#273 Jouw kortste dag mijn langste nacht

‘Weet je nog dat we naar school fietsten en ik voor het eerst zag dat er een poncho bestond,’ zegt Mia. Ik knik en glimlach: ‘Jij ook altijd met je verbanden om je polsen, hoefde je niet mee te doen met gym.’ ‘Dat enge mens, hoe heette ze ook al weer, ze keek altijd over je douchedeurtje of je je wel goed waste.’ ‘Precies, dié en streng dat ze was. Later is ze opgepakt wegens grensoverschrijdend gedrag: seksueel dus. Daar wisten wij nog niets vanaf destijds, maar we voelden het op onze klompen aan.’ ‘En toen ik je zou overhoren en je bij mij thuis kwam, omdat dat rare ventje met dat lange haar, van de avond ervoor, bij mij langs zou komen. Hij was er net, toen je binnenkwam. Mijn vader vroeg meteen aan hem hoe hij over de Vietnamoorlog dacht.’ We stikken van het lachen, dan hikt Mia en ik help haar beetje overeind, zet haar bed rechterop. Mia blijft hikken, ik geef haar water uit de tuimelbeker, uiterst voorzichtig, zodat ze zich niet zal verslikken. Het helpt niet, mijn hart bonkt in mijn keel. ‘We proberen het met ademhalen,’ zeg ik zo vastberaden mogelijk. Mia knikt, haar wangen vallen steeds meer in, ze trekt asgrauw weg. Ik ondersteun rondom haar ribben: ‘Adem in, vasthouden, nog meer vasthouden en adem voorzichtig uit.’ Een hoestbui volgt, waarbij Mia in elkaar krimpt. Ik houd haar vast en ondersteun iedere hoestbeweging. Mijn rug voelt nat, ik probeer de pijn op te vangen van iedere ademteug. Ik zie dat Mia haar ogen gesloten zijn, de tranen lopen over mijn wangen. Ik tracht haar te ondersteunen, hoe vaak nog, vraag ik in gedachten, hoe vaak… Dan lijkt het hoesten te verminderen en het ademhalen gaat over in hele diepe teugen, dan ineens niets meer, ik houd mijn adem in, tel: drie, vier, vijf en ineens een diepe uitademing. Mia lijkt ver weg. Heel voorzichtig trek ik mijn handen terug, leg een kussen naast haar hoofd en stop ik er ook eentje in haar rug, zodat ze zo lekker mogelijk ligt. Ik pak mijn zakdoek en veeg mijn gezicht snel af, pak de geurstift, waar Mia zo van houdt, en veeg ermee over mijn handen. Heel stilletjes schuif ik naast het bed en houd mijn hand over Mia’s rechterhand, die ijskoud is. Heel voorzichtig voel ik met mijn andere hand aan de pols van Mia. Heel onregelmatig klopt het daarbinnen. De huisarts had het ons samen heel duidelijk uitgelegd, zou het nu? Mia ligt met een glimlach rond haar mond, de klok slaat vier maal, verbeeld ik het me of wordt de kleur van Mia bleker, ja, haar lippen worden minder rood. Mijn hart gaat tekeer in mijn borst: rustig blijven, spreek ik mezelf in gedachten toe. Een diepe zucht van Mia en de vitrage, die voor het raam hangt, bolt op door een windvlaag langs de kieren, rust komt tot mij, nogmaals bolt het gordijn op en blijft als een sluier over het voeteneinde van het bed van Mia hangen. Ik blijf haar hand vasthouden, weet dat ik geen pols meer kan voelen, Mia’s ademhaling is voorbij, onze liefde zal dat nooit zijn.