#261 Romantisch

‘Je doet nooit meer eens iets romantisch,’ zei Jeroen opeens. Ze stonden de wijnglazen af te wassen. Rolf schudde het schuim van zijn handen en keek Jeroen aan. ‘Vorige week nam ik nog bloemen voor je mee.’ ‘Bloemen? Dat bosje van de Shell? Het stonk naar benzine!’ ‘Het gaat toch om het gebaar!’ ‘Je gebaar zat in geel plastic verpakt.’ ’Ik zat de hele dag op de weg. Ik kon niet even langs de bloemist.' ‘Dat begrijp ik wel. Maar echt romantisch was het niet.’ ‘Wat zou je dan willen?’ ‘Als ik je dat moet vertellen is het al niet romantisch meer.’ Rolf pakte twee glazen voorzichtig bij hun stelen vast en nam ze mee naar de glazenkast in de woonkamer. ‘Zullen we anders een keertje naar de film?' riep hij naar de keuken terwijl hij de glazen met een vingertop precies uitlijnde. ‘Zullen we anders? You sweep me off my feet,’ Jeroen was hem achterna gelopen met zes wijnglazen die hij in een kluitje vasthield. ‘"Zullen we anders" is niet romantisch.’ Hij schoof de glazen in de kast en sloeg de deur dicht. Rolf zei niets. ‘Ik heb gewoon niet het gevoel dat je moeite voor me doet. Vroeger ging het toch ook vanzelf?’ Jeroen liep terug de keuken in. Heel stil deed Rolf de glazenkast weer open en zette de wijnglazen zorgvuldig in twee rijen. ‘Heb je zin om een keertje uit eten te gaan?’ zei hij terwijl hij de deur zo zacht mogelijk weer sloot. In de keuken draaide Jeroen de kraan wijd open en spoelde met veel gespetter de gootsteen schoon. Hij leunde voorover en keek naar zijn weerspiegeling in het keukenraam. Hij rolde met zijn ogen. 'Ja. Dat lijkt me leuk.’ Rolf kwam de keuken in en sloeg zijn armen om hem heen. ‘Misschien kunnen we morgen lunchen bij Brasserie De Poort?’ Jeroen beet op zijn lip. ‘Oké.’ ‘Oké’ ‘Ik wou dat je gewoon weer eens iets verrassends deed.’ ‘Ik weet het.’ Jeroen zuchtte. ‘Ik ga naar bed. Ik ben kapot.’ ‘Oké. Welterusten lieffie. Ik kom ook zo. Ik zet nog even de container op de hoek.’ Jeroen liep met zijn tandenborstel in de hand de slaapkamer in om zijn pyjama onder zijn kussen vandaan te halen. Op zijn kussen lag een lichtblauwe envelop. Hij stak zijn tandenborstel in zijn mond en vouwde de envelop open. Twee kaartjes voor de premiere van de musical Anastasia in Scheveningen. ‘Kut,’ zei Jeroen hardop. Zijn tandenborstel viel uit zijn mond.