#262 Begrafenis

Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis. En het was pas januari. Vroeger speelden kinderen vadertje en moedertje. Of doktertje. Anne-Fleur speelde begrafenisje. Mark lag opgebaard in de vensterbank. Hoe laat zou het zijn? Stipt om twaalf uur moest de lunch klaar zijn, daar was de directie van het kinderdagverblijf strikt in. Hij keek op zijn horloge. ‘Stil liggen!’ commandeerde Anne-Fleur. Het was half twaalf. Hij had nog even. Anne Fleur en Carlijn strooiden gekleurde papiertjes over hem heen.’Dat zijn de bloemen,’ zei Anne Fleur, ‘dat hoort.’ Carlijn knikte ernstig. ‘En hij moet in een auto. In de optocht. Een zwarte auto.’ ‘Nee, een gele,’ zei Anne Fleur, ‘want dat was zijn lievelingskleur.’ Zijn lievelingskleur was groen, maar goed. Hij kon niets zeggen. Hij was dood. De twee peuters liepen weg. Hij opende een oog en keek zonder te bewegen om zich heen. Anne-Fleur en Carlijn zaten aan de andere kant van de zaal met hun neus in de speelgoedkist, waarschijnlijk op zoek naar een gele auto. Jayda was op het speelplein met de andere kinderen. Mark blies een papierbloemetje onder zijn neus vandaan. Er werd op het raam getikt. Mark keek op. Achter het glas stond een reclamefolderbezorger die naar hem grijnsde en zijn duim opstak, alsof hij wilde zeggen: ‘jij verdient het ook makkelijk vandaag.’ Mark werkte nu bijna vier maanden op het Olijke Ottertje, kinderdagverblijf voor hoogbegaafde peuters en hij verdiende het inderdaad makkelijk. Hij knipoogde naar de bezorger en stak ook zijn duim op. ‘Stil liggen!’ commandeerde Anne-Fleur achter hem en trok zijn hoofd met een bonk terug op de vensterbank. Door de spleetjes van zijn ogen zag Mark hoe Carlijn plechtig zes kleurpotloden op zijn borst legde. ‘Nu elk zijn tijd,’ mompelde Anne-Fleur. Mark huiverde. ‘Stil liggen!'