#253 Van de wereld

In het zachte noorderlicht van de Ikea lamp kijk ik naar zijn gezicht. Hem wakker maken is mijn enige redding, maar ik weet dat ik niet gered wil worden. Niet vannacht. Ik wil in zeven sloten tegelijk lopen, mijn hoofd verliezen, en desnoods mijn hart. 'En is dat gek' vraag ik mezelf onschuldig af, 'als de melkweg vanachter het open raam naar je lonkt, de zomer zwoel naar binnen danst?' Zonder een sprankje schuldgevoel draai ik me om en laat de lakens golven. Ik spring en laat me meevoeren op zilte getijden. De geur van de oceaan dwaalt langs een atol van kussens. Mijn bruinverbrande voeten zakken diep weg in zachtheid en even voelt het alsof er zand tussen mijn tenen zit. Ik stroom verder naar de rand van het bed en het einde van de horizon. Daarachter schijnt de maan en zonder angst duik ik in de diepte. Ik ben niet langer op zee, maar onder mij vormt zich kilometers bos. De warme geur van hout voedt het aardse vuur dat in mij woedt en als ik land, zakken mijn voeten niet langer weg. Ze vinden houvast op het oude, gladde hout waarvan ik iedere krakende plank ken. Hier en daar bolt het van de avonturen die zich door de jaarringen heen een weg naar boven zoeken. Ik strijk er met mijn handen langs en huiver als ik het leven er in voel stromen. Op mijn tenen loop ik verder totdat ik stil sta voor de linnenkast. Sierlijk houtsnijwerk slingert zich uitbundig een weg langs lichtblauwe deuren en als ik in de verweerde spiegel kijk, zie ik mezelf in oneindige lavendelvelden staan. De mediterrane zon verstopt zich in de facetgeslepen randen, maar ik voel haar warmte nazinderen, hoor hoe de cigales haar lied zingen. Dan zie ik de kamerdeur als een onbewaakte grenspost voor me opdoemen. En voordat ik mijn hand op de klink leg, kijk ik nog een keer om naar de slapende man in het bed. Ik glimlach en blaas hem een handkus toe. Morgen kom ik weer bij hem terug, maar vannacht, vannacht ben ik van de wereld.