#286 VERLOREN

Opdracht #286           

VERLOREN

‘Wanneer heb je het dan voor het laatst gezien?’

Mama is ten einde raad, merk ik. Ik heb haar nog nooit zo druk heen en weer zien lopen. Haar naaldhakjes van haar schoenen van slangenhuid, die ik eigenlijk maar heel zielig vind, voor de slangen dan, tikken driftig op het linoleum in de keuken. Ik kan net over het granieten aanrecht heen naar buiten kijken. De zon schijnt. Het waait maar een klein beetje. We hebben vandaag geen vuurtje in de tuin gestookt, we waren bang dat de rook in de tuin van de buren zou komen en dan zou het mooi de laatste keer geweest zijn dat we onze eigen frietjes hadden kunnen bakken. Trouwens, we hebben gisteren nog frietjes gebakken. Papa en mama waren toen op de tennisclub. Om 12 uur waren ze gegaan, na de kerk en de koffie. Toen mochten we alleen thuisblijven. Dat mag tegenwoordig, ze vinden ons nu oud genoeg. Als we maar buiten blijven, zegt mama. Van papa mogen we alles in de tuin en op straat. Maar we mogen niet aan zijn gereedschap komen. Dan wordt hij boos. Laatst hebben we zijn olie meetstok in twee stukken gezaagd. Toen was hij woest en ging de garage de hele week op slot.

Gisteren waren we mee in de kerk. De jonge pater deed de mis en die is veel leuker om naar te kijken dan de oude pastoor. Van mama moeten we ons altijd netjes aankleden en rechtop zitten. Gisteren zei mama dat we onze jasjes uit moesten doen. Ze dacht zeker dat met het eerste zonnetje de lente er al is. Het was maar wat koud in de kerk. Kleine zus vindt dat allemaal wel leuk. Die kamt haar haren ook heel netjes en doet een speldje in haar kortgeknipte haren. Mijn haren zijn lang en ik vlecht er altijd zelf een paar vlechten in. Met de vlechten doe ik een paar dagen. Eergisteren moest ik weer geitenhoorntjes in. Dan worden op mijn hoofd wel vijftien hoorntjes gemaakt. Het duurt best lang want iedere pluk haar wordt heel strak omwikkeld met een lange reep van een oud laken en zo moet ik dan slapen. Dat doet nog pijn ook. De volgende dag haalt mama alle wikkels eraf en dan kijkt ze heel gelukkig. ‘Mijn kleine Shirley Temple,’ roept ze dan. Ze kleed me dan aan alsof ik een pop ben. Dan pakt ze het juwelendoosje en maakt mijn arm helemaal van goud: mijn communie horloge, het armbandje waarop mijn naam staat en het ringetje met monogram dat ik kreeg omdat ik het eerste kleinkind was en dat nog van mijn oma geweest is. Haar letters zijn dezelfde als die van mij.

‘Ik was aan het stoepranden,’ zeg ik. Ineens herinner ik het me weer.

Dieudonnee.