Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#325 Opnieuw beginnen

 

Eigenlijk had het iemand moeten opvallen. Hij was de enige die geen mondkapje droeg en ook zijn kleding…Niet iedereen draagt meer zwart tijdens een uitvaart, maar er was verder niemand onder de middelbare en postmiddelbare aanwezigen in spijkerbroek en windjack. Hij had zich een beetje afzijdig gehouden van de stoet, flarden van gesprekken opgevangen. “Vreselijk....onbegrijpelijk ook, midden in de nacht…..moet een spookrijder geweest zijn … ravage, weg is uren afgezet geweest….ook nog op het nieuws geweest...”

Bij het graf sprak een collega van tomeloze nieuwsgierigheid en energie. Kon je eigenlijk na zoveel maanden coronawerken, zoomvergaderen en thuiskantoor nog van “collega” spreken? Een stukje verderop stond de weduwe, naast haar zwager. Hij schuifelde onopvallend een stukje in hun richting. “Eigenlijk leefden we van jongs af aan al ieder in een eigen wereld”, hoorde  hij zijn broer zeggen. “Daarom zagen we elkaar ook zo weinig”. “Dat herken ik”, zei de vrouw. “Zonder het te merken zijn we geleidelijk aan steeds meer naast elkaar in plaats van met elkaar gaan leven. Alleen dat van die ongeïdentificeerde vrouw die bij hem in de auto zat, dat begrijp ik niet. Hij wilde per se naar Groningen, naar die voordracht van een theoretisch fysicus en wiskundige. Hij zou in een hotel overnachten – en dan dat ongeluk midden in de nacht, met een wildvreemde vrouw naast zich in de auto. Dat wil er bij mij niet in.”

“Ik was op weg naar jou toe”, had hij willen schreeuwen. ”Die vrouw was een vluchteling, ze had hulp nodig, en ik dacht dat wij...” Maar plots hoorde hij weer de stem van professor doctor Ivar Moltjens, die zei: “Onze werkelijkheid is niet de enige, maar maakt deel uit van een oneindige reeks werkelijkheden. De werkelijkheid die wij kennen heeft drie dimensies: lengte, breedte, diepte. De tijd noemen we de vierde dimensie, maar die kunnen we niet zien. We kunnen ermee rekenen, hem in formules invoeren....Vergelijk het met een filmstrip: ieder plaatje heeft zijn eigen drie dimensies, en de tijd geeft aan waar het plaatje in de reeks thuis hoort. Maar ieder plaatje is ook een beslismoment. Een plaatje kan het ene vervolg krijgen dat thuis hoort in de ene werkelijkheid, of een ander vervolg, dat thuis hoort in een andere werkelijkheid. Zo krijg je een oneindige waaier van werkelijkheden, van elkaar gescheiden door het interdimensionale niets....”

Op dat moment besefte hij: “ik ben er wel en ik ben er niet. Dit is niet langer mijn werkelijkheid”. Hij draaide zich langzaam om en liep weg van de rouwenden, richting uitgang van de begraafplaats. Halverwege zat een wat verfomfaaid uitziende jonge vrouw op een bankje. Hij ging naast haar zitten en zei. “Ik ben er uit. Ik weet wat er gebeurd is. Je hoeft niet langer bang te zijn. We hebben een hele werkelijkheid voor ons zelf.”

 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Bobcom, het verhaal deed me aan de film Ghost denken. Stiekem hoop ik, als het mijn tijd is, dat ik het ook van een afstandje kan bekijken. De laatste zin vind ik ook erg mooi: We hebben een hele werkelijkheid voor ons zelf. Mooi verwoord, graag gelezen.
Ik denk dat als je het in de ik-vorm en tegenwoordige tijd schrijft, het nog indrukwekkender is.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Bobcom, mooi verhaal met een bijzondere twist. Al moet ik nog voor mezelf uitmaken hoe het zit met die twist: in de derde alinea kan het zowel de overledene zijn die het woord neemt, als de HP. In beide gevallen wordt niet hardop gesproken.
Graag gelezen!
NB Een zeurtje; voor en na het beletselteken wordt gewoonlijk een spatie geplaatst.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Hoi Fief, "I beg to differ". Ben sowieso geen fan van de verhalende tegenwoordige tijd - zelfs zo erg dat ik de aldus gecomponeerde boeken instinctief terzijde leg. Voor mij is vertierschrijven verhalen vertellen, en verhalen zijn dingen die gebeurd (zouden kunnen) zijn, en niemand hoeft me wijs te maken dat ze aan het gebeuren zijn. Zo zie je, ieder gek zijn gebrek. 

Overigens is niet Ghost mijn associatiebron, maar een veel oudere serie films - Topper, met Cary Grant als de perfecte geest. Uit 1937, maar nog steeds te genieten als je van oldies houdt. Stond volgens my aan de wieg van alle geestenfilms- en series. 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Ton Badhemd

Hoi Ton, ik snap het misverstand niet zo. Er zijn de volgende personages: verteller, man zonder mondkapje (mzmk), rouwgasten (rg1, 2, e.a.), weduwe/vrouw van de mzmk (wvmzmk), broer van de mzmk (bmzmk), tevens zwager van wvmzmk (bmzmk=zwvmzmk), en tenslotte verfomfaaide jonge vrouw (vjv). 

Mzmk is beland bij een uitvaartplechtigeheid. Let wel: mzmk spreekt nergens, hij hoort en denkt alleen. In alinea 1 en 2 vangt hij flarden conversatie en toespraak van rg op, in alinea 2-3 krijgt hij meer info van wvmzmk en bmzmk. Daar wil mzmk op reageren, maar herinnert zich n.a.v. de woorden van wvmzmk een lezing over de aard van de werkelijheid die hij eerder bijwoonde (blijkens info van wvmzmk) Daaruit concludeert hij dat hij niet (meer) in zijn oorspronkelijke werkelijkheid vertoeft, en laat zijn uitvaart en werkelijkheid achter zich, om zich te voegen bij de vjv, tezamen met wie hij in een andere werkelijkheid blijkt te zijn beland. 

Ik hoop dat door gebruik van tijden en modi (verleden tijden en voorwaardelijke wijzen) aannemelijk gemaakt te hebben, maar sta open voor instructie. Bovendien dreig ik door mijn uitleg nu ook zelf het spoor een beetje bijster te raken, want geen prof. Moltjens.

Buiten alles om is het de moeite waard om ook even de films die mij inspireerden (Topper, Topper takes a trip en Topper returns) te bekijkenNiet dat die meer licht op dit stukje werpen, maar het is heerlijk kijkplezier uit de jaren dertig-veertig. 

 

 

 

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Bobcom,

Goede verhaallijn. Het stukje van de professor zou ik zelf iets korter hebben gehouden om de vaart erin te houden. Ik heb het met plezier gelezen.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat jij wilt hoor, maar ik vind het altijd een beetje gekunsteld: achteraf naverteld, en dan toch zo veel detail. Iedere lezer weet dat het geen live camerareportage is. Tekst is per definitie achteraf. Dan kun je prima faken dat het live is, toch?

Doordacht en mooi opgebouwd en geschreven. Ik hou wel van die professorstukken. Ieder zijn meug.