#267 Leg nooit een riolering aan als je alleen op een berg wilt wonen

Na ellenlang zoeken heeft de vrouw eindelijk een toevluchtsoord gevonden. Het is een oud huis in Peru en het staat op een berg in Puno boven het goudzoekersdorp La Rinconada. De vraagprijs was hoog. Er gingen geruchten over kwikverontreiniging in de omgeving. De makelaar had een duivelse indruk op haar gemaakt - hij was niet meer of minder mens zoals de meeste - maar het was een statig oude villa met raisonnabel comfort en het stond op een afgelegen plek waar ze geen last zou hebben van anderen. Haar hele fortuin was erin op gegaan en na een paar maanden, na het gewennen aan koude en hoogte - het duurde een tijdje voordat ze overweg kon met het aansteken van de open haard en enige weken dat ze beter om kon met de hoogteziekte - begon ze zich er een beetje gelukkig te voelen. In een van die redelijk gelukkige dagen dacht ze eraan om er een soort van afwatering aan te leggen. Het huis had namelijk geen riolering. Het toilet was een droogtoilet, dus dat was niet echt een probleem. Maar baden en afwassen moest er gebeuren met het aandragen en verwijderen van emmers. Er lagen voldoende buizen in de garage en de vrouw begon met het aanrecht in de keuken. Ze had het goed bekeken, ze was fit en na een dag werk kon ze zich de trotse bezitster van een werkbare afwaswaterleiding noemen. Die avond ging ze uitgeput, maar zeer tevreden slapen. De volgende dag zou ze de leiding van het bad onder handen nemen. Heel even, voor ze nietsvermoedend wakker werd, ging er een onaangenaam glibberig gevoel door haar heen en iets zachts dat fluisterde over haar huid. Ze ontwaakte in een slaapzaal, de berg was weg, het huis verdwenen. Er stonden minstens duizend bedden, in iedere sponde een groot warmbloedig parasiet, de meeste gekleed in katoenen streepjespakken of zijdeglanzende pyjama's, enkelingen in van die kanten niemendalletjes. Het ergste was dat ze alle gezichten herkende: voormalig echtgenoot, kinderen, kleinkinderen, ouders, broers, zussen en alle mensen die zich ooit vrienden hadden durven noemen. Ze schreeuwde en schreeuwde tot het einde van haar tijd.