Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#267 Leg nooit een riolering aan als je alleen op een berg wilt wonen

Na ellenlang zoeken heeft de vrouw eindelijk een toevluchtsoord gevonden. Het is een oud huis in Peru en het staat op een berg in Puno boven het goudzoekersdorp La Rinconada. De vraagprijs was hoog. Er gingen geruchten over kwikverontreiniging in de omgeving. De makelaar had een duivelse indruk op haar gemaakt - hij was niet meer of minder mens zoals de meeste - maar het was een statig oude villa met raisonnabel comfort en het stond op een afgelegen plek waar ze geen last zou hebben van anderen. Haar hele fortuin was erin op gegaan en na een paar maanden, na het gewennen aan koude en hoogte - het duurde een tijdje voordat ze overweg kon met het aansteken van de open haard en enige weken dat ze beter om kon met de hoogteziekte - begon ze zich er een beetje gelukkig te voelen. In een van die redelijk gelukkige dagen dacht ze eraan om er een soort van afwatering aan te leggen. Het huis had namelijk geen riolering. Het toilet was een droogtoilet, dus dat was niet echt een probleem. Maar baden en afwassen moest er gebeuren met het aandragen en verwijderen van emmers. Er lagen voldoende buizen in de garage en de vrouw begon met het aanrecht in de keuken. Ze had het goed bekeken, ze was fit en na een dag werk kon ze zich de trotse bezitster van een werkbare afwaswaterleiding noemen. Die avond ging ze uitgeput, maar zeer tevreden slapen. De volgende dag zou ze de leiding van het bad onder handen nemen. Heel even, voor ze nietsvermoedend wakker werd, ging er een onaangenaam glibberig gevoel door haar heen en iets zachts dat fluisterde over haar huid. Ze ontwaakte in een slaapzaal, de berg was weg, het huis verdwenen. Er stonden minstens duizend bedden, in iedere sponde een groot warmbloedig parasiet, de meeste gekleed in katoenen streepjespakken of zijdeglanzende pyjama's, enkelingen in van die kanten niemendalletjes. Het ergste was dat ze alle gezichten herkende: voormalig echtgenoot, kinderen, kleinkinderen, ouders, broers, zussen en alle mensen die zich ooit vrienden hadden durven noemen. Ze schreeuwde en schreeuwde tot het einde van haar tijd.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Nele, verrassend en verfrissend verhaal Hier mss een komma toevoegen achter het liggende streepje: de meeste - maar het was een statige Het leest nu voor mij in eerste instantie dat de statige etc. bij de makelaar hoort :D Je PS zou een fantastische titel kunnen vormen, waarbij ik direct getriggerd zou raken om het te gaan lezen. Heel mooi gevonden de opdoemende gezichten, die de vrouw dacht te ontvluchten :thumbsup: Supergraag gelezen en fijne dag..

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Nele, ik sluit me bij mw. Marie aan. Misschien zou je de zinnen in de eerste alinea op kunnen delen in kortere zinnen. Dan leest het prettiger. Ik mis ook de titel. Verder graag gelezen.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Nele, weer een verhaal vol fantasie. Ik vind het altijd heerlijk om te lezen! De setting, die statige villa op een berg in Peru is (ondanks de misschien iets te lange zinnen in het begin) helemaal goed. Ik ben bang dat ze de riolering toch achterstevoren heeft aangelegd, waardoor alle ellende waarvoor ze vluchtte weer naar boven kwam. Ik zou de laatste twee zinnen omdraaien. Maar dat is persoonlijk.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat is de sfeer van het verhaal door de setting aangenaam en rijk. Wat een griezelig eindbeeld. Dit verhaal past eigenlijk niet in deze lengte. Ik zou dat eindbeeld nog meer woorden geven.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@edwinchantalenquinten, @Schrijfcoach Odile: dank. :) @Schrijfcoach Odile: de beschrijving van iemand die zichzelf dood schreeuwt (eindbeeld) is idd misschien wel een goed idee voor een griezelverhaal. Maar dat wordt het misschien ook een horrorverhaal. Ik laat dit hier maar zo.

Lid sinds

4 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
de beschrijving van iemand die zichzelf dood schreeuwt (eindbeeld)
Je schrijft in het verhaal, dat ze in een slaapzaal is en daar al haar familie en bekenden ziet, de zin ervoor beschrijf je dat er een bijzonder gevoel (ik neem aan het gevoel van sterven) door haar lichaam trekt, dan is ze dus al dood voordat ze kan beginnen met schreeuwen, niet? Ik dacht namelijk dat ze wakker werd in een ziekenhuis, levend maar gek geworden. Maar als dat zo is klopt volgens mij de volgorde van wat je verteld niet meer. Op welk punt sterft ze? In haar slaap of na de gil?

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@D.W. Alavelak: 'Heel even, voor ze nietsvermoedend wakker werd, ging er een onaangenaam glibberig gevoel door haar heen en iets zachts dat fluisterde over haar huid.' Hier sterft de HP niet, hier uh, wordt ze door de afwatering naar die andere plek getrokken. (Misschien had ik dat specifieker kunnen maken.) Ze sterft pas na de allerlaatste zin. Bedankt voor het lezen en de opmerking.