#270 - Ademnood

Hey Bruno, mooi poëtisch stukje over een dagdromer met hallucinaties neem ik aan. Een klein dingetje: ''Het kantoorgebouw waar ik werk, is de late jaren zeventig langs de snelweg is neergepoot'' Die zin klopt niet helemaal. En: Ik hoop het winteruur binnenkort afgeschaft wordt. ''Ik hoop dat het winteruur binnenkort afgeschaft wordt.''

Hey Bruno, mooi poëtisch stukje over een dagdromer met hallucinaties neem ik aan.

Klopt. In een ver verleden zat ik niet goed in mijn vel en werd ik geplaagd door angstaanvallen. Die uitten zich schijnbaar zonder aanleiding op de meest willekeurige momenten. Ze gingen niet gepaard met hallucinaties zoals de HP in mijn verhaal, maar begonnen altijd met ademnood waardoor ik begon te hyperventileren. Of misschien begon ik te hyperventileren en zorgde dat voor angsten omdat mijn geest naar verklaringen zocht voor mijn ademnood. Ik heb nooit geweten wat het precies was. Eenmaal er minder stress was in mijn leven is het fenomeen gewoon verdwenen. Ik heb die ervaring gebruikt om mijn HP in drie situaties van ademnood te brengen, veroorzaakt door de omgeving: het donker wordt verstikkend; de regen triggert een gevoel van verdrinking; het geluid van geritsel in de struiken trekt de luchtpijp samen. Dit gebeurt allemaal in het hoofd van het HP, maar die ervaart het als een reële aanval van de omgeving op zijn of haar persoon.

Een klein dingetje: ''Het kantoorgebouw waar ik werk, is de late jaren zeventig langs de snelweg is neergepoot'' Die zin klopt niet helemaal.

Ik heb moeten schrappen om het aantal woorden te beperken en daardoor is het woord "in" weggevallen. Ik had eerst nog beschrijvingen van hoe verschillende gebouwen wedijverden in lelijkheid, hoe ze gebouwd werden in een tijd dat koning auto de macht greep, enz... Bedankt voor het extra paar ogen. Ik had het zelf niet opgemerkt bij het herlezen.

Altijd mooi om eigen ervaringen in je verhaal te verwerken, al zijn ze niet prettig geweest. Hopelijk ben je nu van die aanvallen af.

Hopelijk ben je nu van die aanvallen af.

Ja hoor, ik ben ondertussen al wat ouder.

Zou het met leeftijd te maken hebben? Als ik je verhaal lees, kan ik maar 1 denken: zoek een andere baan deze " verstikt" je. Bij de laatste zinnen kreeg ik een déjà vu. Goed verhaal weer.

Zou het met leeftijd te maken hebben?

Niet zozeer met leeftijd, wel met levenservaring die je in staat stelt bepaalde dingen in perspectief te plaatsen. Ervaring hangt niet altijd samen met leeftijd.

Als ik je verhaal lees, kan ik maar 1 denken: zoek een andere baan deze " verstikt" je.

Ja, maar je hebt het niet altijd voor het kiezen. Ik heb het geluk dat ik na omzwervingen als werknemer en ambtenaar de stap heb gezet naar zelfstandige worden. Ik heb mijn eigen bedrijf opgericht, dat bedrijf groot gemaakt en het dan verkocht voor een prijs die me in staat stelt nu al "op pensioen" te gaan (als ik dat zou willen, maar dat wil ik niet; ik word volgend jaar pas 50). Voor mijn HP dacht ik terug aan de beginperiode van mijn carrière toen ik nog niet eens wist dat ik een Autisme Spectrum Stoornis had en drie keer van job veranderde in twee jaar tijd.

Bij de laatste zinnen kreeg ik een déjà vu.

:D Ik wilde dat stukje dat ik in de commentaren van een andere inzending schreef als voorbeeldje bij de vorige opdracht niet laten liggen.

Bij de laatste zinnen kreeg ik een déjà vu.

:D Ik wilde dat stukje dat ik in de commentaren van een andere inzending schreef als voorbeeldje bij de vorige opdracht niet laten liggen.[/quote] Ik dacht al zoiets. :)

Wat een origineel verhaal! Als ik hiervoor van het forum word gehaald prima. Ik vind dit echt schofterig. Lukte het niet om zelf iets te verzinnen deze week? Ik had niet eens zo erg gevonden als je mij niet had gevierendeeld omdat jij mijn uitvoering niet goed genoeg vond, nu gebruik je mijn idee, wat ik bedacht heb 's nachts in bed, voor je eigen uitvoering. Al mijn elementen komen terug; van de bushalte, de kapotte lantaarn, de regen tot de ongure bosjes. Elementen die uit wat oorspronkelijk een gedicht was kwamen. Hoe toevallig, een situatieschets want die schrijf ik vaak. Ik zag ook meteen hoe mijn vorige inzending ook binnen deze opdracht goed zou passen. Maar dat je dan (na alles) mijn idee gebruikt... mijn elementen... volgens mij heet dat gewoon jatten. Dit werkt niet motiverend om nog meer van mijn originele werk te gaan delen hier. FYI: Ik heb wél nog steeds last van paniekaanvallen en ik herken deze ervaring niet in jou beschrijvingen. Bovendien vond ik jou advies vorige week om meer spanning aan te brengen in mijn verhaal door mijn HP een trauma te geven meer dan ongepast, ik vind dat een zwakke manier om de lezer meer spanning te geven. Ze hoeft niet verkracht te zijn om bang te zijn dat er een verkrachter uit de bosjes te voorschijn komt. Die haar letterlijk wurgt of nog erger haar opsluit in zijn martelhok. Toen de zaak Dutroux op het nieuws kwam was ik even oud als zijn slachtoffers. Ja, dat heeft mij wel gevormd toen. Maar ik dwaal af, deze plek is om jouw "werk" (lees; uitvoering van mijn idee) te bekritiseren.

Wat een origineel verhaal!

Bedankt voor het leuke compliment!

Wat een origineel verhaal! Als ik hiervoor van het forum word gehaald prima. Ik vind dit echt schofterig. Lukte het niet om zelf iets te verzinnen deze week? Ik had niet eens zo erg gevonden als je mij niet had gevierendeeld omdat jij mijn uitvoering niet goed genoeg vond, nu gebruik je mijn idee, wat ik bedacht heb 's nachts in bed, voor je eigen uitvoering. Al mijn elementen komen terug; van de bushalte, de kapotte lantaarn, de regen tot de ongure bosjes. Elementen die uit wat oorspronkelijk een gedicht was kwamen. Hoe toevallig, een situatieschets want die schrijf ik vaak. Ik zag ook meteen hoe mijn vorige inzending ook binnen deze opdracht goed zou passen. Maar dat je dan (na alles) mijn idee gebruikt... mijn elementen... volgens mij heet dat gewoon jatten. Dit werkt niet motiverend om nog meer van mijn originele werk te gaan delen hier. FYI: Ik heb wél nog steeds last van paniekaanvallen en ik herken deze ervaring niet in jou beschrijvingen. Bovendien vond ik jou advies vorige week om meer spanning aan te brengen in mijn verhaal door mijn HP een trauma te geven meer dan ongepast, ik vind dat een zwakke manier om de lezer meer spanning te geven. Ze hoeft niet verkracht te zijn om bang te zijn dat er een verkrachter uit de bosjes te voorschijn komt. Die haar letterlijk wurgt of nog erger haar opsluit in zijn martelhok. Toen de zaak Dutroux op het nieuws kwam was ik even oud als zijn slachtoffers. Ja, dat heeft mij wel gevormd toen. Maar ik dwaal af, deze plek is om jouw "werk" (lees; uitvoering van mijn idee) te bekritiseren.

Ik zie inderdaad aardig wat overeenkomsten tussen deze setting en die van #269 Rendezvouz, ook met de bus die over vijf minuten komt en paniekerig personage. Dit kan natuurlijk onbewust zijn gebeurd, als dit bewust gedaan is is dit inderdaad niet netjes. Wel ben ik het er niet mee eens dat de paniekaanvallen hier niet goed beschreven zouden zijn; ik ben hier zelf ook bekend mee en herken dit gevoel van verdrinken juist heel goed. Denk wel dat je moet oppassen met niet te veel van de setting af te dwalen.

Ik zie inderdaad aardig wat overeenkomsten tussen deze setting en die van #269 Rendezvouz, ook met de bus die over vijf minuten komt en paniekerig personage.

Dat is geen toeval. Ik ging ervan uit dat D.W. Alavelak dit forum wilde gebruiken om schrijftips te krijgen. Ik had kritische bedenkingen bij het stukje Rendezvous en nadat die kritiek op vijandigheid onthaald werd, schreef ik in commentaar #26 een aantal suggesties om uit te leggen wat ik met mijn opmerkingen bedoelde en hoe ik het verhaal zou brengen. Omdat één van mijn "teach by example" suggesties zich goed leende voor opdracht #270 heb ik mijn eigen tekst gerecycleerd. Ik zie niet in wat daar niet netjes aan is. Als je het puur juridisch bekijkt, dan heb ik niets verkeerd gedaan. Er rust geen copyright op een idee, enkel op de uitvoering van het idee. Thomas Edison zei ooit: "Ideas without execution are hallucinations". Zie in dit verband ook wat David Hart schrijft in het artikel met als titel "Nobody cares about your idea until it becomes a reality". Los van het juridische is er ook het emotionele. Opdracht #232 was het schrijven van een pastiche als een eerbetoon aan een auteur (in dat specifieke geval Carmiggelt). Persoonlijk zou ik heel vereerd zijn als iemand een variatie schreef op mijn werk. Zo zie ik bijvoorbeeld heel wat overeenkomsten tussen de Avatar van D.W. Alavelak (een witte wolk tegen een blauwe hemel) en de cover van mijn recentste boek "Oceaanwees" dat gepubliceerd werd op 1 oktober (dit is voor D.W. Alavelak lid werd van het forum). Als ik moet kiezen tussen verbolgen of vereerd zijn omwille van die gelijkenis, dan kies ik ervoor vereerd te zijn. Ervoor kiezen verbolgen te zijn, levert me immers niets op, integendeel! Kiezen voor de positieve optie bespaart me heel wat muizenissen.

Wat een goeie manier om een ander van dit forum af te jagen, je pakt het heel efficiënt aan. Vooral omdat ik de hele week, elke dag gewerkt heb aan een uitleg voor jou Bruno. Allemaal voor jou. Wat fijn dat jij de keuze kan maken om de hele bende te negeren. Ik als kunstenaar kan dit niet, ik neem mijn kunstenaarschap namelijk wél serieus. Je bent boos op me omdat ik die wolk als avatar heb, omdat je denkt dat een wolk als cover een origineel idee is? Dat getuigd wel van het feit dat je zelf inderdaad geen inzicht hebt in wat creativiteit inhoud. Het is een van de eerste plaatjes die je vind als je zoekt op het woord 'wolk'. Ik had nog het idee om mijn eigen versie te maken, ik ben tenslotte grafisch artiest maar het was er nog niet van gekomen, ik was namelijk bezig om mijn tijd en energie te verspillen aan jou.

Wat een goeie manier om een ander van dit forum af te jagen, je pakt het heel efficiënt aan. Vooral omdat ik de hele week, elke dag gewerkt heb aan een uitleg voor jou Bruno. Allemaal voor jou. Wat fijn dat jij de keuze kan maken om de hele bende te negeren.

Ik snap bovenstaande beweringen niet. Ik heb die uitleg (1.) nergens gevonden, en (2.) niet nodig.

Ik als kunstenaar kan dit niet, ik neem mijn kunstenaarschap namelijk wél serieus.

Dan zijn we met twee, want ook ik neem mijn kunstenaarschap heel serieus. Ik heb enorm veel tijd op een atelier doorgebracht, eerst volgde ik kunstschilderen aan de academie, later architectuur aan de universiteit (waar ik het diploma van "burgerlijk ingenieur-architect" behaalde). Recent heb ik de pen opnieuw ter hand genomen nadat ik in de jaren 2000 twee non-fictie boeken schreef voor een Amerikaanse uitgeverij. Aan het begin van 2019 beloofde ik mezelf minstens 1 schrijfwedstrijd te winnen. Ik hield woord: ik behaalde dit jaar al 13 nominaties en won 3 keer de hoofdprijs: de Gorcumse Literatuurprijs, de zomerschrijfwedstrijd van De Wereldwijven en de schrijvenonline.org wedstrijd met als thema "Weg". Daarnaast werden/worden verschillende verhalen die ik eerder dit jaar schreef opgenomen in verhalenbundels zoals "Et Ille" (Godijn Publishing) (oktober 2019) en "Dood door onschuld" (Uitgeverij LetterRijn) (november 2019). Eergisteren werd één van mijn teksten als dictee voorgelezen op de Antwerpse boekenbeurs. Op het gevaar af dat je me nu een snoever vindt, hoop ik dat dit voldoende is als bewijs dat ik schrijven serieus neem. Zoals ik in de inleiding van "Oceaanwees" schreef, heb ik heel veel van dit succes te danken aan het feit dat ik in december 2018 dit forum ontdekte en er een community van coaches en collega-schrijfadepten vond. Ik begrijp niet waarom je denkt dat ik je van dit forum wil verjagen. Ik wens je eenzelfde succes toe als ikzelf mocht ervaren, al vind ik dat je vaak zeer negatief uit de hoek komt. Je doet daar niemand een plezier mee en al helemaal niet jezelf. Je schrijft bijvoorbeeld:

Je bent boos op me omdat ik die wolk als avatar heb,

Maar dat heb ik toch helemaal niet gezegd? Integendeel!

ik was namelijk bezig om mijn tijd en energie te verspillen aan jou.

Daar heb ik toch niet om gevraagd? Ik snap echt niet waarom je het nodig vindt met modder te gooien. Dat draagt niets bij en ik ben blij dat je eindelijk inziet dat het een verspilling van tijd en energie is. Als je echt kickt op "gelijk halen" en "jezelf bewijzen", doe dat dan liever op sportieve wijze. Laat ons kijken wie in het komende jaar het meest succesvol is in schrijfwedstrijden of het eerst een boek af heeft (mijn volgende is al in de maak). Dat is een veel beter gebruik van tijd en energie.

Sorry, ik pak even een bakje om in te kotsen.

Sorry, ik pak even een bakje om in te kotsen.

Het is niet erg als je me niet mag. Niet iedereen heeft goede smaak :D

Ik maak mijn plaatjes zelf, kijk maar; https://imgur.com/cg9N9vg

Ik maak mijn plaatjes zelf, kijk maar; https://imgur.com/cg9N9vg

Hahaha, ik had die al eens gezien, maar het blijft een goeie :thumbsup:

Geniet ervan, je hebt me een helse week bezorgd. Ik moet grenzen trekken om mezelf te beschermen tegen mensen zoals jij. Daarom hoop ik dat de admin spoedig zal reageren op het verzoek om mijn account permanent te verwijderen. Ik ben al ziek genoeg zonder dat mensen zoals jij dat nog even erger maken, puur en enkel omdat ze het niet kunnen hebben dat ik anders denk dan hun. Wat ik ooit letterlijk schreef was; "Ik denk dat er hier sprake is van onbegrip van jouw kant." Vanaf dat punt ging je in de aanval en heb je me alle kansen ontnomen om nog inhoudelijk te reageren.

Ik zie inderdaad aardig wat overeenkomsten tussen deze setting en die van #269 Rendezvouz, ook met de bus die over vijf minuten komt en paniekerig personage.

Dat is geen toeval. Ik ging ervan uit dat D.W. Alavelak dit forum wilde gebruiken om schrijftips te krijgen. Ik had kritische bedenkingen bij het stukje Rendezvous en nadat die kritiek op vijandigheid onthaald werd, schreef ik in commentaar #26 een aantal suggesties om uit te leggen wat ik met mijn opmerkingen bedoelde en hoe ik het verhaal zou brengen. Omdat één van mijn "teach by example" suggesties zich goed leende voor opdracht #270 heb ik mijn eigen tekst gerecycleerd. Ik zie niet in wat daar niet netjes aan is. Als je het puur juridisch bekijkt, dan heb ik niets verkeerd gedaan. Er rust geen copyright op een idee, enkel op de uitvoering van het idee. Thomas Edison zei ooit: "Ideas without execution are hallucinations". Zie in dit verband ook wat David Hart schrijft in het artikel met als titel "Nobody cares about your idea until it becomes a reality". Los van het juridische is er ook het emotionele. Opdracht #232 was het schrijven van een pastiche als een eerbetoon aan een auteur (in dat specifieke geval Carmiggelt). Persoonlijk zou ik heel vereerd zijn als iemand een variatie schreef op mijn werk. Zo zie ik bijvoorbeeld heel wat overeenkomsten tussen de Avatar van D.W. Alavelak (een witte wolk tegen een blauwe hemel) en de cover van mijn recentste boek "Oceaanwees" dat gepubliceerd werd op 1 oktober (dit is voor D.W. Alavelak lid werd van het forum). Als ik moet kiezen tussen verbolgen of vereerd zijn omwille van die gelijkenis, dan kies ik ervoor vereerd te zijn. Ervoor kiezen verbolgen te zijn, levert me immers niets op, integendeel! Kiezen voor de positieve optie bespaart me heel wat muizenissen.

Juridisch gezien kan je hier denk ik sowieso doen wat je wilt, zelfs een hele tekst letterlijk kopieren. Of dit ethisch verantwoord is, is natuurlijk een volgende. Een variatie schrijven of je laten inspireren door een stukje kan natuurlijk altijd. Probleem is alleen met dit stukje dat er zaken letterlijk zijn overgenomen; bijvoorbeeld de vijf minuten, het ritselen in het struikgewas, en het feit dat het donker is en regent. En natuurlijk de hele setting met het personage dat een paniekaanval krijgt bij een bushokje. Dit alles geeft toch wel de indruk dat het een soort verdere uitwerking is van rendezvouz, en veel verder gaat dan een inspiratie. Daarmee verliest dit naar mijn mening aan originaliteit; wat jammer is, want meestal vind ik je stukken hierin juist uitblinken. Ik vrees dat een plagiaatscanner hierop behoorlijk zou aanslaan. Wanneer je een boek zou schrijven over een toverschool denk ik niet direct dat JK Rowling achter je aan zou komen. Wanneer je er echter een jongen die maar blijft roepen dat hij de 'chosen one' is, een roodharige beetje sullig type en een hoogbegaafde boekenwurm in voor laat komen denk ik dat je haar management op je nek krijgt.

Op dit moment vind ik de reacties interessanter dan het verhaal. Wat me bezighoud is dat je op basis van de reacties onder Rendezvous kunt weten dat D.W. Avelak zich door jou gekwetst voelt. Eigenlijk is het weinig interessant of dat terecht of onterecht is en het is vanzelfsprekend aan jou hoe je met de opmerkingen van D.W. omgaat. In ieder geval voel je aandrang om ook steeds op Avelak te reageren, ergens triggert D.W. jou blijkbaar ook. Punt bij dit verhaal is dat je bewuste keuzes maakt en een verhaal schrijft waarvan je bij voorbaat kunt weten dat D.W. hier op aan zal slaan. Daar is weinig invoelingsvermogen voor nodig. In je reacties lijk je weinig moeite te doen om je in de positie van D.W. te verplaatsen en vertrek je vooral vanuit jezelf. Ook dat zijn keuzes. Je kunt natuurlijk met verklaringen komen over eigen ervaringen en juridische 'pleidooien' houden waar geen speld tussen te krijgen zijn. Maar voor mij blijven de belangrijkste vragen: Waarom doet Bruno dit? Iedere lezer van de reacties bij Rendezvous kan toch aanvoelen dat D.W. al 'geraakt' is en hiermee nog verder geraakt wordt? Is verder kwetsen je opzet? Voel jij jezelf gekwetst? (Dat zou voor mij nog een verklaring kunnen zijn, maar dan een wat jammerlijke manier van doen.) Kortom: Waarom Bruno? Is dit het waard?

Virtuosuo & Hadeke, ik wil jullie niet beïnvloeden ergens in maar gewoon heel even bedanken. Ik zal jullie opmerkingen niet vergeten als ik nog eens in gesprek raak over dit forum met iemand.

Kortom: Waarom Bruno? Is dit het waard?

Ik heb het elders al geschreven: ik ken D.W. Alavelak niet. Het is een persoon die zich verschuilt achter een pseudoniem gebadeerd op het epos Kalevala. Ik heb geen enkele reden om gemeen te zijn tegen iemand die ik niet ken en ik ben dat ook niet. Ik gedraag me niet anders tegenover D.W. dan ik me tegenover andere mensen zou gedragen. D.W. Alavelak heeft het over een "gebrek aan respect". Ik respecteer D.W. Alavelak als persoon, net zoals vele anderen dat hier doen zelfs al gaat het om een onbekend iemand. Toch voelt D.W. Alavelak zich niet gerespecteerd. Waar komt dat gevoel vandaan? Bij een vorige opdracht waren andere mensen daar al het "slachtoffer" van toen D.W. Alavelak hen verweet niet te weten wat het is dakloos te zijn en dat hun invulling van de opdracht niet gepast was. Ik had toen het "geluk" dat ik de opdracht anders invulde en mijn HP een oorlogsslachtoffer was ipv een dakloze, anders was ik toen als als "boeman" aangeduid geweest. Is het dit waard? Uiteraard niet! Daarom is deze hele discussie zo absurd. Ik snap niet waarom ze nog gevoerd wordt.

Hallo Bruno, Het laatste wat ik hierover zal zeggen: Ik kan me voorstellen dat D.W. zich gekwetst voelt door dit verhaal op basis van de reacties bij het vorige verhaal. Als ik dat van iemand weet, terwijl ik het met de beste wil van de wereld nooit bedoeld had om iemand te kwetsen, maar juist om te helpen, dan zou ik toch nooit het verhaal dat jij schreef plaatsen. Soms kan je het gedrag van een ander onvoorstelbaar vinden, kan je misschien niet bevatten dat iemand überhaupt zo denkt, maar toch kan je aanvoelen wat iemands reactie in de toekomst zal zijn. Dat heeft niet meer met terecht of onterecht te maken. Dat heeft te maken met 'samenleven', met rekening houden met elkaars gevoelens. Hoe absurt die gevoelens ook overkomen. Daarin lijk je een bewuste keus te hebben gemaakt en kan ik -op basis van de verhalen en reacties die je schrijft- me op mijn beurt amper voorstellen dat je dit niet aan zag komen. Daarvoor kom jij op mij te intelligent over. Mijn gevoel is dus vooral: wie wind zaait zal storm oogsten. Door in te gaan op het pseudoniem -iets wat ik ook bewust hanteer overigens- denk ik: als je denkt met een soort (internetterm) trol te maken hebt, reageer dan sowieso niet. 'Trollen' blijft in stand door voedsel te blijven geven. I rest my case. Blijf schrijven, dat doe je goed. Google eventueel op mijn pseudoniem, dan heb je mijn echte naam snel gevonden. Maar steek vooral energie in de mooie dingen van het leven.

Ik kan me voorstellen dat D.W. zich gekwetst voelt door dit verhaal op basis van de reacties bij het vorige verhaal. Als ik dat van iemand weet, terwijl ik het met de beste wil van de wereld nooit bedoeld had om iemand te kwetsen, maar juist om te helpen, dan zou ik toch nooit het verhaal dat jij schreef plaatsen. Soms kan je het gedrag van een ander onvoorstelbaar vinden, kan je misschien niet bevatten dat iemand überhaupt zo denkt, maar toch kan je aanvoelen wat iemands reactie in de toekomst zal zijn. Dat heeft niet meer met terecht of onterecht te maken. Dat heeft te maken met 'samenleven', met rekening houden met elkaars gevoelens.

Ik ben 49 jaar oud en al die tijd al actief geweest in de samenleving. Ik heb gewerkt als werknemer in de privésector. Ik heb gewerkt als ambtenaar aan een universiteit. Ik ben samen met mijn vrouw zelfstandige geweest in een bedrijf zonder personeel. Toen dat bedrijf groeide, ben ik CEO geweest van een bedrijf met werknemers in België, de US en Singapore. Na de verkoop van die bedrijvengroep ben ik nu aan nieuwe projecten bezig, waarvan schrijven er eentje is. Ik heb een heel traject achter de rug met groeiende verantwoordelijkheden. Om een bedrijf te runnen, moet je heel goed kunnen inschatten wat er leeft onder het personeel. Dat is niet altijd gemakkelijk en ik claim niet dat ik daarbij geen fouten heb gemaakt, maar de feedback die ik van mijn personeel kreeg, was dat ik, achteraf bezien en alles welbeschouwd, altijd correct was. Het is zelfs zo dat veel van "mijn mensen" (zoals ik ze noem) vandaag nog altijd contact houden.

Hoe absurd die gevoelens ook overkomen. Daarin lijk je een bewuste keus te hebben gemaakt en kan ik -op basis van de verhalen en reacties die je schrijft- me op mijn beurt amper voorstellen dat je dit niet aan zag komen. Daarvoor kom jij op mij te intelligent over.

Ik zag de reactie van D.W. niet komen omdat ik in mijn hele carrière als werknemer noch als werkgever zelden te maken heb gehad met iemand die zo reageert. Ik heb uiteraard wel al te maken gehad met emotionele chantage. Soms probeerden personeelsleden de emotionele kaart te trekken. Ik heb geleerd dat dit, zeker in een professionele context, te mijden is. Wat jij intelligent noemt, zou ik eerder rationeel noemen. Als iemand mij probeert te manipuleren met emoties (wat mijn inschatting is van deze heisa), dan antwoord ik daarop nu eens met humor, dan weer met feiten. Ik ben niet gelovig, maar ik heb een stevige Katholieke opleiding gekregen. Of ik dat nu wil of niet, in veel gevallen kan ik uit het hoofd Bijbelverzen citeren. In dit geval komen de volgende verzen boven (Willibrord vertaling): Jeremia 17:9 "Niets is zo onbetrouwbaar als het hart, onverbeterlijk is het, wie kan het peilen?" Prediker 7:29 "Tenslotte heb ik alleen dit gevonden: naar Gods bedoeling is het leven eenvoudig, maar de mens haalt zich van alles in 't hoofd."

Mijn gevoel is dus vooral: wie wind zaait zal storm oogsten.

In dit geval een storm in een glas water.

Door in te gaan op het pseudoniem -iets wat ik ook bewust hanteer overigens- denk ik: als je denkt met een soort (internetterm) trol te maken hebt, reageer dan sowieso niet. 'Trollen' blijft in stand door voedsel te blijven geven. I rest my case. Blijf schrijven, dat doe je goed. Google eventueel op mijn pseudoniem, dan heb je mijn echte naam snel gevonden. Maar steek vooral energie in de mooie dingen van het leven.

Ik voel niet de nood iemands doopceel te lichten omdat die persoon een pseudoniem gebruikt, dus dat Googelen... dat is misschien iets voor later. Momenteel ben ik druk aan het zwoegen op de Furious Fiction challenge van deze maand, maar ik moet toegeven dat ik op verschillende momenten in de conversatie verwachtte de letters "YHBT YHL HAND" als antwoord te krijgen.

Waar komt dat gevoel vandaan?

Van het feit dat je mijn werk hebt ingestuurd voor de weekopdracht.

Waar komt dat gevoel vandaan?

Van het feit dat je mijn werk hebt ingestuurd voor de weekopdracht.

Sorry daarvoor. Ik had daarmee geen kwaad in de zin. Ik ervoer de manier waarop je daarop reageerde als negatief en zelfs vijandig. Als ik blijf reageren, dan is dat vooral omdat ik de situatie probeer te begrijpen. Veel van de dingen die je me aanwrijft, komen me voor als zaken die vooral over jezelf gaan. Alsof je een gevecht tegen een spiegel aan het voeren bent.

-

Ohja deleten mag niet hier. Steek die excuses in je reet Bruno.

Ik kan me voorstellen dat D.W. zich gekwetst voelt door dit verhaal op basis van de reacties bij het vorige verhaal. Als ik dat van iemand weet, terwijl ik het met de beste wil van de wereld nooit bedoeld had om iemand te kwetsen, maar juist om te helpen, dan zou ik toch nooit het verhaal dat jij schreef plaatsen. Soms kan je het gedrag van een ander onvoorstelbaar vinden, kan je misschien niet bevatten dat iemand überhaupt zo denkt, maar toch kan je aanvoelen wat iemands reactie in de toekomst zal zijn. Dat heeft niet meer met terecht of onterecht te maken. Dat heeft te maken met 'samenleven', met rekening houden met elkaars gevoelens.

Ik ben 49 jaar oud en al die tijd al actief geweest in de samenleving. Ik heb gewerkt als werknemer in de privésector. Ik heb gewerkt als ambtenaar aan een universiteit. Ik ben samen met mijn vrouw zelfstandige geweest in een bedrijf zonder personeel. Toen dat bedrijf groeide, ben ik CEO geweest van een bedrijf met werknemers in België, de US en Singapore. Na de verkoop van die bedrijvengroep ben ik nu aan nieuwe projecten bezig, waarvan schrijven er eentje is. Ik heb een heel traject achter de rug met groeiende verantwoordelijkheden. Om een bedrijf te runnen, moet je heel goed kunnen inschatten wat er leeft onder het personeel. Dat is niet altijd gemakkelijk en ik claim niet dat ik daarbij geen fouten heb gemaakt, maar de feedback die ik van mijn personeel kreeg, was dat ik, achteraf bezien en alles welbeschouwd, altijd correct was. Het is zelfs zo dat veel van "mijn mensen" (zoals ik ze noem) vandaag nog altijd contact houden.

Hoe absurd die gevoelens ook overkomen. Daarin lijk je een bewuste keus te hebben gemaakt en kan ik -op basis van de verhalen en reacties die je schrijft- me op mijn beurt amper voorstellen dat je dit niet aan zag komen. Daarvoor kom jij op mij te intelligent over.

Ik zag de reactie van D.W. niet komen omdat ik in mijn hele carrière als werknemer noch als werkgever zelden te maken heb gehad met iemand die zo reageert. Ik heb uiteraard wel al te maken gehad met emotionele chantage. Soms probeerden personeelsleden de emotionele kaart te trekken. Ik heb geleerd dat dit, zeker in een professionele context, te mijden is. Wat jij intelligent noemt, zou ik eerder rationeel noemen. Als iemand mij probeert te manipuleren met emoties (wat mijn inschatting is van deze heisa), dan antwoord ik daarop nu eens met humor, dan weer met feiten. Ik ben niet gelovig, maar ik heb een stevige Katholieke opleiding gekregen. Of ik dat nu wil of niet, in veel gevallen kan ik uit het hoofd Bijbelverzen citeren. In dit geval komen de volgende verzen boven (Willibrord vertaling): Jeremia 17:9 "Niets is zo onbetrouwbaar als het hart, onverbeterlijk is het, wie kan het peilen?" Prediker 7:29 "Tenslotte heb ik alleen dit gevonden: naar Gods bedoeling is het leven eenvoudig, maar de mens haalt zich van alles in 't hoofd."

Mijn gevoel is dus vooral: wie wind zaait zal storm oogsten.

In dit geval een storm in een glas water.

Door in te gaan op het pseudoniem -iets wat ik ook bewust hanteer overigens- denk ik: als je denkt met een soort (internetterm) trol te maken hebt, reageer dan sowieso niet. 'Trollen' blijft in stand door voedsel te blijven geven. I rest my case. Blijf schrijven, dat doe je goed. Google eventueel op mijn pseudoniem, dan heb je mijn echte naam snel gevonden. Maar steek vooral energie in de mooie dingen van het leven.

Ik voel niet de nood iemands doopceel te lichten omdat die persoon een pseudoniem gebruikt, dus dat Googelen... dat is misschien iets voor later. Momenteel ben ik druk aan het zwoegen op de Furious Fiction challenge van deze maand, maar ik moet toegeven dat ik op verschillende momenten in de conversatie verwachtte de letters "YHBT YHL HAND" als antwoord te krijgen.

Het staat mensen vrij om te reageren zoals ze willen. In bepaalde sectoren wordt misschien iets minder vaak emotioneel gereageerd, daar voelt de ratio de boventoon. Dat betekent nog niet dat het ongewenst is om emotioneel te reageren, of zelfs (zoals jij lijkt te suggereren) dat het beter zou zijn rationeel te reageren. Het staat jou vrij om feedback te geven om stukjes, maar het staat de schrijver ook vrij om op deze feedback te reageren en zelf te bepalen of het wat met deze feedback doet. Dat heeft niks met manipulatie om zelfs emotionele chantage te maken. Hoewel ik het op zich wel met jouw feedback eens ben dat het stukje van #269 rendezvouz aanvulling nodig heeft om compleet te zijn, is het jammer dat in plaats van de schrijver de mogelijkheid geven om deze aanvulling te bedenken je dit hier eigenlijk zelf doet. Persoonlijk ontgaat de humor me hier een beetje van, en kan ik me de emotionele reactie hierop wel enigszins voorstellen. Om er toch maar een bijbeltekst bij te halen, vergelijk Petrus 3:8; 'Tot slot vraag ik u: Wees allen eensgezind, leef met elkaar mee, heb elkaar lief als broeders en zusters, wees barmhartig en bereid de minste te zijn.'

Dat betekent nog niet dat het ongewenst is om emotioneel te reageren, of zelfs (zoals jij lijkt te suggereren) dat het beter zou zijn rationeel te reageren.

Sta me toe even te nuanceren: natuurlijk is het niet verkeerd emotioneel te reageren, maar als de gemoederen al te verhit geraken, dan is het nuttig om even een stap achteruit te zetten en de dingen rationeel te bekijken.

Het staat jou vrij om feedback te geven om stukjes, maar het staat de schrijver ook vrij om op deze feedback te reageren en zelf te bepalen of het wat met deze feedback doet. Dat heeft niks met manipulatie om zelfs emotionele chantage te maken.

Het staat mensen inderdaad vrij om eerst om excuses te bedelen en vervolgens voor te stellen ze in je reet te stoppen, zoals hier gebeurt:

Steek die excuses in je reet Bruno.

Om er toch maar een bijbeltekst bij te halen, vergelijk Petrus 3:8; 'Tot slot vraag ik u: Wees allen eensgezind, leef met elkaar mee, heb elkaar lief als broeders en zusters, wees barmhartig en bereid de minste te zijn.'

Ik bied in nederigheid mijn andere wang aan, maar van mijn aars moet men afblijven.