Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#265 Herfst

'Het is ALS,’ zei de neuroloog. Ik knikte. De dokter keek erg ongemakkelijk. Ik glimlachte naar hem. Er volgde een monoloog over praatgroepen en klinische trajecten. Ik glimlachte af en toe vriendelijk. Ik trommelde met mijn vingers op mijn knie. De stoel was ongemakkelijk. Hij had geen armleuningen en ik kon mijn armen niet goed kwijt. Ik kreeg een beetje kramp in mijn biceps. Was dat ook de ALS? Zou ik sneller doodgaan als ik mijn armen niet kon laten rusten? Werkte het zo? Ik wreef in mijn nek en knikte naar de arts die iets vertelde over spieren en zenuwen. Ik keek uit het raam. De zon stond laag en het groen van de bomen was doorschoten met geel. In de verte hoorde ik de schoolbel. Dat betekende dat de tweeling lunchpauze had. Misschien kon ik op de terugweg even langs het schoolplein lopen, naar ze zwaaien. ‘Ik begrijp dat het wat veel is om allemaal ineens te verwerken,’ zei de dokter. Ik keek hem aan en glimlachte en knikte. Hij zei verder niets dus ik stond op en stak mijn hand uit. Mijn vingers trilden. De neuroloog stond ook op en schudde mijn hand. ‘Als u vragen hebt, kunt u altijd contact opnemen,’ zei hij. Hij vertelde niet met wie of hoe. Ik had in ieder geval niet zijn 06-nummer. Of zijn email adres. Ik liep, in gedachten al bij het schoolplein, zijn kantoortje uit. Met de deurknop in de hand hield ik even in. ‘Hoe lang heb ik?’ Vroeg ik zonder om te draaien. ‘Moeilijk te zeggen,’ zei de arts. ‘Drie jaar. Hooguit vijf.’ Ik kneep in de deurknop. Drie jaar. Dan zouden ze twaalf zijn. Net naar de brugklas. ‘Oké.’ Misschien vijf. Nog net geen pubers. Ik opende de deur. In de wachtruimte zat niemand. ‘Bedankt, dokter.’ Ik liep naar buiten. Het rook naar herfst.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtig Tilma. Ik word er verdrietig van. De eenzaamheid, de eindigheid en dan die herfst en de schoolbel. Prachtig beeld. Ook heel mooi vind ik dit: "Als u vragen hebt, kunt u altijd contact opnemen,’ zei hij. Hij vertelde niet met wie of hoe. Ik had in ieder geval niet zijn 06-nummer. Of zijn email adres" Een dingetje: emailadres is toch aan elkaar?

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Tilma, goed verhaal. Hoe reageer je als je zo'n bericht krijgt? Ik kreeg het er koud van. Mooi beschreven. Vooral de gedachten aan zijn kinderen. [Dan zijn ze twaalf] en vooral wat je dan niet schrijft maar wel voor je ziet. Het is overigens e-mailadres, but who cares na zo'n verhaal.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Tilma, … ik voelde met verstrakken. Wat heb je dat levensecht geschreven. Artsen moeten soms wel eens 'koude kikkers' zijn. Je verhaal is goed overgekomen.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor jullie vriendelijke reacties. Sorry van het e-mailadres. Mensen die mijn oeuvre kennen, weten dat ik nogal eens te kampen heb met Engelse interferentie.

Lid sinds

9 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi stukje, Tilma! Ik denk dat dit één van de weinige stukjes is die ik las (inclusief dat van mezelf), waar het gevraagde 'show, don't tell' goed gelukt is.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Stukje om stil van te worden, Tilma. Je geeft het perspectief van de ernstige zieke in rustige toon weer, tekenend voor de ernst van de situatie. Fijn weekend.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
:thumbsup: :p 'De dokter keek erg ongemakkelijk. Ik glimlachte naar hem.' Mooie observatie van het moment. Een heel verschil met de manier waarop de pt dan zonder omkijken naar buiten gaat...

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank jullie wel, N.D.D., mw.Marie en Veer.Mj.vdv, als dat tenminste je echte naam is. Ik zie dat ook coach Mikey-Mike zich er tegenwoordig met een 'Jantje van Leiden' vanaf maakt. Groot gelijk. Ik zou het mezelf ook zo gemakkelijk mogelijk maken. Wat een forum.