Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 440 Tot in eeuwigheid

 

Zijn glimlach verwarmt haar hart. Voorzichtig knuffelt ze hem, zijn schouders voelen zo ongelooflijk breekbaar. Er is niet veel meer over van de stevige bovenarmen waarin ze zich altijd veilig en geborgen wist. Zijn hele lichaam is nog slechts een schim van de gespierde hunk die hij altijd was geweest.

Zolang als ze zich kan herinneren, is hij in haar leven. Op de kleuterschool pikten ze elkaars legoblokken, op de basisschool trok hij altijd aan haar vlechten en noemde haar “rooie”. In de brugklas kwam hij steevast naast haar zitten, tot hilariteit van haar vriendinnen. ‘Hij is op jou,’ hoorde ze dan achter zich, dat vond ze zo gênant. Uiteindelijk moest ze toegeven dat hij de liefde van haar leven was.

Martijn werd beroepsmilitair en werd een paar keer uitgezonden, kwam gelukkig altijd heelhuids thuis. De ziekte die zijn lijf binnensloop beschouwde hij aanvankelijk als een zoveelste vijandige macht; hij liet zich niet klein krijgen. Dood? Dat stond niet in zijn boekje, overleven wel.
Boterbriefjes had hij altijd onzin gevonden, maar na het zorgelijke gesprek over het onvermijdelijke verraste hij haar met een aanzoek. Nou ja, soort van. En passant maakte hij de opmerking dat hij het prettiger vond haar als zijn echtgenote achter te laten dan als “vriendin van” en Valentijnsdag leek hem wel “leuk”.

Al snel bleek dat hij de geplande datum niet ging halen, maar Martijn was vastbesloten zich aan zijn belofte te houden en zo zat ze een paar dagen later in een geleende trouwjurk naast haar grote liefde in de kapel van het ziekenhuis. Met alleen de wederzijdse ouders dronken ze na afloop nog een glaasje bubbels in de door de afdeling geïmproviseerde huwelijkssuite.

Zijn warme, sterk vermagerde hand haalt haar uit haar overpeinzingen.
‘Waar denk je aan, mijn lief?’
Ze kan een traan niet onderdrukken, snel veegt ze hem weg. De druk van zijn hand verstevigt. ‘Niet huilen.’
‘Nee, ik huil niet. Waarom zou ik? Ik ben tenslotte getrouwd met de allerliefste.’
Ze kruipt dichter tegen hem aan en luistert naar zijn ademhaling. Het regelmatige op en neer bewegen van zijn borstkas heeft iets rustgevends.

Ze schrikt wakker als ze een hand op haar arm voelt. Naast haar staat een verpleegkundige en het valt haar op dat het oorverdovend stil is in de kamer. In een reflex draait ze haar hoofd opzij.
Zachtjes streelt ze zijn ontspannen gelaat en fluistert: ‘Tot de dood ons scheidt.’

 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief, mooi verhaal en vooral het slot vind ik ontroerend. Je zet het karakter van de man goed neer: stoer, soldaat, geen soft gedoe rond het ten huwelijk vragen. Cool.

Alleen deze zin loopt niet: "maar Martijn was vastbesloten zich aan zijn belofte te houden en zo zat ze een paar dagen later in een geleende trouwjurk naast haar grote liefde in de kapel van het ziekenhuis" het lijkt erop dat je hier in de zin van perspectief wisselt.

Graag gelezen,
Taco

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dat is het zeker, Krieltje. Ik baseerde het op een waar gebeurd verhaal.

Taco, volgens mij verander ik daar niet van perspectief. De hp geeft aan dat Martijn vastbesloten was. Dankjewel voor je verder positieve reactie.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Mooi verhaal(d). Halverwege haakte ik een beetje af, maar dat komt denk ik meer doordat ik wat moe ben. 😉 Naar het eind toe haakte ik weer aan. Ik zal nog een keer terugkomen om te kijken of het dan anders is.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Fief, er zijn meerdere koppels die nog huwen als een van de partners ongeneeslijk ziek is, maar je schets hier wel een bijzondere situatie. Met het 'boterbriefje' heb ik iets bijgeleerd, de uitdrukking kende ik niet (en ik ken er 'pertang' veel). 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Gi, het verhaal is losjes gebaseerd op een voorval dat zich een paar maanden geleden voordeed in het ziekenhuis waar ik werkzaam ben. Alleen was het toen de vrouw die twee dagen na de huwelijksvoltrekking aan de gevolgen van haar ziekte overleed. 
Fijn dat ik je nog iets nieuws kon vertellen.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Fief, je hebt een mooie smartlap uit de pen geschud, en uit het leven gegrepen. Dit najaar zat ik vaak in het ziekenhuis (schoonpa een week KO op de IC, niertrans ging mis, op het randje, maar gaat weer veel beter) dus ik kan me goed voorstellen dat je zulke verwikkelingen meemaakt.

De slotzin heeft voor mij wat dubbels: Met die woorden zegt ze feitelijk dat ze gescheiden zijn, maar bedoelt ze denk ik juist het omgekeerde. Heeft wel wat.

Ik denk verder dat je 'verstevigt' bedoelt.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel, het einde is ook dubbel. Met de dood houdt het wel op.

Verstevigt is het geworden.

Laat ik nou op een dialyseafdeling werken. Sterkte met je schoonpa.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief, je titel en je laatste zin zijn de paradox van je verhaal. En natuurlijk is de dood een punt. Maar uiteraard geen einde aan de liefde voor iemand. Zo kunnen beide zinnen prima in je verhaal staan.

Het is een verdrietig en ontroerend tafereel en ik wil heel graag geraakt worden, maar dat gebeurt net niet. Waarom? Daar kan ik mijn vinger nog niet op leggen. Het is namelijk wel gewoon goed geschreven. 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Chantal, bedankt voor je reactie. Misschien te matter of fact geschreven? Ik gacer nog eens over nadenken.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het zou kunnen schelen als je erop let dat je minder vaste uitdrukkingen en meer concrete woorden gebruikt. Dat maakt je tekst verrassender. Voorbeeld:

'Na de middelbare school ging Martijn het leger in, werd een paar keer uitgezonden, maar kwam altijd heelhuids thuis. Tot er een vijand zijn lijf binnensloop waartegen hij niet bestand was.'

'Martijn werd beroepsmilitair. Hij genoot van het avontuur en van de spanning. Hij genoot zelfs van de missies naar Afhanistan en Mali. Vrienden gingen dood, maar Martijn niet. Martijn gaat niet dood. Maar nu gaat hij dood.' Zoiets.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Tja Kruidnagel, dat is ook een kwestie van smaak. Ik ga er nog eens over nadenken. Bedankt voor het meedenken.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Om eerlijk te zijn lees ik dat in de handboeken, Fief. Maar mijn voorbeeld is natuurlijk mijn vermaledijde smaak, dat sowieso.