forum. Er is uiteraard een enkeling die fantasie en werkelijkheid niet kan scheiden, maar dat is zo ver ik weet dan ook een ziekte en zeker niet normaal. Persoonlijk zou ik er wel voor waken om zo'n recent drama al te letterlijk als inspiratiebron te gebruiken. Dan passeer je voor de overgrote meerderheid van de mensen de grens van wat moreel aanvaardbaar is. Je kunt het wel gebruiken om je te verbazen over de menselijke geest en er achter komen dat wat je ook voor bizars verzint, de werkelijkheid soms nog gruwelijker is.

Het is juist de mengeling van fictie en werkelijkheid, die een boek of film doet ontstaan. Een verhaal over een man, die dertig jaar lang elke dag naar het werk gaat met de trein, acht uur lang documenten afstempelt en vervolgens weer naar huis gaat... dat zou snel vervelen. Maar je kan die volstrekt oninteressante man op een dag laten struikelen in de trein, waarbij hij het hoofd stoot en vanaf dan de verkeerde stempels begint te gebruiken, zodat er allerlei problemen onstaan. Bovendien viel hij bovenop een jong meisje en wordt vanaf die dag in het oog gehouden door de andere treinreizigers. De man verliest een belangrijke douanestempel en - uit angst voor ontslag - maakt die stempel, die hij o zo goed kent, zo goed mogelijk na, maar wordt beschuldigd van fraude en omkoperij. Je ziet maar, dat je de echte dingen wat moet verwringen om het interessanter te maken. Net wat ik in mijn boeken ook doe :)

Het enige wat dat m.i. over je zegt, is dat je het vak verstaat (dat je dus een goede schrijver bent die zich in kan leven en het geloofwaardig op papier kan krijgen).

Ik ben het helemaal met bovenstaande eens. Ik zou het niet beter onder woorden kunnen brengen dan Hallon dat heeft gedaan. :) W.

Ik denk dat je als schrijver ook meteen een acteur/actrice bent. Hoe is het anders mogelijk om je personages tot leven te brengen?

Zie ook http://www.schrijvenonline.org/nieuws/maria-moste…

Ik vind het totale onzin dat wat je schrijft niks over jezelf zegt. Het zegt juist alles over jezelf en over je interesses en er zitten altijd elementen uit de werkelijkheid in. Zelfs als je schrijft over wapens of moord en je wil dat op een overtuigende manier doen, put je uit een bepaalde kant van jezelf, een kant die donker is, en die daar ergens een fascinatie of interesse voor heeft. Of je put uit een werkelijk gevoel, iets dat echt is, nl.: hoe zou je zelf reageren in zo'n situatie, of hoe heb je zelf gereageerd in een soortgelijke situatie, of hoe reageerden andere mensen om je heen? Je put bijvoorbeeld uit bepaalde échte gevoelens die je kent uit je eigen leven en kunt die koppelen aan fictieve gebeurtenissen. Daarmee wil ik overigens niet een oordeel vellen over dat dit slecht zou zijn of dat je in werkelijkheid iemand wat aan zou willen doen, maar wel dat het ergens vandaan komt. Niet iedereen kan of wil over moord, verkrachting etc. schrijven, maar ik geloof wel dat we allemaal donkere kanten aan onszelf hebben, en dus weten te schrijven over wreedheid, woede, frustratie, haat, doodsangst en alles wat bij de menselijke ervaring hoort.

Al die ellende en dat verdriet wordt geschreven ter vermaak voor de lezers die er volop van genieten. Een verhaal waarbij alles vlekkeloos verloopt wordt door de aard van de mens als hemels saai ervaren daar zij immers geschapen zijn door de Duivel wijl spoken gebreid zijn van lieve schaapjeswol bèhèhèhèèè... Dat men er van schrikt als het in werkelijkheid gebeurd is misschien omdat men tot het besef komt dat het henzelf ook kan overkomen, dat je als het ware belandt in je eigen nachtmerries die je gevoederd hebt met haverklappende haver. Of je schrikt gewoon, net als in een spannend boek of film, omdat het verhaal levensecht voor je neus afspeelt, niet beseffend dat je er op dat moment zelf in meespeelt. Voor nog meer schrik moet je eens onder je bed kijken.

Ik vind het totale onzin dat wat je schrijft niks over jezelf zegt. Het zegt juist alles over jezelf en over je interesses en er zitten altijd elementen uit de werkelijkheid in. Zelfs als je schrijft over wapens of moord en je wil dat op een overtuigende manier doen, put je uit een bepaalde kant van jezelf, een kant die donker is, en die daar ergens een fascinatie of interesse voor heeft. Of je put uit een werkelijk gevoel, iets dat echt is, nl.: hoe zou je zelf reageren in zo'n situatie, of hoe heb je zelf gereageerd in een soortgelijke situatie, of hoe reageerden andere mensen om je heen? Je put bijvoorbeeld uit bepaalde échte gevoelens die je kent uit je eigen leven en kunt die koppelen aan fictieve gebeurtenissen. Daarmee wil ik overigens niet een oordeel vellen over dat dit slecht zou zijn of dat je in werkelijkheid iemand wat aan zou willen doen, maar wel dat het ergens vandaan komt. Niet iedereen kan of wil over moord, verkrachting etc. schrijven, maar ik geloof wel dat we allemaal donkere kanten aan onszelf hebben, en dus weten te schrijven over wreedheid, woede, frustratie, haat, doodsangst en alles wat bij de menselijke ervaring hoort.

Daar ben ik het mee eens, maar hoe kom je erbij dat het een Donkere Kant is? Heb jij toevallig van de paradijselijke appelboom gesnoept? Maar inderdaad, het leven bestaat niet alleen uit zoete koek. In de pure natuur gebeuren ook vreselijke dingen zoals als een moeder met jongen tijdens de jacht sterft, dan sterven de jonkies in hun nest of hol een hongersdood. Het enige verschil met de mens is, is dat de mens er een schepje bovenop doet.

Even kijken, tot nu toe heb ik in mijn verhaal twee executies, één moord, een poging tot moord, een verkrachting en mishandeling en een aanranding. Ik ben op één derde van het verhaal. :) Het beschrijven van deze dingen vergelijk ik eerder met een artikel dat een journalist schrijft. Ik gebruik wat ik in de wereld zie in mijn verhalen, ik verzin deze dingen niet zelf en ik wil er wat mee duidelijk maken. Wel heb ik er veel lol in om de 'slechte' personages te ontwikkelen en na te denken over wat hen beweegt. Niet zo heel lang geleden wilde ik een verhaal schrijven waarin niets vervelends gebeurt. Ik kon alleen niets verzinnen... Ik denk dat het lezen van ellende een soort ontsnapping is. Misschien voelen we ons gelukkiger als we weten dat anderen het slechter hebben (zodat ons eigen leven meevalt), maar goed, ik ben geen psycholoog.

Wat ik wel bij mezelf merk is dat ik alleen over gruwelijkheden kan schrijven die in mijn fantasie leven. Over echte gruwelijke dingen kan ik met geen mogelijkheid schrijven, omdat ze te dichtbij komen. In die zin is het schrijven blijkbaar net zoiets als een achtbaan. Griezelig, maar leuk zolang het veilig is.

De achtbaan vind ik een mooi beeld. Ik weet niet hoe dat bij mij is. Ik hou niet van gruwelen om het gruwelen. Horror is niet aan mij besteed en sommige verhalen vind ik gewoon te eng. Enge dingen schrijven is anders, dan ben ik degene die de controle heeft over wat er gebeurt. Misschien is dat het hele eieren eten, bang zijn voor verlies van de controle. Sprak de control-freak...

Ik vind het juist leuk om mijn personages trekjes en opvattingen te geven die ik niet deel of zelfs lijnrecht tegenover de mijne staan. Dat moet je als schrijver toch ook kunnen? Waarom zou een "gemeen" personage dan ineens stiekem uit je donkere kant moeten komen?

Ik vind het juist leuk om mijn personages trekjes en opvattingen te geven die ik niet deel of zelfs lijnrecht tegenover de mijne staan. Dat moet je als schrijver toch ook kunnen?

Dat is zo. Daarom vinden acteurs het ook vaak fijn om een medogenloze schurk te spelen. Dat vinden ze vaak leuker dan een braaf karakter te spelen. Anthony Hopkins speelt Hannibal Lecter, hij speelt het, is het zeer zeker niet. Zo zit het ook met schrijvers.

Anthony Hopkins speelt Hannibal Lecter, hij speelt het, is het zeer zeker niet. Zo zit het ook met schrijvers.

Dat hangt van de persoon af. Sommige acteurs en schrijvers kruipen zo in hun rol dat ze het wel zijn, al is het alleen op dat moment. Björk speelde in de film 'Dancer in the Dark' van Lars von Trier een immigrante die blind wordt en haar leven opofferde voor haar zoon. Ik denk dat ik die film verschrikkelijk (overdreven dramatisch) had gevonden met een andere actrice, maar voor mij belichaamde zij het personage gewoon. Later las ik in een interview met Björk dat ze zo in die rol was opgegaan, dat ze de maanden erna totaal de zin van het leven niet meer inzag, terwijl ze van nature helemaal niet somber ingesteld is. Verder weet ik van een aantal fictie/thriller/detective auteurs dat hun interesse in moord e.d. ook daadwerkelijk in hun leven zo tot uiting is gekomen (d.w.z. dat zij zelf iemand vermoord hebben). Dit zijn natuurlijk uitzonderingen, maar het toont wel aan dat de interesse in bepaalde onderwerpen iets kan zeggen over wat mensen bezighoudt. Ik bedoel, als je boeken de hele tijd over honkbal gaan, heb je een interesse voor honkbal, en als je voortdurend horrorboeken of thrillers schrijft, moet iets aan horror of de donkere kant van de mens je toch fascineren? Ik bedoel, ik vind het knap dat mensen het kunnen en LEUK vinden, maar ik zou er zelf hartstikke depri van worden.

Daarom vinden acteurs het ook vaak fijn om een medogenloze schurk te spelen. Dat vinden ze vaak leuker dan een braaf karakter te spelen.

Veel van die schurken in Hollywood films vind ik niet geloofwaardig, omdat het er zo dik bovenop ligt en de schurken behoorlijk ééndimensionaal zijn (ik denk dat ik ook best lol zou kunnen hebben in zo'n rol :D). Het is dan vaker leuk dan realistisch. Daarentegen kunnen in sommige films de 'slechteriken' zo complex en echt neergezet worden, dat ik er nog nachten wakker van lig, omdat ik niet kan bevatten hoe het mogelijk is dat iemand zo denkt/is (heeft iemand Heavenly Creatures gezien?). Waarschijnlijk verschilt het gewoon per persoon, en ook per genre dat je schrijft. Ik schrijf niet over moord en verkrachtingen, omdat ik me veel te veel inleef en ook alles zo echt (realistisch) mogelijk wil maken. Daarvoor put ik altijd uit mezelf en dat is een intensief proces. Dus dan wordt het voor mij niet zo lollig om te spelen/schrijven en ook niet om daar de research voor te doen. Bovendien schrijf ik kinderboeken... Het zou een ander verhaal zijn als ik een avonturenverhaal zou schrijven misschien, met een een 'heerlijke' schurk erin. Maar dan nog zou ik het slachtwerk beperken tot 0 doden... Het druist echt tegen mijn gevoel in. Ik weet het, ik ben gewoon een watje...

Robert Downey Jr schijnt een method actor te zijn, die kruipt dus wel echt in zijn rol en zo, en er zullen ook wel schrijvers zijn met moordneigingen, maar dat zijn uitzonderingen.

Een method actor probeert de emotie uit zijn eigen leven te halen, die te voelen en te laten zien. Het hoeft dus niets met datgene waar het om gaat in een film of toneelstuk te maken te hebben. Het gaat om je inleven in de emotie. Als je iets verdrietigs moet spelen, kies je een verdrietig moment uit je eigen leven en haal je de emotie die erbij hoorde, omhoog. Die gebruik je om te acteren.

Dan ben ik blijkbaar een 'method writer'... Bij mij gaat altijd alles over de connectie tussen mezelf en wat ik schrijf. Is dus een emotie als ik niet de ervaring heb. De vragen die in me opkomen: - als jullie schrijven over moord, verkrachtingen en meer van dat soort onderwerpen, uit welke emotie(s) putten jullie dan? En als je niet uit een emotie of ervaring put, waaruit put je dan? Je ratio? Schep je juist bewust een soort afstand? - In wat voor genre schrijf je? Is geweld een klein, niet al te belangrijk, onderdeel van je werk? Of schrijft er hier eigenlijk iemand ook echt thrillers of horrorverhalen? - Zie je het als vermaak (dus misschien eerder nieuwsgierig naar hoe je zoiets op papier zet, dan het onderwerp zelf echt laten binnenkomen), als noodzakelijk (maar misschien niet per sé leuk) onderdeel van je verhaal of iets anders? En tot slot... Als je je schrijfmethode zou vergelijken met die van een actrice of acteur, van wie dan en waarom? Daar ben ik heel benieuwd naar.

@Judy, Moord en doodslag komen weinig voor, hoewel er in mijn fantasy-verhalen ook wel behoorlijke veldslagen (gaan) plaatsvinden, maar het is slechts een klein deel van het verhaal. Ik put daarbij uit wat ik gelezen heb en in documentaires heb gezien hoe mensen een oorlog ervaren. Ook denk ik na hoe ik het zou ervaren. Daarmee kan ik ook ver komen. Ik denk niet dat je alles hoeft te ervaren om er over te kunnen schrijven. Ik hoef niet onder een trein te komen om te weten wat er dan gebeurt. In mijn verhaal is het echte geweld (de veldslagen) een klein onderdeel. Het toont de onmacht van de mensen aan om de zaken anders op te lossen. Dat is tenminste wat ik hoop dat er op een gegeven moment overkomt op de lezer. Maar het is fantasy en een van de ingredienten daarbij is een beetje zwaardvechten, dus vermaak. Ik maak wel duidelijk dat het niet zo leuk is als de hoofdpersoon uit films kent. Het is ook anders dan de hp uit films kent, maar dat ligt aan het gebrek aan kennis van de filmmakers.

Om zelf op de laatste vraag te antwoorden: O.a. Kate Winslet, die probeert het altijd zo echt mogelijk te maken en kijkt hoe ver ze daarin kan gaan. Zelf zegt ze: 'I always play myself because I think it's important not to cheat.' Ze is een method actor, en gaat altijd helemaal in haar rollen op. Ze heeft ook moeite om eruit te komen. 'When I leave a character, I have to analyse the trance through which I have just passed. It can take me several months to say goodbye to them.' (zie ook: http://www.contactmusic.com/news.nsf/story/winsle…). Ik heb ook veel met Daniel Day Lewis, die eigenlijk altijd zo'n beetje zijn rol wordt en ook buiten de set in zijn karakter blijft. Hij neemt ook zeer sporadisch rollen aan, nl. alleen die hem werkelijk boeien, en het acteren vergt ook erg veel van hem. Zie voor zijn manier van werken tijdens diverse films: http://en.wikipedia.org/wiki/Daniel_Day-Lewis Hier is ook een interessant artikel over method acting (scroll helemaal naar beneden), ik herken wel veel in die methode: http://www.metro.co.uk/news/newsfocus/543940-is-m….

Ik ging voor de gein eens zoeken op de term method writing en vond hier een boeiend artikel: http://www.dickbentley.com/methodwriting.html Echt leuk hoor, waar je door zo'n topic op kunt komen! Ik ben helemaal :D!

Ik gebruik mijn ratio, niet mijn emoties, omdat ik niet anders kan. En verder weet ik niet wat voor methoden allerlei acteurs erop nahouden dus die vraag kan ik niet beantwoorden ;) In mijn verhalen is het noodzakelijk, in mijn RPGs is het voor de lol (omdat daar niemand meeleest, anders zou ik waarschijnlijk worden opgesloten :P)

Bij mij speelt een levendige fantasie mee. Overal waar ik kijk zie ik wel een verhaal. Soms is dat zeer vermoeiend, maar je hebt weinig last van een zogenaamd writersblock. Ook schrijf ik thrillers voor volwassenen, maar dat put ik uit mijn eigen ervaringen die minder leuk zijn. Dan gaat die ervaring een eigen leven leiden in een verhaal. Maar ik voel mij niet een verkrachter of ontvoerder als ik die verhalen schrijf. Het zijn altijd de "slechterikken" en die staan in mijn hoofd ook ver van mijn bed, maar ik kan ze wel gedetailleerde dingen laten doen, maar dat maakt van mij nog niet die persoon! Je moet alles eigenlijk zien zoals in een film en dat dan beschrijven.

@ MichaM: RPG? Retegoed at Playing Gemenerikken? Role Playing Games? @ hexcaja: zelf zie ik de dingen ook als in een film. Alleen ik ben wel gevoelig voor de sfeer, dus ik vind het interessant om te zien hoe andere mensen er tegenaan kijken of dit oplossen. Ik ga er ook niet vanuit dat iedereen die thrillers schrijft ook mensen zijn die op het slechte pad zijn of zo trouwens, laat dat duidelijk zijn. Dat zou wat zijn zeg, met die thrillerhype die de laatste jaren ons land overspoelt... :O @ Hallon: ken je de zwaardvechtscène uit de film 'The Princess Bride' (een oude film uit de jaren '80)? Daarin worden de klassieke zwaardvechtscènes op de hak genomen: de zwaarvechters hebben grote bewondering voor elkaar, dat laten ze elkaar ook weten, en ze praten ook voortdurend over hun vechttechnieken (ze lullen de hele tijd over: o, jij gebruikt deze techniek, en nu verwacht je zeker dat ik die en die techniek gebruik, maar...) terwijl ze ondertussen gewoon blijven doorvechten: http://www.youtube.com/watch?v=X3gfFVmw0kA

Role playing games ja ;) Hoewel ik ook wel goed ben in slechteriken

De sfeer, dat is bij mij nog een probleem. De sfeer is er zeker wel, maar de film draait zo snel af dat het vaker een opsomming en een heleboel belevenissen worden in mijn verhalen. Ik moet nog leren om de film iets langzamer te laten draaien of iets sneller te typen, dat kan ook natuurlijk. Judy: heb jij daar een speciale techniek voor?

@ hexcaja: Hmmm, ja, ik geloof het wel. Ik kies gewoon één scène of één hoofdstukje waar ik 'degelijk' aan ga werken (soms werk ik ook gewoon lang en snel door en achter elkaar, maar als ik één ding wil uitschrijven, kies ik gewoon en concentreer me daarop). Door daar echt bewust voor te kiezen en te gaan zitten, vertraag je eigenlijk al. Stel, ik schrijf over een tienerjongen en meisje, twee vrienden, waarvan het meisje verliefd wordt op de ander. Ze fietsen over straat. Dan probeer ik een connectie te maken met mijn eigen herinneringen: hoe het was voor mij op de middelbare school, wat is mijn fietsstijl, mijn ervaring met vriendschappen met jongens, hoe het was om verliefd te worden (ongeacht mijn leeftijd en op wie)? Ik stel me weer helemaal voor hoe dat was en voelde, en ga dan helemaal in dat persoonlijke, kneuzige, onhandige tienergevoel en ook gevoel van verliefdzijn hangen. Hoe praat mijn hoofdfiguur vanuit dat gevoel, wat zijn haar lichaamsbewegingen, hoe reageert ze, gedraagt ze zich? Dat soort dingen, die beschrijf ik en dat maakt de hele sfeer, meer nog dan allerlei gebeurtenissen denk ik. En die stoere mountainbike die ik had op de middelbare school en die krakkemikkige zwarte weduwefiets met doorslaande trappers die ik een jaar geleden had, gooi ik er dan ook in als bonus = sfeer. Als ik géén ervaring heb met iets, zoals bijv. zwaardvechten (of andere leuke onderwerpen uit dit topic) :D, dan vraag ik me af: - Welke ervaringen komen er dichtbij (vechtsport, vechten met mijn broertje, die ene schermles)? - Wat is in deze scène de hoofdemotie (angst, gevoel van rechtvaardigheid, iets waar ik een kick van krijg, vechtlust, woede)? - Wat zijn de ervaringen die ik met die emotie(s) heb? - En hoe reageert mijn karakter van daaruit? Dus je kunt het op alles toepassen. Oja, en ook zintuiglijk schrijven (niet alleen zien, maar ook beschrijven wat je hoofdpersoon hoort, voelt, proeft, ruikt - zweet hij? Is het zwaard zwaar? Krijgt hij spierpijn? Wat voor geluiden maakt zijn tegenstander? etc.) en het omschrijven van de omgeving (een paar hele specifieke details, zoals de drassige veengrond, de mist) dragen bij aan de sfeer.