Lid sinds

4 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#286 VERLOREN

 

Opdracht #286           

VERLOREN

‘Wanneer heb je het dan voor het laatst gezien?’

Mama is ten einde raad, merk ik. Ik heb haar nog nooit zo druk heen en weer zien lopen. Haar naaldhakjes van haar schoenen van slangenhuid, die ik eigenlijk maar heel zielig vind, voor de slangen dan, tikken driftig op het linoleum in de keuken. Ik kan net over het granieten aanrecht heen naar buiten kijken. De zon schijnt. Het waait maar een klein beetje. We hebben vandaag geen vuurtje in de tuin gestookt, we waren bang dat de rook in de tuin van de buren zou komen en dan zou het mooi de laatste keer geweest zijn dat we onze eigen frietjes hadden kunnen bakken. Trouwens, we hebben gisteren nog frietjes gebakken. Papa en mama waren toen op de tennisclub. Om 12 uur waren ze gegaan, na de kerk en de koffie. Toen mochten we alleen thuisblijven. Dat mag tegenwoordig, ze vinden ons nu oud genoeg. Als we maar buiten blijven, zegt mama. Van papa mogen we alles in de tuin en op straat. Maar we mogen niet aan zijn gereedschap komen. Dan wordt hij boos. Laatst hebben we zijn olie meetstok in twee stukken gezaagd. Toen was hij woest en ging de garage de hele week op slot.

Gisteren waren we mee in de kerk. De jonge pater deed de mis en die is veel leuker om naar te kijken dan de oude pastoor. Van mama moeten we ons altijd netjes aankleden en rechtop zitten. Gisteren zei mama dat we onze jasjes uit moesten doen. Ze dacht zeker dat met het eerste zonnetje de lente er al is. Het was maar wat koud in de kerk. Kleine zus vindt dat allemaal wel leuk. Die kamt haar haren ook heel netjes en doet een speldje in haar kortgeknipte haren. Mijn haren zijn lang en ik vlecht er altijd zelf een paar vlechten in. Met de vlechten doe ik een paar dagen. Eergisteren moest ik weer geitenhoorntjes in. Dan worden op mijn hoofd wel vijftien hoorntjes gemaakt. Het duurt best lang want iedere pluk haar wordt heel strak omwikkeld met een lange reep van een oud laken en zo moet ik dan slapen. Dat doet nog pijn ook. De volgende dag haalt mama alle wikkels eraf en dan kijkt ze heel gelukkig. ‘Mijn kleine Shirley Temple,’ roept ze dan. Ze kleed me dan aan alsof ik een pop ben. Dan pakt ze het juwelendoosje en maakt mijn arm helemaal van goud: mijn communie horloge, het armbandje waarop mijn naam staat en het ringetje met monogram dat ik kreeg omdat ik het eerste kleinkind was en dat nog van mijn oma geweest is. Haar letters zijn dezelfde als die van mij.

‘Ik was aan het stoepranden,’ zeg ik. Ineens herinner ik het me weer.

Dieudonnee.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Annedop, de hele tekst vraag ik me af wat er nu kwijt was, maar ook de laatste zin lost het niet op. Het roept nog meer vragen op. Wat herinnert ze zich weer en wie is Dieudonnee?

Het verhaal is duidelijk vanuit het oogpunt van een kind geschreven. De gedachten gaan van links naar rechts. Ik vind het een leuk verhaal, maar ik heb een hekel aan een open einde. Dat is echter geen kritiek op je schrijven.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Annedop

Ik ben ook even de weg kwijt van wat er nu verloren is? Je schrijft erg compact waardoor er veel gedachten en zinnen staan, die op zich niet lelijk zijn, maar niet tot een verhaal leiden.

Ik denk dat je dat kan oplossen door eerst even te bepalen waartoe het geheel kan leiden: iets dat het kind terug zal vinden? Alle bijsprongen dragen niet echt iets bij tot het verhaal. Dat mag je ook niet teveel doen want dan haakt de lezer af.

Lees nog eens zelf goed na en probeer het hiaat te vullen?

 

   

Lid sinds

4 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Annedop,

Ik vond het een beetje verwarrend. Wat was ze nou precies kwijt? En wat had dat hele verhaal over haar ouders en de kerk er precies mee te maken? Wel goed de gedachten van het kind uitgeschreven, maar ik begreep niet echt waar het heen moest gaan. En als het iets belangrijks voor het kind is, zou ze er dan niet van slag over zijn? 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Annedop. Het verhaal leest levendig. Het komt op mij wel wat meer over als een dagboek, dan een verhaal. Daarbij bedoel ik dat de opbouw en de clou een beetje mis. De details zijn wel echt beeldend!

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Annedop, ik lees je verhaal met begin en eindzin als een mijmering van een lieve puber, die haar moeder nog ziet zitten.

Dat kan heel anders worden in een latere fase en nog later weer dik in orde komen.

De mijmering leest vlot weg en kan ik goed volgen.

Veel tips hierboven al gehad, veel schrijfplezier.

Prettige dag.