# 262 – Gewoon weer doorgaan

Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis. Hij parkeerde op het grint en zette de motor uit. In februari hadden ze hem nog met een waarschuwing laten wegkomen. Zijn mea culpa had in allebei de grote christelijke dagbladen gestaan: dat was de voorwaarde. Straks zouden ze minder mild zijn. Want seks was een taboe, en als je dat wilde doorbreken, werd je tegengewerkt. Hij adviseerde de landelijke jeugd al bijna twee decennia lang. De hardliners in de kerk waren hem in die jaren steeds meer gaan frustreren. In cynische buien dacht hij dat zijn fall from grace ditmaal een een-tweetje was geweest tussen wat loopjongens en het bestuur. Hoe dan ook waren zijn appjes uitgelekt. ‘Alleen je vingers. Niet naar binnen. Geen kleren uit.’ Achteraf waren het net twee peuters, de jonkies die zijn val hadden ingeleid. Infantiel kwaadaardig, of minstens tergend naïef. Heel snugger waren zijn jongeren nooit. Juist om die onschuld voelde hij zo met ze mee. Aan grote woorden hadden ze geen moer. Daarom appte hij ook met ze, over de persoonlijkste vragen. Over seks. De framing van het bestuur maakte hem een wandelend cliché. Een zestienjarig meisje en haar vriend van achttien. Die kon je toch moeilijk het bos insturen met stoere vroomheid? De lusten waren er, in de wereld deden ze het al op hun dertiende. Hij had hier maanden over nagedacht. Met het juffenloon van zijn vrouw en hun spaargeld hielden ze het wel een jaartje uit. Bij echte geldnood kon hij altijd nog folders gaan bezorgen; een uitstervend vak, maar in het dorp waar hij woonde, waren misleidingen op papier en inkt springlevend. Zwetend als een otter stapte hij uit de gele leenauto van de garage. De zon brandde, al viel de zomeravond bijna. Nu pas zag hij de potloden op de bijrijdersstoel. Rood. Oranje. Geel. Groen. Blauw. Paars. De regenboog van groep 1. Het teken van hoop. Herrijzen na deze slachtoffering. Hij opende de deur en stapte het kerkgebouw in.