#345 Vijfenzeventig-drie, vijfenzeventig-vier

Dus als ik het goed heb, ben je hem al een aantal keer gepasseerd zonder elkaar te herkennen. Ik ben benieuwd wat hem deze keer de klik deed maken.

Lekker verhaal, Ton. Uit het leven gegrepen. Jammer genoeg zijn de fillers op - je moet het rooien als ouwe stompen onder mekaar.

Hoi Ton, mooi verhaal. 
Ik sluit me aan bij de opmerking van Tilma over de ontmoeting. Misschien is het logischer dat je ziet dat de vertrouwde krantenverkoper weg is en er ineens een andere krantenverkoper staat die jou herkent. Maar verder originele invulling van de opdracht en met plezier gelezen.

Dit is een verhaal uit de tijd dat er 'zogezegd' nog gewoon een café kon binnengegaan worden! Erg ongeloofwaardig! :)

smoezelige kleren... moest ik even googelen. Dat is dus geen kostuum!

Erg Badhemd verhaal. En toch blijft het speuren naar een café waar je badhemdachtig vier bier kan bestellen!

Hoi Tilma, dankjewel voor je reactie.
Je legt de vinger op een plek, waar ik bij het schrijven enige aarzeling had. Uiteindelijk kwam ik tot deze tekst, op basis van de redenering dat er minimaal 20 à 25 jaren voorbij zijn gegaan (mensen veranderen; ze zien er beiden heel anders uit) en het feit dat het contact met een Straatnieuwsverkoper doorgaans zeer aan de oppervlakte blijft. Daarbij was het Mollema die, nadat hij HP enkele keren heeft zien langskomen, deze keer een vaag gevoel van déja vu krijgt en HP daarom peinzend aankijkt bij het overhandigen van het krantje. Terwijl HP in de supermarkt is, gaat bij Mollema een lampje branden.

Hoi Bob, fillers ... wie gebruikt ze niet, tegenwoordig?  

Hoi Fief, dankjewel voor je complimenten. De ontmoeting en het pas laat vallende kwartje: zie mijn uitleg aan Tilma.

Hoi Tony, dankjewel voor je reactie. Bij fictieve vertellingen is de geloofwaardigheid wel vaker een dingetje. Als we na de lockdown samen naar de kroeg gaan, drinken we er samen vier op je gezondheid. 😜🍻

Goed geschreven verhaal. Met plezier gelezen.

Ik vind de late herkenning zeker niet ongeloofwaardig. Elkaar niet herkennen, zeker na zo'n lange tijd, is sowieso heel goed mogelijk. Toch kan iets (een woord, een stemgeluid, een bepaalde blik) maken dat er ineens iets gaat dagen.
Wellicht is het een idee om deze trigger (om maar eens een mooi Nederlands woord te gebruiken) te beschrijven, maar voor mij is het niet echt nodig.

Ha Ton! 

Ik ben opgegroeid in het decennium van de eeuwige vrede, vlak voor het einde van de geschiedenis, tussen de val van de Muur en de aanslagen op Twin Towers, met als stoorzenders de Balkanoorlog en operatie Desert Storm, die ik nog wel cool vond, dus aan de dienstplicht ben ik nog ternauwernood ontsnapt. Maar ik ken natuurlijk de verhalen, via via, want mijn vader ging ook al niet, ik denk iets met broederdinges, hij was de zoveelste in een megagezin, en wat mijn opa in de oorlog heeft gedaan, geen idee, hij was boer. Qua dienst: ik kan me ook echt niet voorstellen hoe dat daar ging met rijp en rauw door elkaar. Een soort basisschool voor halfvolwassen jongens zonder vriendin ter plekke, voortgeblaft door een soort badmeester op het droge?

Maar ik vind het een mooi verhaal.

Mooi geschreven verhaal Ton! Je maakt me nieuwgierig naar de geschiedenis van Mollema. Het doet toch wel iets met je als je een oude vriend in zo'n hoedanigheid terugvindt. Misschien is dat sentiment het enige dat ik in je verhaal mis?

'Ik heb met hem te doen': ik denk dat dit de zin is, die het lastiger maakt om te geloven dat je de verkoper nooit eerder hebt herkend. As je het algemener zou trekken? Dus bv : "Ik heb altijd te doen met dit soort types". Hierdoor krijgt Mollema geen eigen gezicht, maar wordt hij onderdeel van een groep en dus als individu onzichtbaarder.

Hoi Chantal, dankjewel voor je complimenten.
De geschiedenis van Mollema ken ik niet, hij en de HP kwamen elkaar eerder tegen in militaire dienst, in het verre verleden. Ze hadden niet het type vriendschap dat da afloop van de diensttijd een bloeiende voortzetting beleefde. Dat HP hem nu uitnodigt voor een biertje, komt voort uit de behoefte om met een lotgenoot nog eens herinneringen op te halen aan 'die goeie ouwe tijd.' Waarbij ik niet uitsluit, dat enige compassie met de Straatnieuws-verkoper ook een duit in het zakje deed. 
Jouw suggestie 'het algemener te trekken' bracht mij ertoe nog eens stil te staan bij de (niet-)herkenning die bij meer lezers een rol speelt. En daardoor heb ik in het begin 'de man' veranderd in een meer onpersoonlijke groep verkopers. Dankjewel, Chantal.   

Hoi Musonius, dank voor je complimenten. De (niet-)herkenning heb ik n.a.v. de suggestie van Chantal aangepast.

Hoi Kruidnagel, op je eigen wijze beschrijf je het tijdsgewricht waarin je bent opgegroeid. Een interessante analyse. Je hebt daardoor het concept 'dienstplicht' gemist, met alle pro's en contra's die dat voor generaties jongelingen impliceerde. Nu ik jouw typering van de militaire dienst lees, krijg ik een brede grijns op mijn gezicht. Misschien komt dat wel door een stukje herkenning ...😉

Wellicht is een kleine toelichting op de titel op zijn plaats. Destijds werd men opgeroepen voor een bepaalde lichting, die werd genoemd naar het jaartal en een volgnummer. Zo was 75-3 de derde lichting in 1975 en 75-4 de vierde lichting in dat jaar. De lichtingen kwamen op in de oneven maanden van dat jaar en je zwaaide af na (toen) zestien maanden. Zo kon Mollema afzwaaien in augustus 1976 (i.c. 16 maanden na zijn opkomst in mei 1975) en HP twee maanden later.

Hoi Ton, goed geschreven. Je hebt de opdracht op een originele manier aangepakt. 

Kleine aanmerkingen: Ouwe poep gaat over militairen, maar moest ik opzoeken, het zei mij niets. En wanneer je "straatnieuws" met "het" ervoor zegt, wordt dit geschreven zonder hoofdletter. 

De titel vind ik leuk, goed dat je hem nog even toelicht.

Ja, de band die oude maten blijven voelen hoezeer ze ook uit elkaar gegroeid zijn en daardoor ook alleen maar op dat verleden kunnen leunen. Een echt Ton verhaal, dat is een compliment. 😀

Ton,

Erg mooi verhaal, weer een creatieve invulling van de opdracht. Ik vind het - zoals hierboven al besproken is - niet ongeloofwaardig dat de verteller de man eerder is gepasseerd, zonder hem te herkennen. Wel zou het inderdaad interessant zijn om een trigger te noemen, een moment of waarneming, die ervoor zorgt dat deze herkenning nu wel plaatsvindt. 

Verder complimenten voor de levendige dialoog en de omschrijvingen van het leven in dienst. Deze ontmoeting zou een heel interessant uitgangspunt zijn voor een langer verhaal, denk ik!

Bedankt voor je inzending, ik heb het verhaal met plezier gelezen! 

Hoi Ton, ik vind dat je de jovialiteit tussen de twee kameraden leuk weergeeft. Militairen schijnen altijd een band te houden als ze samen gediend hebben en dat haal ik hier goed uit.

Leuk!

Hoi Ninavs, dankjewel voor je complimenten. Het idioom en de kretologie van eender welke groep zal vaker bij mensen uit andere leeftijds- of andere categorieën vraagtekens kunnen oproepen, het lijkt me onvermijdelijk bij het typeren van zo'n groep.
Wat de hoofdletter bij Straatnieuws betreft: volgens mij is het een eigennaam, net zoals Volkskrant, Algemeen Dagblad etc. 

Hoi Hadeke, een mooi compliment, je kleurt mijn dag. Dankjewel.

Hoi Lotte, dankjewel voor je complimenten.
Wat betreft de trigger: eerder gaf ik aan dat ik bij het schrijven ervan uitging dat Mollema kennelijk een déja vu had toen hij HP zag langslopen. In de tekst heb ik de trigger niet verder uitgewerkt, anders dan dat Mollema hem 'een moment peinzend aankijkt.' Immers, het hele verhaal is vanuit de ik-figuur geschreven, die niet in het hoofd van Mollema kan kijken.

Hoi Karinska, dankjewel voor je complimenten.
Wat je zegt over de band na de diensttijd herken ik wel, zij het uit verhalen van anderen. Zelf heb ik er zelf geen actieve herinnering aan: degenen met wie ik ooit diende (en ja, ik was van 75-4 en gelegerd in 't Harde) heb ik later nooit meer ontmoet, zelfs niet toen ik twee keer 'op herhaling' moest.

Ha Ton, die laatste zin, om helemaal bij weg te dromen. Met een maatje op 't terras en dan alvast vier bier in plaats van twee bestellen. Wat ik heel sterk vind aan je verhaal is dat je een heel normale dagelijkse situatie hebt geschreven, en het verhaal heel geloofwaardig overkomt.

Hoi Vincent, dankjewel voor je complimenten, je laat me zowat blozen. Ik kan je verklappen dat er een kleine autobiografische kern in zit, zie mijn beantwoording aan Karinska. Die ervaring maakt het makkelijker om het verhaal geloofwaardig neer te zetten.

Ha Ton, 

Bedankt voor je uitleg! Zestien maanden in dienst. Alleen een oorlog rechtvaardigt zoveel bemoeizucht van vadertje Staat. En de actieve herinnering daaraan.

Mooie typering zet je neer. Mogelijk herken ik ze nu in het wild.