Wat vreemd dat het plein leeg is, ik dacht dat het vandaag marktdag was. Ach ik vergis me, het was op maandag dat die gekke meneer Pronk mij een bokking bracht. Die had hij voor mij gekocht toen hij met verpleger William mee mocht om inkopen te doen.

Hij kan aardig zijn, die Pronk, maar soms overdrijft hij wel een beetje. Hoe hij het onlangs weer klaar speelde om aan de haal te gaan, is mij een raadsel. Hij moet wel heel pienter zijn om het beveiligingssysteem te omzeilen. Nu ja, intelligent is de man wel of hij is het alleszins geweest. Voor een middeleeuws historicus en emeritus hoogleraar aan de UvA, vind ik het niet behoorlijk dat medepatiënten hem het professortje noemen.

Telkens hij mij ziet spreekt hij mij aan met Jonkvrouw de Schouwer en geeft hij mij een handkus. De man is een geboren verteller. Laatst beschreef hij hoe het er in de Middeleeuwen aan toeging bij edellieden. Als kind van de adel kon je niet kiezen met wie je wilde trouwen. Jonkvrouwen werden door hun ouders uitgehuwelijkt. De adel leefde in grote stenen huizen of kastelen waar ze bescherming boden aan de boeren die ze in dienst hadden. Hier komt de uitdrukking ‘steenrijk’ vandaan. Wiens ouders veel landerijen en een kasteel bezaten was een geknipte bruid of bruidegom.  

Al ben ik op mijn leeftijd nog steeds een jongejuffrouw, een edelman die mij in zijn pronkvilla wil binnenhalen is meer dan welkom.

Ach, meneertje Pronk toch, wat moet ik met hem aanvangen? Als ik hem naar de gesloten afdeling terugstuur, gaat hij zonder twijfel weer fulmineren over de beulsknechten die hem naar het schavot leiden en de vermaledijde pastoor die hem de biecht wil afnemen. Hoor ik nu geen merel zingen? Die vogels hebben het tegenwoordig ook hard te verduren. Laat ik wat op dit bankje rusten alvorens ik terugkeer naar de instelling.

Wat een toeval. William komt aangereden met de ziekenwagen. Hij stopt. Ik stap in en vraag waar hij vandaan komt. Hij heeft net meneer Pronk naar het ziekenhuis gebracht. Die is gevallen terwijl hij door de gangen raasde en alsmaar riep dat iemand hem dringend naar de kerk moest voeren. Hij zou vandaag trouwen met de edelvrouw die hij ten huwelijk had gevraagd.

Terug in de instelling trekt Laura de Schouwer haar witte doktersjas aan en droomt weg. Er komt een ridder in harnas aangereden met een sierlijke pluim op zijn helm. Hij stapt van zijn paard en klapt het vizier open. Het is meneer Pronk. In zijn hand heeft hij een bokking.

Op haar vraag heeft William eerder het dossier van Pronk op haar desk gelegd en klopt nu aan bij de dokter. Hij krijgt geen gehoor en opent de deur. Met gesloten ogen leunt mevrouw de Schouwer achterover in haar bureaustoel en kust een foto van haar patiënt.

Hier ben ik nu niet welkom, denkt William en sluit ongemerkt weer de deur.