#279 Oud of nieuw

'Gelukkig Nieuwjaar Sammie!'
Heel even verdringt de verfijning van Chanel de explosieve geur van kruit als Mylene haar armen om me heen slaat. Rillend in haar korte glitterjurkje, drukt mijn schoonzus een zoen op mijn kruin. De brandende tuinkachel schijnt Mylenes gebrek aan warme kleding niet te kunnen compenseren.
Ik tik mijn glas champagne tegen de hare.
'Voor jou ook Mel, dat al je dromen mogen uitkomen.'
Mylene wijst naar het tafereel dat zich achter de glazen schuifdeuren in de feestelijk verlichte woonkamer afspeelt.
'Wanneer zet je hem nou eens aan de dijk? Die man kent geen grenzen, Sam. Geen fatsoen.'
Ik zie Michael en Jara dansen. Zijn handen op haar billen, zijn gezicht in haar hals.
Ik huiver. Neem een slok champagne.
'Mijn goede voornemen voor dit jaar, Mel. Echt.'
'Goed zo, mijn broer verdient je niet.' Mylene wiebelt vervaarlijk op haar Manola's. 'Kom Sam, we gaan naar binnen. Jara wegjagen.' Ze knipoogt naar me.
Ik grimas terug.
'Ik kom zo, loop maar vast, voordat je bevriest.'

Ik duik diep in mijn jas en stap het terras af. Weg van het feestgedruis, de lichten, de drank, de warmte. Mijn hakken zakken weg in het natte gras. Ik loop door. Flarden mist hangen als vergeten wasgoed boven het veld. Minuscule waterdruppeltjes hechten zich aan mijn haar, mijn wimpers. Ik moet nu ongeveer bij het hek zijn, maar de mist is zo dicht, dat ik hem niet zie. Voor me is alles donker, grijs.
Ik blijf staan, in dit stukje niemandsland. Even voel ik opluchting. Even ben ik niets meer dan een schaduw. Verloren misschien, maar vrij om verder te gaan. Wie zal me tegenhouden als ik nu het hek overklim, weg van deze voorstelling? Weg van het verdriet, het eeuwige bedrog?

Ik wil verder lopen als gedempt gelach mijn kant op zweeft. Ik draai me om. Warm licht schijnt als een baken in het donker. Iemand zet de muziek harder. 'Happy new year' van Abba klinkt door de nacht. Ons liedje.
Ik zet een stap naar achteren, maar plots voelt de mist zwaar, dreigend. Ik ril, van de kou, of van angst. Ik weet het niet.

'Sammie, Sammeke! Ons liedje!' Michaels stem dreunt door de duisternis. En ondanks alles, maakt mijn hart een sprongetje. Nog steeds. Ik werp een blik naar achteren, maar daar is niets; geen hek, geen weg, geen contouren, alleen maar grijs.

Aarzel ik? Misschien heel even. Dan draai ik me om en begin mijn weg terug naar het licht. Zo snel als mijn hakken me kunnen dragen.