Deels dagboek, hoe schrijf je dat?

Ik heb op deze manier mijn roman geschreven. De gewone stukken tekst zjin vanuit de derde persoon geschreven, maar wel zodat je als lezer alleen weet wat er in zijn hoofd omgaat, wat hij ziet, hoort, voelt etc. De dagboekfragmenten zijn door de hoofdpersoon geschreven en dus in de eerste persoon. Je moet er dus wel voor zorgen dat de dagboekstukken en de verhalende stukken elkaar niet overlappen, dan schrijf je twee keer hetzelfde. Ik gebruik dagboekstukken om kort iets aan te stippen wat niet echt uitgebreid aan bod kan komen in een verhaal.

Mijn kinderboek is op deze manier ingedeeld: (het is in de ikvorm geschreven.) Het begint met een dagboekfragmentje als een vriendenboekje. Daarna vertelt ze (de hoofdfiguur) wat over zichzelf. Dan begint het verhaal en word je er zo ingezogen. Het verhaal ontwikkelt zich. Afronding is weer een dagboekfragmentje. Op die manier ga je ook weer uit het verhaal.

Ik ben altijd wel gecharmeerd van de methode van Wonderer. Het verhaal in de derde persoon (zij) en de dagboekfragmenten in de ik-vorm. Dat maakt de lezer ook goed duidelijk in welk onderdeel je zit. Maak vooraf wel de keuze of je letterlijk bij het gebeurde wilt blijven, of dat je het wilt 'romantiseren'. Dat je er een 'autobiografische roman' van maakt. Daarin zijn dingen waar gebeurd, maar sommige dingen ook verzonnen of aangevuld. Om het een echt boeiend, leesbaar verhaal te maken. Dat laatste geeft meer mogelijkheden om het voor veel lezers een boeiend geheel te laten zijn.

Ja daar denk ik dat je gelijk in hebt Zjors, het een beetje 'romantiseren' mag, toch? Kijk met jullie antwoorden, daar kan ik echt iets mee, daar leer ik echt wat van! :) Want ik ben gewoon in veel dingen erg onzeker... Ik hoor graag andermans meningen over iets voor ik zelf een beslissing maak uiteindelijk. Dank je wel!! (Ik heb overigens mijn forumnaam veranderd, het betekend 'Blond'. De rest spreekt voor zich ;) )

Natuurlijk mag dat. Jij bent de schrijver. Maar je moet wel eerlijk zijn tegen de lezer. Dus aan het einde zet je op je boek: Roman. Of autobiografische roman. Of je zet erop: gebaseerd op ware ervaringen van de schrijfster. Of zoiets.

Ja ik begrijp het :)

Dag Blond (met een zwarte kat), Dagboekstukken vind ik best kunnen in een boek. Maar teveel dagboekstukken zijn irritant. Net als brieven - in een of ander boek stonden heel veel brieven in, vet irritant. Als ik een boek lees wil ik geen brievenverzameling lezen maar een boek. Dus pas ermee op zou ik zeggen. Niet omdat ik het zonodig irritant vind :P

Zjors schrijft: Maar je moet wel eerlijk zijn tegen de lezer. Dus aan het einde zet je op je boek: Roman. Of autobiografische roman. Of je zet erop: gebaseerd op ware ervaringen van de schrijfster." Ik vind niet dat zoiets erbij hoeft te staan. Het heeft niet met eerlijkheid naar een lezer te maken. We fantaseren er toch met ons allen op los? En als je ware gebeurtenissen romantiseert, is dat 'eerlijk'? Het is gewoon mooi om een goed boek te lezen. Sommige boeken zijn zó geschreven dat je denkt dat het wáár is. Ik heb begrepen dat (veel) mensen een bepaalde zuil in een kerk ergens in Rome (Vaticaanstad) hebben opengekrabd omdat ze in een boek hadden gelezen dat daar bijzondere informatie te vinden was. Dát vind ik pas niet 'eerlijk'. Om jezelf - en eventueel anderen - te beschermen, mag je je belevenissen opschrijven in een boek, zonder erbij te vermelden dat het autobiografisch is. Vind ik. :)

Jawel, natuurlijk, je begrijpt me verkeerd, marriejeanne. Het is niet zo dat je als je een boek schrijft waar je autobiografische elementen in verwerkt, dat erop zou moeten zetten. Ik bedoel juist het omgekeerde. Als je iets heftigs meemaakt, bijvoorbeeld een vliegtuigongeluk waarbij je bijna doodgaat en je wilt daar een boek over schrijven, dan moet je een keuze maken. Schrijf je het precies zoals het gebeurde dan noem je het simpel: mijn ongeluk. Maar als je besluit om zaken te veranderen en aan te passen, dan zet je dat er niet op die manier op. Dan noem je het een roman of een autobiografische roman. Als je dan net doet of alles waargebeurd is, houd je de lezer voor de gek (vind ik). Een mooi voorbeeld vind ik het tweede boek van Kim, Tinseltown. Voorop prijkt in grote letters: Roman. Toch gaat het boek over Kim die een boek (Tegengif) heeft geschreven en nu wordt gestalkt door iemand (een boze lezer?). Onze Kim heeft zoals je weet dat boek daadwerkelijk geschreven. Ook heeft zij voor het boek 3 maanden in LA Tinseltown gewoond. Met dat woordje roman geeft ze aan dat het niet of niet geheel autobiografisch is. Zij speelt een spel tussen feit en fictie.

Ik geloof dat ik het steeds beter ga begrijpen ;)

Ja, oké, Zjors (bedankt voor je utgebreide antwoord), ik meen te hebben begrepen dat dat ook precies de bedoeling was van Kim: waar ligt de grens tussen werkelijkheid en fantasie? (In dit geval. In andere gevallen hoeft een boek wat mij betreft niet per se een kwalificatie of identificatie mee te krijgen op het kaft. Maar als iemand denkt dat hij de lezer ermee helpt, of op een goed - of juist een dwaalspoor zet - moet hij/zij dat doen).

Mooi Xanthi, dat is de bedoeling van dit forum. Ik vind het ook vaak raar staan op de kaft, marriejeanne. Als ze erop zetten met vette letters: thriller. Ja, dat lees ik wel op de achterkant. Of literaire thriller. Ook zoiets modisch. Vaak zie je de term roman wel staan op boeken die in de ik-vorm geschreven zijn en dan is het toch wel handig. Veel lezers denken dat 'ik' automatisch betekent autobiografisch. Wat zelden zo is. En als je dan de hoofdpersoon een moord laat plegen of overspel, dan is het toch handig als mensen het op waarde weten te schatten.

En als je dan de hoofdpersoon een moord laat plegen of overspel, dan is het toch handig als mensen het op waarde weten te schatten.

:lol: :lol: :lol:

Ha Xanthi, Allereerst hartelijk welkom van mij, dat had ik nog niet gedaan. :D In mijn boek beschrijf ik het proces van Dadyar, een jongen die zijn eigen weg wil gaan en zijn kunstzinnige talent (balletdanser) ontwikkelen tegen de stroom in. In zijn land is dansen buiten de godsdienst om niet toegestaan, zijn ouders weten van niets, maar zouden er fel op tegen zijn, de hele dorpsgemeenschap weet verder ook van niets (denkt Dadyar). (Het hoeft niemand te verbazen dat daar autobiografische elementen inzitten, maar dat is wat anders. In de visie van heel wat schrijvers is alle schrijven autobiografisch. Of om het in de woorden van Marjet (een van de dames van deze site) te zeggen: "Wat je schrijft, ben je zelf." Maar dat terzijde. Sorry, ik kan soms erg van het rechte pad geraken. ;)) Die jongen houdt geen dagboek bij, zoals jij dat wilt gaan doen. Maar hij krijgt wel brieven van zijn oom en schrijft hem terug. Dat zou je ermee kunnen vergelijken. Hoe doe ik dat? Ik schrijf het verhaal in de hij-vorm, maar dan wel vanuit de jongen. (Dat noem je een 'personaal perspectief'. Je zit in het hoofd van je personage en vertelt alles zoals hij het beleeft. De andere personages kun je ook alleen maar beschrijven via zijn mening over hen.) Dus niet vanuit een hij-vorm als 'alwetende verteller' die van buitenaf de dingen beschrijft en bij alle personages naar binnen kan kijken, weet wat ze denken, wat hun emoties zijn, wat ze fysiek voelen, enzovoort. De brieven van zijn oom en hij-zelf staan in de ik-vorm. Logisch! Het geheel is in de tegenwoordige tijd geschreven. Om je een indruk te geven van de verhouding. De brieven zijn er 8 pagina's in totaal, op een totaal van bijna 200 pagina's. Da'zduznieheelveel. ;) Ik ben het van harte met Aart eens, dat het niet te veel moet zijn. Anders lees ik wel een brievenroman - en laat ik daar nu net een broertje dood aan hebben. Ik beschrijf er dé cruciale thema's in van de jongen: hoe hij tot dansen komt, hoe hij vervolgens dat talent ontwikkelt, zijn beslissing om wel of niet zijn familie & land te verlaten om te kunnen dansen. Om verder een idee te krijgen: er zijn genoeg boeken met brieven of dagboekfragmenten erin. Ga eens snuffelen in de bieb en kijk hoe anderen het doen. :) Ik zou het niet van belang vinden of je vermeldt dat het autobiografisch is of niet. Eerlijkgezegd interesseert mij die informatie van tevoren helemaal niets. Het gaat om het verhaal en of dat goed/mooi/boeiend geschreven is. Succes! :) Ariadne PS Wat een prachtige kat is dat op je avatar. Is -ie van jouzelf?

Ik zou maar een paar dagboekfragmentjes toevoegen, zoals Aart zei. Je kan natuurlijk wel delen en zinnen uit je dagboek verwerken, zonder dat anderen herkennen dat het uit je dagboek komt. Gewoon midden in het verhaal als je je gedachten weergeeft. Ik zelf zou de ik-vorm kiezen, ik vind dat als lezer prettig, kom dan lekker in het verhaal. Een deels waargebeurde roman kan juist aantrekkelijk zijn voor lezers, omdat het echt gebeurd is. in dat geval zou het woord roman op een autobiiogrfische roman niet voldoende zijn. Hangt er een beetje vanaf denk ik, wat het onderwerp is.

Dag, allemaal, Dank jullie wel voor al deze informatie, ik vind dat héél duidelijk en begrijp ook wat jullie bedoelen. Ik laat al jullie ideeën op me inwerken, denk over alles rustig na en ga eens kijken wat ik voor mijn gevoel het beste kan toepassen in m'n verhaal. Ik denk dat het een combinatie wordt (d of dt?) en dan zeker niet teveel dagboekfragmenten. Alleen dié fragmenten waarvan ik denk dat ze ook echt indruk zullen maken... Zie, ik ben er al over aan het nadenken. Ariadne, Het verhaal wat je aan het schrijven bent lijkt me heel boeiend! En nee, de prachtige kat op mijn avatar is (helaas) niet van mezelf. Ik heb zelf wel katten (10 stuks maar liefst) waarvan 5 zwarte! :nod: Deze kat op de avatar lijkt sprekend op een van de katten die ik gehad heb. Helaas is hij, veel te vroeg, overleden :(