Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 324 - De eerste moeder

We schrijven de maand januari van het jaar 2029. Zijn twee termijnen zitten erop en de oude Joe Biden moet vandaag helaas het Witte Huis uit met zijn Jill. Intussen werd hun gezin verscheurd door de dood, want Joes eerste vrouw kwam lang geleden tegelijk om met de baby en van de andere drie kinderen waren in 2020 alleen de omstreden Hunter en de lieve Ashley nog in leven. Maar Jill had plechtig beloofd stug te blijven lesgeven en zo geschiedde. Haar doodgewone vriendin op school is Yetty, geboren en getogen in Washington DC. Yetty vertelt wat er gebeurde na 2020. Een soort dagboek.

Jill loopt al de hele week nerveus te doen in de Oostvleugel. Dat is zeldzaam, want meestal werkt ze. Iedereen wedde in 2021 dat ze binnen zes maanden zou zijn opgeslokt door de drukte, of de verwachtingen, of de vaderlandsliefde. Maar ze deed het gewoon, bijna elke dag, 's ochtends via Pennsylvania Avenue, tussen de studenten, die eigenlijk haar lijfwachten waren. Die waakzaamheid komt door de moord. Ze gaf al vanaf dag één Engels op onze middelbare school. Ook nog na een halfjaar, en ook nog toen Ashley doodging. Als je dochter wordt neergeschoten door een Trumpfan omdat haar vader de president is, dan zouden de meeste vrouwen knakken. Mijn vak is geschiedenis, maar ik werd haar vertrouwenspersoon. Ik mocht Jill zeggen. Ik zei: 'Het is een goed mantra. Laat de gewone dingen doorgaan, anders ligt je hele leven overhoop.' Het werkte. De uitgelaten leerlingen waren haar uitlaatklep. Niet alleen voor haar gevoelens over de moord, maar ook over het presidentschap van Joe.

Dat we bevriend zouden raken was nog onwaarschijnlijker dan de wrange aanleiding voor onze vriendschap. Sowieso gek dat ik hier werk, maar onder Obama drong je zelfs met mijn huidskleur door tot een eliteschool en onder Trump school ik in de luwte van DC. Dat ik Jill leerde kennen was toeval. Ik help haar een beetje met inpakken in deze laatste week. Als historica vind ik deze plek razend interessant en van Jill hoorde ik soms dat Joe zijn beroemde gasten weer eens had verbaasd met historische weetjes die hij via Jill van mij te horen had gekregen, want zo amicaal ga ik nu ook weer niet om met de 46e president van de Verenigde Staten. Maar bij Jill ben ik steeds minder de juf, de kennisbaak, de vertrouwenspersoon, en steeds meer mezelf.

Ashley ging naar Orlando om te helpen bij de grote overstroming en daar ging het mis, want QAnon-fora zeiden dat president Biden zijn klimaatagenda door de Senaat wilde drukken. Ik zie het al aan Jill voordat ze het zegt: 'Misschien was het een zegen in vermomming, Yetty. Ik ben zo blij dat Hunter daarna is bijgedraaid.' Haar stiefzoon, hun enige overgebleven kind, leek de familievloek te voelen en had zich inderdaad helemaal bekeerd van zijn hang naar geld. Hij vangt nu boeven als officier van justitie en dat staat hem goed. Ik vind haar theorie rampzalig, maar het gaat niet om mij, dus ik zeg voor de veiligheid: 'Hij is vast nog steeds verdrietig om zijn zus.' Zijn band met het overleden nakomertje is tenslotte overbekend.

Kennelijk staat er een zwarte limo voor de deur. Het is alweer lang geleden, 1836 als ik de oorlog even niet meetel. Behoorlijk revolutionair dus, straks nog steeds Democraten aan de macht na onze twee termijnen. Michelle kan elk moment arriveren. Ik heb natuurlijk op haar gestemd, maar ik snap dat mensen het een kliek vinden. Als Barack ook gewoon een baan neemt naast zijn positie als First Gentleman, zou dat dan net zo revolutionair zijn, of juist niet? Die man is een halve Mandela, die gaat vast niet meer gewoon op een school meedraaien. No way. Vandaar dus dat ik met Jill mee verhuis, als een soort vertrouweling, al had ik qua leeftijd haar kind kunnen zijn. 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Die titel alleen al !  Knappe uitwerking van de opdracht, een degelijk historicus waardig.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel, ik ben altijd onder de indruk van de teksten die je schrijft, ook al snap ik er niet veel van. Zoals ik het nu lees heb je feiten en fictie met elkaar vermengt en beschrijf je het vertrek van Jill Biden die plaats maakt voor de eerste vrouwelijke president Michelle. Als dat toch eens mocht gebeuren. 
Het is me nog niet helemaal duidelijk wie de ik-persoon is. "Dat ik Jill leerde kennen was toeval" Ongetwijfeld mis ik de clou. Mijn geschiedeniskennis is, vrees ik, niet al te goed. Ja, ik schaam me diep.
Na 1838 is het nog twee keer meer voorgekomen dat twee democratische presidenten achter elkaar aan de macht waren, of mijn informatie is niet juist. 

 

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief, allereest bedankt voor je mooie compliment! Meestal geef je best wel houtsnijdend commentaar hoor, en leid ik daar geen onbegrip uit af. Het is inderdaad een vooruitblik naar de fictieve maand januari 2029 (als Joey maar liefst 86 jaar oud is).

In de loop van de tekst staan redelijk wat eigenschappen van de ik-figuur. De clou gaat denk ik over moeders en dochters.

Wat ik bedoelde was eigenlijk de laatste Democraat na een Democraat met twee termijnen, maar dat detail was weggevallen in een schrapronde. Bedankt voor je oplettendheid, ik heb het weer teruggecorrigeerd.

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

nou, ik vind het ook lang niet makkelijk Kruidnagel. Maar knap dat je alvast vooruit gelopen bent, zo vermijd je ook de waardige overdracht ;). Je moet ff iedereen kennen, dus meer dan een keer lezen is wel een vereiste, maar wat zou dat. Weet niet of Jill nog steeds voor de klas staat en kan me niet voor stellen dat ze dat zal blijven doen, we zullen zien. En Obama voor de klas, haha, hij is Rutte niet!

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vond het een tijdje geleden best heftig om Bidens familieverleden te lezen op Wikipedia. En me baserend op de huidige verhoudingen en gebeurtenissen dacht ik: stel nou dat ook nog de enige volle dochter van Joe en Jill doodgaat? En ook interessant dat Hunter zo lucratief zijn positie lijkt uit te buiten en Ashley juist laat zien dat zo'n positie maatschappelijke verantwoordelijkheid met zich meebrengt, maar dat hij zijn zus wel aan de man heeft geholpen: een kno-arts, de gulden middenweg. En ook het gegeven dat Joe al zo stokoud is over acht jaar vind ik inspirerend. 

En er staan een paar subtiliteiten in, die het herlezen belonen, zoals de slotzin: zou Jill niet gewoon een dochterfiguur zoeken? En zou Yetty dat misschien zelfs een beetje uitbuiten, of juist helemaal niet beseffen?

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Kruidnagel

je schrijft meer dan behoorlijk en dat blijkt ook weer uit je verhaal. De invalshoek vind ik erg origineel, maar ik raak een beetje de pedalen kwijt in de manier waarop je de tekst opbouwt, en dat maakt het wat moeilijk te volgen.

Dat komt wellicht omdat je erg veel informatie wil geven en die in een korte tekst wil persen en op dat vlak zou ik nog eens herbekijken, hier en daar schrappen zodat je het wat strakker kan maken?

Johanna

 

 

   

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Johanna,

Bedankt voor je snelle feedback! Wat een tof compliment. 

In eerdere versies stonden grappig genoeg nog veel meer uitweidingen, want ik weet dat ik moet schrappen. Goed om te horen dat het nog strakker kan.

Ik heb er voor de duidelijkheid alvast even een introotje bij geschreven. Intussen ga ik nog even nadenken over een verdere afslanking en de opbouw. 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Kruidnagel, bedankt voor het intro. Voor mij vallen nu meer puzzelstukjes op zijn plek. Nog steeds onder de indruk.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mag ik nog even? In de reeds zo erg getroffen familie Biden vind ik dat er niet nog eens iemand hoeft dood te gaan. Voor mijn eigen gemoedsrust zou ik verkozen hebben dat Ashley de oude Trump neerhaalt en dat Hunter als officier van Justitie zijn halfzus helpt vrijspreken. But anyway...

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Nee, Ashley zou dat nooit kunnen... Hunter doet zijn naam eer aan en laat de oude Trump veroordelen voor 'belastingfraude,' waarna Ashley hem helpt reïntegreren en haar man de oude 🦊 voor veel 💰 een nieuw gezicht bezorgt.

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel, ik vind je verhaal mooi geschreven. De relatie tussen Yetty en Jill is interessant. Het kan zo zijn dat vriendschappen tussen bekende en onbekende Nederlanders toch voortkomen uit een interesse in het leven van een beroemdheid maar soms is de vriendschap al eerder gesmeed en is de beroemdheid blij dat er in elk geval iemand is bij wie ze zichzelf kan zijn. En ook, beroemd of niet, we maken allemaal de processen door. Je hebt Jill, Flotus elect heel menselijk gemaakt en dat heb je goed gedaan.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank voor je uitgebreide reactie en complimenten, Vincent! Goed gelezen, die verhoudingen tussen celebs en het gewone leven en de spanningen daarin.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel, ik zou maar wat graag mijn handen op dat dagboek weten te leggen. Deze toekomstige passage is absoluut geloofwaardig geschreven en ik ben nu heel nieuwsgierig naar Yetty. Ook al is het haar dagboek, de lezer komt meer over Jill dan over Yetty zelf te weten. Yetty's ware gevoelens ten opzichte van de first lady blijven voor mij onduidelijk. Maar dat maakt het juist interessant. Mooi gedaan!

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Chantal! Scherp geobserveerd. Intuïtief had ik er achteraf 'een soort dagboek' boven gezet, omdat de stijl me eraan deed denken. Maar feitelijk is het een lange innerlijke monoloog met een paar zinnen 'nu' erin en een uitgesmeerde minidialoog. 

Yetty maakt volgens zichzelf een ontwikkeling door van vertrouwenspersoon naar vertrouweling. Dat vond ik wel een mooie dimensie. 

Ik lees in de tekst wel wat gevoelens van Yetty over Jill: respect en bewondering, de verhouding wordt steeds minder ongemakkelijk, ze vindt Jills theorie rampzalig, maar houdt rekening met haar gevoelens, en warmt zich wellicht aan iets meer dan alleen de vriendschapsband.

Bedankt voor je compliment!

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel,

Je hebt het mooi geschreven, maar zoals al gezegd is het een complexe tekst doordat er veel wordt beschreven en je wat voorkennis nodig hebt. Blijft staan dat het een mooie tekst is.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi schrijfcoach,

Ik heb nog even nagedacht over de opbouw en inhoud. Het blijft en blijkt inderdaad een weerbarstige tekst.

Toch zijn het juist de weerbarstige elementen die het verhaal maken tot wat het is: veel beschrijving, wat voorkennis vereist, veel informatie. Geen duidelijke rode draad, een tikkeltje associatief. Zoals dat gaat in je hoofd.

Ik sla er weleens in door, alles hierboven, maar het hoort ook een beetje bij me. Ook daarom laat ik de tekst zoals hij is. De titel zet het zoeklicht op de moeder-dochterrelaties in het verhaal en de rest draait daaromheen: vrouwenemancipatie, racisme, verlies en verdriet, privé en publiek, onbekend en beroemd. Dat driedimensionale beeld is misschien veel gevraagd van een kortverhaal, en vaker lezen loont de moeite, maar een wegwerptekst heeft ook zo zijn beperkingen (naast de voordelen: in een verhalenbundel zou ik ze idealiter een beetje afwisselen).

En ach, misschien is het lui of pragmatisch, al heb ik er de nodige tijd in gestoken: het kan altijd beter.

Anyway: dank je voor de inspirerende opdracht! Ik vond het erg leuk om eens te werken op de grens van science fiction.