Ik-vorm verhaal

Btw; Saru is zijn zwaard ;)

Jaaaa, we letten óók op de spelfouten!! :) Je tekst wordt gefileerd, Charlot! Hieronder in de tekst een paar opmerkingen Staren. Het enige wat in me opkwam, was dat ik nu al eindeloos lang hier op deze koude steen zit, in de asgrijze sneeuw, naar deze lege, vreedzame omgeving te staren. (Toch een beetje een raar samengestelde zin) De sterrenhemel is versluierd met grijze sombere wolken die glinsterende kristallen regenen. (Poëtische, maar onbegrijpelijk zin). Het gras dat waarschijnlijk ooit groen was, is nu nog maar half zichtbaar onder een pak as, vermengd met sneeuw. En hier en daar steken de overige afgebrande resten bos erbovenuit. Deze plek komt me vaag bekend voor, van een lange tijd geleden. Alsof tijd hier heeft stil gestaan. Terwijl een stukje verderop opvallend groene berkenbomen naar de hemel reiken en de zon tussen de lange slanke stammen doorschijnt. (Ook onbegrijpelijk in deze context). Het water in het meertje, omringd door enkele berken en fris groen gras, schittert in de opkomende zon. Ik ben vrij! Dat was het tweede dat in me opkwam. Een brede grijns sierde mijn gezicht bij die gedachte (oe kun je zien dat die brede lach je gezicht SIERT?) en de warme zonnestralen begonnen eindelijk mijn humeur aan te tasten. (aan te tasten? Of werd je vrolijker?) Mijn rechterhand dwaalde langs het blad van Saru. Tijd om in beweging te komen, besluit ik, waarna ik me opduw en het glimmende zwaard in de lus aan mijn zij laat glijden. Dit zijn mijn opmerkingen (zie in de tekst). Ik geloof dat je soms aan mooischrijverij doet, terwijl de bedoeling niet zo goed overkomt. Ook geef je soms een tegenstelling die niet logisch is, zoals dat de warme zonnestralen je humeur aantasten. Hoe moet ik me dat voorstellen? Tot slot gebruik je verschillende tijden door elkaar. Dat moet je niet doen, in deze vorm.

Het komt misschien ook omdat je geen enkele 'ik'zin wilt hebben in je stukje. Ben je dat krampachtig aan het omzeilen?

Een opsomming is het volgens mij wel. Zo komt het ook over, net zolang over iets schrijven tot je niks meer weet en dan verdergaan met het volgende (zo schreef ik ooit ook een stuk). Volgens mij kan je beter de hele omgeving eerst opschrijven en dan pas wat de ikpersoon ervan vindt. Enne, Mara heeft gelijk. Ikzinnen mogen best hoor :) Wat me heel erg opviel was het gras dat WAARSCHIJNLIJK ooit groen was. Ja, tuurlijk was het groen denk ik dan, anders stond het er niet. Ooit gras van een andere kleur zien groeien?

Wat het opsommerig maakt, heeft volgens mij niet te maken met de ik-vorm. Staren. Het enige wat in me opkwam - wat echt duidelijk voor me was - was dat ik nu al eindeloos lang hier zit. Op deze koude steen, in de asgrijze sneeuw, deze lege maar vreedzame omgeving in te staren. (vind ik een prachtige zin) De sterrenhemel is versluierd met grijze sombere wolken die glinsterende kristallen regenen. (Grijze, sombere wolken versluieren de sterrenhemel, regendruppels als glinsterende kristallen dalen neer.) Het gras dat waarschijnlijk ooit groen was, is nu nog maar half zichtbaar onder een pak as gemengd met sneeuw. En hier en daar steken de overige afgebrande resten bos erbovenuit. (Hier en daar steken resten van het afgebrande bos omhoog.) Deze plek komt me vaag bekend voor, van een lange tijd geleden. (van lang geleden) Alsof tijd hier heeft stil gestaan. Terwijl, een stukje verderop, opvallend groene berkenbomen naar de hemel reiken en de zon tussen de lange slanke stammen doorschijnt. (Een stukje verderop reiken opvallend groene berkenbomen naar de hemel. De opkomende zon legt een gloed over hun lange, slanke stammen en het water in het meertje, omringd door enkele bergen en fris groen gras.) Het water in het meertje, omringt door enkele berken en fris groen gras, schittert in de opkomende zon. Ik ben vrij. Was het tweede dat in me opkwam. (jammer deze zin, die stoort. zou ik weglaten) Een brede grijns sierde (siert, je gaat ineens in de vt schrijven) mijn gezicht (hoe weet de ik dat? Die kan haar (?) eigen gezicht toch niet zien?) bij die gedachte en de warme zonnestralen begonnen eindelijk mijn humeur aan te tasten. (aantasten heeft geen positieve betekenis, maar je bedoelt het wel positief. Mijn rechterhand dwaalde wat langs het blad van Saru. Tijd om in beweging te komen, besluit ik, (besluit ik, zou ik weglaten, het is gewoon tijd om in beweging te komen) waarna ik me opduw en het glimmende zwaard in de lus aan mijn zij laat glijden. (TIjd om in beweging te komen. Ik duw mezelf op en laat het glimmende zwaard in de lus aan mijn zij glijden.) Ik hoop nog veel meer van je te lezen, ik vind dit echt een heel mooi stukje, dat nieuwsgierig maakt naar wie die ik is en naar de rest van het verhaal.

Best een mooi stukje Charlot, Aart heeft gelijk, om de ik te vermijden kun je inderdaad eerst de omgeving beschrijven, Maar Ikke hier en ik daar is nu eenmaal niet te vermijden als je slechts een hoofdpersoon hebt. Als je het niet erg vind zal ik eens een poging wagen, volgens Aarts idee. Sorry als de mensen vinden dat ik weer teveel ruimte in de topics inneem. Jij schrijft; De sterrenhemel is versluierd met grijze sombere wolken die glinsterende kristallen regenen. Het gras dat waarschijnlijk ooit groen was, is nu nog maar half zichtbaar onder een pak as gemengd met sneeuw. En hier en daar steken de overige afgebrande resten bos erbovenuit. =================================== Misschien een ideetje. De sterrenhemel is versluierd met grijze sombere wolken waaruit glinsterende witte kristallen vallen. Het dorre gras is nog maar half zichtbaar onder een laagje zwarte as dat al word bedekt door glinsterende sneeuw. Hier en daar steken afgebrande takken en boomstronken uit de witte laag als smekende armen. =========================== Kijk, hier zien we een koude winterse nacht voor ons. Daar knoop je dan dit stukje aan vast. Terwijl, een stukje verderop, opvallend groene berkenbomen naar de hemel reiken en de zon tussen de lange slanke stammen doorschijnt. Het water in het meertje, omringt door enkele berken en fris groen gras, schittert in de opkomende zon. =========================== Dit lijkt mij beter. (Maar ja, wie ben ik?) Het enige wat in me opkomt - wat echt duidelijk voor me is - is dat ik nu al eindeloos lang hier zit. Op de koude steen, in de asgrijze sneeuw, naar deze lege maar vreedzame omgeving te staren. Het word langzaam dag en een stukje verderop, reiken opvallend groene berkenbomen naar de hemel terwijl de zon tussen de lange slanke stammen doorschijnt. Het water in het meertje, omringt door enkele berken en fris groen gras, dat tussen de smeltende sneeuw doorkiert, schittert in de opkomende zon. Deze plek komt me vaag bekend voor, maar het was lang geleden dat ik hier was. Vrijheid, is het tweede dat in me opkomt. Een brede grijns sierde mijn gezicht bij die gedachte en de warme zonnestralen beginnen eindelijk mijn humeur te verlichten. Mijn rechterhand glijdt zachtjes langs de staalharde koude perfectie van het blad van Saru. Tijd om in beweging te komen, is mijn besluit, spring daarna soepel overeind en laat het glimmende zwaard in de lus aan mijn zij glijden. Nou, wat vinden jullie ervan? Hopelijk heb je hier iets aan Charlot. Ik vind jouw stukje ook erg mooi Femke.

Allemaal heel erg bedankt voor de reacties/aanpassingen/opmerkingen/tips :) Ik heb er heel veel aan :) (Sorry, dat ik niet op iedereen individueel antwoord :o ) En over het vreemde verschijnsel van een koude winterse nacht en fris groen gras met opkomende zon op één plek: Dat hoort :nod: Het is een fantasy-verhaal, en later in het verhaal word uitgelegd hoe dat mogelijk is :nod:

"En over het vreemde verschijnsel van een koude winterse nacht en fris groen gras met opkomende zon op één plek: Dat hoort Het is een fantasy-verhaal, en later in het verhaal word uitgelegd hoe dat mogelijk is." Is het niet fijner voor de lezer als je daar al eerder iets over zegt? Anders houd je hem misschien tegen in het verhaal, doordat hij gaat twijfelen aan de juistheid of logica van de informatie.

Het wordt op de volgende bladzijde/bladzijde na de volgende uitgelegd ;) Maar ik was gewoon niet zo duidelijk met 'later' :o Mijn fout, Sorry. :o

Ben ik de enige die totaal geen interesse heeft in de omgeving? Als je voor de ik-vorm kiest, kies je er automatisch voor om IN de hoofdpersoon te zitten. Ik vind het dan ook leuker om te weten wat die persoon denkt. Die mooie zinnen... die worden door de hoofdpersoon gedacht. Is dat dan de manier van denken, of zijn dat de woorden van de schrijver? Er is iets afgefikt, geloof ik. Als ik daar getuige van zou zijn geweest, ga ik niet denken hoe de sluierbewolking kristallen regenen, maar denk ik terug aan de vlammen die aan de bomen likten, de hitte die mijn wenkbrauwen wegschroeiden. Weet ik veel. Het komt gewoon niet realistisch over, zo. Het is te schrijverig. Als je dit soort mooie zinnen wil maken, moet je of een poeet als hoofdpersoon hebben, of niet de ik-vorm gebruiken ;)

Bedankt voor de tip :) Het is inderdaad de hoofdpersoon die het waarneemt, hij weet zelf wat er afgefikt is enzo. Maar het is nog maar een beta ;) Ik verander er nog heel veel aan :P

ik vind omgeving en detail wel erg belangrijk Wonderer, Staren. Het enige wat in me opkwam - wat echt duidelijk voor me was - was dat ik nu al eindeloos lang hier zit, deze lege maar vreedzame omgeving in te staren. het lijkt mij toch wel belangrijk dat we weten waar hij op zit en waarnaar hij kijkt. Staren. Het enige wat in me opkwam - wat echt duidelijk voor me was - was dat ik nu al eindeloos lang hier zit. Op deze koude steen, in de asgrijze sneeuw, deze lege maar vreedzame omgeving in te staren. Gelukkig maar dat smaken verschillen, anders zouden we allemaal dezelfde boeken schrijven. brrr. :smirk:

Nou, als de omgeving er niet toe doet, heb ik er geen behoefte aan. Zeker niet als de schrijver extra mooi probeert te schrijven om er nog wat van te maken ;)

Ik ben nog heel druk besig om te leren hoe je in de Ik-vorm moet schijven. Dat is echt heel moeilijk en soms raak je er ook gestressd van. Maar na een aantal boeken lezen moet er toch wel wat komen, en ik heb het stukje gelezen. Je schrijft best well goed in de Ik-vorm ik zou gewoon door gaan.. en het als een uitdaging zien. Lukt het de eerste keer niet zo. Ga je verder. Altijd blijven proberen. Maar sucses met schrijven hé, het lukt je vast well :D

Dank :)