Uitvinden hoe het verhaal zich ontwikkelt. En de complimenten van lezers :P

Mooie dingen maken, maar omdat ik linkerhanden heb zijn de mogelijkheden beperkt :P Creatief bezig zijn. Jezelf ontdekken. Uitgeven en zo dat is nu nog te ver weg en te hoog gegrepen, daar doe ik het nu niet voor, hopelijk wel uiteindelijk. Elke keer een stapje.

Sinds wanneer is schrijven leuk? :lol: Nou ja, als ik erin slaag het verhaal een prachtige vorm mee te geven, waarin zich zelfs iets van een 'ziel' openbaart, geeft dat me heel veel voldoening. Het enige wat ik écht beoog is het scheppen van iets moois, met bijna aanraakbare woorden. Maar de weg die ik betreed op weg naar mijn doel geeft me alleen maar kopzorgen. Schrijven is huilen, vallen, schrappen, piekeren, stoppen en weer doorgaan. En dat is lang niet altijd leuk. (Dit zal trouwens wel weer erg 'Dargoriaans' overkomen, maar zo ben ik nu eenmaal ;).)

Leuk topic. Wat ik leuk vind zijn de momenten waarop het verhaal 'klopt', dat de puzzelstukjes in elkaar vallen. Het heeft voor mij ook iets weg van op een gezellige verjaardag zitten met mensen die je goed kent en dat er dan iets is voorgevallen waarover iedereen wat te vertellen heeft, dat het begint te gonzen. Als je de karakters van je boek leert kennen worden ze bekenden van je, als ze dan ook nog iets spannends meemaken vind ik het erg leuk worden.

De lol van het schrijven voor mij. Goede vraag. Ik heb graag niks te verliezen. Ik ben niet materialistisch. Dan heb ik graag een vaardigheid, waarmee ik dingen kan maken die andere vermaken. Iets wat ik altijd bij me kan dragen en wat niet te verliezen valt. Een materiaal kan kapot gaan, je kunt het recht van bezit erop verliezen. Als je goede verhalen aan elkaar kunt weven dan heb je iets dat je altijd bij je hebt. Ik heb alleen mijn stijl nog niet gevonden.

Net als Dargor vind ik het schrijven op zichzelf eigenlijk niet zo prettig, een tamelijk pijnlijk proces zelfs. Maar het is heerlijk om geschreven te hebben. Het moment dat ik weer een nieuw sonnet in mijn mapje doe, nummer erop, dat is een heerlijk moment. En dan de verwondering, de rest van de dag, over dat sonnet, dat er eerst niet was en dat nu zomaar ineens bestaat. Alsof je bij een baby in de wieg kijkt, zoiets ;) .

Net als Dargor vind ik het schrijven op zichzelf eigenlijk niet zo prettig, een tamelijk pijnlijk proces zelfs. Maar het is heerlijk om geschreven te hebben. Het moment dat ik weer een nieuw sonnet in mijn mapje doe, nummer erop, dat is een heerlijk moment. En dan de verwondering, de rest van de dag, over dat sonnet, dat er eerst niet was en dat nu zomaar ineens bestaat. Alsof je bij een baby in de wieg kijkt, zoiets ;) .

Ik voel precies wat je bedoelt! :nod:

De lol van het schrijven zit hem er voor mij in dat ik gekke dingen kan laten gebeuren en dat ik mezelf kan verrassen, maar in andere gevallen is het ook gewoon fijn om dingen van me af te schrijven. Anders blijven ze me ook maar lastigvallen in mijn hoofd. :)

het idee dat ik met niet meer dan een pen en een kladblokje (ik ben nog van het met de hand schrijven, tik het altijd pas later in) een hele nieuwe wereld kan scheppen, iets dat mensen voor zich kunnen zien door alleen maar een paar gekrabbelde tekens te lezen.

ik studeer aan de pabo en wordt dus later meester. ik loop nu al voor het zesde jaar mee op de basisschool en zie de waarde die boeken kunnen hebben in het onderwijs. ik schrijf al mijn hele leven maar sinds ik les geef ben ik me gaan riochten op verhalen voor kinderen en er moet ook altijd iets van te leren zijn voor de kinderen.

De lol van het schrijven... Het is net alsof je in een spannende goede film zit. Ik zit helemaal in mijn eigen verhaal en kan er alle kanten mee op. Heerlijk om even weg te zijn van alles en in je eigen fantasie weg te kruipen. Het verbeteren en het mooier maken van het verhaal is natuurlijk ook erg leuk om te doen. Ook de complimenten van mensen om je heen zijn goud waard en echt super! Al doe ik het in eerste instantie puur voor mezelf.

(Off topic)@ Sarenata: wat een mooie nickname heb je. Laatst was ik bezig met een idee en iemand vroeg me: waarom juist dat? Waarom schrijf je in vredesnaam over zo'n onderwerp? Mijn antwoord was: ik wil weten hoe iemand in zo'n situatie reageert. En dit is de drijfveer voor veel van mijn verhalen.

Bij tekstschrijven iets creëren waarin je zelf gaat geloven: o, zit het zo? Bij schrijven veel van bovenstaande punten. Heel mooi vind ik het als personages tot leven komen en 'besluiten' om een andere weg in te slaan dan jij voor ogen had. Heel boeiend.

wanneer het als vanzelf -via mijn vingers- op het scherm verschijnt. Dat zijn momenten waarop je weet dat je goed zit. En dat is behoorlijk lollig.

@Dargor: :thumbsup:

Wat Dargor en tantebetje beschrijven (# 3 en 6) kan ik wel begrijpen, wat motivatie betreft. Alleen voel ik het niet als een pijnlijk proces. Ik vind het iedere keer weer een uitdaging om een gedicht zo te schrijven, dat het weergeeft wat ik voel. Als dat niet lukt leg ik het een tijd weg en zie later wel weer verder. Met korte verhalen idem dito. Het schrijven, herschrijven, schrappen vind ik allemaal prachtig - zelfs het weggooien kan mooi zijn, wanneer je je realiseert dat het geschrevene geen toekomst heeft. Euthanasie dan maar, oftewel 'kill your darlings'. Dat geeft weer ruimte voor nieuwe dingen. Kortom: ik geniet er van. De feedback van anderen en het uiteindelijke resultaat geven me vaak wel een kick en vormen ook een extra stimulans om door te gaan. De lol in het scheppen van iets nieuws, daar beleef ik het meeste plezier aan.

Kan me goed inleven in de reacties hierboven! Ben zelf sociaal wetenschappelijk onderzoeker, en dan moet je wanneer je schrijft heel integer weergeven wat de mensen die je onderzoekt zeggen over een onderwerp. Dat is heel interessant, maar heerlijk vind ik het dan als ik in mijn vrije tijd verhalen kan schrijven die echt compleet uit m'n duim zijn gezogen! En dan lekker het verhaal spekken, lekker die grens opzoeken ;)

Het feit dat we onze gedachtes met letters op schrift kunnen zetten is al wonderbaarlijk. Schrijven geeft mij ruimte om na te denken, creatief te zijn. Hier brand het zonnetje van :-)

Soms is het inderdaad een pijnlijk proces en zit ik te piekeren en te proberen, maar lukt het me maar niet om iets zinnings neer te zetten. Andere keren gaat het dan weer bijna vanzelf en vind ik het een heerlijk proces. Lekker bij bossen lettertjes wegtikken. Ik weet dan welke kant mijn verhaal op moet en hoe. Niks kan me dan stoppen. Het ligt er dus aan. De laatste dagen zit ik in een vrij goede bui wat dat betreft. Verder is het de lol om een wereld te creeren met de ideeen uit mijn hoofd. Hoe voller het papier (scherm) hoe leger mijn hoofd. En dat is lekker, want doorgaans zit mijn hoofd overvol.

Ik heb geen psychiater nodig. Ik heb words. ;-) Ik vind het zoeken naar de juiste woorden geweldig om te doen. Soms ben ik helemaal leeg en komt er dus gewoon niets uit. Ik vóel me dan ook leeg. Maar dan komt er een moment - meestal onverwachts - dat ik denk: dát is iets om over te schrijven en dan rolt het er zo uit. Voel ik me meteen een stuk energieker. Soms heb ik alleen al één zinnetje die maanden blijft liggen, maar later altijd wel weer van pas komt; dan kan ik het verwerken in een column.

Leuk topic. Veel verschillende reacties, valt me op. Wat mijzelf betreft: Ik ben altijd graag met taal bezig geweest. Ik vind het leuk om een verhaal te bedenken en dat zo goed, leuk en origineel mogelijk uit te werken. Ik ben niet iemand met een onbedwingbare dwang tot schrijven, wat ik wel eens lees. Dat je iets ziet en daarover móet schrijven, direct. Of gedichten. Heb ik ook niets mee. Een pijnlijk proces, zoals ik hier wel eens lees? Nee, want dan zou ik het niet doen! Ik doe het voor de lol, maar anderzijds heb ik ook een duidelijk doel voor ogen: ooit moet het uitgegeven worden. Ik werk daar ook echt naartoe. Ben aan een roman bezig (reeds 18.000 woorden, zegt ze trots :)) en laat me verder niet afleiden door andere projecten, cursussen die het doel niet dienen of wedstrijden. Het leukste vind ik als alles lekker soepel uit mijn pols komt. Leuke grappen, goede dialogen en ik na een paar uurtjes weer tevreden achter mijn laptop vandaan kruip. Als mijn man (of schoonzus, of een vriendin) het dan mag lezen en er leuk op reageert, ben ik weer helemaal tevreden. Voorlopig dan... Want ooit... moet het uitgegeven worden! :)

De lol van het schrijven is voor mij het schrijven zelf en het maken van iets nieuws en iets goeds. Als ik iets maak vanuit mezelf, voel ik me goed. Al helemaal wanneer anderen ervan genieten.

Ik vind het heerlijk om een verhaal te 'bouwen'. Het geeft een fijn gevoel als je verhaal klopt. En soms heeft het voor mijzelf ook een verrassend einde. Schrijven is voor mij inspannend en daardoor ook ontspannend. groet, enn@

Voor mij is het dit: Een verhaal bedenk je in grote lijnen. Uiteindelijk gaat het verhaal via verschillende omwegen naar hetzelfde doel. Op gegeven moment gaat dit verhaal een eigen leven leiden. Citaten, personen en karakters blijven in mijn hoofd zitten als een stukje van iemands leven. mensen en omgevingen komen tot leven en dat vind ik zo knap van een verhaal.

Ik vind schrijven heerlijk om mee bezig te zijn. Geen pijnlijk proces. Nouja, wel eens 'hobbels', maar dat zit in alle interessante dingen. Het is een diepe drang: ik voel me niet lekker als ik niet schrijf. Heeft ook iets te maken met de dingen ordenen en op een rijtje krijgen, uitdrukken, controle... spelen met taal gaat het ook wel om, iets moois maken. Maar goed, dan hoef je het nog niet uit te willen geven natuurlijk. Dat ik dat wél wil, heeft te maken met de zendingsdrang die ik wel heb. Ik wil de wereld graag laten weten hoe het zit ;) Louise

(Off topic)@ Sarenata: wat een mooie nickname heb je. Laatst was ik bezig met een idee en iemand vroeg me: waarom juist dat? Waarom schrijf je in vredesnaam over zo'n onderwerp? Mijn antwoord was: ik wil weten hoe iemand in zo'n situatie reageert. En dit is de drijfveer voor veel van mijn verhalen.

Dank je voor het leuke compliment! Een combi van mijn voornamen... En de lol van het schrijven, ik heb er nog eens even goed over nagedacht... Het is alsof mijn hoofd steeds voller komt te zitten en door het op papier te zetten, voel ik een enorme rust. Misschien vreemd, maar ik vind het heerlijk! Het is toch geweldig om je eigen film op papier te knallen!

Dat het bij de kinderen komt die het nodig hebben. Dat het nog humorvol is ook!

Dat is wel een goeie, Mara! Uiteindelijk is dat ook een doel van creativiteit in het algemeen, dat het gezien wordt; het geeft een extra dimensie aan het plezier dat je er zelf beleeft aan het creeren ervan.

Met taal beginnen aan een verhaal of gedicht waarin gedachten en fantasiën worden verwerkt. En dan tot in de finesses blijven beeldhouwen, tot ieder detail van elke gedachte zichtbaar wordt. Uiteindelijk hoop ik een compleet beeld te hebben geschetst. Meestal geniet ik zelf wel van het resultaat. Dat is de lol. Ook al is het niet zo mooi geworden. Het verdwijnt dan in een map, maar ik gooi zelden iets weg. Ik lijd er nooit onder. En dan maar hopen dat anderen ernaar willen kijken...

Die ene zin, die ene formulering, die af en toe ineens op het beeldscherm verschijnt, en waar ik dan bijna verrukt naar kan zitten staren: heb ík die bedacht? Wat mooi!