#269 rendezvous

U zegt kort, u krijgt kort. ;) Toevallig had ik laatst een gedicht geschreven wat ik kon ombuigen en herschrijven voor deze weekopdracht.

Kort is goed, maar niet altijd beter. Ik kan me bij dit verhaal niet zoveel voorstellen.

Kort is goed, maar niet altijd beter. Ik kan me bij dit verhaal niet zoveel voorstellen.

Het is inderdaad nog steeds meer een gedicht wat dat betreft. Het is een ontmoeting bij een bushalte tussen een meisje en een kat. Het meisje is de held omdat het best eng is in het donker op een bus te moeten wachten en de kat is een held omdat ie buiten loopt tijdens de regen. Het oorspronkelijk gedicht ging over heel slechtziend zijn en hoe je kan schrikken van een aanraking als je het niet verwacht. De HP neemt een dier waar met de overige zintuigen, aan het einde blijkt het om een kat te gaan die langs de benen van HP strijkt.

Kort is goed, maar niet altijd beter. Ik kan me bij dit verhaal niet zoveel voorstellen.

Ik kan me er ook niet veel bij voorstellen. Er staat ook een DT-fout in: Ze houdT haar mobieltje vast. Het gaat hier om een mens (want dieren houden geen telefoon vast) die geconfronteerd wordt met een dier (waarom zitten fe ogen anders zo dicht bij de grond)? Waarom zijn het helden? Waar zijn de katten en honden?

Kort is goed, maar niet altijd beter. Ik kan me bij dit verhaal niet zoveel voorstellen.

Het is inderdaad nog steeds meer een gedicht wat dat betreft. Het is een ontmoeting bij een bushalte tussen een meisje en een kat. Het meisje is de held omdat het best eng is in het donker op een bus te moeten wachten en de kat is een held omdat ie buiten loopt tijdens de regen.

Ik kan het geen gedicht noemen. Het heeft ook niet veel met de opdracht te maken, maar wellicht ben ik hierin de enige.

Kort is goed, maar niet altijd beter. Ik kan me bij dit verhaal niet zoveel voorstellen.

Ik kan me er ook niet veel bij voorstellen. Er staat ook een DT-fout in: Ze houdT haar mobieltje vast. Het gaat hier om een mens (want dieren houden geen telefoon vast) die geconfronteerd wordt met een dier (waarom zitten fe ogen anders zo dicht bij de grond)? Waarom zijn het helden? Waar zijn de katten en honden?

DT-fouten zullen er in blijven bij mij, sorry als iemand zich daarin irriteert, ik zal ze blijven verbeteren. Lees mijn reactie aan Fief voor een betere uitleg van de context. Het verhaal gaat over een kat maar als creatieve keuze dacht ik, ik maak duidelijk dat het een hond of een kat is maar verklap niet welke van de twee. De lezer mag van mij kiezen wat hen het leukst vind. Achteraf gezien was het misschien beter om het duidelijker een kat te laten zijn, dat sluit ook beter aan bij de beredenering van mijn woordkeuze voor 'helden'.

Ik kan het geen gedicht noemen. Het heeft ook niet veel met de opdracht te maken, maar wellicht ben ik hierin de enige.

Ik zeg niet dat het een gedicht is, ik zei dat het een gedicht was. "Het oorspronkelijk gedicht ging over heel slechtziend zijn en hoe je kan schrikken van een aanraking als je het niet verwacht. De HP neemt een dier waar met de overige zintuigen, aan het einde blijkt het om een kat te gaan die langs de benen van HP strijkt." Ik dacht dat regen en katten wel verband hielden met de opdracht, alleen de honden onderbreken. Is het daarom niet meer passend?

Tegen niemand in het bijzonder: Het lijkt erop dat de 'bewerken' knop verdwenen is onder mijn oorspronkelijk bericht, hierdoor kan ik het bericht niet meer aanpassen.

Nog een dingetje dan en dan neem ik even rust, want ik merk dat ik mijn hersenen flink heb laten kraken vandaag. Het verhaal is wellicht kort, en ik had wellicht al een paar ideeën die ik kon gebruiken, dat betekend niet dat ik geen moeite in mijn schrijven heb gestoken. Ik ben gewoon nog niet zo goed maar ik doe echt mijn best.

Lees mijn reactie aan Fief voor een beter uitleg van de context. Het verhaal gaat over een kat maar als creatieve keuze dacht ik, ik maak duidelijk dat het een hond of een kat is maar verklap niet welke van de twee. De lezer mag van mij kiezen wat hen het leukst vind.

Ik dacht eerlijk gezegd dat het een rat was. Iemand die je tekst leest en de opdracht niet kent, weet niet dat het over katten of honden gaat. Je tekst mag kort en gebald zijn, maar moet wel duidelijk genoeg zijn.

Achteraf gezien was het misschien beter om het duidelijker een kat te laten zijn, dat sluit ook beter aan bij de beredenering van mijn woordkeuze voor 'helden'.

Het woord "helden" komt net als de regen uit de lucht gevallen. Vergeet als schrijver nooit dat een lezer je gedachten niet kan lezen. Die moet je zelf onder woorden brengen. Als je van je tekst een gedicht wil maken, dan moet het expressiever met meer beeldtaal. Als je er proza van maakt, dan maak je het best verhalender; er gebeurt momenteel niets en er is geen spanning die de angst verraadt die je in je commentaar vermeldt.

Bijzonder hoe je in een paar zinnen een duidelijk beeld weet te scheppen, ik zie het voor me. In mijn fantasie dacht ik aan een kat en een hond als twee helden, maar dat is door de opdracht heb ik het gevoel. Fijne avond.

Het is inderdaad kort, maar de verbeelding kan hier zijn werk doen. Al met al toch een goede uitvoering van het onderwerp vind ik. Fijne dag

Ik dacht eerlijk gezegd dat het een rat was.

Dat is een goede opmerking, ik had niet door dat mijn tekst op die manier gelezen kon worden.

Vergeet als schrijver nooit dat een lezer je gedachten niet kan lezen. [..] Als je van je tekst een gedicht wil maken, dan moet het expressiever met meer beeldtaal. Als je er proza van maakt, dan maak je het best verhalender.

Je hebt gelijk, mijn uitvoering is een tik te minimaal geweest. Ik zal mezelf uitdagen deze week om dit verhaal te herschrijven zodat het duidelijker overkomt, ook voor mensen die niet weten dat het hier om de weekopdracht gaat.

..er gebeurt momenteel niets en er is geen spanning die de angst verraadt die je in je commentaar vermeldt.

Dat ben ik niet met je eens. Ik denk dat er hier sprake is van onbegrip van jouw kant. Voor de meeste vrouwen die (als meisje) weleens in het donker op een bus hebben moeten wachten zal de spanning duidelijk zijn, ook zonder mijn uitleg. Er kunnen een hoop gruwelijke dingen uit de bosjes tevoorschijn komen. ---

Bijzonder hoe je in een paar zinnen een duidelijk beeld weet te scheppen, ik zie het voor me.

Dankjewel, het is een opluchting om te horen dat iemand het wel duidelijk vind.

In mijn fantasie dacht ik aan een kat en een hond als twee helden, maar dat is door de opdracht heb ik het gevoel.

Goed om op te merken alsnog, ik had wel al door dat ik net een tik te vaag was met mijn beschrijving maar ik vind het ook heel leuk om te lezen wat anderen mensen dan invullen. Bedankt voor je feedback! (Ik weet trouwens nooit of ik bij u moet vousvoyeren of tutoyeren omdat u mw. in de naam heeft.) ---

Het is inderdaad kort, maar de verbeelding kan hier zijn werk doen. Al met al toch een goede uitvoering van het onderwerp vind ik.

Dankjewel, dat doet me echt goed om te lezen. <3

Uit je verhaal kan ik opmaken dat het om een meisje gaat en een kat. Ik begrijp de commentaren van Bruno en Fief. Je verhaal is wel goed, alleen zou ik het iets meer 'body' geven. Je zou misschien wat over de omgeving kunnen schrijven. Je zou bijvoorbeeld ook de twee glinsteringen (de ogen van de kat) het meisje van achteren laten naderen. En dat ze vervolgens iets langs haar benen voelt strijken, waarop ze terugdeinst maar weer gerust wordt gesteld door het spinnende geluid. Ik zeg maar iets, maar op die manier bouw je de spanning iets meer op. Ik heb je verhaaltje graag gelezen!

..er gebeurt momenteel niets en er is geen spanning die de angst verraadt die je in je commentaar vermeldt.

Dat ben ik niet met je eens. Ik denk dat er hier sprake is van onbegrip van jouw kant. Voor de meeste vrouwen die (als meisje) weleens in het donker op een bus hebben moeten wachten zal de spanning duidelijk zijn, ook zonder mijn uitleg. Er kunnen een hoop gruwelijke dingen uit de bosjes tevoorschijn komen.

Stel dat ik het volgende verhaal schrijf: "Ik ben in Amerika geweest." Dan zeg jij misschien: "Dat is toch geen verhaal!" Waarop ik dan zeg: "Dat is onbegrip van jouw kant, want iedereen die in Amerika is geweest, weet hoe het daar is en wat daar allemaal te beleven valt!" Zo komt je reactie over. Je krijgt een kans om empathie op te wekken door een tekst te schrijven die een angstgevoel bijna tastbaar maakt, maar in plaats daarvan zeg je: "Foert, ik doe geen moeite voor lezers die niet aan het criterium 'vrouwen die bang in het donker zijn' voldoen." Dat vind ik niet netjes.

..er gebeurt momenteel niets en er is geen spanning die de angst verraadt die je in je commentaar vermeldt.

Dat ben ik niet met je eens. Ik denk dat er hier sprake is van onbegrip van jouw kant. Voor de meeste vrouwen die (als meisje) weleens in het donker op een bus hebben moeten wachten zal de spanning duidelijk zijn, ook zonder mijn uitleg. Er kunnen een hoop gruwelijke dingen uit de bosjes tevoorschijn komen.

Stel dat ik het volgende verhaal schrijf: "Ik ben in Amerika geweest." Dan zeg jij misschien: "Dat is toch geen verhaal!" Waarop ik dan zeg: "Dat is onbegrip van jouw kant, want iedereen die in Amerika is geweest, weet hoe het daar is en wat daar allemaal te beleven valt!" Zo komt je reactie over. Je krijgt een kans om empathie op te wekken door een tekst te schrijven die een angstgevoel bijna tastbaar maakt, maar in plaats daarvan zeg je: "Foert, ik doe geen moeite voor lezers die niet aan het criterium 'vrouwen die bang in het donker zijn' voldoen." Dat vind ik niet netjes.

Sorry, maar ik vind jou reactie "niet netjes", sterker nog ik vind dat je je boekje ver te buiten door mij woorden in de mond te leggen en op basis van je eigen verzinsels aannames te doen over mij. Waar haal je het grove lef vandaan.

Uit je verhaal kan ik opmaken dat het om een meisje gaat en een kat. Ik begrijp de commentaren van Bruno en Fief. Je verhaal is wel goed, alleen zou ik het iets meer 'body' geven. Je zou misschien wat over de omgeving kunnen schrijven. Je zou bijvoorbeeld ook de twee glinsteringen (de ogen van de kat) het meisje van achteren laten naderen. En dat ze vervolgens iets langs haar benen voelt strijken, waarop ze terugdeinst maar weer gerust wordt gesteld door het spinnende geluid. Ik zeg maar iets, maar op die manier bouw je de spanning iets meer op. Ik heb je verhaaltje graag gelezen!

Bedankt voor je suggesties, zoals ik eerder heb aangegeven ben ik van plan dit verhaaltje te herschrijven om zo ook mijn eigen schrijven te verbeteren. Ik zal daarbij de feedback gebruiken die ik van iedereen ontvangen heb.

Sorry, maar ik vind jouW reactie "niet netjes", sterker nog ik vind dat je je boekje ver te buiten door mij woorden in de mond te leggen en op basis van je eigen verzinsels aannames te doen over mij. Waar haal je het grove lef vandaan.

Ik probeer te helpen. Sorry als dat grof over komt. Als je het hebt over woorden die ik jou "in de mond leg", dan heb je het waarschijnlijk over dit: "Foert, ik doe geen moeite voor lezers die niet aan het criterium 'vrouwen die bang in het donker zijn' voldoen." Dat heb jij niet gezegd, maar het is wel hoe de volgende opmerking op mij overkwam: "Ik denk dat er hier sprake is van onbegrip van jouw kant. Voor de meeste vrouwen die (als meisje) weleens in het donker op een bus hebben moeten wachten zal de spanning duidelijk zijn, ook zonder mijn uitleg." (Letterlijk citaat.) Ik wilde jou jezelf de volgende vragen doen stellen:

• Is dit werkelijk onbegrip of heb ik iets verkeerd uitgelegd?
• Als ik schrijf "Voor de meeste vrouwen", kan ik de bewering die volgt staven, of ben ik aan het veralgemenen? Merk op: zinnen die beginnen met "Voor de meeste" zijn bijna per definitie veralgemeningen.
• Als ik de bewering kan staven (waar ik van uitga, want ze klinkt aannemelijk), hoe kan ik die staving het best verwoorden in mijn tekst zonder dat het "uitleggerig" overkomt?

Sta me toe een kleine anekdote te vertellen: bij het schrijven van mijn eerste boek, kreeg ik van de uitgever een developmental editor toegewezen die alles wat ik schreef cool en amazing vond. Toen ik al drie hoofdstukken ver zat, had ik daar een slecht gevoel bij: mijn redacteur vond ze goed, maar zelf vond ik ze best slecht. Ik besprak dit met mijn uitgever. Hij las mijn hoofdstukken en zei: "Je hebt een punt; ik geef je een andere developmental editor." Het boek was zeer technisch en ging over een software in een gebied waarin ik een expert ben (ik heb mee ISO-standaarden geschreven), maar plots kreeg ik een sciencefiction schrijver als redacteur: de man had nog nooit geprogrammeerd, wist niets over het onderwerp en het was de eerste keer dat hij een technisch boek moest helpen ontwikkelen. Bij zijn eerste commentaren, was het meteen ruzie: ik reageerde net zoals jij "Waar haal je het grove lef vandaan?" Zijn antwoord was ontwapenend. Hij zei: "Bruno, je hebt zelf gezegd dat je hulp wil. Je hebt zelf gezegd dat je beter kan. Ik ben hier niet om je af te breken. Ik ben hier om jou te helpen om van jou boek een beter boek te maken." Na een paar dagen mokken, heb ik hem gelijk gegeven en heb ik naar hem geluisterd. Het boek is er uiteindelijk gekomen. De eerste druk bestond uit 5000 boeken en er was binnen het jaar een herdruk nodig. Er zijn er uiteindelijk 12500 van verkocht. Dat was niet mogelijk geweest als ik bij mijn standpunt "wat is die kerel grof" was gebleven. Als je zegt: ik schrijf enkel als bezighouding, dan is dat OK en dan zal ik mij voortaan onthouden van commentaar. Als je echter zegt: ik wil iets doen met mijn schrijven en misschien zelfs publiceren, dan zal je merken dat je teksten bij het werken met een degelijke uitgever veel kritischer beoordeeld zullen worden.

Je mag beginnen met je excuses maken voor die sneer mijn kant op, alleen excuses voor het feit dat het slecht overkwam is onvoldoende voor mij nog verder in gesprek te gaan. Het is duidelijk dat je volledig mijn punt gemist hebt maar ik voel op dit punt totaal geen behoefte om mezelf verder aan jou uit te leggen. Dat kost moeite weet je wel, daar heb ik niet zo'n zin na zo op mijn nummer gezet te zijn door jou.

Je mag beginnen met je excuses maken voor die sneer mijn kant op, alleen excuses voor het feit dat het slecht overkwam is onvoldoende voor mij nog verder in gesprek te gaan. Het is duidelijk dat je volledig mijn punt gemist hebt maar ik voel op dit punt totaal geen behoefte om mezelf verder aan jou uit te leggen. Dat kost moeite weet je wel, daar heb ik niet zo'n zin na zo op mijn nummer gezet te zijn door jou.

Ik weet niet op welke sneer je doelt, maar als er iets slecht overkwam, dan bied ik daar mijn excuses voor aan. Het spijt me oprecht dat ik je punt miste. Ik had graag geweten wat ik over het hoofd zag, maar ik begrijp dat het misschien niet de moeite loont voor jou om verdere uitleg te geven aan een wildvreemde.

Je mag beginnen met je excuses maken voor die sneer mijn kant op, alleen excuses voor het feit dat het slecht overkwam is onvoldoende voor mij nog verder in gesprek te gaan. Het is duidelijk dat je volledig mijn punt gemist hebt maar ik voel op dit punt totaal geen behoefte om mezelf verder aan jou uit te leggen. Dat kost moeite weet je wel, daar heb ik niet zo'n zin na zo op mijn nummer gezet te zijn door jou.

Ik weet niet op welke sneer je doelt, maar als er iets slecht overkwam, dan bied ik daar mijn excuses voor aan. Het spijt me oprecht dat ik je punt miste. Ik had graag geweten wat ik over het hoofd zag, maar ik begrijp dat het misschien niet de moeite loont voor jou om verdere uitleg te geven aan een wildvreemde.

Wat een vervelende woordwisselingen. Bruno heeft feedback gegeven, zoals hij op al onze verhalen feedback geeft. Het betekent eerlijk zeggen wat je ervan vind. Dat kun je leuk vinden of niet, maar je kunt er wel van leren. Leren omgaan met feedback zou een beginpunt kunnen zijn. Je moet het ook niet persoonlijk opnemen. Jij wordt niet beoordeeld, je werk wel. Als je een gevierd schrijver bent kun je je misschien wat snedigere opmerkingen veroorloven. Als beginnend schrijver ben ik van mening dat je er alleen maar van kunt leren. En als je vindt dat je werk geen op- of aanmerkingen nodig heeft, plaats ze dan niet hier.

Dit gaat allang niet meer over schrijven en dat ontgaat jullie en dat begrijp ik maar luister, ik heb een grens en die is voor nu even bereikt. Ik wil de zaak niet verder escaleren en dus niet inhoudelijk hier op ingaan totdat ik me beter voel. Bruno heeft me pijn gedaan op een manier die heel moeilijk gaat zijn om uit te leggen, maar die pijn zit diep. Diep.

Bruno heeft me pijn gedaan op een manier die heel moeilijk gaat zijn om uit te leggen, maar die pijn zit diep. Diep.

Zoals Fief aangeeft: wat ik schreef was niet persoonlijk bedoeld. Hoe zou het persoonlijk kunnen zijn? Ik ken je immers niet. Ik weet niets over jou. Ik kan alleen commentaar geven op wat je schreef en sorry, maar als lezer vond ik mezelf niet gerespecteerd. Als schrijver weet ik dat een groot deel van mijn publiek mijn achtergrond niet kent en mijn gedachten niet kan lezen. Als ik met mijn werk een boodschap wil overbrengen, dan moet ik mij inspannen om de lezer te helpen mij te begrijpen. Als dat niet lukt, dan moet mijn eerste reflex zijn: "Ben ik wel duidelijk genoeg geweest?" Het is mijn opinie (geen bewezen feit) dat schrijvers die hun lezers van onbegrip "beschuldigen" arrogant zijn. Je mag er een andere opinie op na houden, maar dat is jouw keuze en ik hoop dat je aanvaardt dat niet iedereen jouw opinie deelt. Ik heb mij vroeger ook vaak "gekwetst" gevoeld tot ik de volgende Engelse uitdrukking leerde kennen: "Sticks and stones can break my bones, but names can never hurt me." Vanaf het moment dat ik snapte dat ik zelf kon beslissen hoe ik omging met kritiek, werd mijn leven een pak eenvoudiger. Denk er even over na. Deze raad is met de beste bedoelingen gegeven. Je kan ermee doen wat je wil. Ik heb ook miserie meegemaakt: het jaar dat onze zoon met botkanker in het ziekenhuis lag en we hem bijna verloren, was een ervaring die ik zelfs mijn ergste vijand niet toewens; mijn vrouw en ik zijn toen emotioneel en financieel onder nul gegaan. Dat heeft een grote impact gehad op hoe ik in het leven sta. De mensen die voor mij van belang zijn, weten en accepteren dat. Hoe andere mensen daarover denken, dat is hun zaak, niet de mijne. Ik voor mij heb uit die episode in mijn leven geleerd dat ik niet het alleenrecht heb op verdriet.

Ik zou het heel erg vinden als ik geen gebruik meer kan maken van dit forum omdat het hier tussen mij en jullie twee vastloopt. Ik wil me echt niet laten wegjagen maar jullie maken me het echt erg ongemakkelijk door mij geen kans te geven mezelf te herpakken zodat ik weer verder op een constructieve manier kan discussiëren over het hoe en wat van wat er fout ging aan mijn kant. Jullie lijken allemaal ideeën over mij te hebben die (als ik mezelf een beetje kan inschatten) misplaatst zijn.

Als je een tekst door 5 willekeurige mensen laat lezen kun je 5 verschillende meningen krijgen. Iedereen kan je tekst anders beoordelen omdat we (psychologisch) verschillend in elkaar steken. Ik heb zelf discussies gehad met Bruno waarvan ik dacht, hoe kon je dat nou zeggen? Sommige dingen raakte mij ook. Maar hij heeft uitgelegd dat hij anders is dan ik, daardoor kunnen we over hetzelfde onderwerp totaal verschillende gedachten hebben. Ik heb er (ook) een tijdje mee geworsteld maar het heeft mijn ogen wel geopend. Daarvoor ben ik hem erg dankbaar. Bruno wil je echt helpen, hij heeft de beste bedoelingen.

Ik zou het heel erg vinden als ik geen gebruik meer kan maken van dit forum omdat het hier tussen mij en jullie twee vastloopt. Ik wil me echt niet laten wegjagen maar jullie maken me het echt erg ongemakkelijk door mij geen kans te geven mezelf te herpakken zodat ik weer verder op een constructieve manier kan discussiëren over het hoe en wat van wat er fout ging aan mijn kant. Jullie lijken allemaal ideeën over mij te hebben die (als ik mezelf een beetje kan inschatten) misplaatst zijn.

Wat geeft je het idee dat iemand je hier wegjaagt? Wij proberen te helpen door uit te leggen hoe je je tekst beter kunt maken. Ik ben ervan overtuigd dat je dat zelf kunt, maar omdat kritiek geven gemakkelijker is dan zelf een oplossing aan te bieden, ga ik twee voorbeeldjes geven van hoe je meer body kunt geven aan je tekst. Voorbeeld 1: In een bepaalde periode van mijn leven zat ik in een diep dal en had ik te kampen met angstaanvallen. Die uitten zich schijnbaar zonder aanleiding op de meest willekeurige momenten en gingen gepaard met ademnood. Laat me die ervaring gebruiken om de angst bij je hoofdpersonage tastbaar te maken. Uitwerking: Ze houd haar mobieltje vast, ze heeft goed bereik en de bus zou binnen 5 minuten moeten komen. Ze werpt een blik in de richting vanwaaruit de bus moet komen en de schrik slaat haar om het hart. Wat verderop in de straat komt een tsunami van regenwater op haar af. Voor ze kan reageren, wordt ze meegesleurd door de stroom. Haar hele lichaam is door water omringd. Ze verdrinkt! Op het moment dat haar hoofd even boven de vloed komt, snakt haar lichaam naar lucht. Ze open haar ogen en ziet dat haar angst een loopje met haar nam. Ze staat nog altijd aan het bushokje. Nog 3 minuten voor de bus komt. Net als ze haar mobieltje in haar jaszak stopt, hoort ze geritsel in het struikgewas achter zich. Ze probeert zo onopvallend mogelijk achterom te kijken, maar voor ze iets ziet, wordt het zwart voor haar ogen. Ze wordt door ruwe handen bij de keel vastgegrepen en ze voelt hoe twee duimen haar luchtpijp indrukken. Ze stikt! Haar lichaam stoot een gesmoorde kreet uit. De greep op haar hals verslapt. Ze opent haar ogen en kijkt recht in twee gloeiende kooltjes die vanonder een struik vandaan komen. Het is een straatkat die de regen trotseert om haar gezelschap te komen houden. Wat zijn we toch helden, denkt ze. Nog 1 minuut voor de bus komt. De redding is nabij. Voorbeeld 2: Mijn zoontje was zo fier toen hij centje voor centje, euro voor euro voldoende geld had bijeengespaard voor een paar rollerblades. Hij was toen 11 jaar oud en we gingen samen naar de winkel en hij bracht het hele weekend buiten op wieltjes door. Het werd zijn lievelingsspeelgoed, maar helaas: een paar weekends later begon hij te klagen over pijn aan zijn knie. Hij had moeite om de trap op te gaan. De dokter sprak van een ontsteking en schreef een zalfje en pilletjes voor. Het mocht niet baten. Op den duur kon hij enkel op krukken lopen. Er werd een afspraak gemaakt voor verdere onderzoeken in het ziekenhuis. Daar viel een hard verdict: hij had botkanker. Er zouden 18 chemokuren volgen en een zware operatie waarbij een deel van tibia en femur, alsook de groeischijven in zijn knie verwijderd werden. Hij kreeg een inwendige prothese en de chirurg vertelde ons dat hij nooit meer sporten zou mogen doen die een impact gaven op zijn knie. De prothese was immers harder dan het bot. Als hij zou lopen, roeien of rolschaatsen, dan bestond het risico dat het metaal van de prothese het bot rondom verbrijzelde. Na dit nieuws schonken we zonder het hem te vragen zijn rollerblades weg. We dachten: we willen hem er bij thuiskomst niet mee confronteren dat hij ze nooit meer mag gebruiken. Sindsdien gaat er een scheut van pijn door me heen als ik kinderen op rollerblades zie. Zelfs nu ik dit schrijf en de herinnering ophaal, stapelen zich donkere wolken boven mijn gemoed en moet ik vechten tegen de tranen. Sommige mensen zullen dat belachelijk vinden. Ik weet ook dat het irrationeel is, maar de pijn die ik voel is voor mij heel reëel. Mijn lichaam heeft er ook een waarneembare reactie op, ondanks het feit dat dit alles dateert van 2008. Vroeger had ik gevoelens van boosheid tegenover kinderen op rollerblades. Vanuit een objectief standpunt bekeken trof hen (uiteraard!) geen schuld; vanuit mijn subjectief standpunt was er een duidelijk verband tussen oorzaak (het feit dat zij op rollerblades reden) en het gevolg (mijn bijna fysieke pijn). Vanuit die ervaring begrijp ik dat een bepaalde opmerking iets getriggerd heeft wat jou tot de (verkeerde!) conclusie brengt dat je hier "niet gewenst" bent (wat helemaal niet zo is). Ik heb mijn persoonlijke ervaring met zo'n ervaring gebruikt om een tweede versie te schrijven. Uitwerking: Ze houdt haar mobieltje vast. Ze heeft goed bereik en de bus zou binnen 5 minuten moeten komen. Niks aan de hand, alles onder controle.. of toch niet? Geritsel in het struikgewas werpt haar drie jaar terug in de tijd. Een oude pijn snijdt zo venijnig door haar heen dat ze ervan gaat duizelen. Ze wordt overmand door hetzelfde gevoel van weerloosheid als weleer. Haar lichaam verstijft. Haar angst neemt het van haar over. 'NIet nog eens!' prevelt ze, 'Dit overleef ik geen tweede keer.' Ze is op het ergste voorbereid wanneer een klaaglijk miauw haar tot de werkelijkheid terugbrengt. Ze knippert met haar ogen. Opgelucht stelt ze vast dat dit niet "de" bushalte is. Ze weet dat "hij" haar niet meer kan raken. De man die verantwoordelijk is voor het onophoudelijk gevoel van beklemming waar ze al vijfendertig maanden en drie dagen kampt, werd gevat, berecht en veroordeeld. Hij zit zeker nog voor jaren vast. 'Hé poes,' zegt ze tot het dier dat vanonder het struikgewas tevoorschijn komt, 'Besef je wel hoe hard je me deed schrikken? Wat zijn wij toch helden, jij en ik.' Op dat moment komt de bus aangereden. Haar ademhaling is weer normaal wanneer hij voor haar halt houdt. Zou ze ooit nog zonder zorgen op de bus kunnen wachten? Ze hoopt het vurig, maar ze weet dat ze nog een lange weg te gaan heeft. Voorstel: Deze twee voorbeelden zijn een antwoord op de kritiek die ik op jouw originele tekst gaf:

• "Je tekst mag kort en gebald zijn, maar moet wel duidelijk genoeg zijn."
• "Als je er proza van maakt, dan maak je het best verhalender; er gebeurt momenteel niets en er is geen spanning die de angst verraadt die je in je commentaar vermeldt."
• "Je krijgt een kans om empathie op te wekken door een tekst te schrijven die een angstgevoel bijna tastbaar maakt."
• "Als schrijver weet ik dat een groot deel van mijn publiek mijn achtergrond niet kent en mijn gedachten niet kan lezen."

Ik heb mezelf nu kwetsbaar opgesteld. Ik heb je twee ervaringen uit mijn persoonlijke leven verteld, en vervolgens getoond hoe ik die ervaringen gebruikte om een fictief verhaal authenticiteit te geven. Jij krijgt nu de kans om kritiek te geven op wat ik schreef:

• Kunnen de gevoelens die ik in mijn fragmentjes wilde meegeven, ook zonder de persoonlijke achtergrond begrepen worden?
• Is de invulling die ik gaf geloofwaardig genoeg?

Uit die discussie kunnen we allemaal leren. Dat is net de kracht van dit forum, maar dan moet er wel respect zijn voor ieders mening, ook als die mening kritisch is. Merk op: de meeste coaches vermijden om aan "teaching by example" te doen omdat dit de creativiteit van de deelnemers beknot. Ik voel echter zoveel wantrouwen bij jou dat ik ervoor koos je te helpen met concrete voorbeelden in plaats van met louter kritische opmerkingen. Ik hoop dat de tijd die ik hiervoor uittrok niet opnieuw wantrouwig onthaald wordt.

Als je een tekst door 5 willekeurige mensen laat lezen kun je 5 verschillende meningen krijgen. Iedereen kan je tekst anders beoordelen omdat we (psychologisch) verschillend in elkaar steken. Ik heb zelf discussies gehad met Bruno waarvan ik dacht, hoe kon je dat nou zeggen? Sommige dingen raakte mij ook. Maar hij heeft uitgelegd dat hij anders is dan ik, daardoor kunnen we over hetzelfde onderwerp totaal verschillende gedachten hebben. Ik heb er (ook) een tijdje mee geworsteld maar het heeft mijn ogen wel geopend. Daarvoor ben ik hem erg dankbaar. Bruno wil je echt helpen, hij heeft de beste bedoelingen.

Dat weet ik, dat zag ik gisteren ook al. De reactie van Fief heeft mij vannacht wakker gehouden, meer dan het misverstand tussen mij en Bruno. Al vind ik het wel jammer dat hij blijft reageren terwijl ik hem twee keer gevraagd heb om even een adempauze te nemen / geven. Ik begrijp dat niet alleen aan mijn kant de emoties hoog zijn opgelopen.

Dat vindt ik echt heel vervelend om te horen. Als dat zo is wil ik graag mijn excuses aanbieden, want dat is wel het laatste wat ik wilde. Ik hoop van harte dat je gewoon op het forum blijft verschijnen.

Als je een tekst door 5 willekeurige mensen laat lezen kun je 5 verschillende meningen krijgen. Iedereen kan je tekst anders beoordelen omdat we (psychologisch) verschillend in elkaar steken. Ik heb zelf discussies gehad met Bruno waarvan ik dacht, hoe kon je dat nou zeggen? Sommige dingen raakte mij ook. Maar hij heeft uitgelegd dat hij anders is dan ik, daardoor kunnen we over hetzelfde onderwerp totaal verschillende gedachten hebben. Ik heb er (ook) een tijdje mee geworsteld maar het heeft mijn ogen wel geopend. Daarvoor ben ik hem erg dankbaar. Bruno wil je echt helpen, hij heeft de beste bedoelingen.

Dat weet ik, dat zag ik gisteren ook al. De reactie van Fief heeft mij vannacht wakker gehouden, meer dan het misverstand tussen mij en Bruno. Al vind ik het wel jammer dat hij blijft reageren terwijl ik hem twee keer gevraagd heb om even een adempauze te nemen / geven. Ik begrijp dat niet alleen aan mijn kant de emoties hoog zijn opgelopen.

Laat alles even bezinken. Als je je eraan toe bent probeer eens erachter te komen waarom de reactie van Fief je zo raakt. Wat Bruno aangeeft kan er een persoonlijke gebeurtenis of iets anders (onbewust) meespelen bij het lezen van het commentaar. Bruno is erg gedreven, daarom blijft hij reageren. Maar ik begrijp jouw gevoel er ook bij. Laat het even rusten en probeer te genieten van de mooie dag ;)

Maar ik begrijp jouw gevoel er ook bij. Laat het even rusten en probeer te genieten van de mooie dag.

Dat is precies wat ik van plan ben, om in elk geval tot morgen rust te nemen, ik heb het hard nodig. Ik zou willen vragen aan iedereen om even niet meer in dit staartje te reageren totdat het me lukt terug te komen. Ik zal terug komen en uitleg geven. Voor de duidelijkheid voeg ik alvast toe; niet om mijn gelijk te claimen maar om echt inhoudelijk te kijken hoe en wat. Ik wil iedereen (zeker ook Bruno en Fief) nogmaals bedanken voor alle feedback en hulp, ik ga ermee aan de slag.