Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#258 Het is drug op het strand

Ik verdenk ze ervan dat ze me niet meer op de set wilden hebben. Ergens begrijp ik het wel en ik vind het zelf ook te gek worden in mijn hoofd, maar het is niet alsof ik er zelf iets aan kan doen, volgens mij. Nee, echt niet. Volgens mij weet ik zeker van niet. Ik kon het niet meer verdragen. Camera’s en stemmen die steeds dezelfde vragen stelden, stemmen en camera’s die ik amper nog van elkaar kon onderscheiden. Stemmen, camera’s en flitsen die mijn hoofd binnendrongen, zich daar nestelden. Vandaar de hoofdpijn. Vandaar dat ik mezelf opsloot in mijn huis, alle ramen en deuren hermetisch gesloten en alle rolgordijnen naar beneden. Ik zat dagenlang in het duister in mijn veel te grote huis, langzaam gek te worden. De oplossing was simpel. Ik ging naar mijn dokter en ik kreeg het een en ander in mijn handen geschoven. En ik weet dat het slecht is, maar het hielp. Ik zag de stemmen niet meer, de camera’s niet meer en de flitsen werden gedimd. Het jammere was dat hetzelfde gold voor de set. Ik zag mijn medeacteurs niet meer, ik wist niet meer waar de camera’s waren en ik vergat elke halve minuut mijn tekst. ‘Ik denk dat het beter is als je even weggaat,’ zeiden ze. Ik was het met ze eens. Dus ik ging. * Het was mijn tweede dag. Gisteren ben ik aangekomen en ondanks mijn zonnebril en hoed met brede rand staarde de receptionist me met grote ogen aan. ‘Bent u niet-‘ ‘Ja. En ik wil graag naar mijn kamer.’ Toen ze me het pasje voor mijn kamer gaf, zag ik dat ze op het punt stond te vragen om een foto, maar voordat ze haar mond kon opentrekken was ik al verdwenen. En nu lig ik op het strand. Niets te doen. Kijken. Naar mensen. En volgens mij kijken ze terug. En weten ze wie ik ben. Maar mijn bril en mijn hoed dan? Nee, ze weten het zeker. Ik zie het aan ze. Ze weten het. Ze willen foto’s. Wat moet ik doen? Ik begin te trillen. Ik word gek. Ik voel het. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Niet door de zon. Ik grijp naar mijn tas. Ik had er vijf meegenomen. Gewoon. Voor de zekerheid. Ik slik ze door. Allemaal. Met wat water. Ik slik. Nog eens. Ze moeten werken. Ga werken! En- Er is rust. Eindelijk. Het weer is omgeslagen, de zon is verdwenen en de mensen eveneens. Ik lig als eenzame ziel op een met schaduw bedekt strand, ergens in een warm land met het uitgestrekte water voor me. En er is rust. Niets dan rust. Een diepe teug lucht vult mijn longen. Vanuit de verte zie ik het water naderen. Of eigenlijk… weet ik niet of het water mij nadert of ik het water. Het komt dichterbij. En ik lach. Zoals ik nog nooit gelachen heb. En het water voelt koud. Mijn hart kouder. Een golf slaat me kopje onder. Ik voel het water mijn longen binnenstromen. En ik voel me vrij. Eindelijk vrij.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Mike, mooi geschreven. Je beschrijft het bestaan van een filmster erg reëel. Menig ster zal hetzelfde gevoel hebben gehad en op die manier "rust" hebben gezocht en soms gevonden. Ik heb een kleine opmerking: In de zin "De vorige dag was ik aangekomen en ondanks mijn zonnebril en hoed met brede rand staarde de receptionist me met grote ogen aan." moet het volgens mij zijn "ben ik aangekomen", maar daar twijfel ik over.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
[quote: Fief] In de zin "De vorige dag was ik aangekomen en ondanks mijn zonnebril en hoed met brede rand staarde de receptionist me met grote ogen aan." moet het volgens mij zijn "ben ik aangekomen", maar daar twijfel ik over.[/quote] Volgens mij heb je gelijk. Bedankt voor de positieve reactie!

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ben toevallig net "De laatste deur" aan het lezen van Jeroen Brouwers. Hoewel dat over vermeende, bedoelde en onbedoelde zelfmoorden van schrijvers gaat, moest ik er aan denken bij deze onopzettelijke hang naar het diepe van de acteur in je verhaal. Het komt in ieder geval heel "levensecht" over.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Mooi verhaal. Ik zou overwegen om het naar de tegenwoordige tijd om te zetten. Dat werkt voor mij beter om me dichter in het verhaal te krijgen. Door de'knip' in je verhaal geef je al een tijdsverloop aan, dus daarvoor hoef je het niet te laten. Dan zul je een paar aanpassingen door moeten voeren, zoals het bezoek aan de dokter. Voor mij zou het sterker werken als je de eerste zin stelliger neerzet. Iets als: 'Ze willen me niet meer terugzien op de set. Ze durven het alleen nog niet te zeggen.' 'het jammere' klinkt in mijn oren niet zo mooi, maar ik heb dan ook gevoelige oren. Bij het stukje op het strand zou ik de 'paranoïde' sterker neerzetten. Niks denken dat de mensen kijken, natúúrlijk kijken de mensen naar de ik-persoon. Dat maakt zijn vertwijfeling nog groter. Top dat je als coach ook een verhaal plaatst! Met plezier gelezen.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
O ja, nog 1 dingetje: de woordspeling in de titel doet in mijn ogen afbreuk aan het verhaal. 'Onder invloed' misschien, maar zelfs dat neigt al naar te grappend.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Mike, Wat leuk dat je een verhaal hebt geplaatst. Knap hoe je in weinig woorden de 'wereld' van een beroemde acteur weergeeft. Ik hoopte dat het nog goed zou komen met de hp, maar helaas sloeg het noodlot op het eind alsnog toe. De titel vind ik goed gekozen :thumbsup:

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Wat betreft de titel: zo zie je maar dat het heft stevig in handen van de schrijver moet blijven, want evenveel meningen als lezers. :-)

Lid sinds

4 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hi Mike, Mooi verhaal, je schrijfstijl maakt het mogelijk om je goed in te leven in de beknelling en paniek van de acteur. Op een gegeven moment sla je voor mij persoonlijk wel wat door met de korte zinnen, waardoor het effect ervan verandert. Groeten, Jayb

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal. Zwaar en treurig onderwerp, realistisch weergegeven. :) :thumbsup: (Er sterven nogal wat mensen op het strand, hier van de week op SOL. :confused: ) De titel vind ik persoonlijk minder geslaagd, omdat de situatie in je stukje geen humor bevat en eigenlijk niet om te lachen is. 'Eindelijk vrij' is misschien een andere mogelijkheid? Dan verwijst de titel natuurlijk niet naar de drug, als je dat juist wel wou. Hoeft het te verwijzen ernaar? "En het water voelt koud. Mijn hart kouder. Een golf slaat me kopje onder. Ik voel het water mijn longen binnenstromen. En ik voel me vrij. Eindelijk vrij." Dit einde kan misschien nog iets mooier? (Zelf gebruik ik in een eerste versie soms ook een teveel aan dezelfde woorden, waardoor ik in een tweede versie moet schrappen of herformuleren.) Hier zie ik dat je drie maal het woord 'voelen' gebruikt. Persoonlijk zou ik kiezen voor een andere constructie bij de laatste drie zinnen en daar dan het woord 'voelen' volledig weglaten.

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Weet je wat ik mooi vind aan dit verhaal? Eerst vond ik de plotselinge korte zinnen storend. Ik dacht: huh, dit is plots een andere schrijfstijl. Een soort storing.
Ik zie het aan ze. Ze weten het. Ze willen foto’s. Wat moet ik doen? Ik begin te trillen. Ik word gek. Ik voel het. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Niet door de zon. Ik grijp naar mijn tas. Ik had er vijf meegenomen. Gewoon. Voor de zekerheid. Ik slik ze door. Allemaal. Met wat water. Ik slik. Nog eens. Ze moeten werken. Ga werken! En-
maar naarmate ik de zinnen verder las, realiseerde ik me opeens dat het om storing in zijn hoofd ging. Heel erg goed weergegeven dus!!!!

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leuk, ook omdat het hier gissen is wat er zich in zijn hoofd afspeelt en wat zich allemaal echt om de acteur afspeelt. Gaat dit echt om een veelgevraagd acteur die overal op de foto wordt genomen, of om een beginner die hallucinaties heeft van persmuskieten? In dat tweede geval is het wellicht ook mogelijk dat HP helemaal geen zelfmoord gepleegd heeft, maar dat de antipsychotica goed hun werk doen en de hallucinaties weggetrokken zijn. De korte zinnen passen goed bij de beklemmende sfeer. Bij de titel stel ik me eerlijk gezegd eerder een strandfeestje voor waar XTC wordt gedeald, wellicht 'strand vol vrijheden'? Maar dit is uiteraard persoonlijk.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mike je geeft de 'ratrace' van het leven goed weer, de verwachtingen, waar je maar steeds aan moet voldoen en helaas heeft de hp niet eerder paal en perk gesteld voor zichzelf... Mooi de korte en langere zinnen, geven goed het gevoel weer van de hp, ik leer daarvan :thumbsup: Fijne avond.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor alle fijne en hulpvolle reacties! Ik was het ook niet helemaal eens over de titel met mezelf, ik kon zo snel niets verzinnen dat niet cliché zou zijn. De korte zinnetjes zijn er inderdaad in overvloed, misschien iets te veel overvloed. @N.D.D. Je hebt helemaal gelijk, op de een of andere manier gebruik ik altijd het woord 'voel'. Het voelt gewoon goed denk ik ;) Ik moet van die gewoonte af. @Hadeke, ik denk dat je gelijk hebt, er is geen echte toegevoegde waarde om het eerste stuk in verleden tijd te doen en het tweede stuk in tegenwoordige tijd. Ik denk inderdaad dat het beter overkomt als alles in de tegenwoordige tijd is. Het was fijn om weer eens mee te doen met een opdracht, ik heb ervan geleerd!

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Mike, … het voelde goed dit stuk te lezen. Je liet zien hoe een verward iemand kan denken. Het trof mij. Het woord voelen, is hier - in jouw verhaal - wel op zijn plaats, omdat wanneer je in zo'n situatie verkeerd niet alles in duidelijke termen kunt weergeven, lijkt mij.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Mike, leuk dat je meedoet! Ik ga je wel even pesten als mede-coach, maar stiekem denk ik dat je dat eerste stuk helemaal niet nodig hebt. Het bevat veel herhaling en je wilt een karakter uitleggen, maar is dat nodig. Door het stuk waar de receptioniste twijfelt, geef je al iets mee aan de lezer dat het hier om een beroemdheid gaat die wordt herkend. Is het dan belangrijk voor het verhaal dat het om een acteur gaat? Of mag het ook een zanger zijn? Door de rest van het verhaal, kan de lezer al voor zichzelf invullen dat het hem te veel is geworden. O, en de titel... die vond ik wel een beetje jammer. Woordspellingen zijn sowieso tricky, maar je haalt hiermee het gewicht uit je verhaal en dat is zonde. Want het is echt een goed verhaal.