#258 Het is drug op het strand

Ik verdenk ze ervan dat ze me niet meer op de set wilden hebben. Ergens begrijp ik het wel en ik vind het zelf ook te gek worden in mijn hoofd, maar het is niet alsof ik er zelf iets aan kan doen, volgens mij. Nee, echt niet. Volgens mij weet ik zeker van niet. Ik kon het niet meer verdragen. Camera’s en stemmen die steeds dezelfde vragen stelden, stemmen en camera’s die ik amper nog van elkaar kon onderscheiden. Stemmen, camera’s en flitsen die mijn hoofd binnendrongen, zich daar nestelden. Vandaar de hoofdpijn. Vandaar dat ik mezelf opsloot in mijn huis, alle ramen en deuren hermetisch gesloten en alle rolgordijnen naar beneden. Ik zat dagenlang in het duister in mijn veel te grote huis, langzaam gek te worden. De oplossing was simpel. Ik ging naar mijn dokter en ik kreeg het een en ander in mijn handen geschoven. En ik weet dat het slecht is, maar het hielp. Ik zag de stemmen niet meer, de camera’s niet meer en de flitsen werden gedimd. Het jammere was dat hetzelfde gold voor de set. Ik zag mijn medeacteurs niet meer, ik wist niet meer waar de camera’s waren en ik vergat elke halve minuut mijn tekst. ‘Ik denk dat het beter is als je even weggaat,’ zeiden ze. Ik was het met ze eens. Dus ik ging. * Het was mijn tweede dag. Gisteren ben ik aangekomen en ondanks mijn zonnebril en hoed met brede rand staarde de receptionist me met grote ogen aan. ‘Bent u niet-‘ ‘Ja. En ik wil graag naar mijn kamer.’ Toen ze me het pasje voor mijn kamer gaf, zag ik dat ze op het punt stond te vragen om een foto, maar voordat ze haar mond kon opentrekken was ik al verdwenen. En nu lig ik op het strand. Niets te doen. Kijken. Naar mensen. En volgens mij kijken ze terug. En weten ze wie ik ben. Maar mijn bril en mijn hoed dan? Nee, ze weten het zeker. Ik zie het aan ze. Ze weten het. Ze willen foto’s. Wat moet ik doen? Ik begin te trillen. Ik word gek. Ik voel het. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Niet door de zon. Ik grijp naar mijn tas. Ik had er vijf meegenomen. Gewoon. Voor de zekerheid. Ik slik ze door. Allemaal. Met wat water. Ik slik. Nog eens. Ze moeten werken. Ga werken! En- Er is rust. Eindelijk. Het weer is omgeslagen, de zon is verdwenen en de mensen eveneens. Ik lig als eenzame ziel op een met schaduw bedekt strand, ergens in een warm land met het uitgestrekte water voor me. En er is rust. Niets dan rust. Een diepe teug lucht vult mijn longen. Vanuit de verte zie ik het water naderen. Of eigenlijk… weet ik niet of het water mij nadert of ik het water. Het komt dichterbij. En ik lach. Zoals ik nog nooit gelachen heb. En het water voelt koud. Mijn hart kouder. Een golf slaat me kopje onder. Ik voel het water mijn longen binnenstromen. En ik voel me vrij. Eindelijk vrij.