Lid sinds

2 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#437 Spoor 5

(Herziene versie- experiment met tt en meer beleving van de HP- geen hoogstandje maar wel een stap in het leerproces)

Margot loopt langs de poortjes het station op en haast zich, tussen de mensen door, de trap op naar het perron.

 ‘Verdorie! Waarom is het hier zo druk?’    Ze wringt zich tussen de menigte, maar het heeft geen zin; het staat bol van de mensen in natgeregende jassen die bellend en hoestend met haar wachten.

Ze hoort een omroep, ‘Beste reizigers, de trein van 8:40 richting Amsterdam Centraal heeft een vertraging van.’  Margot registreert de rest van de omroep niet. Ze voelt haar kaken weer aanspannen en haar rug samentrekken. Ze weet dat ze een trein eerder had moeten nemen. De tranen staan haar in de ogen. Ze sluit haar ogen om ze weg te drukken.

En dan, zomaar, tussen de kakofonie van de hoestende medereiziger, een remmende trein, het gefluit van een conducteur, blatende zakenmannen en enkele zeurende kinderen, klinkt zacht pianospel. Het bereikt het perron zo bescheiden en prachtig als dat meisje op de Nachtwacht van Rembrandt. Een stevig en toch ingetogen legato in majeur. Margot voelt hoe haar rug ontspant. Het is alsof de trillingen van de muziek haar omhelzen. En daar, midden op het perron laat ze de tranen over haar wangen rollen.

(Herziene versie)

Margot liep langs de poortjes het station op en haastte zich, tussen de mensen door, de trap op naar het perron. Een vertrouwde plek waar ze al jaren kwam, van en naar het werk toe. Het was druk die ochtend. Drukker dan normaal. Ze probeerde die drukte te ontvluchten, maar waar ze ook keek; het stond bol van de mensen in natgeregende jassen die bellend en hoestend met haar wachtte.

Op het bord las ze dat de trein vijf minuten vertraging had. Ze baalde dat ze zo hard de trap op had gerend. Dat het nutteloos is om je te haasten, dacht ze. Dat ze weer dom was, dacht ze. Ze voelde zich machteloos en de tranen stonden haar in de ogen. Hoe kom ik de dag door, dacht ze. Ze sloot haar ogen om de tranen weg te drukken.

En toen, zomaar, tussen de kakofonie van de hoestende medereiziger, een remmende trein, het gefluit van een conducteur, blatende zakenmannen en enkele zeurende kinderen, klonk zacht pianospel. Het bereikte het perron zo bescheiden en prachtig als dat meisje op de Nachtwacht van Rembrandt. Een stevig en toch ingetogen legato in majeur. Margot voelde hoe haar rug ontspanden. Het was alsof de trillingen van de muziek haar omhelsde. En daar, midden op het perron liet ze de tranen over haar wangen rollen.

 

 

(Oorspronkelijk versie)

Als er iets wat die ochtend niet in de lucht hing was het hoop. Dat wist Margot zeker. Ze had hoop namelijk afgezworen. Hoewel ze het in eerste instantie best kinderachtig van haarzelf had gevonden, voor een vrouw in de veertig, besloot ze dat het een verstandige stap was naar een gelukkig leven; want wie niets hoopt heeft ook niets te verliezen. En verlies was voor haar te pijnlijk geworden. Dit jaar, zou ze haar leven aanvaarden zoals het was en niets meer dan dat.

Ze liep langs de poortjes het station op en haastte zich, tussen de mensen door, de trap op naar het paron. Een vertrouwde plek, waar ze al jaren kwam, van en naar het werk toe. Het was druk die ochtend. Drukker dan normaal. Margot probeerde het te ontvluchten, maar waar ze ook keek; het stond bol van de mensen in natgeregende jassen die bellend en hoestend met haar wachtte.

Op het bord las ze dat de trein vijf minuten vertraging had. Ze baalde dat ze zo hard de trap op had gerend. Dat het nutteloos is om je te haasten, dacht ze. Ze voelde zich machteloos en de tranen stonden haar in de ogen. Ze sloot haar ogen om ze weg te drukken.

En toen, zomaar, tussen de kakofonie van de hoestende medereiziger, een remmende trein, het gefluit van een conducteur, een blatende zakenman en enkele zeurende kinderen, klonk opeens, zo bescheiden en prachtig als het meisje op de Nachtwacht van Rembrandt, zacht pianospel. De muziek kwam van het stationshal, beneden. Een stevige toch ingetogen legato in majeur. Margot voelde hoe haar rug ontspanden. Het was alsof de trillingen van de muziek haar omhelsde. En daar, midden op het paron rolde de tranen over haar gezicht. Tranen van ontroering; dat geluk je soms hoe dan ook, gewoon wordt geschonken. Dankbaar voor de onverwachte omarming, stapte ze rustig de trein in.

 

Lid sinds

1 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Beste Kerman, een muzikaal pareltje zorgt in je verhaal voor een geluksmoment van Margo (of Margot?) en doet haar sombere stemming omslaan. Dat heb je mooi geschetst, ik kan me daar iets bij voorstellen. Ik vind alleen dat je verhaal wat moeizaam op gang komt; zonder de eerste alinea zou de boodschap ook overkomen, ik vraag me af wat die alinea toevoegt.

De groeten van Chezz 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kerman,

Mensen zijn afgestemd op muziek, dat laat je mooi zien hier. Ik ben het meyt Chezz eens dat het wat langzaam op gang komt. GG

Grtz,
Taco

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kerman, de tweede versie is beter. Het is mooi beschreven, maar ik vind de reactie op een vertraging van vijf minuten eerlijk gezegd te overdreven. Zo zou je naar mijn idee eerder reageren als je de trein net voor je ziet vertrekken terwijl je xo je best hebt gedaan om het te halen. 

Het reikte het perron zo bescheiden en prachtig als dat meisje op de Nachtwacht van Rembrandt. --> reikte moet bereikte zijn, denk ik. Mij ontgaat de vergelijking van een muziekstuk met het meisje van de Nachtwacht.

Naar mijn idee komt het verhaal mooier tot zijn recht als je het in de tegenwoordige tijd zet. Dan leest het intenser.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kerman,

Een prachtig verhaal, waarin de kracht van muziek goed tot zijn recht komt. Je schrijft een mooi contrast met de drukte: bellende en hoestende mensen na een vertraging zijn een mooie sfeeromschrijving voor een minder fijn moment. 

Vijf minuten vertraging op zichzelf is echter wel wat weinig om er zoveel gewicht aan te geven als je personage doet. Tenzij daarmee een overstap gemist wordt en er daardoor iets belangrijks gebeurt (te laat komen op een sollicitatiegesprek of een begrafenis, zoiets.) Meld in zo'n geval waarom een korte vertraging zoveel met zich meebrengt, of laat de vertraging (en daarmee de irritatie) verder oplopen. 

Maar buiten dat is je verhaal erg mooi en prettig leesbaar!

Groet,

Nadine

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi geschreven verhaal. Ik vraag me af of het niet mooier wordt door het in tt te zetten. Wellicht loont het de moeite hier eens mee te experimenteren.

Verder had ik het wel leuk gevonden als de hp zo opgaat in de muziek dat ze haar trein mist, maar dat is mijn gevoel voor humor en verlangen naar een sterk slot.

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kerman, Een mooi thema en op het station tref je vaker mensen die geraakt worden door iemand die achter de vleugel/piano plaats nam. De ergernis van een te late trein kan groot zijn als je dat vaak achtereen tegenkomt, of idd echt ergens op tijd moet zijn en je geen vroegere trein nam voor de zekerheid. 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kerman, eens met vorige sprekers; mooi verhaal dat de kalmerende uitwerking van muziek treffend illustreert. Kun je nog eens kijken naar 3x 'dacht ze' in de 2e alinea? Mij lijkt dat iets te veel van het goede. Een paar kleine zeurtjes betreffen de enkelvoudsvorm of de meervoudsvorm bij 'mensen die met haar wachtte' ,  'rug ontspanden' en 'trillingen omhelsde'. 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Ik kan me de ergernis wel voorstellen, aangedreven door een overvol perron. Ik ben het met de suggestie van Musinius eens, probeer de tegenwoordige tijd eens. 

Wat mij betreft is het nog wat te beschrijvend. Daardoor kom ik niet dicht op de hoofdpersoon en met name de ergernis. Een paar flarden (interne) dialoog waarin de ergernis getoond wordt ('Verdorie, wat een drukte!) of een citaat van de omroepstem die de vertraging aankondigt (Beste reizigers, de trein van ...) zou me helpen.

Voor mij een goed verhaal, dat met wat kleine aanpassingen een heel goed verhaal kan worden.

Lid sinds

2 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Jeetje, wat een cadeau om zoveel feedback te mogen ontvangen. :) Dank voor jullie input. Ik ga dit stuk omzetten naar de tt; dank Hadeke, Musonius en Fief! En Musonius, dank voor je humoristische tip; heerlijk :); ik ga er mee aan de slag. Elrie en Nadine, hartelijk dank voor jullie terechte opmerkingen over de geloofwaardigheid van dit stuk. Ton en Hadeke ook dank voor jullie vraag om beter te kijken naar de hoge beschrijvende gehalte van dit stuk. OOk Komende week probeer ik jullie input mee te nemen in het schrijven. En uiteraard ga ik dit stuk nu aanpassen. Fijn weekend nog!

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi verhaal en leuk om te zien hoe je eraan gewerkt hebt. Ik vind dit een lastige opdracht en jij laat zien waarom. Die prachtige geluksmomentjes zijn zo persoonlijk en moeilijk over te brengen. Je hebt het jezelf niet gemakkelijk gemaakt. Wat ik mooi en herkenbaar vind is dat dit geluksmomentje komt op een dag dat alles tegen lijkt te zitten. Misschien kun je dat nog iets zwaarder aanzetten.

‘Hoe kom ik de dag door?’ fluistert ze. Oh Vera, verbeeld ze zich, ja nee, ik ben niet te laat. Ik kom slechts om mijn ontslag indienen. Ik ga namelijk op wereldreis. Deze gedachte wordt vervolgd door een harde dreun van het besef dat ze blut is.

Hier heb ik een beetje moeite om de gedachtegang van je hp te volgen.

Hoewel ik niet de beleving heb van Margot vind ik dat je een geloofwaardig verhaal hebt neergezet, goed gedaan.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Kerman, de laatste versie is de beste: de beschrijving van het geluksmoment van een vleugje muziek dat alle rest doet vergeten in de razende wereld rondom je.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

De herziene herziene versie vind ik lekker hoor. Alleen leg je het aan het einde wel erg dik bovenop. Wat als je de laatste twee regels schrapt? Dan eindigt het mooi en mis je denk ik niets. Inderdaad, schrijven is schrappen.

Lid sinds

2 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dankjewel Gi, en Martin inderdaad, je hebt gelijk; Ik schrap, bij dezen,de laatste twee regels.