Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#249 De keukenneuroot

Milou kan de onheilsplek nog niet zien, maar in haar hoofd verschijnen de beelden al. Nog drie stappen zetten in de gang. Niet meer dan een vluchtige aanblik, het zou voldoende moeten zijn. Ze hoort het pruttelen van de grote kookpan al, die ze zelf niet meer gebruikt. Na afloop het gas aan laten staan kan er toe leiden dat er zometeen overal gaslucht in huis is. Verdomme, hij heeft het gas toch niet helemaal open gezet? Explosiegevaar verzekerd... Of Marcel ademt het in, zijn astmatische longen knappen, en de ambulances komen te laat doordat ze niet langs de rest van het verkeer konden in de drukke stad. Het kokende water is ook gevaarlijk, de laatste keer kwam het bijna op haar handen. Een bijna-amputatie-ervaring dus. De keukenprins in nood knikt haar toe. Marcel glimlacht wel, maar waarschijnlijk is hij haar en al haar ‘gezeik’ over alle mogelijke gevaren allang zat. Onwaarschijnlijk hoe nonchalant hij staat vlakbij het messenblok, met de keukenmessen die ze al maanden niet meer heeft aangeraakt. Zo vaak heeft ze al gezegd wat de risico's zijn als hij zo nodig een groot keukenmes moet gebruiken om de tomaten te snijden. Milou mag nog heel even in de keuken staan, de zweetdruppels beginnen nu naar beneden te sijpelen. Het wordt wazig voor haar ogen, maar ze is nog niet verblind. Haar ogen zien dus wel degelijk dat het afwasmiddel dat ze zo zorgvuldig had opgeborgen, nu weer op het aanrecht staat. Marcel moet uitkijken. Als hij per ongeluk de Dreft pakt in plaats van de Becel is de schade niet te overzien. De deur naar het balkon moet dicht. Als zij weer eens in een dipje zit is er een te groot risico dat ze zich theatraal naar beneden laat vallen, en dat Marcel er weinig voor voelt haar tegen te houden. Een minuut heeft ze het volgehouden, iets langer dan de vorige keer. Ze is alweer een klein stukje verder in de exposure therapie...

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ergens in de loop van de tweede alinea begon het me te dagen dat het om exposure therapy ging. Dat haalt dan wel een beetje de angel er uit. Ik voel de benauwdheid niet echt. Misschien zou je met de ademhaling van Milou kunnen spelen om er meer spanning in te brengen? Pluspunten voor Dreft en Becel. Lekker concreet.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Graag gelezen, Virtuoso. :) :thumbsup: Ik vind het wel raar dat er werkelijk niets gebeurt met de HP... Vooral na de opsomming van alle mogelijke gevaren, het is eigenlijk toch minstens 'om op je gat te vallen'... Zoekt ze geen steun bij een stoel of aan de koelkastdeur? Klemt ze zich nergens aan vast?

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Knap gedaan Virtuoso deze beschrijving van een exposure. Overal loert een enorm gevaar, je zet het mooi neer. Mooie aanwijzingen hierboven al gekregen. Fijne pinksterdagen.

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb weinig toe te voegen aan de vorige lezers, Virtuoso, mooi geschreven. Met zo'n aandoening heb je geen Stephen King meer nodig :-) Eén taalzeurtje (sorry, kan het niet laten) 'het afwasmiddel die' moet zijn: 'het afwasmiddel dat'.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Mooi geschreven. Eens met eerdere reacties. Toch vind ik het eind eigenlijk een beetje jammer. Zoals een enge belevenis, maar gelukkig het was een droom. Dat komt ook door het expliciet benoemen van therapievorm heb ik het gevoel. Misschien zou je de therapeut iets kunnen laten zeggen over de progressie die ze maakt en dat de hoofdpersoon nog iets, voor ons, beangstigend denkt. Dan houd je een instabiele hoofdpersoon die je in staat acht om wat er beschreven wordt alsnog uit te voeren. Maar goed, evenveel meningen als lezers. :-)

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor alle reacties en feedback. Heb het nog eens nagelezen en geprobeerd er wat meer spanning in te zetten door Milou's emoties nog wat meer te benadrukken. Het is echter lastig om de lezer volledig te laten geloven dat die rampen in haar hoofd ook echt zullen gebeuren. Kenmerkend is juist voor haar (dwang)stoornis dat de geschetste scenario's volstrekt irreel zijn en zich dus enkel in haar hoofd afspelen.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Virtuoso, wat heb jij het jezelf moeilijk gemaakt. Je kiest voor een (dwang)stoornis, en die zijn vaak op irreële angsten gebaseerd. Voor de bezitter van de stoornis uitermate reëel, maar voor een toeschouwer niet. Zelfs voor iemand die heeft gestudeerd, is het lastig om het te ervaren zoals de patiënt het ervaart. Om die angst dus invoelbaar te maken voor iemand die er niet mee bekend is... dat is een hele kluif. Wat in jouw stuk opvalt is dat je de voorwerpen met hun gerelateerde angst direct benoemt, waardoor je de angst al wegneemt. En je maakt er een opsomming van waarbij je in de tweede alinea ook een vleugje sarcasme laat doorschemeren. Door het einde haal je, zoals ook in de feedback wordt gezegd, de angel er direct uit. Alleen iemand die zich zou herkennen in deze angststoornis (wat al lastig is want geen enkele angststoornis is hetzelfde), zou ook de angst herkennen. Probeer één element te pakken. Bijvoorbeeld het gas dat openstaat. Laat het personage de keuken inlopen en direct de druk op de longen voelen, het prikken van de ogen. Benauwde gevoelens etc. zonder dat je zegt, en het ook direct verklaart, wat ze ziet en waarom ze zich zo voelt. En verklaar het niet. Laat de lezer maar voelen wat Milou voelt. Succes!

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Virtuoso, wat heb jij het jezelf moeilijk gemaakt. Je kiest voor een (dwang)stoornis, en die zijn vaak op irreële angsten gebaseerd. Voor de bezitter van de stoornis uitermate reëel, maar voor een toeschouwer niet. Zelfs voor iemand die heeft gestudeerd, is het lastig om het te ervaren zoals de patiënt het ervaart. Om die angst dus invoelbaar te maken voor iemand die er niet mee bekend is... dat is een hele kluif. Wat in jouw stuk opvalt is dat je de voorwerpen met hun gerelateerde angst direct benoemt, waardoor je de angst al wegneemt. En je maakt er een opsomming van waarbij je in de tweede alinea ook een vleugje sarcasme laat doorschemeren. Door het einde haal je, zoals ook in de feedback wordt gezegd, de angel er direct uit. Alleen iemand die zich zou herkennen in deze angststoornis (wat al lastig is want geen enkele angststoornis is hetzelfde), zou ook de angst herkennen. Probeer één element te pakken. Bijvoorbeeld het gas dat openstaat. Laat het personage de keuken inlopen en direct de druk op de longen voelen, het prikken van de ogen. Benauwde gevoelens etc. zonder dat je zegt, en het ook direct verklaart, wat ze ziet en waarom ze zich zo voelt. En verklaar het niet. Laat de lezer maar voelen wat Milou voelt. Succes!