Rechts, twee keer naar links en dan ‘een heel pokkenend’ rechtdoor lopen, dan vindt ze Frank. Google Maps is in deze uithoek een nog slechtere vriend dan de jongen die ze ooit als haar ‘gids’ beschouwde. Het enige wat ze weet is dat ze ergens bij het kasteel in de buurt moet zijn, niet ver van de oude watertoren. Frank voegde hier nog aan toe dat het kasteel ooit een beroemde burcht was geweest en tegenwoordig een populaire trouwlocatie. Hem kennende is dit laatste geen hint; Felicia heeft sowieso het zoeken naar hints al lang opgegeven. Voor haar neus verschijnt een wegwijzer paddenstoel met een rode knop erop. ‘Waarheen?’, vraagt een grauwe stem wanneer ze erop gedrukt heeft. Felicia krijgt het Efteling-gevoel dat ze tot enkele jaren geleden altijd zo sterk kon hebben wanneer ze het park betrad. Een gevoel dat snel weer wegebt wanneer de sterk op die van Frank lijkende stem bevestigd dat het nog echt een pokkenend lopen is. Wanneer ze aan het rechtdoor-gedeelte begint is haar zicht ontnomen doordat de boomdichtheid in dit gedeelte van het bos nogal hoog is. Eekhoorns lopen van tak naar tak, zonder ook maar sprongen te hoeven maken. Felicia is ervan overtuigd dat ze kunnen praten, maar dat bewust niet tegen haar doen. Waarschijnlijk maken ze in hun eigen taal grappen tegen elkaar over haar ongeschikte plateauzolen. Daarna springen ze de boom uit op zoek naar de dassen om de roddel door te vertellen, en uiteindelijk lachen alle dieren haar uit. Wanneer de bomen om haar heen verdwijnen, verschijnt een op elkaar gestapelde lading van bakstenen, dat nog het meeste weg heeft van een vorig jaar gebouwde ruïne. Toeristen maken selfies op de o zo beroemde burcht. Felicia begint ook aan reeks selfies, een toeristische wandeling tussen de muren, nog een hoofdstuk lezen uit het boek dat ze nooit uit krijgt, en nog wat tijdverdrijf-activiteiten die verder niet zo relevant zijn. Geen spoor van haar zogenaamde gids, die haar waarschijnlijk voor de zoveelste keer het bos in heeft gestuurd. Voortaan is ze weer haar eigen gids.