#265 Herfst

'Het is ALS,’ zei de neuroloog. Ik knikte. De dokter keek erg ongemakkelijk. Ik glimlachte naar hem. Er volgde een monoloog over praatgroepen en klinische trajecten. Ik glimlachte af en toe vriendelijk. Ik trommelde met mijn vingers op mijn knie. De stoel was ongemakkelijk. Hij had geen armleuningen en ik kon mijn armen niet goed kwijt. Ik kreeg een beetje kramp in mijn biceps. Was dat ook de ALS? Zou ik sneller doodgaan als ik mijn armen niet kon laten rusten? Werkte het zo? Ik wreef in mijn nek en knikte naar de arts die iets vertelde over spieren en zenuwen. Ik keek uit het raam. De zon stond laag en het groen van de bomen was doorschoten met geel. In de verte hoorde ik de schoolbel. Dat betekende dat de tweeling lunchpauze had. Misschien kon ik op de terugweg even langs het schoolplein lopen, naar ze zwaaien. ‘Ik begrijp dat het wat veel is om allemaal ineens te verwerken,’ zei de dokter. Ik keek hem aan en glimlachte en knikte. Hij zei verder niets dus ik stond op en stak mijn hand uit. Mijn vingers trilden. De neuroloog stond ook op en schudde mijn hand. ‘Als u vragen hebt, kunt u altijd contact opnemen,’ zei hij. Hij vertelde niet met wie of hoe. Ik had in ieder geval niet zijn 06-nummer. Of zijn email adres. Ik liep, in gedachten al bij het schoolplein, zijn kantoortje uit. Met de deurknop in de hand hield ik even in. ‘Hoe lang heb ik?’ Vroeg ik zonder om te draaien. ‘Moeilijk te zeggen,’ zei de arts. ‘Drie jaar. Hooguit vijf.’ Ik kneep in de deurknop. Drie jaar. Dan zouden ze twaalf zijn. Net naar de brugklas. ‘Oké.’ Misschien vijf. Nog net geen pubers. Ik opende de deur. In de wachtruimte zat niemand. ‘Bedankt, dokter.’ Ik liep naar buiten. Het rook naar herfst.