Kan je een boek schrijven ook al heb je dyslexie?

Schrijven terwijl je dyslexie hebt, dat is een hele uitdaging. Eduard Poot ging die uitdaging toch aan en met succes! Lees hier zijn verhaal. 

---

Van fan naar schrijver

Als kind was ik enorm fan van James Bond. Door de boeken en films van 007 wilde ik ook geheim agent worden. Toch besloot ik op twaalfjarige leeftijd dat ik hierover beter kon gaan schrijven door mijn fantasieën op papier te zetten. Want hoe jong ik ook was, ik kon toch bedenken dat de werkelijkheid waarschijnlijk minder mooi was dan op het doek of op papier. Bovendien was het leven me lief, dus dat risico wilde ik niet nemen. Met schrijven kon het in mijn hoofd bij het mooie filmachtige decor blijven, zonder daadwerkelijk gevaar te lopen.

Omdat James Bond al bestond besloot ik een maffiaserie te schrijven, waarbij de hoofdpersoon qua karakter aardig te vergelijken was met mijn voorbeeld. Mijn handschrift was echter zo onleesbaar, dat ik het zelf nauwelijks terug kon lezen. Geen goede start. Op het vmbo werd ik getest op dyslexie. De uitslag was voor mij positief, waardoor ik een laptop mee naar school mocht nemen. Daarnaast bood het andere voordelen zoals extra tijd bij tentamens. Nadat ik deze laptop van mijn ouders had gekregen, kon ik de droom weer leven in blazen. Bijna elke dag schreef ik wel een stukje in Word. Ik was toen veertien jaar oud. 

Dyslexie dan kun je toch geen schrijver worden?

Op de middelbare school moesten we kiezen wat voor werk we later wilden gaan doen, zodat we als leerlingen de juiste vakken en de juiste vervolgopleiding konden kiezen. Ik wilde schrijver worden, daarom werd mij de opleiding journalistiek aanbevolen. Na mijn slagen moest ik dus eerst havo gaan doen. 

Door medestudenten werd er vaak om mijn droom gelachen. Er werd gezegd: ‘Hoe kun je nu schrijver worden als je dyslexie hebt.’ Voor de lezer is het wel zo prettig als hij een tekst foutloos kan lezen. De basis voor een verhaal is echter het verhaal of de fantasie zelf. Nu is het eenmaal een feit dat mensen met dyslexie juist heel creatief zijn. Dit komt omdat bij mensen met dyslexie hun rechterhersenhelft dominant is, wat betekent dat ze onder andere meer visueel zijn ingesteld. Bovendien is er altijd wel iemand te vinden die de taal voor je kan corrigeren. 

Op mijn 18de vond ik een printing on demand uitgeverij. Hier kon ik met mijn boek, de maffiaroman, “Jack, de strijd om Padova” al een beetje ervaring opdoen met het uitgeven van een boek en zien hoe mensen hierop reageren. 

De opleiding Journalistiek heb ik nooit afgemaakt. Dat kwam zowel door de dyslexie als door het onderschatten van het HBO. Het eerste jaar haalde ik helaas te weinig punten. Uiteindelijk ben ik Social Work gaan doen. Dit verliep ook niet zonder slag of stoot maar leverde wel weer nieuwe schrijfonderwerpen op.

Een paar boeken verder

Na het behalen van mijn Social Work diploma schreef ik een boek met een verzonnen oorlogsverhaal uit de Griekse mythologie bij uitgeverij Aspekt. Inmiddels was ik toen alweer 28 jaar oud. Binnen een jaar lag ook het boek De probleemleerling, over het (af)studeren met dyslexie, in de winkel. Het contract voor het volgende boek is inmiddels al ondertekend. 

Zo zie je maar, schrijven met dyslexie is niet moeilijk. Voor het redigeren van de teksten schakel ik altijd eerst een professional in, voordat ik een manuscript naar de uitgeverij stuur. Daarnaast neemt de redactie van de uitgeverij ook altijd het manuscript nog goed onder de loep om te controleren of de tekst echt vrij van taalfouten is. Zo begint mijn droom toch stapje voor stapje meer realiteit te worden. 

Over de auteur

Afbeelding

Eduard Poot (29) is naast schrijver ook werkzaam als pedagogisch begeleider op verschillende dagbestedingen. Zijn meest recente werk De probleemleerling gaat over zijn eigen (af)studeren met dyslexie. Wat hij in het boek vooral wil aankaarten, is hoe belangrijk het voor een vertrouwensband om het gevoel te krijgen om gehoord te worden.