Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#267. Achter de oranje muur

De moker ramt voor de zoveelste keer tegen de muur. Stukjes baksteen vliegen door de kamer. Peter puft het uit, even laat hij de hamer zakken. Zodra hij de moker weer een zwiep wil geven, verschijnt er in een flits een wazige vlek op de oranje stenen. Hij blijft stokstijf staan. Zag hij het goed? Hij knippert enkele keren met zijn ogen, de muur oogt weer helemaal zoals hij hoort te zijn. Hij denkt er het zijne van en gaat weer verder. De harde klappen gonzen in zijn hoofd, de stukjes puin ketsen tegen zijn lichaam. Na een genadeloze klap zucht Peter opgelucht als een lichtstraal door de opening een nieuwe weg creëert naar het onbekende. Hij bukt zich, knijpt zijn linkeroog dicht en kijkt met zijn andere oog door het gat. Als een nieuwsgierig kind doorzoekt hij de lege kamer op zoek naar een spannende ontdekking. Hij fronst zijn wenkbrauwen als hij ziet dat het licht brandt. Zijn linkeroog is gesloten, maar het volgt nauwgezet zijn medekijker. Zweetdruppels lopen langs zijn gezicht, met zijn hand veegt hij het kriebelende gevoel weg. Hij grijpt naar zijn rug, langzaam komt hij weer overeind. Half gebukt loopt hij naar de deur. Voordat hij de deurklink wil beetpakken, laat hij zijn arm weer zakken. Verdorie, wat is hier aan de hand? Flitst er door zijn hoofd. Maar zijn nieuwsgierigheid overmeestert een gedachte die subtiel en gelijktijdig heel direct tegen hem spreekt. Zonder te twijfelen gaat hij naar het gat in de muur. De opening trekt hem als een magneet naar zich toe. Zijn knieën kraken als hij omlaag zakt, zonder te ademen kijkt hij door de mysterieuze ingang. Zijn rechterpupil verwijdt zich, krampachtig probeert hij zich van de muur af te zetten als hij een doorzichtig lichaam zo groot als een basketbalspeler voor zijn ogen ziet verschijnen. Hij wil zijn voeten verplaatsen, maar het lijkt of er een betonblok tegen zijn rug leunt. Hij schreeuwt het uit als hij zijn handen voelt branden. Een fel licht doorboort de opening, het wordt zwart voor zijn ogen. Zijn armen beginnen te trillen, hij merkt dat zijn lichaam slapper wordt. Vlak voordat de zwaartekracht hem bij zijn kraag wil grijpen, duwt hij met zijn laatste krachten tegen de muur. Het onzichtbare betonblok achter hem verdwijnt opeens. Zijn gevoelloze benen wankelen, zijn armen tasten in het luchtledige. Hij struikelt over een gereedschapskist en valt achterover. Een rode plas verspreidt zich over de vloerbedekking.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb het verhaal verschillende keren gelezen. Het fascineerde me, maar het laat me ook met een vraag achter: wat is hier in hemelsnaam gebeurd? Ik ben er nog niet uit. [zijn armen worden net als de wand langzaam zwakker.] Hier kon ik me even niets bij voorstellen. [Maar zijn nieuwsgierigheid overmeesterd een gedachte die subtiel en gelijktijdig heel direct tegen hem sprak.] De d van overmeesterd moet een t zijn. Is het de bedoeling dat de tweede helft van de zin in de verleden tijd staat? Zoals gezegd, een fascinerend verhaal.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Anke, griezelig dat oranje licht. Je geeft het aan, dan zieje het en als je er nog eens op let niet en dan plotseling weer wel. Wat me opvalt: Peter blaast het uit, even laat hij de hamer zakken, Peter puft of zoiets? zijn armen worden net als de wand langzaam zwakker. zijn armen verkrampen, maar ze gaan het winnen van de wand? Ik schrijf maar wat hoor. Zoiets bedoel je? Voor een tijdje blijft hij stokstijf staan. Spannender is mi; Hij blijft stokstijf staan. Hij denkt er het zijne van en gaat weer verder. Zag hij het goed? Dan gaat hij weer verder. de versplinteringen ketsen tegen zijn lichaam. De stukjes puin ketsen tegen zijn lichaam? kijkt met zijn andere oog door de inkeping Ik heb het gevoel bij een inkeping dat het een streepvormig gat is, bij beuken op een muur zie je meestal toch een ietwat rond gat. Zou gat ipv inkeping? De onzichtbare betonblok: het onzichtbare betonblok. Dit is mijn gevoel hoor, mss moet je je er niets van aantrekken :D Heel intrigerend Anke, graag deel twee :thumbsup: Fijne avond.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb het verhaal verschillende keren gelezen. Het fascineerde me, maar het laat me ook met een vraag achter: wat is hier in hemelsnaam gebeurd? Ik ben er nog niet uit. [zijn armen worden net als de wand langzaam zwakker.] Hier kon ik me even niets bij voorstellen. [Maar zijn nieuwsgierigheid overmeesterd een gedachte die subtiel en gelijktijdig heel direct tegen hem sprak.] De d van overmeesterd moet een t zijn. Is het de bedoeling dat de tweede helft van de zin in de verleden tijd staat? Zoals gezegd, een fascinerend verhaal.
Hoi Fief, Het wezen of de geest is in elk geval iets met speciale en donkere krachten. Hij speelt een spelletje met Peter, hij kan zijn gedachten lezen en gebruikt of misbruikt zijn nieuwsgierigheid en zijn angst. Daarom stuurt hij Peter weer naar het gat en daar moet hij net zo lang naar het wezen kijken totdat hij er bijna aan bezwijkt. Wie het wezen ziet, is voor het leven getekend of bekoopt het met de dood. 'Zijn armen worden net als de wand langzaam zwakker.' Met deze zin wil ik aangeven dat Peters spierkracht afneemt. Net als dat de muur verzwakt door de harde slagen. Sommige zinnen, net als deze, rolden vrij snel op papier. Ik dacht ik laat ze gewoon staan. Dan zie ik vanzelf wat de lezers ervan vinden. 'Maar zijn nieuwsgierigheid overmeesterd een gedachte die subtiel en gelijktijdig heel direct tegen hem sprak.' Ik weet niet waarom ik die zin in vt heb gezet. Waarschijnlijk dacht ik dat hij die gedachte eerder had. Die zin ga ik in tt aanpassen. Fijn om te lezen dat je mijn verhaal fascinerend vond, dat beschouw ik als een compliment!

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Anke, griezelig dat oranje licht. Je geeft het aan, dan zieje het en als je er nog eens op let niet en dan plotseling weer wel. Wat me opvalt: Peter blaast het uit, even laat hij de hamer zakken, Peter puft of zoiets? zijn armen worden net als de wand langzaam zwakker. zijn armen verkrampen, maar ze gaan het winnen van de wand? Ik schrijf maar wat hoor. Zoiets bedoel je? Voor een tijdje blijft hij stokstijf staan. Spannender is mi; Hij blijft stokstijf staan. Hij denkt er het zijne van en gaat weer verder. Zag hij het goed? Dan gaat hij weer verder. de versplinteringen ketsen tegen zijn lichaam. De stukjes puin ketsen tegen zijn lichaam? kijkt met zijn andere oog door de inkeping Ik heb het gevoel bij een inkeping dat het een streepvormig gat is, bij beuken op een muur zie je meestal toch een ietwat rond gat. Zou gat ipv inkeping? De onzichtbare betonblok: het onzichtbare betonblok. Dit is mijn gevoel hoor, mss moet je je er niets van aantrekken :D Heel intrigerend Anke, graag deel twee :thumbsup: Fijne avond.
Hoi Mw.Marie, Ik denk dat je met het oranje licht de lichtstraal bedoeld. Die is inderdaad angstaanjagend. 'Peter puft het uit,' is beter! 'zijn armen worden net als de wand langzaam zwakker.' Door de harde slagen worden zijn armen vermoeid en de wand wordt zwakker door de mokerslagen. Zoiets had ik in gedachten. Voor een tijdje blijft hij stokstijf staan. Spannender is mi; Hij blijft stokstijf staan :thumbsup: de versplinteringen ketsen tegen zijn lichaam. De stukjes puin ketsen tegen zijn lichaam? :thumbsup: Gat in plaats van inkeping is misschien beter. Ik heb voor inkeping gekozen om niet te vaak het woord gat te gebruiken. Het is natuurlijk 'het' onzichtbare betonblok.. Ik ben blij met je verbeterpunten, ik ga ze allemaal veranderen! :thumbsup: Ik heb nog niet nagedacht over een vervolg, maar wie weet... Bedankt en een fijne dag!

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Sommige zinnen maken het moeilijk leesbaar. Bijvoorbeeld: 'In plaats van de deur trekt de opening in de muur hem als een magneet naar zich toe.' Het leest nu alsof eerst de deur als een magneet trok en dat Peter als een soort van willoos ijzeren kogeltje heen en weer getiktakt wordt, maar volgens mij bedoel je dat hij de deur door wilde gaan, maar dat hij overmeesterd wordt door de aantrekkingskracht van het gat. Een andere zin: 'Na een genadeloze klap klinkt er een zucht van opluchting als een lichtstraal door de opening een nieuwe weg creëert naar het onbekende' Als het perspectief bij Peter ligt en er klinkt een zucht van opluchting, dan leest het alsof dat niet Peter is die zucht. Wie dan? Ik ben wel benieuwd naar die kamer waar het licht brandt, dus een zekere spanning heb je opgebouwd, maar met de omvallende Peter aan het eind laat je me met een vraag achter: Plast hij in zijn broek of bloedt hij leeg. Het laatste lijkt voordehandliggender, maar benoem het dan ook maar.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Sommige zinnen maken het moeilijk leesbaar. Bijvoorbeeld: 'In plaats van de deur trekt de opening in de muur hem als een magneet naar zich toe.' Het leest nu alsof eerst de deur als een magneet trok en dat Peter als een soort van willoos ijzeren kogeltje heen en weer getiktakt wordt, maar volgens mij bedoel je dat hij de deur door wilde gaan, maar dat hij overmeesterd wordt door de aantrekkingskracht van het gat. Een andere zin: 'Na een genadeloze klap klinkt er een zucht van opluchting als een lichtstraal door de opening een nieuwe weg creëert naar het onbekende' Als het perspectief bij Peter ligt en er klinkt een zucht van opluchting, dan leest het alsof dat niet Peter is die zucht. Wie dan? Ik ben wel benieuwd naar die kamer waar het licht brandt, dus een zekere spanning heb je opgebouwd, maar met de omvallende Peter aan het eind laat je me met een vraag achter: Plast hij in zijn broek of bloedt hij leeg. Het laatste lijkt voordehandliggender, maar benoem het dan ook maar.
Hoi Tilma, Ik begrijp je commentaar, sommige zinnen heb ik iets anders geschreven dan ik normaal gesproken zou doen. Ik was en ben nieuwsgierig wat de lezer ervan vindt. 'In plaats van de deur trekt de opening in de muur hem als een magneet naar zich toe.' Peter wil de deur openen, maar krijgt een onbestemd gevoel. Toch blijft hij nieuwsgierig, daardoor trekt het gat in de muur hem naar zich toe. Het wezen aan de andere kant zorgt voor die aantrekkingskracht. Ik heb het iets aangepast. 'Na een genadeloze klap klinkt er een zucht van opluchting als een lichtstraal door de opening een nieuwe weg creëert naar het onbekende.' Ik laat Peter zuchten, dan is het perspectief zeker goed. Ik twijfelde of ik 'donkere' of 'rode' plas zou schrijven. Ik ga het veranderen in 'rode' dan is het duidelijker wat er gebeurd. Als ik vervolg schrijf, zal ik het mysterie onthullen. Dank je voor je goede opmerkingingen :thumbsup:

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Anke, een bijzonder verhaal met een flinke dosis spanning die je heel goed overbrengt. Je verhaal laat mij als lezer wel met veel vragen achter. Na het lezen van de commentaren is het helemaal duidelijk, maar misschien had deze opdracht voor jouw verhaal net te weinig woorden. Maar zoals ik al zei; de spanning spat er wel vanaf!

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Anke, mooi zintuiglijk geschreven. Wel vind ik dat het helderder en duidelijker kan, want ik verdrink een beetje in de onduidelijkheid. Ook kan ik het halverwege niet meer volgen, ik bedoel waar hij staat en wat hij doet. Ook aan jou raad ik aan de scene met een poppetje uit te spelen om te checken of de plaats en handeling klopt. Echt, er zijn schrijvers die poppen gebruiken om actiescènes na te spelen om te voorkomen dat het (1) rommelig wordt opgeschreven en (2) niet helemaal klopt.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Anke, een bijzonder verhaal met een flinke dosis spanning die je heel goed overbrengt. Je verhaal laat mij als lezer wel met veel vragen achter. Na het lezen van de commentaren is het helemaal duidelijk, maar misschien had deze opdracht voor jouw verhaal net te weinig woorden. Maar zoals ik al zei; de spanning spat er wel vanaf!
Hoi Chantal, Dank je voor je feedback. Misschien had ik iets meer door moeten laten schemeren in de tekst. Wel fijn om te lezen dat het spannend was :thumbsup: Ik zal je aandachtspuntje meenemen voor de volgende keer!

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Anke, mooi zintuiglijk geschreven. Wel vind ik dat het helderder en duidelijker kan, want ik verdrink een beetje in de onduidelijkheid. Ook kan ik het halverwege niet meer volgen, ik bedoel waar hij staat en wat hij doet. Ook aan jou raad ik aan de scene met een poppetje uit te spelen om te checken of de plaats en handeling klopt. Echt, er zijn schrijvers die poppen gebruiken om actiescènes na te spelen om te voorkomen dat het (1) rommelig wordt opgeschreven en (2) niet helemaal klopt.
Hoi Odile, Het in elkaar weven van een goed en spannend verhaal heb ik soms nog moeite mee. Ik begrijp wat je bedoelt met de onduidelijkheid, daar moet ik aan werken. Dank je voor de (aparte) tip om een pop te gebruiken. Misschien is het zelfs nog beter als iemand anders de scènes met poppen naspeelt, dan weet je zeker of een actiescène goed is of niet. Het lijkt me dat je je zelf ook kunt manipuleren... Dank je voor je waardevolle feedback.