Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#256 Aan het einde van de wereld

Aan het einde van de wereld brandt een kampvuur. Een klein licht op een hoge klif, nietszeggend onder het schijnsel van miljoenen sterren. En toch houdt het daar twee mensen warm, helpt het ze door de lange, donkere nachten, als zelfs het einde van de wereld lijkt te verdwijnen in de duisternis. Andersson en Andrea kennen na al die jaren geen angst meer voor de woeste aard van Het Einde, zoals deze plek in de volksmond wordt genoemd. Als grenswachters op deze laatste post zijn ze gewend geraakt aan de gapende eindigheid en hebben ze zich overgegeven aan het onoverkomelijke feit dat alles ophoudt, hier aan de rand van de klif. Het een zeldzame gebeurtenis op de grenspost, maar toch kijkt het echtpaar niet op van de grote figuur die deze avond opgewekt de lichtkring van het vuur binnenstapt. Bjorn komt tweemaal per jaar langs en brengt verhalen mee vanuit De Wereld. Andersson en Andrea zijn altijd blij met zijn bezoek en luisteren goedmoedig naar Bjorns verhalen, die ze ongewild, maar altijd direct weer vergeten. De Wereld staat na al die jaren zo ver van het echtpaar vandaan, dat ze er, zelfs met de levendige anekdotes van de grote man, geen grip op krijgen. Tot deze avond, waarop het allemaal verandert. 'Herinneren jullie je Chris nog?' Bjorn kijkt Andrea en Andersson met glinsterende ogen aan. Heel zijn gezicht verraadt dat hij iets belangrijks gaat vertellen. De grenswachters knikken eensgezind. Natuurlijk, hoe kunnen ze Chris vergeten? De jongen met de onrust van de jeugd  kolkend in zijn lichaam. Vijf jaar geleden logeerde hij bij het echtpaar. Een week lang dwaalde hij over de kliffen, totdat hij de hang naar avontuur niet langer het hoofd kon bieden. 'We hebben uit alle macht geprobeerd hem tegen te houden.' Andersson tuurt meewarig in de vlammen. 'Andrea heeft nog dagenlang langs de rand gelopen. Maar wanneer ze hem riep, gaf alleen haar echo antwoord.' Andrea slaat haar armen om zich heen, in een poging de kou van die herinnering buiten te sluiten. Bjorn legt zacht een hand op haar arm en dan zegt hij het ondenkbare. 'Hij is terug.' 'Hij is terug.' Die drie woorden stijgen als heldere sintels op in de lucht. Bjorn laat ze vonken voordat hij verder gaat. 'We herkenden hem eerst niet. De jongen had plaatsgemaakt voor een man. Zijn schouders bijna even breed als de mijne. Chris zag er bepaald niet uit als iemand die lang geleden over de kliffen van Het Einde was gestort. Nee, een levendiger man heb ik nog nooit gezien.' Bjorn kijkt het echtpaar aan, in afwachting van een reactie, een kreet van ongeloof, of woorden van verbijstering. Maar Andersson en Andrea zitten doodstil. Alsof iedere beweging, ieder geluid deze broze, nieuwe werkelijkheid kan verjagen. En dus gaat Bjorn verder. 'Chris vertelde over een andere wereld, een wereld achter Het Einde, waar hij jaren heeft rondgezworven. Hij vertelde over oceanen, nog weidser als onze Westzee en over continenten waar de zon altijd schijnt.' 'En,' Bjorn port met een grote stok het smeulende vuur wakker, 'hij heeft er zelfs mensen ontmoet. Voorbij Het Einde. Mensen zoals jij en ik. Kunnen jullie je dat voorstellen?' De volgende ochtend is Andrea al vroeg op. De hele nacht heeft ze liggen draaien en woelen en nu het eerste licht over de kliffen valt, weet ze niet hoe snel ze naar buiten moet. Ze glimlacht om de onrust die sinds gisteravond in haar woedt. Zoiets heeft ze al jaren niet meer gevoeld. Op het uitkijkpunt blijft ze staan. Ze kijkt verwonderd naar het vertrouwde uitzicht, alsof ze alles voor de eerste keer ziet. Dan hoort ze de vertrouwde stem van Andersson. Hij roept haar naam en lachend draait ze zich naar hem om. Er schittert avontuur in zijn ogen en het lijkt alsof de nacht hem tientallen verloren jaren heeft teruggegeven. 'Kijk nou,' zegt hij terwijl hij met een groot gebaar naar de wereld achter de kliffen wijst, 'wat hebben we ons al die jaren vergist. Dit alles is niet Het Einde.' Andrea schudt lachend haar hoofd, pakt zijn warme hand en antwoordt: 'Nee lieverd, dit.. is pas het begin.'

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Verhaal van eenzaamheid zo op het einde van de wereld op een klif, maar je tekst geeft warmte weer. Knap hoe je dat doet, ik leer ervan. Mooi plot hoe een einde een nieuw begin kan betekenen, het doet me denken aan dat men in de ME dacht dat de aarde plat was, maar toch rond bleek te zijn :thumbsup: Fijne dag.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank Marie en Nele, voor het lezen en jullie reacties! @Marie, ik heb Chris niet voor niets zo genoemd. Een kleine verwijzing naar die andere ontdekkingsreiziger; )

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind het een leuk verhaalidee, dat je heel zorgvuldig en netjes hebt uitgewerkt. Het einde vind ik wel een klein beetje tegenvallen. Het echtpaar heeft die Chris zelf niet teruggezien, dus het verhaal van Bjorn zou bijvoorbeeld ook gelogen kunnen zijn. Dat zou je dan subtiel aan de lezer kunnen laten doorschemeren, waarna het echtpaar wellicht de grote stap wagen en dramatisch aan hun einde komen. Nu vind ik dat verhaal over die Chris een beetje aandoen als een soort van kunstgreep. Maar het hele concept van het eind van de wereld heb je heel mooi neergezet en werkt heel goed. Een paar specifieke puntjes: Klein slordigheidsfoutje aan het begin van de derde alinea: 'Het een zeldzame gebeurtenis...' moet natuurlijk 'Het is een zeldzame gebeurtenis ...' zijn. 'Andersson en Andrea zijn altijd blij met zijn bezoek en luisteren goedmoedig naar Bjorns verhalen, die ze ongewild, maar altijd direct weer vergeten.' -> Mijn theorie is dat je in plaats van 'goedmoedig' eerst 'welwillend' had staan en dat toen hebt veranderd omdat dat 'wil' ook al in het vlak daarna volgende 'ongewild' zit. Als mijn theorie klopt, is dat een prima reden om op zoek te gaan naar een alternatief, maar 'goedmoedig' is helaas niet echt een synoniem van 'welwillend'. Het is meer een antoniem (tegenovergestelde) van 'boosaardig' en ik denk niet dat je dat hier bedoelt. Ik zou dus liever 'welwillend' (terug?) zien. 'Tot deze avond, waarop het allemaal verandert.' -> In plaats van 'het allemaal' liever 'alles' of anders op zijn minst 'dat allemaal'. 'Die drie woorden stijgen als heldere sintels op in de lucht. Bjorn laat ze vonken voordat hij verder gaat.' -> Heel mooi en poëtisch geformuleerd! Ook deze frase vind ik bijzonder geslaagd: 'Bjorn port met een grote stok het smeulende vuur wakker' Deze door Bjorn uitgesproken zinnen vind ik niet erg 'geloofwaardig' overkomen. Ze zijn te 'mooi' om het goed te kunnen doen als spontane dialoog. Wat mij betreft zijn het zinnen die beter op hun plek zijn in de gewone lopende tekst: 'Chris zag er bepaald niet uit als iemand die lang geleden over de kliffen van Het Einde was gestort. Nee, een levendiger man heb ik nog nooit gezien.' Westzee: heel goed gekozen, omdat het zomaar een zee zou kunnen zijn in 'onze' wereld, maar het voor zover ik weet niet is, zodat het allemaal toch iets sprookjesachtigers houdt. Wel een beetje jammer dat het 'slechts' een zee is, want die kunnen qua weidsheid zelden de concurrentie met oceanen aan.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Katja, hartelijk dank voor je uitgebreide commentaar! Bjorn was in mijn gedachten een heel betrouwbare vent, maar jouw commentaar zet me weer even op scherp. De lezer kan er heel iemand anders in zien en dan wordt het direct een ander verhaal. Ook laat je me wederom goed nadenken over de juiste betekenis van woorden (in dit geval 'goedmoedig' waar je inderdaad gelijk in had; ik was op zoek naar een synoniem).