Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#273 Jouw kortste dag mijn langste nacht

‘Weet je nog dat we naar school fietsten en ik voor het eerst zag dat er een poncho bestond,’ zegt Mia. Ik knik en glimlach: ‘Jij ook altijd met je verbanden om je polsen, hoefde je niet mee te doen met gym.’ ‘Dat enge mens, hoe heette ze ook al weer, ze keek altijd over je douchedeurtje of je je wel goed waste.’ ‘Precies, dié en streng dat ze was. Later is ze opgepakt wegens grensoverschrijdend gedrag: seksueel dus. Daar wisten wij nog niets vanaf destijds, maar we voelden het op onze klompen aan.’ ‘En toen ik je zou overhoren en je bij mij thuis kwam, omdat dat rare ventje met dat lange haar, van de avond ervoor, bij mij langs zou komen. Hij was er net, toen je binnenkwam. Mijn vader vroeg meteen aan hem hoe hij over de Vietnamoorlog dacht.’ We stikken van het lachen, dan hikt Mia en ik help haar beetje overeind, zet haar bed rechterop. Mia blijft hikken, ik geef haar water uit de tuimelbeker, uiterst voorzichtig, zodat ze zich niet zal verslikken. Het helpt niet, mijn hart bonkt in mijn keel. ‘We proberen het met ademhalen,’ zeg ik zo vastberaden mogelijk. Mia knikt, haar wangen vallen steeds meer in, ze trekt asgrauw weg. Ik ondersteun rondom haar ribben: ‘Adem in, vasthouden, nog meer vasthouden en adem voorzichtig uit.’ Een hoestbui volgt, waarbij Mia in elkaar krimpt. Ik houd haar vast en ondersteun iedere hoestbeweging. Mijn rug voelt nat, ik probeer de pijn op te vangen van iedere ademteug. Ik zie dat Mia haar ogen gesloten zijn, de tranen lopen over mijn wangen. Ik tracht haar te ondersteunen, hoe vaak nog, vraag ik in gedachten, hoe vaak… Dan lijkt het hoesten te verminderen en het ademhalen gaat over in hele diepe teugen, dan ineens niets meer, ik houd mijn adem in, tel: drie, vier, vijf en ineens een diepe uitademing. Mia lijkt ver weg. Heel voorzichtig trek ik mijn handen terug, leg een kussen naast haar hoofd en stop ik er ook eentje in haar rug, zodat ze zo lekker mogelijk ligt. Ik pak mijn zakdoek en veeg mijn gezicht snel af, pak de geurstift, waar Mia zo van houdt, en veeg ermee over mijn handen. Heel stilletjes schuif ik naast het bed en houd mijn hand over Mia’s rechterhand, die ijskoud is. Heel voorzichtig voel ik met mijn andere hand aan de pols van Mia. Heel onregelmatig klopt het daarbinnen. De huisarts had het ons samen heel duidelijk uitgelegd, zou het nu? Mia ligt met een glimlach rond haar mond, de klok slaat vier maal, verbeeld ik het me of wordt de kleur van Mia bleker, ja, haar lippen worden minder rood. Mijn hart gaat tekeer in mijn borst: rustig blijven, spreek ik mezelf in gedachten toe. Een diepe zucht van Mia en de vitrage, die voor het raam hangt, bolt op door een windvlaag langs de kieren, rust komt tot mij, nogmaals bolt het gordijn op en blijft als een sluier over het voeteneinde van het bed van Mia hangen. Ik blijf haar hand vasthouden, weet dat ik geen pols meer kan voelen, Mia’s ademhaling is voorbij, onze liefde zal dat nooit zijn.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Intrigerend stukje. Je voelt het onheil naderen. Ik vond het wel moeilijk te plaatsen in de tijd. Er zitten blijkbaar heel wat jaren tussen de jeugdherinnering en het heden waarin die herinneringen opgehaald worden. Dat had ik pas gaandeweg door.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi, maar verdrietig verhaal. Het begint als een gewoon gesprek, herinneringen ophalen tussen twee vriendinnen. Het gaat voor mijn gevoel heel abrupt over in het einde voor Mia. Misschien had je in het begin heel subtiel al een hint kunnen geven. Dat je merkt dat ze al wat moeilijker ademt of dat ze vermoeid klinkt. Maar nu vul ik het zelf in. Niettemin heb ik het graag gelezen. Bracht me weer even terug naar de laatste nacht van mijn zus.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het gaat voor mijn gevoel heel abrupt over in het einde voor Mia. Misschien had je in het begin heel subtiel al een hint kunnen geven.
Ik vind dat er voldoende hints in zitten vanaf "haar wangen vallen steeds meer in, ze trekt asgrauw weg" en dat is voor mij "vroeg" genoeg in de tekst, maar ik ben het met je eens als je bedoelt dat er ergens een overgang nodig is. Dat is min of meer wat ik bedoelde met "Ik vond het wel moeilijk te plaatsen in de tijd." Een extra zinnetje over wat met dat rare ventje met dat lange haar zou misschien kunnen gebruikt worden om tijdsverloop aan te geven. Bijvoorbeeld: "Ach, Beatnik Rik, waar is de tijd? Ik heb hem laatst nog gezien, weet je? Hij is ondertussen al vijftig jaar getrouwd met Vera. Hij is al zijn haar verloren in dat huwelijk." Op die manier weet je dat er meer dan 50 jaar voorbijgegaan is.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Intrigerend stukje. Je voelt het onheil naderen. Ik vond het wel moeilijk te plaatsen in de tijd. Er zitten blijkbaar heel wat jaren tussen de jeugdherinnering en het heden waarin die herinneringen opgehaald worden. Dat had ik pas gaandeweg door.
Bruno, fijn dat je het onheil al aan voelde komen in de tekst. Ik heb er nu Vietnamoorlog van gemaakt. Plaatst het je nu voldoende in de tijd? Fijne zondag

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi, maar verdrietig verhaal. Het begint als een gewoon gesprek, herinneringen ophalen tussen twee vriendinnen. Het gaat voor mijn gevoel heel abrupt over in het einde voor Mia. Misschien had je in het begin heel subtiel al een hint kunnen geven. Dat je merkt dat ze al wat moeilijker ademt of dat ze vermoeid klinkt. Maar nu vul ik het zelf in. Niettemin heb ik het graag gelezen. Bracht me weer even terug naar de laatste nacht van mijn zus.
Fief, idd het gaat tussen twee hartsvriendinnen vanaf de middelbare school. De eerste zin over de poncho verraadt al dat het heel lang geleden is. Nu kijkt niemand daar meer van op, ieder kind ziet 'alles'al via de 'social media'. Ik ben benieuwd hoe anderen op de 'abrupte' overgang reageren of dat een korte tekst al deze dat kan hebben. Verder de 'oorlog' in Vietnamoorlog verandert, om meer bij het vroegere tijdsbeeld aan te sluiten. Fief, de laatste nacht van je zus, die je aanhaalt. Wat naar haar zo te moeten laten gaan, dat vergeet je nooit meer. Bedankt voor je fijne persoonlijke reactie

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Het gaat voor mijn gevoel heel abrupt over in het einde voor Mia. Misschien had je in het begin heel subtiel al een hint kunnen geven.
Ik vind dat er voldoende hints in zitten vanaf "haar wangen vallen steeds meer in, ze trekt asgrauw weg" en dat is voor mij "vroeg" genoeg in de tekst, maar ik ben het met je eens als je bedoelt dat er ergens een overgang nodig is. Dat is min of meer wat ik bedoelde met "Ik vond het wel moeilijk te plaatsen in de tijd." Een extra zinnetje over wat met dat rare ventje met dat lange haar zou misschien kunnen gebruikt worden om tijdsverloop aan te geven. Bijvoorbeeld: "Ach, Beatnik Rik, waar is de tijd? Ik heb hem laatst nog gezien, weet je? Hij is ondertussen al vijftig jaar getrouwd met Vera. Hij is al zijn haar verloren in dat huwelijk." Op die manier weet je dat er meer dan 50 jaar voorbijgegaan is.
Mooie toevoeging Bruno, maar dan wel heel veel extra woorden :D , dat wil ik schrijfcoach Lizette niet aandoen. Ze is al zo'n trouwe bezoeker bij onze teksten :thumbsup:

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
[quote=mw.Marie]
Ik heb er nu Vietnamoorlog van gemaakt. Plaatst het je nu voldoende in de tijd?
Inderdaad, aangezien ik in Ieper opgegroeid ben, denk ik bij "oorlog" meteen aan de twee wereldoorlogen, maar ik zat er dan minstens een jaar of twintig naast. Ik bracht als kind heel veel tijd bij mijn oma door. Zij kwam uit een gezin van 10 kinderen waarvan er drie sneuvelden als jong soldaat in de eerste wereldoorlog. Na de tweede wereldoorlog bleven alleen zij en haar zus over. Aan moederskant zat mijn grootvader na WW II een kort tijdje opgesloten in de Zoo van Antwerpen wegens vermoeden van collaboratie. Dit stond op de novembersoundtrack van mijn jeugdjaren: Als ge van ze leven in de westhoek passeert Deur regen en noorderwinden Keert onze den tijd als g' alhier passeert Den oorlog ga j' hier were vinden

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mw. Marie, … mijn onrust steeg en steeg. Bel 1 1 2 dacht ik, maar dat nummer kenden we toen nog niet. Maar toen je je handen met een geurtje verfriste begon het me te dagen. Goed geschreven. Ik hoop niet, dat dit verhaal autobiografisch is.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
[quote=Bruno Lowagie]
Ik heb er nu Vietnamoorlog van gemaakt. Plaatst het je nu voldoende in de tijd?
Inderdaad, aangezien ik in Ieper opgegroeid ben, denk ik bij "oorlog" meteen aan de twee wereldoorlogen, maar ik zat er dan minstens een jaar of twintig naast. Ik bracht als kind heel veel tijd bij mijn oma door. Zij kwam uit een gezin van 10 kinderen waarvan er drie sneuvelden als jong soldaat in de eerste wereldoorlog. Na de tweede wereldoorlog bleven alleen zij en haar zus over. Aan moederskant zat mijn grootvader na WW II een kort tijdje opgesloten in de Zoo van Antwerpen wegens vermoeden van collaboratie. Dit stond op de novembersoundtrack van mijn jeugdjaren: Als ge van ze leven in de westhoek passeert Deur regen en noorderwinden Keert onze den tijd als g' alhier passeert Den oorlog ga j' hier were vinden
Grappig hoe je geneigd bent om je eigen interpretatie te geven aan een tekst. Ieper is een sterk beladen regio. Fijn dat je nog weer even langskwam.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mw. Marie, … mijn onrust steeg en steeg. Bel 1 1 2 dacht ik, maar dat nummer kenden we toen nog niet. Maar toen je je handen met een geurtje verfriste begon het me te dagen. Goed geschreven. Ik hoop niet, dat dit verhaal autobiografisch is.
Riny, als je zo meeleeft is dat een compliment voor mijn schrijfsel, dank je wel :nod: Niet autobiografisch, maar iedereen maakt wel eens of meerdere keren een stervende mee en dat laat de betekenis van het leven zo duidelijk ervaren. Hoe mooi is het leven :thumbsup: ook met al haar nare dingen, die er ook bij horen. Fijne zondagavond.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een verdrietig en levensecht verhaal Mw. Marie, en dicht op de huid geschreven. De opbollende vitrage aan het eind vind ik een prettig detail, waar je dit ook als cliché zou kunnen zien. Het past voor mij bij de manier waarop de hp dit afscheid beleeft. Ook een originele invulling van de opdracht, want een nacht als deze duurt eindeloos. Ik heb het graag gelezen! Ook ik denk dat de overgang wat abrupt is, mss kun je dit oplossen door in de eerste zin iets toe te voegen als; ‘Weet je nog dat we naar school fietsten en ik voor het eerst zag dat er een poncho bestond,’ zegt Mia - met een vermoeide glimlach.' Hiermee is de overgang ook meer natuurlijk; op een sterfbed klinken mensen niet energiek. En dan bij de tweede zin iets als; Ik knik en glimlach - terwijl ik haar kussens opschudt,- : ‘Jij ook altijd met je verbanden om je polsen, hoefde je niet mee te doen met gym.’ Verder; je gebruikt heel vaak het woord 'heel';-), kijk hier nog eens kritisch naar, o.a. hier: 'Heel stilletjes schuif ik naast het bed en houd mijn hand over Mia’s rechterhand, die ijskoud is. Heel voorzichtig voel ik met mijn andere hand aan de pols van Mia. Heel onregelmatig klopt het daarbinnen.'