#256 Aan het einde van de wereld

Aan het einde van de wereld brandt een kampvuur. Een klein licht op een hoge klif, nietszeggend onder het schijnsel van miljoenen sterren. En toch houdt het daar twee mensen warm, helpt het ze door de lange, donkere nachten, als zelfs het einde van de wereld lijkt te verdwijnen in de duisternis. Andersson en Andrea kennen na al die jaren geen angst meer voor de woeste aard van Het Einde, zoals deze plek in de volksmond wordt genoemd. Als grenswachters op deze laatste post zijn ze gewend geraakt aan de gapende eindigheid en hebben ze zich overgegeven aan het onoverkomelijke feit dat alles ophoudt, hier aan de rand van de klif. Het een zeldzame gebeurtenis op de grenspost, maar toch kijkt het echtpaar niet op van de grote figuur die deze avond opgewekt de lichtkring van het vuur binnenstapt. Bjorn komt tweemaal per jaar langs en brengt verhalen mee vanuit De Wereld. Andersson en Andrea zijn altijd blij met zijn bezoek en luisteren goedmoedig naar Bjorns verhalen, die ze ongewild, maar altijd direct weer vergeten. De Wereld staat na al die jaren zo ver van het echtpaar vandaan, dat ze er, zelfs met de levendige anekdotes van de grote man, geen grip op krijgen. Tot deze avond, waarop het allemaal verandert. 'Herinneren jullie je Chris nog?' Bjorn kijkt Andrea en Andersson met glinsterende ogen aan. Heel zijn gezicht verraadt dat hij iets belangrijks gaat vertellen. De grenswachters knikken eensgezind. Natuurlijk, hoe kunnen ze Chris vergeten? De jongen met de onrust van de jeugd  kolkend in zijn lichaam. Vijf jaar geleden logeerde hij bij het echtpaar. Een week lang dwaalde hij over de kliffen, totdat hij de hang naar avontuur niet langer het hoofd kon bieden. 'We hebben uit alle macht geprobeerd hem tegen te houden.' Andersson tuurt meewarig in de vlammen. 'Andrea heeft nog dagenlang langs de rand gelopen. Maar wanneer ze hem riep, gaf alleen haar echo antwoord.' Andrea slaat haar armen om zich heen, in een poging de kou van die herinnering buiten te sluiten. Bjorn legt zacht een hand op haar arm en dan zegt hij het ondenkbare. 'Hij is terug.' 'Hij is terug.' Die drie woorden stijgen als heldere sintels op in de lucht. Bjorn laat ze vonken voordat hij verder gaat. 'We herkenden hem eerst niet. De jongen had plaatsgemaakt voor een man. Zijn schouders bijna even breed als de mijne. Chris zag er bepaald niet uit als iemand die lang geleden over de kliffen van Het Einde was gestort. Nee, een levendiger man heb ik nog nooit gezien.' Bjorn kijkt het echtpaar aan, in afwachting van een reactie, een kreet van ongeloof, of woorden van verbijstering. Maar Andersson en Andrea zitten doodstil. Alsof iedere beweging, ieder geluid deze broze, nieuwe werkelijkheid kan verjagen. En dus gaat Bjorn verder. 'Chris vertelde over een andere wereld, een wereld achter Het Einde, waar hij jaren heeft rondgezworven. Hij vertelde over oceanen, nog weidser als onze Westzee en over continenten waar de zon altijd schijnt.' 'En,' Bjorn port met een grote stok het smeulende vuur wakker, 'hij heeft er zelfs mensen ontmoet. Voorbij Het Einde. Mensen zoals jij en ik. Kunnen jullie je dat voorstellen?' De volgende ochtend is Andrea al vroeg op. De hele nacht heeft ze liggen draaien en woelen en nu het eerste licht over de kliffen valt, weet ze niet hoe snel ze naar buiten moet. Ze glimlacht om de onrust die sinds gisteravond in haar woedt. Zoiets heeft ze al jaren niet meer gevoeld. Op het uitkijkpunt blijft ze staan. Ze kijkt verwonderd naar het vertrouwde uitzicht, alsof ze alles voor de eerste keer ziet. Dan hoort ze de vertrouwde stem van Andersson. Hij roept haar naam en lachend draait ze zich naar hem om. Er schittert avontuur in zijn ogen en het lijkt alsof de nacht hem tientallen verloren jaren heeft teruggegeven. 'Kijk nou,' zegt hij terwijl hij met een groot gebaar naar de wereld achter de kliffen wijst, 'wat hebben we ons al die jaren vergist. Dit alles is niet Het Einde.' Andrea schudt lachend haar hoofd, pakt zijn warme hand en antwoordt: 'Nee lieverd, dit.. is pas het begin.'