Weet je reguliere werkgever/collega's dat je schrijft?

He gaaf! Hou ons op de hoogte van de eerste verbaasde reacties...

Ja, spannend!!! Ben benieuwd wat voor reacties je gaat krijgen!!

Eufdrie,

Ik zou er ook een mailing tegenaan gooien op de dag van (of de dag ervoor) de publicatie.

Ja, dat had ik zelf ook al bedacht. Een beetje reclame kan geen kwaad. Die mailing staat al klaar als Word-bestand met alles erop en eraan. Iedereen (ja werkelijk íedereen dus ook jij :wink: ) die in mijn mailbox staat, ontvangt dit begin september.

P.S. Spannend hè Alexa! Bereid je er maar vast op voor dat je heel wat keren hetzelfde verhaal moet vertellen :?

Wat een eer. Ik zie de mail met plezier tegemoet.

Ik ook!! En ik zal hem doorsturen naar iedereen die ik ken!

En hier moet je het ook nog even flink van de daken schreeuwen, hoor!

Hoe is het bij jou gegaan op je werk? Ben je echt bestookt met vragen? Hoe reageerden je collega's?

Je weet mijn adres, Eufdrie!

Was ook precies mijn vraag .... :oops:

Ja, hoor, stuur me maar een mail (via mailbutton hieronder) of een PB!

@Alexa: ik word nog bijna dagelijks bestookt met vragen. Over de inhoud, de research, hoe ik op het idee gekomen ben, hoe dik het is, je kunt het zo gek niet bedenken :D

Nou, inmiddels weten al mijn collega's mijn boek eraan zit te komen en ze vinden het allemaal geweldig. Eén probleempje alleen: mijn boek speelt zich af in een soortgelijke omgeving als waar ik werk en nu denken er een paar dat ik een soort Het Bureau geschreven heb. Hoe hard ik ook roep dat het compleet van a tot z verzonnen is, ze blijven vragen wie van hun erin voorkomt en hoe ik ze genoemd heb... Alsof ik zelf geen fantasie heb :? :lol: Volgende keer zal ik wel zeggen dat er nog zes delen komen en dat ze maar hééél aardig tegen me moeten blijven... :lol:

Ja geweldig. Als ze het lezen zul je ook wel commentaar krijgen dat je nu wel zegt dat je het verzonnen hebt maar dat paulette toch wel heel erg veel weg heeft van Barbara, behalve dan dat Barbara een monogaam huwelijk heeft en dat paulette al 3x gescheiden is omdat zij er een minnaar of 5 op na hield. Maar wel leuk dat ze zo reageren. Hier haald de ene helft de schouders op en de andere helft vindt het leuk of "leest het wel als het af is".

Een paar collega's weten dat ik schrijf. Eén ervan heeft zelfs het manuscript gelezen. Iedereen reageert enthousiast. Ze zijn ook erg geinteresseerd. Vragen hoe dat nou precies gaat als je een boek hebt geschreven. Hoe je aan een uitgever komt? Hoeveel werk het is? Waar je in 's-hemelsnaam je inspiratie vandaan haalt?

Wat ook opvalt is dat bijna iedereen denkt dat je er schat-hemeltjes-rijk van wordt. Dan krijg je vragen als "Wanneer stop je dan met werken?"

Mijn directeur vertel ik het pas als het boek bijna uitkomt. Als hij het dan al niet via de tamtam heeft gehoord. En een verrassing kan het nooit zijn, want ik schrijf iedere maand een column in het personeelsblad en ieder kwartaal in een klantenmagazine.

:lol:

Dat van dat rijk worden heb ik ook al vaker gehoord. Sommige mensen denken dat je zo 20.000 exemplaren verkoopt. Voorlopig droom ik daar nog alleen van!

Mijn boek schijnt vandaag al in sommige winkels te liggen. Net na de pauze (ik zit vandaag op mijn kantoorbaan) kwamen er 4 collega's stralend naar me toe, hadden ze alle 4 mijn boek al gekocht! Of ik even wilde signeren! Wist niet wat me overkwam!!
:shock: 8) :lol: :wink: :D (Dit waren even een aantal van de emoties die ik allemaal tegelijk voelde)

Ik ben heel benieuwd naar het boek van Kim uiteraard, maar ook van Wouter. Ik zelf ben bezig met een roman waarin allochtonen er niet zo goed van afkomen.

Mooi je hebt dus losse vingers van het oefenen.

Dat is de warming up. Nu nog even rekken en je kan beginnen, Kim.

Ik haal deze topic maar eens naar voren.

Ik heb mijn baas verteld dat ik een (jeugd)boek heb geschreven en dat het in februari uitkomt. In mijn arbeidscontract staat dat ik, zonder toestemming van mijn werkgever, geen bijbaan mag hebben. Nu is dit natuurlijk een hobby, die toevallig iets uit de hand loopt, maar toch.
Zijn reactie was echter bijzonder positief. Hij vond het hartstikke leuk en was erg geinteresseerd in hoe het nu allemaal in zijn werk gaat. Hij vroeg zelfs of hij een gesigneerd exemplaar kon krijgen etc etc. Dat viel dus niet tegen.

Toen kon ik het ook wat collega's vertellen en ook daar louter positieve reacties. Ik kwam er wel weer achter dat maar weinig mensen weten wat er bij komt kijken om een boek te schrijven. Sommigen denken dat je het wel even doet, anderen denken juist weer dat je er altijd jaren mee bezig bent. Grappig om te ervaren.

in feite weet niemand dat ik schrijf... behalve mijn vrouw en jullie dan.
En dit wil ik zo houden tot ik en boek geschreven heb. Dat zal pas de verrassing zijn. :)
En mijn baas interesseert zich daar niet in. Ik werk in een groot bedrijf met zo'n slordige 500 medewerkers.

Mijn directe collega's weten dat ik schrijf.
Ze zijn heel nieuwsgierig, positief & geinteresseerd en geven (als ik wat laat lezen - nb dit gebeurt niet heel vaak) feedback waar ik wat aan heb.

Omdat ik schrijf, krijg ik regelmatig kleine schrijfopdrachten mijn kant opgeschoven (bv via de afdeling Communicatie: stukjes voor het donateursblad of de website. Ik heb ook een keer een perbericht geschreven toen er geen persvoorlichters op kantoor waren).

Ik heb er vrij lang over gedaan voor ik het vertelde, vond het in eerste instantie een beetje eng (Wat als ze wat willen lezen? Wat als ik me onder druk voel staan m.a.w. "ben je nou nog niet klaar met je boek"?) maar ben achteraf gezien blij dat ik het verteld heb - want de reacties die ik krijg zijn leuk.

Wat Rapid zegt over dat sommige mensen zich niet realiseren wat erbij komt kijken als je een boek schrijft: dat ervaar ik ook. Ik ben nu bezig met het redigeren van de eerste draft van het boek waar ik op dit moment mee bezig ben, en een collega zei dat ze dacht dat je het 1x doorleest en het dan klaar was.
Was het maar waar...!
Maar ik denk dat het hezelfde is als zoveel dingen: tenzij je het zelf doet, realiseer je je niet hoeveel werk/tijd iets kost.

Op mijn werk weten ze niet dat ik schrijf, om eerlijk te zijn durf ik het niet ronduit te zeggen tot er misschien ooit een boek van mij uitkomt :roll: , ik ben bang voor de reacties, al klinkt dat ook weer stom. Ze weten wel een beetje dat ik schrijf, want toen ik vorig jaar 2 schrijfwedstrijden vertelde ik het ook, maar toen kreeg ik geen leuke reacties. Een paar collega's merkten zelfs op: "Heb je niks beter te doen?" en "Lekker duf zeg!" Overigens, ik heb verder wel leuk werk hoor en mijn meeste collega's zijn best aardig. Maar ik zeg er nix meer over tot er ooit een boek van mij in het schap ligt. Eens kijken of ze dan nog van die onzinnige opmerkingen maken 8)

Ik ken dat gevoel, Kiwi. Iedereen zat me een beetje meewarig aan te kijken als ik erover begon. Het is blijkbaar moeilijk te begrijpen dat schrijven gewoon een hobby kan zijn.
Maar nu mijn boek wordt uitgegeven, ben ik dat kwijt. Nu wil iedereen ineens wel weten hoe het in zijn werk gaat. Velen denken dat je meteen kan stoppen met werken.

:lol: :lol: :lol: :lol:

Alsof fulltime schrijven géén werk is. 8)

Siska, je weet wel wat ik bedoel.

Enne....als ik full time zou kunnen schrijven, zou ik van mijn hobby mijn beroep maken. Ik heb geen hekel aan mijn werk, maar dat zou toch anders voelen.

Rapid, over fulltime schrijven gesproken, heb je al eens opgeteld hoe veel uur je per week schrijft? Vanaf 32 uur mag je het al een fulltime job noemen hè.
Dus misschien heb jij wel twéé fulltime banen momenteel. Wees trots op jezelf!

De mensen kijken altijd nog een beetje raar naar me als ik zeg dat ik meer dan 40 uur in de week werk - ze zien mij maar twee dagen in de week naar mijn werkgever gaan en zien niet dat ik nog 25-30 uur in de week voorovergebogen over mijn laptopje leef. :?

Maar het voelt bij mij niet als werk. Ik zie het als ontspanning. Het staat op hetzelfde niveau als hardlopen bijvoorbeeld. Alleen ben ik blijkbaar beter in schrijven dan in hardlopen......
Het plezier staat voorop en ik vind het heerlijk om te doen en mijn fantasie een loopje te laten nemen met de pen.

Idd, bij mij precies hetzelfde. Ze kijken dan zo :shock: naar me en zeggen: 'en dat vind je nog leuk ook?'