Wat kom ik hier toch graag. Altijd wanneer ik weer weg moet, bedenk ik hoeveel langer ik had willen blijven, hoe heerlijk het zou zijn een onbeperkte tijd hier door te kunnen brengen. Maar dat kan niet. Aan de verplichting van alledag valt immers maar kort te ontsnappen. Gelukkig kan ik wel regelmatig terugkeren om te ontspannen en op te laden, al is het nooit zo lang als ik zou willen. Zo stapelen zich bovendien herinneringen op, wat deze plek steeds bijzonderder maakt. Ik luister enige tijd met gesloten ogen naar de vogels. De zon staat nog laag, maar belooft een prachtige dag. Ik moet er even over nadenken, maar het is zaterdag. Ik heb dus nog even. Mijn blik glijdt langs monumenten van lang vervlogen tijden, het beeldje van een bruidspaar, afbeeldingen van blozende babies, enkele schelpen en beschilderde stenen. Ik kom wat verder overeind, twijfel. Het is wel heel verleidelijk hier te blijven zitten. Niets doen. Ik heb een boek bij de hand. Ik kan nog best een half uurtje genieten van de heersende rust en stilte. Mijn koffie krijg ik geserveerd met een trotse blik en een knuffel. Dochterlief kruipt dicht tegen me aan, haar broertje in het kielzog -“Ik mocht het schepje doen.” De oudste zal dadelijk nog wel even aanschuiven, al was het maar om te informeren naar het ontbijt. Het is goed toeven hier. Had iemand iets over een reis door je slaapkamer? Mijn bed alleen al is een heerlijke bestemming.